ความห่างไกล. . .กับคนที่เรารักที่ไม่มีวันห่างหาย

แม่มดน้อยค่ะ

นับตั้งแต่วันแรกที่ฉันได้เริ่มเรียนรู้กับสิ่งใหม่ ๆ กับชีวิตที่แปลกไปกว่าเดิมในรั้วมหา'ลัย ก้าวแรกของการเริ่มต้นที่เกิดขึ้นพร้อม ๆ กับน้ำใส ๆ ที่เปื้อนแก้ม และรอยยิ้มของคนแปลกหน้า ที่นำพาฉันไปสู่มิตรภาพ
         บ่อยครั้งที่ฉันยังรู้สึกเหงา และนึกถืงเพื่อนเก่า ๆ สมัยมัธยม ภาพเก่า ๆ ระหว่างฉันและเพื่อน ๆ ยังคงชัดเจน และดูเหมือนว่าจะไม่มีวันลบเลือนไปได้ เพื่อนใหม่ไม่สามารถทำให้ฉันลืมเพื่อนเก่าได้  
          การเรียนที่ต้องอยู่ในหอพัก ทำให้ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว ฉันอาจจะมีเวลาว่างพอที่จะโทรกลับบ้านเพื่อคุยกับแม่ได้ทุกวัน แต่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ แม้ฉันจะปรารถนาก็ตาม ทุกครั้งที่ฉันคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ ฉันต้องร้องไห้ทุกครั้งไป และฉันก็ทำให้แม่ต้องร้องไห้ด้วยเสมอ เสียงสั่นเครือของแม่ที่สื่อมาตามสาย บ่งบอกให้ฉันรับรู้ถึงความรัก และความห่วงใย มันยากยิ่งกว่าที่จะอธิบายความรู้สึกระหว่างฉันกับแม่ได้ ฉันไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วง และ ร้องไห้เวลาที่คุยกับฉัน แม้ฉันจะพยายามไม่เล่าถึงความทุกข์ใจให้แม่ฟัง แต่ฉันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะร้องไห้ จนแม่ต้องได้ยินเสียงสะอื้น 
         ความห่างไกล ทำให้ความรักของเราใกล้กันมากขึ้น ความห่วงใยชัดเจนขึ้นทุก ๆ ขณะ และฉันเองก็รับรู้ตลอดเวลาว่า "แม่"   รักฉันมากเพียงใด ฉันเชื่อว่าลูกทุกคนต้องเข้าใจความรู้สึกของฉันดี และย่อมมองเห็นความรู้สึกเหล่านี้ด้วยหัวใจของตัวเราเอง
        " รักแม่มากกว่ามาก"