Feeling part 1 : ความรู้สึกดีๆ

จากความฝันสู่ความจริง

ตอนที่ 1 : ความรู้สึกดีๆ
     เอก! รอเราด้วย ผมหันกลับไปหาปิ่น เพื่อนสนิทคนหนึ่งของผมเรารู้จักกันในวันงานรับน้อง โดยเจอกันที่ซุ้ม. ผมยังจำได้ว่าที่ซุ้มนั้นป็นซุ้มของพี่ต้น หัวหน้า คณะมนุษย์ศาสตร์สาขาจิตวิทยา ตอนนั้นผมกับปิ่นโดนร้องเพลงคู่กัน ผมจึงได้รู้จัก และสังเกตเห็น เธอเป็นคนสวยมาก หลังจากเสร็จงานรับน้องผมก็ได้เจอกับพี่ต้น อีกครั้ง
     ไงเอก งานรับน้องสนุกไหม
     สนุกดีครับพี่ เออพี่ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรหรือพี่
     คนไหนหรอ อ๋อ.....
     คนที่ร้องเพลงคู่กับผมไงพี่
     เขาชื่อ สุดา ชื่อเล่น ปิ่น ถามทำไมหรือเอก
     เปล่าพี่ แค่ถามเฉยๆ
     แล้วผมจึงรีบขอตัวออกมาก่อนที่พี่ต้นจะถามอะไรไปมากกว่านี้ซึ่งผมคงจะตอบ
ไม่ได้ พอออกมาผมก็เจอปิ่น ผมเลยลองทักดู
     ปิ่น เป็นไงสนุกไหม
     เธอทำหน้างง ก็โอเคนะ แต่นายรู้จักชื่อเราได้ไง
     อ๋อก็พี่ต้น.ช่างเหอะ. เอาเป็นว่าเราชื่อ เอกสิทธิ์ เรียกสั้นๆว่า เอก ยินดีที่ได้รู้จัก
     เช่นกัน
     หลังจากนั้นเราก็มีโอกาสคุยกันบ่อยๆ เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว เธอเล่าให้ผมฟังว่า ครอบครัวของเธอ ทำงานเกี่ยวกับร้านอาหาร อยู่แถวพัทยา ตอนแรกพ่อแม่ของเธออยากให้เธอไปเรียนที่ Abac แต่เธอเลือกที่จะเข้า ม.บูรพา เพราะเป็นโรงเรียนรัฐฯถึงแม้จะไกลจากบ้านของเธอก็ตาม
วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเดินคุยกับปิ่นอยู่ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้น
     เฮ้ย! ไงเอก
     เจ้าชิด เป็นเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่เรียนมัธยมต้นด้วยกันเจ้าชิดถือได้ว่า เป็นเสือผู้หญิงคนหนึ่งเลยทีเดียว นี่มันคงจะเห็นปิ่นเลยแกล้งฟอร์มเข้ามาทักผมทั้งๆที่ปกติจะไม่
     อ้าวชิด นายไปไหนมา
     ก็ไปเดินเล่นนิดหน่อย นี้กะจะชวนนายกลับหอ เออคนสวยชื่ออะไรครับ
     ปิ่นยิ้มๆไม่ได้ตอบอะไร ผมจึงรีบๆชวนมันกลับหอ
     ไปๆ เจ้าชิดกลับหอ ก่อนจะรีบผลักมันเดินนำหน้าก่อนจะหันกลับมาถามเธอ
     ปิ่นจะกลับหรือยัง เดี๋ยวเราไปส่งดีมั้ย
     ก็ได้
     พวกเราจึงเดินไปส่งเธอที่หน้ามหาลัยหลังจากนั้นเราจึงรีบเดินกลับหอที่อยู่ในถัดจากมหาลัยไปไกลพอสมควรหอพักที่เราอยู่เป็นตึกสูงเหมือนแมนชั่น มีอยู่ 7 ชั้น เป็นหอพักเปิดซึ่งเท่าที่ผมรู้มีเพียงเราสองคนที่เป็นนักศึกษา เจ้าของที่นี่ชื่อ เฮียสุชาติ คุณรู้มั้ยแค่เดือนละ 500 บาทเองแต่ยังไงผมก็ว่าสมราคาเพราะหากคุณมาดูสภาพห้องคุณ ต้องคิดว่าเป็นห้องเก็บของแน่ๆมันออกจะดูเล็กไปหน่อยี ดีนะ ที่ผมกับเจ้าชิดเช่าอยู่กันคนละห้อง ไม่อย่างนั้นก็คงอัดกันเป็นปลากระป๋อง ส่วนห้องน้ำจะอยู่ชั้นหนึ่ง มีห้องน้ำอยู่ 6 ห้องเท่านั้นถ้ามาช้าคุณอาจจะต้องรอจนเหน็บกิน ภายในบริเวณชั้นหนึ่ง ก็จะมีตู้ล็อกเกอร์เก็บของอีกฝั่งจะเป็นที่ตากผ้าพอผมกลับถึงห้องก็ลงมาอาบน้ำ ซักผ้ากว่าจะเสร็จก็ 6 โมงเย็นแล้วเลยไปเดินเล่น
     แถวชายหาดบางแสน อากาศตอนเย็นของชายหาดเป็นอากาศแบบสบาย สบาย ลมเย็นพัดเข้ามาเป็นระลอกๆเดินไปได้สักครู่หนึ่ง ผมเห็นครอบครัวๆหนึ่งดูมีอบอุ่นดีจังจนผมรู้สึกคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว ผมนั่งลงและมองไปยังทะแลที่ไกลสุดตา กับบรรยากาศยามพระอาทิตย์ ตกดิน มันดูสวยมาก ผมจำได้ดี แต่ก่อนที่ผมจะได้มาเข้าเรียนที่นี่ ทุกปีครอบครัวของผมจะมาเล่นน้ำกันช่างเป็นความทรงจำที่ดี แต่ตอนนี้ผมอยากคุยกับพวกเขาเหลือเกิน ผมเดินหา
โทรศัพท์ นั่นไง หน้าร้านเซเว่น
     ตู้ดตู้ดตู้ด
     ฮัลโหล สวัสดีครับ บ้านพงศ์ประเสริฐครับ
      พ่อครับผมเองครับ เอกไงพ่อ
      อ้าว! เอกเป็นไง มีอะไรหรือ
      เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับพ่อ แค่คิดถึงนะครับ
     เออ แม่แกอยากจะคุยด้วยนะ
     ฮัลโหล! นั้นเอกเหรอ เป็นยังไงบ้าง ได้หอพักหรือยัง ดีมั้ยลูก วันแรกเป็นยังไงบ้าง
     เดี๋ยวๆแม่ ตอบแทบไม่ทันนะแม่ครับ
     ก็แม่เป็นห่วงนี้ลูก
     เสียงแม่ ก็ยังแสดงถึงความเป็นห่วงอยู่เสมอ
     ครับแม่ ผมสบายดีครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ
     งั้นหรือลูก
     ส่วนหอพักหน่ะได้แล้ว ก็พอใช้ได้นะแม่ แล้วยัยโอ๋เป็นไงบ้าง
     ฮัลโหล พี่เอกเหรอ โอ๋โฮ เสียงแหลมชะมัดน้องเรา
     ไงจ๊ะ ยัยโอ๋ สบายดีไหม
     สบายดีค่ะพี่เอก พี่เอกเป็นยังไงบ้าง
     ก็ดีจ้ะ
     แหวะ.หวานไปแล้วพี่
     โอเค พี่จะวางแล้วนะ เหรียญหมดแล้วฝากดูแลแม่ให้ด้วยละ ยัยโอ๋ และฝาก สวัสดีกับพ่อด้วยนะ
     ได้ค่ะพี่ บ๊าย บาย
     เฮ้อ! หายคิดถึงไปเปราะหนึ่ง ว้าเริ่มหิวแล้วแฮะ เลยไปหาอะไรกินในร้านขาย 24 ชั่วโมง เลยได้ นม และ ซาลาเปา มากินระหว่างทางเดินกลับ ผมกลับมาถึงที่หอพักก็ประมาณ 1 ทุ่ม ลองเคาะดู เจ้าชิดคงยังไม่กลับหรือไม่ก็หลับไปแล้ว ผมเลยกลับมาที่ห้องของผมนั่งเขียน Diary ต่อตอนนี้ผมเขียนได้ 5 เล่มแล้ว เขียนไปเขียนมาก็คิดถึงเรื่องของปิ่น แปลกนะที่ผมคิดถึงเธอ ตะหงิดๆ
***********************************************