ดอกยาสูบ

แว่นหนา

	เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา ฉันได้ไปบ้านของคุณยายทางภาคเหนือ  เเม่พาฉันเดินลุยคันนา เด็กเมืองกรุงอย่างฉันเดินตามแม่ไม่ทัน  ทั้งลื่น ทั้งล้ม แต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นทุ่งดอกไม้ขาวลานตา  ช่อดอกไม้นั้นสีขาวเรียวสวย ฉันรีบยกกล้องขึ้นเก็บภาพมันไว้หลายมุมด้วยความตื่นเต้นก่อนที่จะถามแม่ว่านี่คือดอกอะไร  หากแต่คำตอบนั้นทำให้ฉันอึ้งไปชั่วขณะ  ดอกขาวๆเหล่านี้คือดอกยาสูบ ใบเขียวๆที่ฉันกำลังจับจะถูกนำไปบ่มเป็นบุหรี่ที่คร่าชีวิตผู้คนแบบผ่อนส่งอยู่ทุกวัน  ยิ่งแม่ชี้มือไปทางโรงบ่มก็เหมือนเป็นการตอกย้ำให้ใจหาย
              เคยอ่านในบทความของกวีท่านหนึ่ง เขาเขียนไว้ว่า คนเราทุกคนล้วนแต่มีอยู่สองด้าน คือด้านดีและด้านร้าย  ด้านดีเป็นด้านที่เราหันออกหาคนอื่นๆ  ส่วนด้านร้าย เป็นด้านที่เราต่างก็ต้องการจะปิดซ่อนไว้  จนวันนี้ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แต่คนเท่านั้น หากแต่ดอกไม้และสิ่งอื่นๆก็เช่นกัน  ดั่งดอกไม้ที่สวยงามแต่กลับแฝงด้วยพิษร้าย  แต่ใครจะรู้ บางทีดอกยาสูบอาจจะกำลังร้องไห้ที่ใบของมันเป็นต้นเหตุของการทำลายสุขภาพ ทั้งที่มันก็อยู่ของมันเองอยู่ดีๆมนุษย์ยังสรรหาวิธีนำใบของเขาไปทำเป็นบุหรี่ได้อีก
              ดวงตะวันผลุบหายไปหลังวัดราวกับเป็นการบอกเวลา แม่เรียกฉันให้กลับเข้าบ้าน  ฉันมองดอกยาสูบเหล่านั้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกก่อนที่จะเดินตามแม่ไป