กินอะไร ๆ ฉบับไอ้บักHumน้อยของพ่อ/

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

กินอะไร กินอะไร ( แบบโฆษณาร้านขายสุกี้ฯ ในทีวี )
กินอะไร ไปกินตำบักฮุง ( ส้มตำ )
แซบนัวหัวใจ
ถูกรสอนามัยหนักหนา
กินอะไร ๆ
กินอะไร ไปกินตำบักฮุง
อิ่มรสทั่วไป
ถูกหลักอนามัยหนักหนา
( เก็บมาจากคำของไอ้บักหำน้อยทุกคำ)
ผมก็เห็นโฆษณาชิ้นที่ว่า แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก
หนึ่งล่ะ ที่บ้านไม่มีร้านสุกี้
สอง ชอบอาหารชื่อนี้น้อยกว่าลาบงัว
สาม ผมไม่ค่อยชอบทีวีเท่าไหร่ ยกเว้นข่าวและสารคดีของบางช่อง
ผมไม่ได้ต่อต้านอะไรนะครับ
เพราะก็รับรู้และเคยเห็นว่า
เขาก็คืนกำไรให้สังคมเยอะแยะ โดยที่หลายคนไม่เห็น
แต่ตรงที่ผมอยากพูดเป็นจุดเล็ก ๆ เท่านั้น
คือผมสงสัยว่าไอ้บักหำน้อยแปลงเพลงกินอะไร ฯ ของเขา
มาเป็นเพลงกินอะไร ฯ ( ตำบังฮุง ) ของตัวเองได้อย่างไร
ผมไม่ได้ถามลูก ว่าเพื่อนพาร้อง หรือเขาคิดขึ้นมาเอง
เพราะบางทีคำถามมันก็ทำให้หัวใจน้อย ๆ ปวดร้าว
เหมือนครั้งหนึ่ง ครูบันทึกในสมุดการบ้าน
ในการแต่งกลอนแปดส่งครูของผมว่า
เธอแต่งเองหรือ ดี ถ้าแต่งเอง
ผมบอกตัวเองไม่ถูกว่าดีใจหรือเจ็บ
เพราะกลอนนั้นส่วนใหญ่ผมคิด
แต่บางวรรคผมก็อาศัยหัวของเพื่อน
แก้และเติมให้เนียน
เมื่อได้ยินเพลงกินอะไร ฯ ฉบับที่ลูกร้อง
ผมจึงขอให้เขาร้องให้ฟังชัด ๆ สองสามเที่ยว
ไม่ได้ถามว่าแต่งเองหรือไม่
แล้วจึงเขียนเป็นบันทึกนี้ไว้ ( ให้เขาอ่าน เมื่อเขาโต )
โฆษณาในทีวี มีอิทธิพลกับเด็กและทุกคน
บางที การที่เขาคิดและแปลงอะไรบางอย่าง
ก็น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ในการมองอะไร ๆ แล้วพิจาณาตัดสิน (วิพากษ์) ด้วยสายตาของเขา
ไม่ใช่สักแต่ดู ๆ แล้วก็อยาก
อยากซื้อ อยากกิน อยากได้ แบบที่โฆษณามันปั่นกิเลสและตัณหา
ว่าเข้าไปนั่น !