ฝัน....สลาย

ว.ลักษณ์

รุ่งอรุณ ยามเช้า.... ตะวันทักทาย ด้วยแสงอรุณ....
ทอแสงผ่านกระจกใส มายัง ม่านสีขาวบาง ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีชมพู
ภายใต้....ผ้าห่มอันหนานุ่ม อันแสนสบาย หอมกลิ่นแดดอ่อน ๆ  ....
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองแสงที่ลอดผ่านมา......
.............ชั่ว  แวบหนึ่งของความคิด ประดังเข้ามา...เมื่อวาน....ซีนะ.....
ฉันจำได้ดี ความรู้สึกซาบซึ้งซ่านผ่านในใจฉัน ฉันยิ้มทักทายแสงอรุณ
ขอบคุณสำหรับเวลา ที่ทำให้เราได้เจอกัน...เขาน่ารัก   อ่อนโยน  สุภาพ
ฉันทึ่งในตัวเขา นี่ฉันไม่ได้ฝันไปนะ   ฉันหยิกแขนตนเอง.....เจ็บจัง
.............เราบังเอิญพบกัน เวลาพาเรามาเจอกัน  บนรถไฟฟ้า ฉันจำได้
เขาลุกให้ฉันนั่ง ฉันยิ้มขอบคุณ  วันนี้ผู้ใช้บริการเยอะมาก   มีหญิงชรา
ก้าวขึ้นมา  ฉันลุกให้หล่อนนั่ง...  เขาซิยืนชิดติดกับฉัน  เขายิ้มให้ตลอด
ฉันซะอีก หลบสายตา เขาที่มองมา.....
..............ฉันจำได้ดี กลิ่นหอม ละมุนจากตัวเขา
--------------วันนั้นฉันลง ที่สยาม  เขาลงที่เดียวกับฉัน ฉันตื่นเต้นมาก
อะไรจะขนาดนั้น วันนี้ฉันคิด บังเอิญหรืออะไร  ฉันรีบเดินหนี ไม่อยาก
ให้ภาพติดตาประมาณนั้น  เขาก็ไม่ได้หล่ออะไร แต่ภาพรวม แล้วดูดีมาก
เขาเดินตาม ถามว่าฉันไปไหน  ฉันโกหก ทั้ง ๆ ที่ ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อน
หญิงคนหนึ่ง  แต่กลับบอกเขาว่า  ไปเดินเล่นที่สยาม  เขาบอกว่า ขอผม
เดินด้วยคนได้ไหม นี่คือ เสียง  คำสนทนาที่ได้ยินจากปากเขา  ฉัน
บอกว่า ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันก็ตามสบาย  นึกถึงตรงนี้ ขำนะเหมือน
นางเอกกับพระเอกพบกัน...... เราไปทานอาหารด้วยกัน 
...............แต่แล้วเชื่อไหม เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มีหญิงคนหนึ่ง
เข้ามาทักเขา ตัดพ้อต่อว่า สถานการณ์ตอนนั้นไม่ดีเลย เหมือนฉันเป็น
ต้นเหตุ  ทั้ง ๆ ที่ เพิ่งเจอเขาเนี่ยนะ     ฉันบอกและโกหกหล่อนให้สบายใจ
ว่า เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้เจอกันมานาน เป็นเพื่อนจริง ๆ คุณอย่าคิดมาก
หล่อนพออ่อนอารมณ์ลงบ้าง เข้าใจที่ฉันพูด แต่เขากลับไม่พอใจที่ฉันพูด
ฉันอ่านสายตาเขาออก  ...เขาอาวรณ์ฉัน  ฉันขอตัวกลับ  มอบเวลาให้กับ
เขาทั้งสอง  หมดเวลาสำหรับฉัน
..............นี่อะไรกัน ฉันเป็นอะไร ยังมานอนคิดถึงเขาอยู่ได้ แต่ช่างเถอะ
แค่นี้ก็สุขพอแล้ว แค่คิดหัวใจฉันก็สดชื่น มีชีวิตชีวาทันที  ขอเพียง แค่
ภาพเขา กลิ่นน้ำหอมที่ติดตรึง ความทรงจำระหว่างเราที่ดี ก็พอ 
ขอบคุณเวลาอีกครั้ง ที่ให้เราพบกัน ถึงแม้จะจบแบบ.......NO HAPPY ENDDING ........THINK FOR TIME....................