..คนที่สอง มือที่สาม..

ฟ่าง

...นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมเย็นโชย ใบไม้ปลิว....แต่สิ่งใดที่ขาดหาย
         ...มองไปรอบๆ ผู้คนหัวเราะอย่างสนุกสนาน....แต่ยังคงขาดสิ่งใด
...เราสมควรที่จะหัวเราะ....แต่ทำไมไม่มีเสียงหัวเราะ
         ...เราสมควรที่จะรับรู้ถึงความเย็นของสายลม....ทำไมถึงรับรู้ได้แค่ความเย็นของหัวใจ
...ทำไมเศร้า...ทำไมเหงา...ทำไมปวดร้าว...ทำไมเราไม่เข้าใจ...
          คนที่สอง มือที่สาม ลางร้ายทำลายรักเขา ...ยิ่งฟังยิ่งเจ็บ...นั่น...หมายถึงเราด้วยใช่ไหม....
ความผิดของเราหรือ....ที่รักเขา...แต่เขามีเจ้าของแล้ว
             ความผิดของเราหรือ....ที่เป็นคนมาทีหลัง...แต่เรามาสายเกินไป
ความผิดของเราหรือ....ที่มารู้ทีหลัง...ผิดมากใช่ไหม
             น่าเวทนา...ตัวเองที่ถูกเขาหลอกให้รัก
น่าสมเพช...ตัวเองที่ยอมให้เขาหลอกโดยที่ไม่รู้ว่าเขามีคนรัก
              อย่างไหน...มันก็เหมือนกัน...อย่างไหน...ก็ทรมานพอๆกัน
 ใจก็ช้ำ คนก็ซ้ำก็เติมกันว่า เธอมันเลว เธอมันรู้ เธอมันเป็นใจ โธ่ ให้ทำไง ถลำไปเกินจะถอนตัว
              นี่หรือเป็นชั่วคราว รอของคาวๆเศษเดน ใครหรือที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ 
 คนที่สอง มือที่สาม ลางร้ายทำลายรักเขา เธอปวดร้าวใครเล่าจะมามองเห็น คนสำรอง คนไม่ดีมีใครอยากเป็น เธอก็เป็นเพียงเช่นคนทั่วไป 
              ...นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่...หัวเราะไม่ออก....ยิ้มไม่ได้....รับรู้ถึงความเย็นข้างใน....วันนี้เข้าใจดี....				

..วันนั้น...ถึงวันนี้...รู้สึกดีว่า...ทรมาน...