คืนหนึ่ง..คืนหนาว

เสือยิ้มมุมปาก

อากาศราอบๆ คฤหาสน์หลังงามค่อยๆ เย็นตัวลงพร้อมๆ กับแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ ลมหนาวพัดโชยเอื่อย ปะทะคฤหาสน์เป็นระยะ แสงจากโคมไฟให้ความสว่างไปยังโต๊ะทำงานเบื้องล่าง ชายหนุ่มรูปงามในชุดลำลองทำงานใต้แสงไฟอย่างเหนื่อยอ่อน นกไม้โผล่หน้าออกจากนาฬิการ้อง 'คุกคู' ติดกันสิบสองครั้ง อากาศหนาวได้ทวีความหนาวขึ้นอีก ชายหนุ่มเอี้ยวตัวเป็นระยะเพื่อลดทอนความเมื่อยล้า เสียงสุนัขที่ต้นซอยดังระงมมาแต่ไกล เขาลุกขึ้นแง้มม่านออก เพื่อทอดสายตาออกไปภายนอก เสียงรถยนต์เก่าๆ คันหนึ่งแว่วมาพร้อมแสงไฟหน้าที่ทอดยาวมาไกลๆ เจ้าของเสียงได้มาหยุดลงที่หน้าประตูใหญ่ เห็นเพียงเงาตะคุ่มของใครสักคนหนึ่งลงมาจากพาหนะนั้น ก่อนที่มันจะกลับออกไป เสียงกระดิ่งหน้าบ้าบดังขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินมัน ชายหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วพร้อมๆ กับเดินลงจากชั้นบน คว้ากุญแจบ้านแล้วตรงไปยังประตูหน้าทันที คิ้วของเขาคลายอาการขมวดลงเมื่อใกล้ประตูเข้ามา ประตูเปิดอ้าออก สาวน้อยในชุดลำลองก้าวเข้าประตูมา ทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ลมหนาวพัดอยู่เป็นระยะ ทุกสรรพเสียงได้เงียบลงหลังจากที่ชายหนุ่มได้ปิดประตูลง คงเหลือไว้แต่เสียงสะอื้นในลำคอของเธอเป็นระยะ เขาเอื้อมมือไปวางบนไหล่เธออย่างนุ่มนวล เสียงสะอื้นทวีความรุนแรงขึ้นจนกลายเป็นเสียงร้องไห้ เธอโผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แนบแก้มลงบนแผ่นอกที่แสนจะอบอุ่นนั้น น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มค่อยๆ ลูบผมอันยาวสลวยของเธออย่างแผ่วเบา และในที่สุด . . . เสียงสะอื้นนั้นก็จางหายไป