๒๓ ที่มาแห่ง @.. รอยรัก รอยกรรม*``@

tiki

................เพิ่งวางงาน...อันเต็มไปด้วยบันทัด เส้นตรงมากมาย ระเบียบ แบบแผน ตามกฎเกณฑ์แห่งสังคม 
.....แล้วคนเขียนก็โซซัดโซเซมาตรงนี้ แบบ 
หมดเรี่ยวหมดแรง 
.....แบบ สลายร่างมาในคราบของคนที่ถอดสูทตัวใหญออก 
...สลัดสูทไปทางหนึ่ง นอนซุกที่เงียบๆ ฟังเสียงเพลงที่รันทดซ้ำซาก แบบกระชากอารมณ์ค้างคาให้ออกมาให้หมด 
......http://www.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=131 
ชื่อเพลง/Title : อย่าให้ถึงวันนั้นเลย 
อัลบัม/Album : เพลงประกอบภาพยนตร์ 
กุมภาพันธ์ 
ศิลปิน/Artist : ศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์ 
-------------------------------------------------------------------------------- 
เนื้อร้อง 
 
คืนนั้น .... 
คืนที่นอนฝัน........ 
ว่ามันถึงวันสุดท้าย.......... 
มองเห็น ......เราต้องลากันไป. 
ใจทั้งใจมันสั่น....... 
ตื่นขึ้นมา .....น้ำตายังคลอตา 
ขออย่า...ให้เหมือนในฝัน 
มันไม่จริง.... 
มันไม่จริง ..... 
เราไม่เป็นอย่างนั้น 
คืนนั้น... เป็นแค่เพียงฝัน...... 
ยังรับมันไม่ไหว..... 
ความฝัน ....... 
มันจะจริงวันใด.... 
ในหัวใจยังหวั่น 
* อยากวิงวอน..ขอเธอ ...... 
ด้วยดวงใจ 
ขอ..อย่า..ใจร้าย.... กับฉัน 
มีอะไร ....ให้อภัย.... 
มีจิตใจต่อกัน 
อย่าให้ถึง....วันนั้นเลย............. 
......... แค่เพียงแต่คิด ............. 
หัวใจ...ก็เจียน..สลาย ........... 
........วันแห่งความ...ปวดร้าว .............. 
วันที่เจ็บ .......ช้ำใจ 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง 
สิ่งใดใดที่มี เทียบไม่ได้กับเธอ 
โลกยังดีเสมอ ถ้าเธอยังอยู่ 
(*) 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย อย่าให้มันต้องกลายเป็นจริง 
อย่าให้ถึงวันนั้นเลย 				

.......ก็เหมือนวันก่อน ที่กลับบ้านมา แล้วก็นั่งเขียนกลอน..แบบ 
ฝืน ฝินตัวเอง แล้วก็มะงุมมะงาหลาไปเปิดเตียงพรึ่บเดียวนอนลงไปทั้ง ชุดเดิมๆแต่เช้ายังอยู่บนร่างกายครบทุกชิ้น 

คนที่คอยไปเดินตรวจว่าใครยังไม่แปรงฟัน ยังไม่อาบน้ำ 
ห้ามนอนนะคะ คนนี้แหละ 

  วันที่มันร่วงสลายเนี่ย...มันไม่มีมาดเหลืออยู่เลย 

คล้ายๆไอ้เศษอะไรที่ใครจะห้อยร่องแร่งเพราะมันก็ร่องแร่งอยู่อย่างนั้นจริงๆเสียด้วย  

เวลารวบรวมพละกำลังให้ฮึกเหิมทีก็เขียนได้เข้มแข็งสุด 
 แล้วก็หมดสภาพมาในสภาพเนี้ยแหละ 
แบบ ร่วงสลายเนี่ย  

บรรยายตัวเองไม่ถูกเลย				

นั่งดูหน้าจอมันกำลังทำการอัพเดท เอ็มเอสเอ็นเวอร์ชั่นใหม่....... 
  มันไม่จริง........มันไม่จริง.......เราไม่เป็นอย่างนั้น 
.. 
คืนนั้น ... 
เป็นแค่เพียงฝัน 
ยังรับมันไม่ไหว.... 
ความฝัน 
มันจะจริงวันใด 
ในหัวใจยังหวั่น 

* อยากวิงวอนขอเธอ ด้วยดวงใจ 
ขออย่าใจร้าย กับฉัน 


 ฉันจะไม่วิงวอนอะไรใครอีกทั้งนั้น... 
เชิญเถิด.....ใครอยากจะ...หาญ...เจ็บ...แค่ไหน...ให้มันเป็นไป 
....ก็ฉันรู้อยู่แล้วว่า..........วันนี้.............มันจะมาถึงฉัน 
........เพียงแต่จะคิด.....หรือเปล่า.....ว่ามันมาเร็ว....มาก 
.................ยังไม่ทันได้......ฝัน...อะไรสักเท่าไหร่เลย........  


,.`@...*:-.,_,.-:*.@...-:*``*:-.,_ ..@...-:*``*:-.,_,.-:*``@...*:-.,_,.-:*``จะขอฝัน....ตรงนี้......อีกได้ไหม...? ``@...*:-.,_,.-:*`@...*:-.,_,.-:*.@...-:*``*:-.,_  


  ไอ้เพลงวิงวอนนี่ก็แค่ฉันพยายามยืดเวลาออกไปให้นาน 
มากที่สุดที่ตัวฉันจะยังมีลมหายใจอยู่อย่างไรเล่า 				

ถ้ามันจะมีสักที่ในจักรวาล......ให้ไปซุก.. 
ขอไปตรงนั้นเถอะ... 
......ให้ฉันไปซุกตรงที่เงียบที่สุด ....ที่ไม่ต้องการใครเลยสักคน  


เหมือนครั้งที่ฉันไปนั่งริมปิงเงียบๆ คนเดียวเสมอ... 



..@... ,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_ฝันนั้น ผิดกฎหมายหรือไม่,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,...@ .-:*``*:-.,_,.-:*``ฝันนั้น*:-.,_,.-:*``เป็นสิทธิ์ *:-.,_,.-:*``*:-ของฉันไหม ? ,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,...@...-:*``*:-.,_,.-:*``@...*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*``*:- 				

เหมือนครั้งที่ฉันชอบขับรถไปดึกๆคนเดียวในยุคที่ยังมองดูเครื่องบินร่อนขึ้นลงได้ ไปยืนมองอยู่อย่างนั้น 

  ไปที่ไหนก็ได้ที่ไกลความจริง ไกลโลก 
.......ไกลระเบียบ กฏ กติกาอะไรมากมาย.... 
ที่ไม่สามารถคืนหัวใจที่ร้าวสลายให้มันไม่ร่วง...มากไปกว่านี้.........  

..19:22 
คืน 11 เมษายน 2547 
ฉันยอมรับความร้าวสลายนี้คนเดียวเงียบๆนี้ได้เสมอ				

วันที่มันเคว้งคว้างอย่างวันนี้แหละ......ผู้ให้..... 
ผู้ให้.....คนที่ให้ทุกคนทุกอย่างอย่างฉันนี่นะ..... 

....................ยังสลายไปไม่ไม่หมดเลย..... 
........ในโลกนี้จะมีใครบ้างไหมหนอ.....ที่จะเข้าใจฉัน 
.........เข้าใจสิ่งที่ฉันเป็น สิ่งที่ฉันรู้สึก เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ 



............การต่อสู้กับตัวเอง กับมโนธรรม........กับกฏเกณฑ์ทุกอย่างของสังคม......ที่จะสมเพช.......เย้ยหยัน...... 

จะมีเหรอ ....ที่จะมีใครปรบมือให้...ถ้าจะทำ........ไม่มีหรอก..ใครที่ไหนจะปรบมือให้กับการกระทำนอกกรอบอย่างนั้นล่ะ 

.....แล้วที่ไหนเมื่อไหร่ ความฝันมันจะเดินมาพบความจริงได้เล่า ? 
...................มันไม่เคยมี และมันไม่เคยเป็น และมันไม่เคยมีอะไรเลย 
.........................มันแค่ความฝันอันแหลกสลายของฉันเท่านั้นแหละ... 


........................ลองคิดย้อนกลับไป......จำไอ้พวกสี่ขาที่มันกระปรกกระเปรี้ยมาให้เราอุ้ม หิ้วมันร่องแร่งมา จำได้ไหม.... 

เราก็เป็นซากเสือที่ถูกชำแหละ เหลือแต่เศษหนังนั่นไง 
..........กับลูกแกะเหยื่อล่อน่ะ				

.............


ขอบคุณ .....ยังมีที่ให้ฉันเขียนเงียบๆคนเดียว 
ขอบคุณ.......... 




 





............มีอะไรเหลืออีกไหม........มาเงียบๆ เหมือนเคย..... 

.....ก็คือเรา ก็คือเธอ ก็คือคนอย่างนี้ 
...........ก็คือ แก้วที่แตกๆร่วงกราว 
แล้วพยายามเก็บๆขึ้นมาต่อให้ ร่างกาย 
ให้หัวใจมันซ่อมเอง ดามเอง......... 

.............ขออาศัยความเงียบ ความมืด
 มุมสงบของเราสักพักในบ้านน้อยนี้ ให้ฉันได้ฟื้นคืนสภาพ 
แบบว่า พักฟื้นหน่อยนะคะ 

.........คิดว่ามาอยู่ บางกอกเนิร์สซิ่งโฮม ที่ ถนนคอนแวนต์ นั่นก็แล้วกัน 


.............เวลาร้าวสลายนี่มันมาแบบไม่ค่อยรู้เนื้อรู้ตัวเลยนะคะ 
มันเจ็บดีพิลึกค่ะ 

...............มันกลั่นน้ำจากใจมาได้เรื่อยๆอะไรอย่างนี้ไม่รู้เหมือนกัน........ 



ทิกิ 
21:32 
12 เมษายน 2547