มิตรภาพของเพื่อน ( ตอนแรกอยู่นะค่ะยังไม่จบค่ะ )

ป.ปิ่น

แนะนำตัวละคร
เรวัล - หญิงสาวจอมเปิ่น  ใส่แว่นตาหนาเตอะ  ผมเผ้ารุงรัง เธอกับรินดาเป็นเพื่อนซี้กัน ( ชนิดติดหนึบจนแยกกันไม่ออกเลยละ ) แต่เธอไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย  กระโตกกระตาก  วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ  ในห้องนอนของเธอแทบจะเป็นห้องสมุดขนาดย่อมเลยก็ว่าได้  ดังนั้นเธอจึงสอบได้ที่ 1 ของหมาลัย เอ้ยมหาลัยพิมพ์สลับตัวกันนิดหน่อยอ่า  บ้านของเธออยู่ระหว่างบ้านของรินดากับบ้านของทศพร พ่อของเธอเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดัง ส่วนแม่ของเธอเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทที่ผลิตโทรศัพท์มือถือยี่ห้อมิสทิน ( บริษัทเค้าจ้างมาโฆษณาอ่านะ )
รินดา - หญิงสาวสวย ผมของเธอยาวเป็นรอน สีบรอนสวย  เธอเรียบร้อย  แต่ใครจะรู้เล่าว่าภายใต้ผมสวยของเธอนั้นได้ซ่อนแววตาที่ท้อแท้ ขาดกำลังใจเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงเป็นคนเงียบๆออกจะลึกลับ  บ้านของเธออยู่ติดกับบ้านของเรวัล  เพื่อนซี้ที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กของเธอ  เธอแอบชอบทศพรมานานแล้ว พ่อของเธอเป็นเจ้าของบริษัทอาหารทะเลชื่อดัง  ส่วนแม่ของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังอายุ 5 ขวบด้วยโรคมะเร็ง
ทศพร - ชายหนุ่มเสน่ห์แรง นับว่าเขาเป็นดาวมหาลัยเลยก็ว่าได้ เขาแอบชอบเรวัลมานานแล้ว บ้านของเขาอยู่ติดกะบ้านของเรวัล ทุกวันหลังจากที่เขาตื่นนอนแล้ว เขาก็จะเคาะหน้าต่างห้องนอนของเรวัล เพื่อปลุกเธออยู่เสมอ ( แหม!!!! อิจฉาจังเยยอ่า ก็หน้าต่างห้องนอนมันดันมาอยู่ตรงข้ามกันนี่นา อิอิ ) พ่อของเขาเป็นเจ้าของบริษัททัวร์ชื่อดังอีกเหมือนกาน  ส่วนแม่เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องสำอาง Nokia ( คิคิ อุตส่าห์โฆษณาให้นะเนี่ย )
ตอนแรก
ย้อนไปตอนที่รินดาอายุได้ 5 ขวบ พ่อของเธอเดินเข้ามาหาเธอที่ห้องนอนของเธอพร้อมกับบอกว่า "รินดาแม่ของลูกไม่อยู่แล้ว" วินาทีที่รินดาได้ยินเธอแทบจะเป็นลม เธอหน้าซีด พร้อมกับน้ำตาที่อ่อนแอของเธอก็ไหลพรากลงมาอย่างอัตโนมัติ เธอรีบวิ่งไปกอดร่างอันไร้วิญญานของแม่สุดที่รักของเธอ  เสียงเด็กหญิงโอดครวญให้เธอเธอฟื้นดังก้องไปทั่วห้อง ( ตอนนี้รินดายังไม่ได้รู้จักกับเรวัลและทศพร ) งานศพแม่ของรินดาถูกจัดขึ้นในวันต่อมา  รินดาร้องไห้ตลอดวันแรกของงานศพ  ในตอนกลางคืนพระสงฆ์จำนวน 4 รูปได้มาสวดอภิธรรมที่บ้านของรินดา  พ่อบอกให้รินดาออกไปนั่งข้างนอกบ้าน เพราะไม่อยากเห็นลูกสาวร้องไห้  รินดาจึงเดินไปนั่งหน้าบ้าน พร้อมกับปล่อยโฮยกใหญ่  ฝ่ายเรวัลเธอก็ถูกพ่อที่เข้มงวดของเธอบังคับให้มางานศพแม่ของรินดา  เธอจึงสีหน้าไม่ค่อยดีนัก  เมื่อมาถึงงานพ่อของเรวัลก็เอาแต่คุยเรื่องกิจการโรงแรมที่กำลังไปได้สวยของท่านให้พ่อของรินดาฟัง  เรวัลจึงขอพ่อออกไปข้างนอก  เธอได้พบกับเด็กหญิงที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนม้าหินอ่อนกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน 
เรวัลจึงเข้าไปทักเด็กหญิงผู้เศร้าสร้อยว่า "ทำไมเธอถึงร้องไห้เหรอ" รินดาได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้น และถามว่า "เธอเป็นใครเหรอ" เรวัลได้ยินดังนั้นจึงรีบตอบไปทันทีเพื่อหวังจะได้เพื่อนใหม่สักคน "เราชื่อเรวัล  บ้านเราอยู่ใกล้ๆนี่เอง  เธอชื่ออารายเหยอ แล้วทำไมเธอถึงร้องไห้" รินดาจึงตอบทั้งน้ำตาว่า "แม่เราตายแล้ว เราไม่มีแม่อีกแล้ว เราชื่อรินดานะ" จากนั้นเรวัลก็ชวนรินดาคุยเพลินจนลืมเรื่องที่แม่ของเธอเสียไปเลย  ทั้งสองคนคุยกันได้ไม่นานนักก็มีเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเดินเข้ามาทักทายทั้งสองว่า "หวัดดีเราชื่อทศพร บ้านเราอยู่แถวนี้แหละ คุยเรื่องไรกันเหรอ ขอคุยด้วยได้ป่าว" รินดาและเรวัลนิ่งคิดอยู่นานก่อนจะตอบพร้อมกันว่า "ได้สิ" เรวัลตอบต่อไปอีกว่า "เราชื่อเรวัล ส่วนนี่รินดาเพื่อนเราเอง" จากนั้นทั้งสามก็คุยกันอย่างถูกคอด้วยความเป็นนักเมาท์ของเรวัลนั่นเอง