วินาทีสุดท้ายก่อนความตายจะลูบไล้เปลือกตา เขาพูดชื่อของเธอออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแห้งแล้งแต่ฟังดูเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ

ส.ธนฺวนฺตรี

เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินทางออกตามหาเด็กหญิงเพื่อนสนิทที่หายไปในป่าลึก
เสือตัวหนึ่งกระโจนออกจากพุ่มไม้ข้างทางและคำรามว่า
เจ้าเด็กน้อยไร้เดียงสา ข้าจะกินเจ้าละนะ
แต่ฉันต้องตามหาเพื่อนนี่ เด็กน้อยบอก รอให้ฉันหาเพื่อนของฉันพบแล้วพี่เสือค่อยกินฉันได้ไหม?
เสือจึงปล่อยให้เขาจากไปชั่วคราว
แต่ป่าลึกและรกชัฏ การค้นหาเป็นไปอย่างยากลำบากและกินเวลานาน จนเด็กน้อยนั้นเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ ทุกวารวันผันผ่านไปด้วยความอ้างว้างโดดเดี่ยวและความหวังที่ลดน้อยถอยลงไปทุกทีๆ
จนกระทั่งคืนหนึ่ง เมื่อพระจันทร์หลบเข้าหมู่เมฆ เขาก็พบเพื่อนเด็กหญิงที่ตามหามาเป็นเวลานานแสนนาน
ประหลาดนัก เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจากตอนนั้น เธอยังคงเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ และจำเขาไม่ได้ มองดูเขาด้วยความหวาดกลัว และพอเขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสเส้นผมนุ่มนวล เธอตัวสั่นและวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วในป่าลึก
ชายหนุ่มคิดตะโกนเรียกชื่อเธอ แต่ในทันใดนั้นเอง เขาก็ตระหนักว่าเขาลืมชื่อของเธอไปแล้ว ชายหนุ่มยืนงุนงงทำอะไรไม่ถูก
เสือร้ายเดินเข้ามาเมื่อแสงจันทร์ส่องสว่าง ชายหนุ่มคุกเข่าและก้มหน้านิ่ง รอคอยความตายอย่างสงบ
มนุษย์ใหญ่ ข้าคงจะกินเจ้าไม่ได้เสียแล้ว ข้าแก่ และเจ้าก็แข็งแรงเกินไป
พี่เสือ ฉันจะแข็งแรงไปไม่ได้หรอกถ้าปราศจากเธอ
เสือร้ายนัยน์ตาลุกวาว มันกระโจนเข้าขย้ำคอหอยชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและลงมือฉีกทึ้งร่างของเขาออกเป็นชิ้นๆ
ในห้วงความรู้สึกที่เลอะเลือน ชายหนุ่มยังคงงุนงงว่าเหตุใดหนอ เพื่อนเด็กหญิงคนนั้นของเขาจึงไม่เติบโต ไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมเธอจึงไม่ขึ้นอยู่กับกาลเวลา? ทำไมจึงเสมือนว่าเธอเป็นนิรันดร์? 
ความรัก?
วินาทีสุดท้ายก่อนความตายจะลูบไล้เปลือกตา เขาพูดชื่อของเธอออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแห้งแล้งแต่ฟังดูสงบเยือกเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ