มิตรภาพของเขา...และเธอ(1)

ความทรงจำ

เอกสารปึกใหญ่ที่เพลินตาหรือที่เพื่อนๆมักเรียกกันว่าเทียน ถูกสายลมในช่วงเช้าวันอังคารหอบไปตามถนนสายหลัก "แค่นี้ยังสายไม่พออีกเหรอไงนะยัยเทียน ตายๆๆ" เธอพูดพลางวิ่งตามเก็บเอกสารที่ปลิวไปตามถนน ดีที่ว่าถนนสายนี้ไม่ค่อยมีรถสัญจรนัก ขางๆถนนเส้นนี้ก็เป็นฟาร์มเลี้ยงสัตว์ เพลินตาก้มลงเรียงเอกสารเข้าที่และก็พบว่าเอกสารหน้าสำคัญที่เธอจะต้องเอาไปเสนอกับลูกค้าวันนี้หายไป "ทำไงดีว่ะเนี่ยยัยเทียน ซุ่มซ่ามไม่เข้าเรื่อง" "นี่เธอๆ" เสียงของชายหนุ่มคนนึงดังขึ้นจากด้านหลัง "ค่ะ" "นี่ของคุณรึเปล่าคับมันมาตกลงบนกระจกหน้ารถผม" "อ๋อคะ ขอบคุณมากนะคะที่เอามาให้" "ที่จริงก็ไม่ได้อยากเก็บให้หรอกนะแต่มันเผอิญมาอยู่หน้ารถผม ก็เลยต้องลงมาตามหาเจ้าของ" คำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขาทำให้เพลินตาฉุนขึ้นมาทันที "นี่คุณ ถ้ามันลำบากมากก็ทิ้งไปเลยสิจะเก็บไว้ทำไม" "ก็เพราะผมรู้ว่าต้องมีคนต้องการไง แล้วผมคิดผิดเหรอ" เขาหันมาย้อนถามเธอ เพลินตาก้มลงมองนาฬิกาและก็รีบพูดว่า "ยังไงชั้นก็ต้องไปทำงานแล้ว ถ้าอยากจะทะเลาะกันต่อก็คงเอาไว้คราวหน้า ชั้นมีนัดลูกค้าตอนเช้านี้" เพลินตาพูดพร้องกับทำท่าจะเดินไปอีกทางซึ่งมุ่งสู่ตัวเมืองเช่นกันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขารั้งเธอไว้ก่อน "คุณไม่มีรถใช่มั้ย" "รู้ได้ไง" "ก็ถ้าคนสติดีและมีรถนะ เค้าก็คงไม่ลงมาเอาเอกสารที่มันปลิวหรอกมั้ง อย่าบอกนะว่รถคุณไม่มีแอร์" "ใช่" "งั้นก็น่าเสียดาย คุณคงจะรู้นะว่ากว่าจะเดินไปถึงถนนใหญ่น่ะนานแต่ไหน งั้นผมไปล่ะ" ...."นี่คุณ ชั้นไปด้วย" "ไหนว่าเอารถมาไง" "ไม่มีหรอก ไปด้วย" เพลินตาพูดไม่พูดเปล่า ก็(โดด)ขึ้นไปนั่งในรถทันที / เพลินตาลงจากรถโดยที่กล่าวขอบคุณชายผู้นั้นและเธอก็ต่อรถเมล์ไปยังที่ทำงาน "นี่เทียน หล่อนมาสายนะเนี่ย" จิ๊บเพื่อนสนิทที่ทำงานของเธอทักขึ้นและอึ้งเมื่อเห็นสภาพของเพื่อน "แกไปทำไรมาอ่ะ" "ตามล่าเอกสาร" เพลินตามองนาฬิกาบนโต๊ะทำงานของตนแล้วก็ถอนหายใจ "อีก15นาที ค่อยยังชั่ว" "ใช่ๆแกวันนี้เพื่อนสนิทเราเมื่อมัธยมจะมาหาเราอ่ะ" "เหรอ เค้าชื่อไรล่ะ" "ชื่ออานุภาพ ไอ้นั่นน่ะมันพูดตรง เทียนอย่าไปคิดมากแล้วกัน" "เทียนจะมีสิทธิ์ไรไปคิดมากกะคำพูดของเพื่อนจิ๊บล่ะ ตอนนี้เทียนยังไม่รู้แม้หน้าตาของเขาเลยนะ" ......."จิ๊บ ยัยจิ๊บ" "อ้าว นุมาพอดี นี่ๆเทียนนี่ไงนายนุเพื่อนเราเอง ไอ้นุนี่เทียนเพื่อนเราเอง เพลินตา" เธอมองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ เขาก็มองหน้าเธออย่างงงๆ "นี่เธอทำงานที่นี่เหรอ" "ใช่ไมมีปัญหาเหรอ จิ๊บเราไปทำงานก่อนนะ" เพลินตาหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินสะบัดออกไป "เทียนมันก็เป็นอย่างนี้แหละ นายก็เห็นนี่จะไหวเหรอ" ภาพของหญิงสาวผมซอยสั้นถูกนำมาอวดเค้าเมื่อนัดเลี้ยงรุ่นกันเมื่อปีที่แล้ว ทำเอาเค้าติดใจและอยากจะเจอตัวจริงเป็นที่สุด แก่นดีเหมือนกัน เขาคิดในใจ หลังจากนั้น2ชม.เพลินตาก็เดินออกมาจากห้องผู้บริหาร "จิ๊บไปทานข้าวกัน" "จิ๊บไปเข้าห้องน้ำ แต่ผมก็อยากจะไปทานด้วยนะ" "นี่นายไม่ทำมาหากินเหรอไง มานั่งเฝ้าเพื่อนเป็นชั่วโมงๆ" "อืม ว่าง" "นี่คุณเพลินตา อ้าวคุณอานุภาพมาได้ไงคับเนี่ย" "ก็ขับรถมาน่ะคับ" "นี่คุณเพลินตานี่ไงคุณอนุภาพ ...... เค้าเป็นวิศวกรคนใหม่ที่ผมบอกคุณน่ะ" "นายนี่น่ะเหรอค่ะ ผู้จัดการ" "ใช่ งั้นเดี๋ยวผมไปแล้วนะ มีนัดลูกค้าตอนกลางวัน คุณเพลินตาก็จัดการหน่อยนะ พาไปดูที่ทำงานของเค้าซะให้เรียบร้อย พรุ่งนี้จะได้มาทำงานได้เลย" "คะ ผู้จัดการ" "ไงคับ คุณเพลินตา" "ไม" "คุณคงต้องพาผมไปทัวออฟฟิศแล้วล่ะมั้ง" เขายักคิ้วให้เธออย่างกวนๆ เพลินตาเริ่มกำมืออย่างโกรธๆ จิ๊บออกมาจากห้องน้ำก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้เรื่องว่า "นี่ทั้ง2คนเราไปทานข้าวกันเหอะ อุ๊ย" จิ๊บเริ่มสังเกตอาการผิดปกติของเพลินตา ตายแล้วอาการโกรธจนหน้ามืด ต่อไปเกิดเรื่องหน้ากลัวแหงๆเลย