บทละครโศกนาฏกรรม Date: Thu, 11 Sep 2003 01:55:43 ฉาก 1 /สถานที่ - บ้านใจกลางกรุงเทพ ในห้องรับประทานอาหาร / เวลา - ราว 2 ทุ่ม / ตัวละคร - พ่อ แม่ แจง จุ้ย เปิดฉาก - สมาชิกครอบครัวทั้ง 4 คนกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ แจนเหลือบมองแม่เป็นระยะ สีหน้าวิตกกังวล ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า แจง - แจนจะเรียนนิเทศนะคะแม่ แจนอยากเป็นนักแสดง อยากกำกับหนัง แม่วางช้อนกระแทกจานอย่างแรง พ่อกับจุ้ยสะดุ้งพร้อมกัน แม่ - ชั้นบอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ได้ แกต้องเรียนแพทย์ ต้องเป็นหมอเหมือนคุณตาของแก แจง - แจงไม่อยากเป็นหมอ แจงอยากเป็นดารา แม่ลุกขึ้น เดินเข้ามาหาแจง แม่ - หน้าอย่างแก ( นิ้วจิ้มที่ขมับของลูกสาว ) ใครเค้าจะเอาไปเป็นดาราหนังให้มันขาดทุน หา! แกอยากเต้นกินรำกินนักใช่ไหม โน้น...แกออกจากบ้านไปเลย ชั้นอยากจะรู้นัก ว่าถ้าไม่มีชั้นคอยส่งเสียให้แกเรียนน แกจะไปรอดมั้ย แจง - ทำไมแม่ต้องทำกับแจงแบบนี้ด้วย แจงเป็นลูกแม่นะ แม่ - ก็เพราะแกป็นลูกฉันน่ะสิ ฉันถึงอยากให้แกได้ดิบได้ดี ทำไมแกไม่เคยเข้าใจชั้นบ้าง พ่อ - คุณ พูดกับลูกดีๆหน่อยสิ ( พ่อพูดเบาๆ ) แม่ - เงียบไปเลยไอ้แก่ พ่อสะดุ้งโหยง จุ้ยแอบหัวเราะเบาๆ แม่กับแจงมองตากันนิ่ง บรรยากาศกดดัน แจงเริ่มมีน้ำตาไหลลงมาเป็ฯทาง แม่ - แกอย่ามาทำสำออยร้องไห้นะ ( น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง ) แจงเรียนหมอเถอะนะลูกอย่าทำให้แม่ผิดหวังเลย แจง - แม่ไม่เคยนึกถึงแจงเลย แจงอยากเล่นกีต้าร์ แม่ก็ให้แจงไปเรียนไวโอลิน แจงอยากเรียนสายศิลป์ แม่ก็ให้แจงไปเรียนสายวิทย์ เรียนได้ 3.8 ก็ยังบอกว่าน้อยไป แล้วนี่แม่จะบังคับแจงอีกแล้ว แจงไม่อยากเป็นหมอ แม่ได้ยอนไหม แจงจะเรียนนิเทศ คราวนี้ แม่บังคับแจงไม่ได้แล้ว " เพี๊ยะ" แม่ยกมือตัวเองค้างนิ่ง ตกใจที่ทำรุนแรงกับลูก แจง - แม่ตบแจง ( วิ่งออกจากฉากไป ) จุ้ย - แม่ทำเกินไปแล้วนะครับ ( วิ่งตามแจงออกไป สีหน้าเป็นห่วงน้อง ) แม่นิ่งอยู่กับที่ พ่อ - ผมเตือนคุณหลายครั้งแล้วนะ ว่าอย่าบังคับชีวิตลูกมากเกินไป ( ค่อยๆเดินออกไปจากฉาก เหลือแม่อยู่คนเดียวในห้อง ) ฉาก 2 / สถานที่ - ในห้องนอนของแจง / ตัวละคร - แจง จุ้ย คิด เปิดฉาก - แจงนั่งคุยโทรศัพท์ไป ร้องไห้ไป แจง - ฉันไม่ไหวแล้วนะแก คิด - ใจเย็นๆ รอให้แม่แกเย็นลงก่อนดีไหม แจง - แม่ตบชั้น เค้าไม่เคยทำแบบนี้กับชั้นเลยนะ คิด - เค้าคงโมโหแหละแก ... อย่าเพิ่งไปย่งกับเค้าเลย ปล่อยเค้าอยู่เงียบๆก่อนดีกว่า แจง - ชั้นจะหนีออกจากบ้าน คิด - อย่าทำบ้าๆน่าแจง... จุ้ยเดินเข้ามาในห้อง จุ้ย - ใครจะหนีออกจากบ้าน ... แกเรอะ แจง - ออกไปนะพี่จุ้ย จุ้ย - แกคุยกับใครอยู่ ยัยคิดน่ะสิ ( ตะโกนเสียงดัง ) คิด ถ้าแจงมันหนีไปบ้านคิด อย่าให้ไอ้แจงมันเข้าไปล่ะ ปล่อยมันเฝ้าหน้าบ้านเป็นไอ้ด่างดีกว่านะ แจง - บอกให้ออกไป ( คว้าหมอนปาใส่พี่ชาย จุ้ยหลบพัลวัน ก่อนจะรีบออกจากห้องไป เขาหันมาพูดกับน้องว่า " พี่รักแกนะแจง " ) แจงอึ้งไป ก่อนจะทำสีหน้าเย้ยหยัน แจง - ชั้นเกลียดที่นี่ แม่ไม่เคยเข้าใจฉัน มีพี่ก็เหมือนไม่มี ดีแต่กวนประสาท คิด - แต่แกยังมีพ่ออยู่นะแจง แจงเงียบไป สีหน้าสับสน แจง - ไม่รู้ล่ะ ยังไงชั้นก็จะไป ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ติดอยู่ในกรงที่นี่ เดี๋ยวชั้นจะไปบ้านแกนะ คิด - มันดึกแล้วนะแจง แจง - ได้...ชั้นไม่ไปบ้านแกก็ได้ คิด - เดี๋ยวๆ ชั้นไม่ได้หมายความว่ายังงั้น ... มาดีๆแล้วกัน แจง - ....คิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชั้น ... ถ้าชั้นตาย ช่วยดูอาการแม่ชั้นด้วยนะ ว่าเค้าเสียใจให้ฉันบ้างรึเปล่า แล้วก็ช่วยจุดธูปบอกชั้นด้วย คิด - อย่าพูดจาอัปมงคลน่า แจง - แค่นี้แหละ เดี๋ยวชั้นไปหานะ ( วางสายไป ) แจงมองไปข้างๆตัว หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องไป ฉาก 3 / สถานที่ - ห้องรับแขก / ตัวละคร พ่อ แม่ แจง จุ้ย เปิดฉาก - แจงเดินออกมา เห็นพ่อนั่งอยู่ แจงชะงักไป พ่อ - จะไปไหนลูก ดึกดื่นป่านนี้แล้ว แจงไม่ตอบ จุ้ยเดินเข้ามา จุ้ย - แจงมันจะหนีออกจากบ้านน่ะพ่อ แจงหันไปมองจุ้ย สีหน้าไม่พอใจ พ่อ - จริงเหรอแจง ทำไมแจงคิดแบบนี้ล่ะลูก แจง - แจงไม่อยากอยู่ที่นยี่แล้ว ไม่มีใครเข้าใจแจงเลย พ่อ - ก็พ่อไงลูก แจง - พ่อก็ดีแต่พูดแบบนี้ แต่ไม่เคยช่วยอะไรแจงเลย ปล่อยให้แม่ทำกับแจงแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก พ่อเงียบ สีหน้าเจ็บปวด เสียใจ แจง - แจงขอโทษค่ะพ่อ .... แจงไปล่ะ แจงกำลังก้าวเดินออกไป แม่เดินเข้ามาทันที แม่ - แจง นั่นลูกจะไปไหน แม่ - แจงจะไปให้พ้นจากที่นี่ แม่ - อ๋อ นี่แกคิดหนีออกจากบ้านเรอะ ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่มั้ย ..ไปเลย ไป ออย่ากลับมาที่นี่อีกล่ะ แจง - แม่ไม่รักแจงเลย แม่ - ดูสิ่งที่แกทำกับชั้นสิ แกพูดมาได้ยังไงว่าชั้นไม่รักแก พ่อ - คุณอย่าว่าลูกแบบนั้นสิ แม่ - คุณก็ดีแต่ให้ท้ายมัน เห็นมั้ย ว่ามันกล้ายอกย้อนพ่อแม่ขนาดนี้ แจง - แจงไม่อยู่แล้ว ( เดินออกไปทันที ) แม่ - ถ้าแกก้าวออกไปจากบ้านนี้แม้แต่ก้าวเดียว แกอย่ากลับมาอีกนะ แจงนิ่งไปนิดนึง ก่อนที่จะก้าวออกไป โดยไม่หันกลับมามองเลย พ่อ - จุ้ย ตามน้องไปเร็ว แม่ - ไม่ต้อง ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็ซมซานกลับมาเอง จุ้ยมองตามแจงออกไป สีหน้าเป็นห่วง แม่ - จุ้ย ขึ้นไปนอนได้แล้ว จุ้ยนิ่งไป แม่ - ไปสิ จุ้ย - ครับแม่ ( ก้าวแออกไปจากฉาก ) ฉาก 4 / สถานที่ - บนถนนสายเปลี่ยว / เวลา - ราว 5 ทุ่ม / ตัวละคร - แจง อันธพาล 3 คน ตำรวจ 2 นาย คนขับรถชนแล้วหนี 1 คน ไทยมุ่งกลุ่มใหญ่ เปิดฉาก - แจงเดินคุยโทรศัพท์มือถือมาตามทาง เดินผ่านอันธพาล 3 คน ชาย 3 คนนั้นเดินตามแจงไปเงียบๆ แจง - อีก 5 นาที ชั้นจะถึงบ้านแกแล้วนะคิด แค่นี้แหละ เดี๋ยวเจอกัน ชาย 1 - ดึกๆดื่นๆ เดินคนเดียวไม่กลัวหรือจ๊ะน้องสาว ชาย 2 - จะไปไหน ให้พวกพี่ไปส่งไหมจ๊ะ แจง - ( น้ำเสียงหวั่นใจ ) ไม่ล่ะ ขอบใจ ชั้นไปเองได้ ( เดินเร็วขึ้น ) ชาย 3 เดินมาดักหน้า ชาย 3 - อย่ารีบไปหน่อยเลยน่า อยู่คุยกับพวกพี่ก่อนดีกว่านะจ๊ะ ชาย 1 ชาย 2 หัวเราะกันอย่าชอบใจ ชาย 3 ยิ้มเจ้าเล่ห์ แจงตกใจกลัว หันซ้ายหันขวาจะวิ่งหนี แต่โดนล้อมเอาไว้ทุกทาง ชาย 2 - ท่าทางอย่างนี้ ... หนีออกจากบ้านมาล่ะสิ ชาย 1 - คงจะมีเงินติดตัวมาเยอะ เอามาแบ่งกันใช้ดีกว่านะน้อง แจงตกใจกลัวมากขึ้น ชาย 3 - เฮ้ย ... พวกมึงอย่าทำให้น้องเค้าตกใจกลัวสิวะ ( เดินเข้ามาใกล้) จุ๊ๆ สวยไม่เบา (เอื้อมมือจะมาจับแก้ม แจงถอยหนีไปชนชาย 1 ) แจง - พวกแกอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นชั้นจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย ชาย 2 - ถ้าคิดว่าจะมีใครมาช่วยก็เอาเลย แจงตะโกนสุดเสียง แจง - ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คนร้ายบ้ากาม เผานั่งยาง ฆ่าหั่นศพ ปล้นชิงทรัพย์ ลักพาตัว มันจะข่มขืนชั้นค่ะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ! ชาย 3 - เอ้า เวร.... ดันเสือกร้องจริงๆ พวกมึง จัดการ ชาย 1 ชาย 2 จะเข้ามาทำร้ายแจง แจงใช้กระเป๋าเป้ฟาด ชาย 1 ชาย 2 ล้มลงไป ชาย 3 - แสบนักนะมึง ( เข้ามาจะทำร้ายแจง แจงใช้เท้าเตะหัวเข่าของชาย 3 ชาย3 ล้มลงไป แจงวิ่งเตลิดไปทันที) แจงวิ่ง ตำรวจ 2 นายยืนอยู่เบื้องหน้า ตำรวจ 1 - หนูๆ หนีอะไรมา วิ่งหน้าตาตื่นเชียว แจง - คุณตำรวจ ช่วยด้วยค่ะ คนร้ายมันจะข่มขืนหนู ( ท่าทางตื่นตกใจ ) มันอยู่ทางโน้นค่ะ ตำรวจ 2 - เดี๋ยวผมจะไปจับมันนะครับจ่า ( วิ่งออกไปทันที ) ตำรวจ 1 - งั้นหนูไปให้ปากคำที่โรงพักก่อนนะ แจง - โรงพัก ... ไม่ หนูไม่ไป อย่ามายุ่งกับหนูนะ แจงวิ่งเตลิดข้ามถนนไป อารามด้วยความเร่งรีบ เธอไม่ทันเห็นรถยนต์ที่ขับมาด้วยความเร็วสูง รถชนแจงล้มลง ตายคาที่ทันที จังหวะเดียวกับที่ตำรวจ 1 เรียกไว้พอดี .... หนู ระวัง! คนขับรถ - ซวยแล้วไงกู ( ขับรถหนีไปทันที ) ไทยมุงทยอยกันมาดูศพแจงมากขึ้นๆ เสียงพูดคุยอื้ออึงไปทั่วบริเวณ ฉาก 5 / สถานที่ - บนถนน / ตัวละคร - คิด แจง ไทยมุง เปิดฉาก - คิดเดิน มองเห็นไทยมุง สีหน้างุนงงสงสัย ก่อนที่จะเดินแหวกไทยมุงเข้ามา เห็นแจงนอนตายอยู่ คิด - แจง ( ตะโกนสุดเสียง วิ่งถลาเข้าไปกอดศพเพื่อน ) ไม่จริงใช่ไหมแจง แจงตื่นสิ ตื่น แจง.... ฉาก 6 / สถานที่ - ในบ้าน ภายในห้องรับแขก / ตัวละคร - พ่อ แม่ จุ้ย เปิดฉาก - แม่เดินมารับโทรศัพท์ สีหน้ารำคาญ แม่ - ใครนะโทรมาดึกๆดื่นๆ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ( รับโทรศัพท์ กรอกเสียงลงไป ) สวัสดีค่ะ จิรดาหรือคะ เค้าเป็นลูกสาวชั้นเองค่ะ ... ( นิ่งไป สีหน้าตกใจสุดขีด ) ไม่จริง ... ไม่จริง แจงลูกแม่ ( โทรศัพท์หลุดออกจากมือ ทรุดลงกับพื้น จุ้ยถลาเข้ามารับแม่ไว้ทัน ) จุ้ย - แม่ แม่เป็นอะไรครับ แม่ - แจง แจงลูกแม่ จุ้ย - แจง .. ยัยแจงเป็นอะไรครับแม่ ( เหลือบไปผเห็นโทรศัพท์กองอยู่ที่พื้น ยกขึ้นมา กรอกเสียงลงไป ) ฮัลโหลครับ... จิรดา .. ผมเป็นพี่ชายเค้าครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องผมเหรอครับ .............. ( สีหน้าช็อก ) ( ตะโกนสุดเสียง ) พ่อครับ พ่อ... แจง... พ่อวิ่งออกมา สีหน้าตื่นตกใจ มองไปเห็นแม่ทรุดอยู่กับพื้น คร่ำครวญร้องไห้ รีบเดินไปหาจุ้ยทันที จุ้ยส่งโทรศัพท์ให้ พ่อ - ผมเป็นพ่อเค้าครับ ..........( น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ).......... ขอบคุณครับ ผมจะรับไปเดี๋ยวนี้ (วางโทรศัพท์ ) ยืนนิ่งอยู่กับที่ บรรยากาศเงียบงัน มีแต่เสียงแม่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่กับที่ ..... เป็นบทละครที่เพื่อนโทรมาบอกให้เขียนตอนต้นเทอมค่ะ ... ตอนนั้นยังไม่เข้าเอกเลย ... อาจจะไม่มีกลวิธีในการแต่งอะไรมากนัก เค้าบอกว่าให้เขียนเรื่องเศร้า แต่ว่าเขาจะเอาไปเล่นเป็นละครตลกค่ะ เราก็งงว่า เออ ... จะออกมายังไงเนี่ย ก็ถามเค้าไปว่าจะใช้เมื่อไหร่ เค้าก็ตอบกลับมาว่า มะรืนค่ะ ... ไม่ลงท้ายตอนท้ายเรื่องนะคะว่า ละครเรื่องนี้ต้องการจะสื่ออะไร ... เชื่อค่ะ ... ว่าทุกคนสามารถรับรู้ถึง Conflict จนถึงแก่นเรื่องได้เป็นอย่างดี ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
Completely 2 มี.ค. 2547 02:14 น. - ID 1860 
22570
4
0
2 มีนาคม 2547 03:02 น. - comment id 71351
สยองขวัญมากค่ะ แบบว่าคล้ายชีวิตเราซะมากเลยที่แม่บังคับยังงั้น เหมียนกันนจริงๆๆๆๆ
2 มีนาคม 2547 03:16 น. - comment id 71352
ตอนแรกแม่เราก็จะไม่ยอมให้เรียนละครเหมือนกันค่ะ แต่ไปๆมาก็ใจอ่อน เพราะเราเป็นลูกสาวคนเดียว ... อยากได้อะไร ก็อ้อนแม่เนี่ยแหละค่ะ แต่พ่อเรายังไงๆ ตอนนี้ก็ยังอคติกับสิ่งที่เราเรียนอยู่เลย ... แต่แม่ช่วยปกป้องเราตลอด ( แม้ลึกๆจะเห็นด้วยกับพ่อก็ตาม ) ... ว่าให้เราได้เรียนและได้ทำในสิ่งที่เรารัก ความรักของแม่นี่ยิ่งใหญ่จริงๆเลยเนอะ ...
2 มีนาคม 2547 14:14 น. - comment id 71364
อืม...กว่าจะอ่านจบ -*-
2 มีนาคม 2547 23:24 น. - comment id 71393
เขียนได้ดีนี่ครับ ชวนติดตามไปดูละครที่ว่า แม้มีหลายฉาก แต่ละฉากนำเสนอเรื่องได้รวบรัดดี
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ