Secret Inside ตอนที่ 4 : ขอโทษนะ แพร… (ผมต้นนะครับ)

Nonmin

          วันต่อมา เมื่อเราเดินมาโรงเรียน ผมก็แกล้งทำเป็นโอบไหล่เธอ ฮ่าๆ คุณน่าจะเห็นหน้ายายนั่นนะครับ แดงยังกะก้นลูกลิง แพรกระซิบเบาๆ ว่า "ทำอะไรของนายน่ะ"
          "ก็เราเป็นคู่หมั้นกันนี่จ๊ะ ดาร์ลิ่ง! จุ๊บ" ผมทำเป็นจุ๊บแก้มแพรอีก ไม่อายหรอกครับ ตอนประถมผมเองก็ใช่ย่อยนะ จูบแก้มเพื่อนผู้หญิงมาเยอะแล้วเหมือนกัน ยังเคยเผลอหอมแก้มกะเทยด้วยซ้ำ ฮือ T_T
          "ว้าย!" แพรร้องแล้วผลักผมก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยใบหน้าที่แดงเป็นก้นแม่ลิง
          เฮอะ ยายแพรบ้า คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ ใครเขาอยากจะหลงรักผู้หญิงชอบใช้กำลังอย่างเธอกัน
          แต่แก้มยายแพรก็นุ่มดีนะ ///
          ตอนกลางวัน ผมก็ว่าจะแกล้งยายแพรอีกซะหน่อย ว่าจะชวนไปกินข้าวกันนะครับ แล้วพอยายแพรเผลอก็สาดน้ำใส่ ฮ่าๆ คงมันส์น่าดู แต่ผมดันหาแพรไม่เจอนี่สิ จึงลองมาหาแถวกรงกระต่ายหลังโรงเรียน เห็นแพรกำลังให้อาหารกระต่ายอยู่ ผมจึงแอบมองอยู่ห่างๆ
          "เต้าหู้ เต้าทึง เต้าส่วน เต้าเจี้ยว มากินนี่สิจ๊ะ" แพรพูดอย่างอ่อนหวานซึ่งผมไม่เคยได้ยินมาก่อน เธอเอามือลูบหัวเจ้ากระต่ายทีละตัวเบาๆ แล้วยิ้ม
          น่ารักเหมือนกันนะ
          แล้วอยู่ๆ ยายแพรก็หันมาทางผม ดูท่าทางเธอเขินสุดๆ เลยครับ แพรลุกขึ้นออกจากกรงกระต่ายเดินมาที่ผม แล้วยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า "ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
          "เอ้อไปสิไป"
          ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
          ผมแกล้งแพรไม่ลงเลย อยู่ๆ คนที่หวั่นไหวขึ้นมาดันเป็นผมเสียเอง คงเพราะผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่น่ารัก อ่อนหวาน โรแมนติกถึงขนาดชอบดูดาวตอนดึกๆ อย่างแพรล่ะมั้งครับ แต่อีกด้านหนึ่งเธอกลับเป็นคนที่อามรมณ์ร้าย เข้าใจยากแถมยังชอบใช้กำลังแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาจริงๆ
          ตอนเย็นก่อนเลิกเรียน อาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนถิรพิทยาประชาสัมพันธ์ผ่านไมโครโฟนว่า "สวัสดีตอนเย็น นักเรียนที่รักทุกคน วันนี้ครูมีประชาสัมพันธ์ให้เด็ก ม.6 คนใดที่สนใจไปค่ายที่ป่า XXX เพื่อทำพิธีอำลาจากโรงเรียน ก็เชิญมาติดต่อได้ที่ห้องธุรการนะครับ"
          "เฮ้ย! ต้น นายจะไปมั้ย" เพื่อนคนหนึ่งถาม ขณะนั้นเรานั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน
          "ไปสิ" ผมตอบไป
          "เจ้าต้นต้องไปอยู่แล้วหละ" เพื่อนอีกคนพูด "เมื่อเช้าเห็นนายทำเป็นเกี้ยวแพรงามอยู่เลยนี่ แหม ที่นั่นมีทั้งต้นไม้เขียวขจีเหมาะแก่การจู๋จี๋กันดีเนอะ ฮ่าๆ"
          "จเจ้าบ้า!" ผมว่าเสียงดัง หน้าแดง "ที่ฉันทำเป็นเกี้ยวยายแพรเพราะแค่อยากจะแกล้งเล่นเท่านั้นเองเฟ้ย! ใครจะไปสนยายผู้หญิงที่ชอบใช้กำลัง"
          "ตูม" 
          "อ๊าก!" ผมร้อง เพราะอยู่ๆ กระเป๋าก็ฟาดลงบนหัวผมอ๊ะ แพร
          ยายแพรยืนอยู่ ผมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต แต่แล้วอยู่ๆ ก็เห็นแพรน้ำตาคลอ "คน ตู๊ดๆๆๆๆๆ" แพรร้องด่าผม (จาก Nonmin: เซ็นเซอร์อีกแล้วค่ะ คำด่าแบบนี้) แล้วแพรก็วิ่งไปทันที
          ผมรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันทีขอโทษนะแพร
          แล้วในที่สุด วันที่ไปเข้าค่ายที่ป่า XXX ก็มาถึง พวกนักเรียน ม.6 แห่งโรงเรียนถิรพิทยาทุกคนต่างสนุกสนานกันยกใหญ่ ผมเห็นแพรกระโดดโลดเต้นกับเพื่อนๆ อย่างมีความสุข พอเห็นรอยยิ้มของเธอ เป็นไงไม่รู้ ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ทำให้ต้องยิ้มไปพร้อมกับเธอ แม้จะรู้ว่าตอนนี้เธอสุดแสนจะเกลียดผมมากนักก็ตาม
          ตกค่ำ แพรอาสาไปล้างจานให้กลุ่มของเธอที่ธารน้ำ ผมจึงแอบตามเธอไปห่างๆ พูดตรงๆ เลยนะครับ ที่ผมตามเธอไป เพราะผมเป็นห่วงเธอ มืดค่ำป่านนี้แล้วนี่ แล้วอยู่ๆ ผมเห็นเจ้าลิงบ้าตัวหนึ่งทำท่าจะกระโดดข้ามธารน้ำ แต่มันคงกลัวตกน้ำมั้งครับ เลยต้องต้องไต่หลังแพรแล้วโดดไป ยายแพรเลยตกลงไปในน้ำเลยครับ "กรี๊ด! ช่วยด้วย" เสียงร้องของเธอแหลมดีจริงๆ ครับ แถมว่ายน้ำป๋อมแป๋มทั้งที่กระแสน้ำแรงขนาดนั้น ฮ่าๆ ฮ่า -_-"
         เฮ้ย! แพรตกน้ำ!!!!!!!!!!!!!!!
         ผมรีบโดดลงไปช่วยเธอทันที แต่เป็นไงไม่รู้ เหมือนฟ้าแกล้งกันเลย กระแสน้ำแรงขึ้นทุกทีๆ ผมจึงพาแพรขึ้นไปไม่ได้ แพรกอดผมไว้แน่น แล้วเราสองคนก็ลอยตามน้ำมาเรื่อยๆ แต่ข้างหน้าเฮ้ย! น้ำตกนี่!!!!!!!
         เราตกลงไปในน้ำตกด้านล่างด้วยกันโธ่! เราต้องไม่ตายนะ ผมรู้สึกรักแพรจริงๆ แล้ว จะให้ตายโดยที่ยังไม่สารภาพความในใจอย่างนี้น่ะเหรอ!? อ๊ะ
         "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!" แหม เกือบลืมร้องแน่ะ -_-"