*รุ่งเช้า...ที่เขาชนไก่*(4)

พู่กันของหูกวาง

ประมาณ 05.00 น. ของวันอังคารที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2547 เราก็ต้องรีตื่นเพื่อเก็บสัมภาระเดินทางต่อไปอีกสถานีหนึ่งซึ่งต้องเดินทางอีกแล้ว เรามาถึงสถานี้นั้นแล้วก็วางสัมภาระไว้ แล้วก็ไปกินข้าว ไม่นานครูฝึกก็เป่านกหวีดเรียกเพื่อทำการฝึกหนักครั้งสุดท้าย ซึ่งด่านนี้ยากเหลือเกินที่จะอดทนเพื่อผ่านมันไปให้ได้ เมื่อเราเข้าแถวเสร็จ ครูฝึกได้ให้พวกเราคลานต้ำลงสู่พื้นหินเข็ง ๆ ไปข้างหน้า และถอยหลังหลายรอบมาก เราก็รู้สึกเจ็บ แต่ต้องผ่นไปให้ได้ สักพักครูฝึกก็บอกว่าเดี๋ยวเราจะไปดูหนังแฟนฉันกันซึ่งไปลำบากมาก เค้าให้ถีบจักรยานโดยการนอนหงายชูปืนขึ้นเป็นแฮนด์ แล้วยกขาขึ้นถีบอากาศ ซึ่งฝุ่นดินแดงที่ตลบขึ้นมานั้นทำให้มันเข้าไปในปากบ้าง เข้าจมูกบ้าง ฟันแดงไปหมด 
	หลังจากนั้นเราก็แบ่งเป็นสองหมวด ซึ่งหมวดแรงเป็นการเข้าตี หมวดที่สองเป็นการตั้งรับ  เราเองเข้ารับการฝึกที่ฐานเข้ารุกก่อน ต้องทาขี้เถ้าทับไปอีกต่อจากเมื่อวานทำให้หน้าดำขลับเลย เราต้องตั้งแถวเป็นหมู่ปืนเล็ก เพื่อทำการเข้าตี เราเดินทางลาดตระเวนไปยังทุ่งกว้าง ท่ามกลางแดดที่ร้อนผ่าว เราเดินผ่า ทุ่งพริก ทุ่งมัน และ พื้นที่ราบกว้าง ๆ เต็มไปด้วยหิน และดินมากมาย เสียงปืน และ ระเบิดดังขึ้นเป็นพัก ๆ เพื่อให้ถึงอรรถรสให้การฝึกการเข้าตีของทหาร ขณะที่กำลังเข้าตีข้าฝึกนั้น มีทั้งหมอบ คลาน โผ มีทั้งหมดที่เราเคยเรียนมาตลอด 3 ปี 
	ครึ่งวันแรกได้ผ่านไปครึ่งวันหลังได้มีการเข้าตั้งรับ ซึ่งเราได้เข้าฝึกกับครูฝึกซึ่งมีฉายาว่า ครูฝึกนรก ฟังแล้วดูโหดมาด และก็เป็นอย่างที่เราคาดไว้ ดุจริง ๆ บอกว่าเราต้องฝึกอย่างทหาร เอ้า เอา ก็เอา ก้เข้ารับการฝึก มีทั้งหมอบคลาน คลุกกับดินแดง ซึ่งเเหนื่อย และกระหายมากเราเดินทางมาถึงที่ป่าชายเขาก็ยังไม่วายคลานไปอีก (อันที่จริงก็เพราะว่าตอ้งการหลบหนีข้าศึกนั่นเอง) น้ำก็หมดรวมถึงล้ามาก ๆ คอแห้งไปหมด เราได้มาประจำตำแหน่งหนึ่งซึ่งต้องวิ่งหนีข้าศึกเขาไปในป่า เมื่อได้เวลา เราทั้งหมดชุดก็ทำการยิงข้าศึก ทำเสียง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ไปเรื่อย ๆ พอครูฝึกส่งสัญญาณหนี (ในกรณีข้าศึกกดดัน) ก็ต้องรวบรวมแรงทั้งหมดไปตั้งรับในป่า ตอนนั้นเหนือยที่สุด ไม่นานก็เข้าแถวเพื่อออกจากป่าไปกินข้าว เราเดินทางกันอย่างอ่อนล้า แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราได้เข้าไปพักในหลุมหลบภัยซึ่งครูฝึกได้ให้พวดเราเฝ้าไว้คนละหลุม เราได้งีบหลับไปสักพัก พอตกเย็นครูฝึกก็เรียกรวมไปกินข้าวให้หายเหนื่อย ไม่นานก็ต้องมารวมกันอีกครั้งเพื่อทำการตั้งรับอีกครั้งในเวลากลางคืน
	เราเข้าตั้งรับในเวลากลางคืนอย่างไม่ลำบากนักเพราะว่าการตั้งรับ(ในกรณีข้าศึกไม่กดดัน)ซึ่งไม่มีอะไรมาก เรารอตั้งรับกันจนมืดและได้เดินทางกลับมายังทีรวมพลอีกครั้งพร้อมทั้งกระเป๋าเป้ที่หนักมา เราได้มารวมพลกันที่ราบกว้าง รอบ ๆ กายมีทั้งดวงดาวเปล่งประกายในความืด พระจันทร์เสี้ยวที่ส่องแสงเหมือนว่ามีรอยยิ้มให้กับความสำเร็จของเรา ครูฝึกที่ทำการฝึกเราได้มาพูดอะไรให้นักศึกษาฟัง รวมถึงครูฝึกนรกด้วย ครั้งนี้ไม่เหมือนกับที่ฝึกเมือบ่าย ครูฝึกนรกก็เหมือนครูฝึกนักศึกษาวิชาทหารคนนึงที่มีระเบียบ และต้องการฝึกนักศึกษาวิชาทหารอย่างทหาร เพื่อให้ไดรับความรู้ไปอย่างมากที่สุด เราเองก็เข้าใจ และรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทั้ง
รุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้...เราจะได้กลับบ้านเสียที
อะไรต่าง ๆ ที่เราฝึกมาทั้งหมดในวันนั้น เราจำได้ไม่มีวันลืม เพราะอย่างน้อยเราเองได้บันทึกเรื่องราวทั้งหมดไว้ในนี้แล้ว
มิตรภาพใหม่ ๆ ระหว่างเรากับเพื่อนต่างโรงเรียนที่เข้าร่วมฝึกด้วยกันดูเหมือนว่าจะผูกพันเหมือนเพื่อนที่ไม่อยากจากกันซะแล้ว
ชักจำหน้าเพื่อนได้ และไม่อยากจากไป...
มันต่างจากวันแรกอย่างสิ้นเชิง เราอยากกลับบ้าน เราไม่อยากฝึกที่นี่
วันนี้มันไม่ใช่ เราอยากกลับไปที่บ้านพร้อมทั้งมิตรภาพที่จะยังงอกงามต่อไป ไม่ใช่เติบโตและเหี่ยวเฉาไปเพียงแค่นี้ 
วันที่เราเหนื่อย...พักก็หาย
วันที่เราเจ็บกาย...ไม่นานก็ทุเลา
วันที่เราต้องจากศูนย์ฝึก...ไม่นานคงได้กลับมา
วันที่เราต้องจากเพื่อนใหม่...อาจคงไม่ได้พบกันอีก...
ต่างคน...ก็ต่างที่มา เรามารวมกัน ณ ที่ที่หนึ่งซึ่งต้องช่วยเหลือกัน มีน้ำใจให้กัน พูดคุยกัน สนุกสนานด้วยกัน
มันได้จากลาไปพร้อมกับความลำบากที่เราไม่ตอ้งการ...เราไม่น่าพบกันในที่ที่นั้นเลย...
เราน่าจะพบกันที่โรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่ง หรือ มหาวิยาลัยที่เรากำลังจะเข้าเรียนในอนาคต...
แต่ใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่แห่งนี้ยากนักที่จะกลับมาพบกับหนึ่งชีวิตเล็ก ๆ ที่เคลื่อนที่ไปอย่างไร้ร่องรอย และข่าวคราว
คงได้แค่คิดถึง...ย้ำลึกในเวลาที่เรากลับมาให้เร็วที่สุด เพราะกลัวว่าจะลืมเรื่องราวต่าง ๆ ที่เราเคยร่วมทุกข์สุขกันมา
เป็นการรู้จักที่สั้นจริง ๆ เราเองยังตั้งตัวไม่ทัน...