ต้นปีบ

ลึกลึก

ไหนๆก็พูดถึงหนังเรื่องนี้แล้ว ก็อดชื่นชมความน่ารักของเด็ก ๆในเรื่องไม่ได้ ถึงจะยังแสดงไม่รื่นเท่าไร แต่อายุแค่นี้ได้ขนาดนี้ถือว่าเยี่ยมแล้ว ตอนผมดูรอบที่สองนั้น ผมแปลกใจมากที่ลูกผมถึงกับปิดตาไม่ยอมดูฉากหวาดเสียวที่สุดในเรื่อง นั่นก็คือฉากนายเจี๊ยบเด็กชายวัยประมาณ 10 ขวบ ไปแกล้งตัดหนังยางของน้อยหน่าเพื่อนร่วมรุ่น รวมไปถึงตอนที่น้อยหน่าถูกผลักล้ม จนฉากนั้นผ่านไป นายซันลูกชายวัย 6 ขวบของผมถึงยอมเปิดตามาดูต่อ ผมถามดู แกก็บอกว่า ฉากนี้ไม่น่าดูเพราะหวาดเสียวเกินไป นึกแล้วน่าขำนะครับ แต่ก็พอจะทำให้ได้รู้ว่า อารมณ์ของคนมันก็แก่ขึ้นตามอายุ ถ้าคุณเป็นคนนึงที่ไม่ปิดตาหรือหลบตาจากหนังหวาดเสียวเรื่องใดๆเลย คุณคงแก่อารมณ์ซะแล้ว หรือไม่คุณก็คงคิดเป็นแล้ว
ลองคิดดูสิครับ เบื้องหลังฉากหนังน่ากลัว น่าหวาดเสียวทุกเรื่อง จะมีคนร่วมงานอยู่มากมายถึงแม้ในฉากจะมีนางเอกกำลังวิ่งหนีผีร้ายอยู่คนเดียว จริงๆแล้วทั้งช่างแสง ช่างกล้อง ผู้กำกับ ช่างแต่งหน้า อีกเยอะเลยครับยิ่งถ้าเป็นหนังวาบหวิวหน่อย คงมีคนให้กำลังใจเพียบเลย จริงมั๊ยครับ  ที่พูดนี่ไม่ได้อยากให้คุณหมดรสชาติในการดูหนังหรอกนะครับ แต่บอกไว้พอช่วยทำใจเวลาอยากหลบสายตาจากหนังที่กำลังดูอยู่ ไม่อยากให้พลาดฉากเด็ดครับ เพราะฉากเหล่านั้นจัดเป็นฉากที่แสดงยากเพราะต้องแสดงความรู้สึกออกทางใบหน้า ดวงตา อีกทั้งท่าทางด้วย
กลับมาถึงความตั้งใจแรกอีกครั้งนะครับ เรื่องดีๆระหว่างผมกับลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาหกปีมีมากเหลือเกินผมสาบานได้ แต่พอจะเอามาเขียนนี่สิ มันลืมไปซะเฉยๆ ผมเลยเรียกเค้ามาถาม
ผม   :  ซัน ซันชอบตอนไหนของซันบ้าง?
ซัน   :  ก็ชอบตอน ซันพูดตลกแล้วคนหัวเราะกันสิ
ผม   :  ไหนยกตัวอย่างซิ
ซัน :  ก็ตั้งหลายตอน จำไม่ได้เหรอ
ผม :   ลองบอกมาซักตอนซิ
ซัน :   จำไม่ได้แล่ว(เสียงห้วนเชียว)
ผม  :  !!
สรุปว่าพ่อลูก พอๆกัน น่ากลัวว่าเราอาจต้องเก็บความทรงจำดีๆ ไว้ในลิ้นชักจริงๆ รึปล่าว หรือว่ามีลูกคนเดียวไม่พอจริงๆ ก็ไม่รู้
ต้นปีบ
ขึ้นชื่อตอนแบบนี้คุณคงงง ไม่รู้ว่าจะเขียนเรื่องต้นไม้หรือไง ก็คงงั้นมั๊งครับ คนส่วนใหญ่ที่อายุยี่สิบห้าขึ้นไปคงรู้จักต้นปีบ ที่ผมคะเนอายุคนที่รู้จักเอาที่ยี่สิบห้าก็เพราะ ผมเองรู้จักมันเมื่ออายุยี่สิบห้า สำหรับคนที่ไม่รู้จักนะครับ ต้นปีบมีลำต้นที่ปกคลุมไปด้วยเปลือกไม้ที่แตกเป็นร่องทั้งต้น ลำต้นนั้นสูงได้มากถึง 8-10 เมตรเลยทีเดียว ใบปีบข้อนข้างเล็ก ตอนฤดูทิ้งใบหละคุณเอ้ย ยังกับเม็ดฝนเลย ลมพัดมาที แหม โมแรนติก(Romantic) คนกวาดมักลากลับบ้านตอนนั้นซะด้วย ที่ผมประทับใจต้นปีบ คงเป็นเพราะดอกของเค้า ดอกปีบสีขาวราวกับงาช้าง กลีบดอกทั้งสี่รัดตัวติดกันยาวสักสองนิ้วแล้วแยกออกที่ปลาย เวลาออกดอก จะเห็นเป็นพวงขาวไปทั้งต้น  กลิ่นของมันหอมเย็นๆ มีเสน่ห์ซะจนผมอดไม่ได้ที่จะซื้อมาปลูก ตอนซื้อมาเค้าก็ไม่ใหญ่นักหรอกครับ สูงเพียงสี่ห้าเมตร  ตอนนั้น ซันลูกของผมพึ่งเกิดเห็นจะได้  
ผมรอต้นปีบออกดอกมานาน นานจนลืมไปเลย เด็กที่ทำงานที่บ้านก็มักจะลาช่วงที่ใบเค้าร่วงทุกปี ก็กวาดใบเค้ามาทุกปี ก็โมแลนติกเรื่อยมา ไม่เคยเห็นดอกเค้าซะที  ก็ไม่เป็นไรครับ ถือว่าได้ร่มตอนหน้าร้อน อีกอย่างลักษณะลำต้นก็สูงชะลูดและพุ่มใหญ่ด้านก็บนดูสวยดี 
เนื่องจากบ้านผมอยู่ใกล้ที่ทำงานเลยโชคดีได้มีเวลาดูแลสวน และ เลี้ยงลูกแทบทุกวัน จะเว้นก็แต่วันที่ต้องไปเยี่ยมลูกค้าไกลๆ หรือติดประชุม แต่ส่วนมากแล้ว เราอยู่ด้วยกันทุกเย็น ลูกผมจะมีก๊วนประจำของเค้า ก็เป็นลูกของเพื่อนบ้านในซอยเดียวกันแหละครับ มีเรื่องเล่นกันได้ตลอด ทะเลาะกันบ้าง เผลออึดใจก็ดีกันแล้ว ถ้าสมาชิกก๊วนเค้าอยู่กัน ผมก็เบาตัวหน่อย คือเค้าก็จะไปเล่นกันเองซะ เราก็ดูแลสวนของเราไป ลูกของผมอายุน้อยที่สุด และยังเรียนอนุบาลอยู่เลย ขณะเพื่อนๆเค้าเริ่มเรียนปะถมกันแล้ว  คงเป็นเพราะเด็กอนุบาลเรียนเลิกเร็วกว่า ซันเลยกลับบ้านก่อนเด็กคนอื่นๆ  เวลาช่วงก่อนเด็กคนอื่นกลับบ้านจึงเป็นหน้าที่ของผม ส่วนใหญ่เราจะชวนกันไปเดินเล่น ขี่จักรยาน รดน้ำต้นไม้ หรือไม่ก็พาไอ้ กันดั้มดามเมเชี่ยนที่บ้านไปเดินเล่นกัน  
ตอนต้องแบ่งเวลาให้เค้าแรกๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลา แต่พอทำไปจนเป็นนิสัยก็เริ่มรู้สึกว่า การกลับมาอยูกับลูกนี่มันก็คลายเครียดได้ดี สุขภาพจิตดีขึ้น 
ผมมักสอนให้ลูกช่วยงานบ้านและพยายามทำให้เค้ารู้สึกสนุกกับมัน อย่างเรื่องรดน้ำต้นไม้ ผมจะมีอุปกรณ์มากเลย เป็นต้นว่าหัวฉีดน้ำที่ปรับได้หลายแบบ บางแบบฉีดได้ไกล บางแบบฉีดเป็นฝอยเล็กๆที่เวลาโดนแล้วรู้สึกจั๊กะจี้เอาไว้รดต้นที่บอบบางหน่อย  บางแบบก็เป็นแบบสายฝมไว้รดให้ได้บริเวณกว้างและไม่แรงเกินไป ผมยังมีบ่อปลาและ ผมบอกแกว่าถ้าเอาน้ำในบ่อปลาไปรดต้นไม้แล้วต้นไม้จะสวยกว่ารดด้วยน้ำจากสายยาง แถมยังมีกระบวยที่ใช้ตักน้ำจากบ่อปลามารดได้  ลูกผมชอบอันนี้มาก ไม่ใช่เพราะว่าแกอยากให้ต้นไม้สวยขึ้น แต่แกสงสารปลาที่ต้องว่ายในฉี่ตัวเองทั้งวัน ทีนี้พอเอาน้ำไปรดต้นไม้ เราก็ต้องเติมน้ำใหม่ลงไป ปลาก็ชอบใจสิ เป็นอันว่า สวยทั้งต้นไม้ งามทั้งปลา
ครั้งนึง ซันช่วยผมรดน้ำโดยกำลังรดต้นปีบอยู่ที่หัวฉีดก็ปรับมาอยู่ที่ตำแหน่ง ฝอย รดอยู่นานเลย จนผมบอกแกว่า
ผม :  ไม่ต้องรดหรอก ต้นใหญ่ๆหนะ รากมันเยอะแล้ว มันหากินเองได้
ซัน :  ไม่ได้รด กำลังจักกะจี้ต้นบีปอยู่ แต่หาไม่เจอว่า เอวมันอยู่ไหน
เมื่อปีก่อนผมเอากล้วยไม้ไปผูกที่ต้นปีบ คิดว่าพอกล้วยไม้ออกดอกคงจะเพิ่มสีสันได้หน่อย  พอเวลารดน้ำผมก็เลยรดกล้วยไม้ด้วย ใช้หัวฉีดแบบฝอยซะด้วย  
ซัน  :  ป๊า จักกะจี้ต้นปีบอยู่เหรอ?
ผม   :   (อมยิ้ม)   ปล่าวครับ รดน้ำกล้วยไม้ต่างหาก
ซัน :  ดีแล้วป๊า ต้นปีบจะได้กินน้ำด้วย
ผม  :  ก็บอกแล้วว่ามันหากินเองได้ มันโตแล้ว แถมยังโตพอให้กล้วยไม้ต้นเล็กๆเกาะด้วย
ซัน  :  ถ้าป๊าไม่เอาไปเกาะนะต้นปีบหิวน้ำแย่เลย 
ดูแกจะไม่รับฟังเหตุผลเราเลย
เย็นวันนึง แกพึ่งกลับจากโรงเรียน ผมก็ชวนแกไปขี่จักรยานเล่น กว่าจะจัดแจงสูบลมล้อที่ดูแบนเกินไปเสร็จ น้องปลื้ม สมาชิกก๊วนก็มาถึงหน้าประตูบ้านพอดี 
น้องปลื้ม  :  ซัน ไปเล่นที่บ้านเรามั๊ย
ซัน           :  เดี๋ยวตามไป เราพาพ่อเราไปขี่จักรยานเล่นก่อน
ผมได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ  คิดไปว่าเค้าหมายความอย่างนั้นจริงหรือเปล่า ยังงัยก็ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่นั้นมา  ผมรู้สึกสุขใจมากขึ้นในการขี่จักรยานกับเค้า แปลกดีนะครับ บางครั้งเราคิดว่าเรามีพลังพอที่จะให้ แต่จริงๆแล้วกลับเป็นฝ่ายได้ ผมแหงนหน้ามองต้นปีบ ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าเป็นเพราะการรดน้ำกล้วยไม้ที่ไม่ยอมออกดอกของผมหรือปล่าว วันนี้ต้นปีบผลิดอกอ่อนๆขาวโพลน โชยกลิ่นที่รอมานาน หอมไปทั้งซอย