เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (โจทย์ที่ต้องแก้ )

Rainsummer

ถึงแม้ว่าพิมจะยอมคบกับนนท์ แต่ใจก็ใช่ว่าจะเทให้กับนายนนท์ของเราซะทีเดียว
เหตุคงจะมาจากคนๆนี้กระมัง แซน เป็นแฟนเก่าของพิมที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย 
แซนเป็นพี่โรงเรียนของพิม แม้ว่าพิมจะไม่ได้ส่งเมลตอบแซนไป แต่แซนยังไม่ละความพยายาม 
เพราะหวังอย่างเต็มที่ว่าพิมจะยอมให้อภัยและกลับมาคบกันเหมือนเดิม
เมื่อแซนคิดได้เช่นนั้น จึงส่งเมลมาอีกว่า
พิม สุดที่รัก 
แซนไม่รู้นะว่าเป็นเพราะอะไรพิมจึงไม่ตอบเมลแซน แต่ว่าแซนไม่ว่าพิมหรอก 
พิมอาจจะยุ่งใช่มั้ยจ๊ะ เอางี้ละกัน แซนจะเป็นฝ่ายติดต่อพิมเองนะ ไม่ต้องห่วง 
พิมอยากจะติดต่อกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะแซนจะรอ แซนรู้ว่าพิมชอบฟังเพลง 
แซนจำเพลงที่พิมชอบได้หมดเลยนะ วันนี้แซนก็ส่งมาอีกแล้วครับ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ เหงาใจ
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่มีใครให้ทะเลาะ
ไปไหนแล้วไม่มีไหล่ให้เกาะ แล้วเธอคิดถึงใคร
ฟ้าร้องทุกครั้งมันส่งเสียงดัง เธอโดดมานั่งตักฉัน
ฉันก็ตัวเองเหมือนกัน ที่ปลอบไปขำไป
ฉันรู้ว่าฉันไม่เอาไหนเลย ไม่อบอุ่นได้อย่างนั้น
ฟ้าร้องครั้งนี้ไม่เจอหน้ากัน แล้วเธอคิดถึงใคร
* เฮ้... เมื่อเราต้องห่าง ยิ่งเนิ่นนาน อาจลืมกันเลยไม่แน่ใจ
** ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อย ว่าเธอคิดถึงกัน
ไม่ต้องหวาน ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เธอ
ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อน ว่าเธอคิดถึงฉัน 
อย่างที่ฉัน มันคิดถึง คอยเธอกลับมา
เพราะฉันคิดถึงเธออยู่ทุกวัน ตั้งแต่ตื่นนอนแต่เช้า 
หันหัวก็หันไปเจอรูปเรา บนหัวนอน
เสียงวิทยุก็คอยเล่นเพลง ที่เธอชอบฟังกี่ครั้ง
ถึงฉันไม่ชอบก็ยังนั่งฟัง เพราะมันคิดถึงเธอ
คอยเธอกลับมา ก็มันคิดถึงเธอ
ป.ล. แซนคิดถึงพิมทุกวันเลยจ้า
พิมตัดสินใจเด็ดขาด จึงส่งเมลตอบกลับแซนไปว่า
แซนจ๊ะ เราดีใจมากนะที่แซนคิดถึงเรา รู้มั้ยเราก็คอยแซนเหมือนกันแต่ว่า
แซนไม่เคยติดต่อเรามาเลย แล้วตอนนี้เรามีคนที่ชอบแล้วนะ เค้าก็ดีกับเรามากเลย
เราอยากจะบอกแซนแค่นี้แหละ แซนยังจะรับได้ไหมล่ะ 
เรามีแฟนแล้วนะ .
พิมคนใหม่
ไม่กี่อึดใจ แซนก็ตอบเมลกลับมาว่า 
พิม 
ไม่ต้องห่วงแซนหรอกนะ แซนรู้ดีพิมยังไม่มีใครหรอก แต่ถ้าพิมมีจริงๆตอนนี้
พิมแน่ใจเหรอว่าพิมรักเค้าจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเพราะว่าแซนกลับมาพิมเลยไม่อยากจะคบกับแซน
แซนอยากให้พิมลองถามใจตัวเองดีๆนะจ๊ะ แซนรอได้เสมอ ..
รักพิมมาก
พิมเลยเลิกติดต่อแซนไป เป็นผลให้คืนนั้นทั้ง2ต่างนอนไม่หลับกันทั้งคู่
..
เช้าวันศุกร์ เรียน เภสัชวิทยา ชั่วโมงของอาจารย์ปณัตสุดหล่อเดินเข้ามาในห้องเรียน
อย่างอารมณ์ดีแต่แล้วก็ต้องตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นนักศึกษานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคน
โอ้..พวกคุณมาตรงเวลามากวันนี้ แหมพวกคุณนี่ชอบทำอะไรให้ผมเซอร์ไพรส์เรื่อยเลยนะ
ศุกร์ที่แล้วเล่นเอาผมตกใจนะนึกว่าพวกคุณไม่เรียนกัน ศุกร์นี้ก็ทำผมหัวใจแทบวายอีก เฮ้อ.
พวกคุณนี่ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตการเป็นอาจารย์ของผมดูน่ากลัวมากขึ้นเลยนะ.
เอ้า เรามาเข้าเรื่องเราดีกว่าเนอะ วันนี้เรามาเรียนเรื่องยาเม็ดคุมกำเนิดกัน
ยาเม็ดคุมกำเนิดมีกี่แบบ เอ้าคุณ .. อาจารย์ชี้มาที่พิมซึ่งนั่งหน้าสุด.
3แบบค่ะ พิมตอบ แบบที่มีฮอร์โมนเพียงอย่างเดียว แบบที่มีทั้งเอสโตรเจนกับโปรเจสเตอโรนหรือฮอร์โมนรวม
และก็ แบบที่ใช้ในกรณีฉุกเฉินค่ะ อันนี้ไม่ทราบรายละเอียดเพราะไม่เคยใช้ .. พิมทิ้งท้ายแบบเจ็บๆ ..ค่อนขอดอาจารย์ปณัต 
อ้อ ผมเข้าใจครับ ก็พวกคุณเพิ่งเรียนวันแรกเนอะมันก็ต้องใช่อยู่แล้ว แต่คุณก็เก่งมากนะตอบได้ฉะฉานดี
แสดงว่าพื้นความรู้คุณดีนี่นา อ่ะผมให้ปากกาแสนสวยของผม ผมรักมากเลยนะนี่
ถ้าผมให้ใครคนนั้นต้องรับหมั้นผม หึหึ. อาจารย์ปณัต ยิ้มแบบผู้ชนะ
ส่งผลให้เพื่อนๆในชั้นเริ่มส่งเสียงแซวพิม กันเจี๊ยวจ๊าว วี๊ดวิ๊ว พิม กิ๊วๆๆๆ
พิมทำหน้าตาย แบบไม่รู้สึกรู้สม ในขณะที่นนท์ซึ่งวันนี้ไปนั่งแถวหลังสุดเริ่มกระวนกระวาย
อ่ะ พวกคุณนี่แสบกันจริงๆเลย ผมนึกภาพไม่ออกเลยนะ พอพวกคุณจบกันไปทำงานนี่จะเป็นยังงัยกันบ้าง 
อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าไปมา แหมผมแค่พูดเล่นน่ะคุณไม่ต้องดีใจไปหรอกนะ 
ว่าแล้วก็ยิ้มให้พิมอย่างเอ็นดู คุณน่ะเหมือนน้องสาวผมมากเลย ดื้อ ถือดี ..แต่ก็น่ารัก.
สุดท้ายหลังจากว่าเสร็จก็หยอดคำชมเชียวนะ . พิมนึกค่อนขอดในใจ
อ่ะเรามาต่อกันดีกว่านักศึกษา  อาจารย์สอนต่อ .
.วิชานั้นนนท์เรียนไม่รู้เรื่อง เขาเริ่มคิดหนักเกี่ยวกับพิม
นี่มันอะไรกัน อาจารย์คนนี้ ถ้าคิดแบบไม่คิดมากเขาก็รู้สึกว่าอาจารย์แค่เอ็นดูพิมเท่านั้นเอง 
ก็อย่างว่าแหละเขาเป็นคนคิดมาก แต่พอเขาเห็นสายตาที่พิมมองอาจารย์แล้วนนท์ก็เริ่มโล่งใจ
เอาเหอะวะ คนของเราไม่หลงคารมเขาก็พอใจแล้วล่ะ. คิดได้อย่างนั้นใจก็มาเป็นกอง 
เริ่มตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชาที่2อย่างใจจดใจจ่อ
หลังเลิกเรียนนนท์ก็กลับพร้อมกันกับพิมเป็นปกติ นนท์แซวพิมเรื่องอาจารย์ปณัต 
แต่พิมส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ คิดอะไรบ๊องๆ ตาบ้า ตัวเองน่ะจะให้เค้าชอบคนแบบนั้นเหรอ
ว่าแล้วพิมก็หัวเราะอย่างขบขัน .นนท์เองก็พลอยยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข
แต่ก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อทั้ง2 กำลังจะออกจากคณะ
พิม.. เสียงคุ้นหูเรียกให้พิมหันกลับไปมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แซน ทำไมนนท์จะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เขารู้จักตั้งแต่วันที่มาปรากฎตัวงานวันลอยกระทง
ตอนที่พิมกับเขาเป็นเฟรชชี่.ไอ้คนนี้เองที่ทำให้เขาอกหักเพราะรักพิม ฮึ่ม
.แต่นนท์ก็ต้องสลดเพราะ มองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาพิมเมื่อมองไอ้หมอนั่น ที่เขาเรียก.
แซนมาได้ไง พิมถามคนที่อยู่ในใจเสมอมา ส่วนอีกคนเมื่อได้ยินประโยคแรก 
เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วขับรถออกไปอย่างคนบ้าคลั่งจนคนที่อยู่หน้าคณะใจหาย.
แซนคิดถึงพิมน่ะสิ ม.ข. กะ ม.ม.ส. ไม่ได้ไกลอะไร ว่าพิมเพิ่งเรียนเสร็จเหรอ 
แล้วคนเมื่อกี๊ .. "ช่างเขาเถอะแซน ปากว่าไปอย่างไม่แคร์ แต่ในใจกลับตรงกันข้าม
ขับรถเร็วอย่างนั้น..น่ากลัวจริงๆ พิมคิด 
แซนกะจะเซอร์ไพรส์พิมงัยจ๊ะ เลยไม่บอกก่อน ย่ะเซอร์ไพรส์มากเลย พิมคิด
อ้อ งั้นแซนไปแวะที่หอพักพิมก่อนก็ได้ ไปล้างหน้าล้างตาอยู่ห้องรับรองก่อนมาเหนื่อยๆ
ถึงอย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นคนเคยรักกันพิมไม่เคยแล้งน้ำใจกับแฟนเก่าของเธอ..
ว่าแต่ว่าอาการเต้นตุ้มๆต่อมๆในใจนี่สิมันคืออะไรกันแน่ เพราะแซนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย 
ตลอดเวลาที่คบกันถ้าไม่ใช่เวลาที่จำเป็นจริงๆ แซนจะไม่มาหาพิมเลย แต่นี่แค่วันหยุดสุดสัปดาห์
พิมเอ๋ย มีโจทย์ที่ยากกว่า โจทย์วิชาสถิติ โหดกว่าฟิสิกส์แล้วนะลูกเอ๋ย..เธอพร่ำบอกกับตัวเอง
อีกคนคงเตลิดเปิดเปิงไปดวลเหล้ากับเพื่อนเป็นแน่แท้ ตั้งแต่คบกันมานนท์ไม่เคยแตะเหล้าอีกเลย
เพราะว่าพิมกลัวคนเมาเป็นที่สุด เธอเอ่ยปากกับนนท์ก่อนคบกัน แต่เวลานี้เขาคงจะไม่คิดจะรักษาสัญญาหรอก
เพราะว่าเธอเป็นคนทำลายมันไปโดยที่ยังไม่มีโอกาสแก้ตัวหรืออธิบายเลย

แซนบอกว่าจะกลับไปภายในวันนั้น เพราะต้องรีบไปทำรายงานต่อ เขาใกล้จะจบปี4แล้ว
ต้องขยันเป็นพิเศษ พิมเป็นห่วงไม่อยากให้กลับตอนดึกๆเช่นนี้ แต่แซนยืนยันที่จะกลับ
อย่างไรพิมก็ไม่ใช่คนใจดำ แม้จะติดโหดๆหน่อยแต่ก็ใจอ่อนเป็นบ้าง เธอห่วงแซน เธอยอมรับ
ถ้าพิมไม่อยากให้เรากลับตอนนี้ พิมต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่หายหน้าไปไหนอีก
ก็อยู่นี่แล้วไงหายไปไหน ไม่เคยหายไปหรอก ถ้าหายป่านนี้แม่ไปแจ้งความแล้วแหละ
พิมเริ่มเฉไฉ ม่ายช่าย..แหม.พิมน่ะ น้องพิมน่ารัก ถ้าไม่รับปากเป็นแฟนพี่พี่จะ
ไม่ยอมอยู่ละฮึจะได้รู้กันไปว่าไม่เคยห่วงเราเลย แซนงอนเหมือนเด็กๆ
พิมขำก๊าก.. . อ่ะนะ เด็กทำมันก็น่ารักอยู่นะแซน แต่ ฮ่าๆๆ .. พิมขำไม่เลิก แต่นึกขึ้นได้ว่าดึกแล้วหอจะปิดตอนเที่ยงคืน เธอจึงโทรหาเพื่อนของเธอ ซึ่งเป็นนายกสโมสรคณะฯ
เก่งจ๊ะ เราฝากเพื่อนเราได้ไหม คนนึง คืนนี้เค้าคงกลับมอไม่ได้น่ะ อ๋อ 
ห้องเก่งว่างใช่ป่ะ จ้าขอบใจมากนะ จ้าเดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงส้มตำ อิอิ จ้าๆ จ้า.แหม 
ไม่ใช่แฟนหรอก แล้วแต่จะคิดจ้า หวัดดีจ๊ะ เดี๋ยวเจอกัน เนี่ยมารับที่หน้าหอเรานะ เราออกไปไม่ได้แล้ว หอมันจะปิดแล้ว จ้ะขอบใจเพื่อน.ส่งแซนกลับไปหอเพื่อนพิมก็เดินขึ้นมาอ่านหนังสือเตรียมค้นคว้าเรื่องมาทำรายงาน วิชาพิษวิทยา. กริ๊ง.ๆ ..ๆๆ. เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นแดหลับไปแล้ว 
ฮัลโหล สวัสดีค่ะ เอ๊ะ พิมสงสัยเพราะเสียงเงียบไป แต่เธอค่อนข้างแน่ใจว่าต้องโทรภายในแน่นอน เพราะเสียงมันจะต่างกัน เบอร์นอกโทรมาจะรู้ทันทีเสียงจะถี่กว่าเบอร์ภายใน
ไม่พูดแล้วฉันจะรู้มั้ยนี่ว่าเป็นใคร โทรมาจากหอไหนนี่ ซ่า..นักเหรอโทรมาดึกดื่นๆ คนจะหลับจะนอน โรคจิตเนอะ ทำไมนอนไม่หลับก็ไปวิ่งซิ วิ่งรอบหอนั่น ไม่งั้นก็ไปซื้อยาแก้แพ้มากินเอาให้น็อคไปเลย พิมว่าเป็นชุด แล้วก็มีเสียงอ้อแอ้กลับมา พิมไม่กลับบ้านกับหมอนั่นเหรอ เรานึกว่าพิมไปกับเขาซะอีก อ้อ ตานนท์นี่เอง พิมคิด 
 แล้วทำไมไม่นอนอีกพิมว่า อยู่ที่ไหนเนี่ย. พิมไม่ต้องรู้หรอก.เอิ้ก.อุ๊บเอิ้ก.ราวม่ายด้ายอยู่นายมอ พิมม่ายต้องมานะน้า นนท์รีบปรามเพราะรู้นิสัยพิมดี 
"มันดึกแล้วพิมนอนเถอะ ปล่อยเราไปก่อน เราแค่โทรมา เชคพิมเฉยๆ นอนซะนะคนดี ..จุ๊บๆ 
ไม่ต้องมาทะลึ่งเลยนนท์รู้มั้ยเค้าห่วงตัวเองขนาดไหนขับรถเร็ว ยังจะไปกินเหล้าอีก ไปกับใครมั่งบอกมานะ พรุ่งนี้จะเฉ่งเป็นรายๆเลย ."ช่างราวเถอะพิม ราวปายก่อนน้า.. 
นนท์ๆ ๆ.. เงียบไม่มีเสียงตอบรับ พิมกระแทกหูโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด คอยดูนะ พรุ่งนี้เรามีเฮแน่ ตานนท์ แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นแซน 
 พิมเหรอ ยังไม่นอนเหรอจ๊ะ          "จ้าถ้านอนคงไม่มานั่งคุยอยู่นี่หรอก 
. แหมพิมนี่ เอาเป็นว่าแซนไม่กวนและ พรุ่งนี้ไปดูหนังซักเรื่องดีกว่าเนอะ
ไหนบอกว่าจะรีบกลับไง พิมประท้วง 
อ้อเปลี่ยนแผนไปเที่ยวกะพิมดีกว่าวันเดียวเองเนอะอุตส่าห์มาทั้งที เจอกันพรุ่งนี้นะคะบายค่ะ
พิมนั่ง งง ครู่ใหญ่ เอาเถอะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว โจทย์ยากก็ค่อยถอดสมการเอาละกันวะ    มันคงจะไม่ยาก    จนเราแก้ปัญหาไม่ได้เลยหรอก 
พิมนึกในใจ.แล้วนอนเอาแรงไปต่อสู้ปัญหา.เรื่อง.เรียนฉันยังไม่คิดว่ามันยุ่งขนาดนี้เล้ยพิมคิดแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย