อดีต ปัจจุบัน ความฝัน ความจริง

ธีรนันท์

หลายวันมานี้ รู้สึกว่าตัวเองจิตใจย่ำแย่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คุณเคยรู้สึกอย่างนี้ไหม เหมือนไม่มีใครอยู่ในโลก อยู่กับตัวตน ที่รู้สึกว่าตกต่ำ ท้อแท้ ทอดถอนใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า คล้าย ๆ กับว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดคู่ควรให้ไขว่คว้า...
	นั่งอยู่ริมระเบียงยามค่ำคืน เหม่อมองฝ่าความมืดมิด ความรู้สึกแห่งตัวตนข้างใน เดียวดายเป็นยิ่งนัก  ดึกดื่น กับแสงเทียนที่จงใจจุด ทั้งที่มีแสงไฟจากหลอดนีออน แสงเทียนระริก คนเร่าร้อน
	หยิบค้นจดหมายฉบับเก่าขึ้นมา  บรรจงคลี่อ่านอย่างทะนุถนอม
ความรู้สึกโลดแล่นไปในเหตุการณ์ครั้งเก่าก่อน  สุข  ทุกข์ คละระคนกันคลึงเคล้นอยู่บนใบหน้า  ซึ่งแปรเปลี่ยนตามแต่เหตุการณ์แห่งจินตนาการจะดำเนินไปสู่สถานที่อันสุขสมหรือแสนเศร้า 
หรือว่า มันเป็นเพียงแค่  "มายา"
	ร่ำไห้ปานขาดใจ ในบางครา
	หัวร่อเริงร่า ในบางครั้ง
	หน่วงเหนี่ยวฉุดรั้ง ยื้อยุด
	สุดแท้แต่อารมณ์ เร่าร้อนหรืออ่อนจาง
	กาลเวลา ผันผ่านปานคลื่นลมที่พัดพาปุยเมฆ  ดูเหมือนเชื่องช้า แต่ว่าเร็วรี่  กี่ปีแล้ว ที่ปล่อยกายใจ ให้ไปตามความปรารถนาแห่งตน. สับสนกับเส้นทางที่ไปสู่.
		หลับไหล
ในห้วงแห่งฝัน...
	เห็น...ตัวเอง  ยืนอยู่ริมหุบเหวมองลงไป ลึกไม่เห็นก้น..แหงนหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้า ปุยเมฆลอยละล่อง ล้อเล่นกับลมเบื้องบน สกุณาส่งเสียงเริงร่าราวสรรพสำเนียงเสียงแห่งนางฟ้าที่อยู่บนสรวงสวรรค์หยอกเอินกับเทวดารูปงาม..ในความรู้สึกบอกตัวเองว่า  นกยังร่ำร้องด้วยน้ำเสียงหฤหรรษ์ เราเป็นมนุษย์...ควรหรือที่จะมาจมปลักอยู่กับอดีต..ที่ผ่านมานานแล้ว..ฉันเหม่อมองลงไปในหุบเหวลึก และกวาดสายตาขึ้นไปถึงฟ้าเบื้องบน อีกครั้ง ก่อนจะหันหลังให้กับความฝันที่มันเป็นอดีต
	รุ่งอรุโณทัยไขแสง
แม้แต่ความฝัน ฉันก็ยังจำได้ไม่หมด ฉันฝันกี่เรื่องกันแน่ ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องเดียว...แต่เหตุไฉน เรื่องที่ฉันพยายามจะลืมเลือน กลับให้ความรู้สึกชัดกระจ่าง หรือว่า "มนุษย์" เป็นสัตว์โลกที่เลือกจะจำเรื่อง
"เลวร้าย"มากกว่าเรื่อง "ดีงาม"  หรือว่าฉันไม่อาจผ่านห้วงแห่งความเจ็บช้ำ...
	ตราบใดก็ตามที่เรายังจมอยู่กับอดีต ไม่มีวันที่จะทำปัจจุบันได้ดี เพราะจิตใจจะมัวพะวงกับเรื่องราวที่ผ่าน อนาคตนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง เนื่องจากปัจจุบันเป็นตัวกำหนดทุกสิ่ง.
						ธีรนันท์