Why? .. ทำไมฉันต้องเสียใจ ทำไมฉันต้องเจ็บปวดรวดร้าว ทำไมจิตใจของฉันถึงได้เศร้ามากมายเช่นนี้.. ทุก ๆ อย่างมันดูว่างเปล่า.. กับจิตใจที่เงียบเหงา.. และอ่อนล้า ทุก ๆ อย่างช่างดูเงียบสงัด.. ยังคงได้ยินเสียงลมพัดผ่านไป กิ่งไม้ปลิวไสว แดงดาวส่องประกาย และพระจันทร์กับถูกเมฆบดบัง.. ยังคงนั่งอยู่คนเดียวเพียงลำพัง.. ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หวนคิดถึงอดีตที่เคยผ่านมา.. มันช่างอบอุ่นใจเหลือเกิน.. แต่ในเวลาค่ำคืนนี้.. ฉันกับเงียบเหงาปราศจากเธอเคียงใกล้ แล้วหยดน้ำใส ๆ ก็ไหลริน.. จากตา.. เมื่อเหม่อมองดูบน ท้องฟ้า..ยามค่ำคืน มันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน สายลมเริ่มเหน็บหนาว.. อยากวอนกระซิบให้สายลมช่วยนำพาความเศร้าไปบอกกล่าวถึงเธอคนดี.. ฉันยังคงทำใจไม่ได้.. กับการจากไปของเธอ.. ยังคงคิดถึงวันเวลาเก่า ๆ ใน ช่วงเวลาที่ฉันมีความสุข ไม่มีความเงียบเหงาเช่นนี้ เพราะว่าฉันมีเธอ เธอคนดี.. ตอนนี้เธออยู่ ณ ที่แห่งหนใด.. เพราะฉันจะได้ส่งใจไปวิงวอนให้เธอกลับมา.. กลับมาตรงที่ของเรา.. กลับมาเยียวยารักษาใจของฉัน (อีกครั้ง) ขอร้องเธอ.. โปรดอภัย..กับความผิดพลาดอันยิ่งใหญ่ ที่ปล่อยให้เธอเดินจากไป.. จนลับตา.. กับการสูญเสีย..ในครั้งนั้น มีใครบางคนเจ็บปวด มีใครบางคนเสียใจ..กับการจากไปของเธอคนดี.. อยากบอกเธอคนดีเหลือเกินว่า.. ฉันทุกข์ใจแค่ไหน..กับการไม่มีเธอ.. รักแสนรัก ห่วงแสนห่วง แต่ก็ยังปล่อยให้เธอจากไป.. จะเพราะเหตุผล ใด ๆ ก็ตามแต่.. ที่ทำให้เราต้องจากกัน.. ไม่ใช่ความผิดเธอ.. และก็ไม่ใช่ความผิดของใครคนนั้น.. ผิดตรงที่ฉัน..เองคนดี ผิดตรงที่ฉันยังคงรักเธอ.. ยังคงนั่งกอดเขา..อยู่คนเดียว.. กับหัวใจที่อ่อนล้า และไม่รู้เลยว่าเมื่อไร.. หัวใจของฉันจะหายจากความโศกเศร้าลงเสียที.. ถามตัวเอง.. จะเจ็บปวดอย่างนี้.. ไปอีกนานแค่ไหน มันช่วยให้เธอคนดีกลับคืนมาหรือเปล่า.. ตัดใจเสียเถิดนะ.. โปรด..อย่าทำร้ายหัวใจตัวเราเองอีกเลย.. ปล่อยให้มันเป็นไป.. ในสิ่งที่มันควรจะเป็น ตื่นจากความโศกเศร้าเสียที.. ตื่นจากความเงียบเหงา.. มันไม่มีอะไรดี.. หากมามั่วนั่งเศร้า..เพียงลำพัง ยอมรับความจริงเถอะนะ.. ถึงแม้ว่า..ในวันนี้และวันต่อ ๆ ไป ฉันจะไม่มีเธอก็ตาม อย่ารอคอยในสิ่งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้.. ยอมรับและเผชิญกับมัน.. ปล่อยให้กาลเวลาช่วยรักษาบาดแผลภายในใจ.. ในไม่ช้ามันอาจจะดีขึ้นเอง ใกล้รุ่งสางแล้วสินะ.. พระอาทิตย์กำลังจะส่องแสง.. ดอกไม้กำลังผลิบาน.. ต้นไม้แผ่กิ่ง กานใบรองรับแสงแดด.. ค่ำคืนแห่งความเงียบเหงากำลังจะจางหายไป.. หยดน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง หยดน้ำคางก็จางหาย เสียงนกเริ่มบินออกจากรัง.. ท้องฟ้ากำลังจะเปลี่ยนสี.. ช่างดูมีสีสัน.. ในคืนที่หมองหม่น กับรุ่งเช้าของวันใหม่.. สิ่งต่าง ๆ กำลังจะเปลี่ยนแปลงไป.. มีใครบางคืนตื่นจากคืนที่เหน็บหนาว และเงียบเหงา.. กับแสงอรุณในยามเช้า.. เริ่มต้นชีวิตใหม่.. The dark side of the moon คืนฟ้าเหงา-ดาวร้องเพลง ฉันเองจมอยู่กับน้ำตา ความรู้สึกเหงาเหมือนฟ้า อยู่ท่ามกลางแสงดารากับเสียงเพลง ลอยอยู่ท่ามกลางห้วงอากาศ เหมือนตัวประหลาดที่คว้างเคว้ง มีเพื่อนร่วมเหงาร้องบรรเลง จังหวะเสียงเพลงไม่เศร้าเกินไป มีความสุขในวงแสงจันทร์ หากเมื่อต้องแสงอาทิตย์พลันเกรียมไหม้ อยู่ได้ในความมืดที่ไม่มืดเกินไป เพียงแต่ไม่รับความสว่างไสวที่สาดตา เราอยู่กันคนละด้าน คุณเดินทางผันผ่านเหมือนกับว่า โลกนี้ไร้การแบ่งแยกให้ต่างตา คุณพบฉันอีกด้านของเวลา-กับแสงจันทร์ แต่แล้วคุณเดินทางต่อไป ฉันทำตัวเหมือนนิยายไม่ถึงฝัน ด้านที่ต้องแสงอาทิตย์เป็นด้านมืดของพระจันทร์ เราพบกันที่จุดของวัน... หากแต่จะเจอตลอดกาลนั้นฝันไป
13 มกราคม 2547 23:12 น. - comment id 70706
รักที่แสนเศร้า
13 มกราคม 2547 23:28 น. - comment id 70707
อืมขอยืมกลอนของคุณ maruko_sos เห็นว่าบังเอิญเข้ากับเนื้อเรื่องที่เราแต่งไว้พอดี ขอบคุณนะค่ะ
19 มิถุนายน 2547 10:38 น. - comment id 74755
อะไรจะขมขื่นขนาดนั้น อ่านแล้วอยากเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้แล้วพูดกับเธอว่า ตื่นเถิดที่รัก
23 กุมภาพันธ์ 2550 16:08 น. - comment id 95092