เรื่อง : เพิ่งเข้าใจ (just I know) ที่มา : miss__autumn@^__^@ ฉันเริ่มเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง.. หลังจากให้เวลาผ่านไปสักพัก.. ฉันทำใจได้แล้วละ.. สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะยังไง มันก็จบไปแล้ว ผ่านไปแล้ว ยอมรับว่า..ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเจ็บปวดเกินรับไหวจริง ๆ เจ็บปวดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เครียดจนลงกระเพาะ จนไม่เป็นอันทำอะไร.. ตอนนี้คอยยังชั่วแล้วละนะ.. หลังจากมานั่งอ่านหนังสือไดอารี่เก่า ๆ ที่เคยเขียนไว้.. มันทำให้ฉันคิดทบทวนถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น.. เป็นไงละ (สมน้ำหน้าตัวเอง) เสียใจแล้วได้อะไร ร้องไห้แล้วได้อะไร เป็นทุกข์แล้วได้อะไร.. มีแต่ความบอกช้ำก็เท่านั้น ยอมรับว่าที่ 2 3 วันที่ผ่านมา ตัวเองดูไม่ได้เลยจริง ๆ เหมือน (ผีดิบ) ยังไงยังงั้น ปล่อยให้วันเวลาผ่านไปกับการนอนหลับ เพียงเพราะฉันไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วพบกับความปวดร้าว.. ใครจะเคยเป็นอย่างฉันบ้างรึเปล่านะ.. ไม่ว่าจะทำอะไรก็กับนึกถึงเค้าคนนั้นไม่ได้ ยิ่งมองนาฬิกาด้วยแล้ว มันทำให้ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่มีเค้าอยู่ ยิ่งเจ็บปวดเมื่อมีเสียงเพลงเหมือนกับสร้างความเจ็บ และตอกย้ำ.. เหมือนอะไร ๆ ในตอนนั้นดูเลวร้ายไปสะหมด.. หัวสมองว่างเปล่า.. กินไม่ได้ นอนไม่หลับ.. ยิ่งกับเจ็บปวดทุกครั้ง ที่อะไร ๆ มันไม่เหมือนเดิม.. ได้แต่ซ้ำเติมตัวเองอยู่อย่างนั้น.. ไม่เคยสงสารตัวเองอย่างนี้มาก่อนเลย.. แต่ก่อนเคยรักเค้ามากมายแค่ไหน.. สุดท้ายความเจ็บซ้ำก็ไม่แตกต่าง เคยเตือนคนอื่นแล้วได้อะไร.. ตัวเองกับโดนสะเอง.. ก็สมควรแล้วละ... รู้ว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้ก็ยังจะดื้อรั้นให้มันเปลี่ยนแปลง.. สุดท้าย อืมนะ ตอนนี้.. ฉันยิ้มให้กับตัวเองได้แล้ว..นะ และอยากจะขอโทษกับตัวเอง..สักพันครั้ง.. วันเวลาที่ผ่านไป.. มันทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า.. คนที่รักฉันที่สุด คือใคร.. เค้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลย.. เมื่อหันไปมองดูในกระจกเงา.. เค้าจะยังคงอยู่ตรงนั้นเสมอ ๆ .. ขอโทษนะที่ฉันหลงลืมเธอไป.. ฉันกับไปไขว้คว้าสิ่งที่ไกลออกไป.. สุดท้ายก็พบแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น รักคนอื่นมากมายเท่าใด ทำเพื่อคนอื่นมากมายแค่ไหน.. สุดท้ายสิ่งที่ได้รับคือความเจ็บช้ำ ความเจ็บปวด ฉันพ่ายแพ้ต่อความรัก.. หรือไร.. นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก (ก็น่าจะรู้) ถึงความเจ็บปวดดี.. แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป.. ฉันกับพบว่า.. ในความเจ็บปวดตรงนั้น.. มันทำให้ฉันเข็มแข็ง.. ขึ้นอีกครั้ง และมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว.. ฉันเสียใจมามากพอแล้ว เหนื่อยมามากพอแล้ว ทำเพื่อคนอื่นแล้วได้อะไร? นอกจากความเจ็บช้ำที่เกาะกินใจ.. ยอมรับว่าฉันหลงรักคนอื่นมากเกินไป.. จนหลงลืมเผื่อความเจ็บปวดไว้ จนสุดท้ายเมื่อมันเกินขึ้น.. มันเจ็บปวดสุดสาหัสเลยละ รู้แล้วนะ.. ต่อไปจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก..เชื่อไหม.. ตอนนี้ฉันกับนึกถึงหน้าคน ๆ นั้นไม่ออกแล้วละ อาจจะช็อกจนความจำเสื่อมไปแล้วมั่ง ซึ่งก็เป็นผลดีต่อฉัน..แล้วนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องลืมเค้าสะ.. ทำใจเถอะนะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เวลาเราจะตัดใจลืมใครสักคน แต่มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากถ้าหากเราไม่เริ่มตัดใจเสียแต่ตอนนี้.. อย่าร้องขอให้เค้ากลับคืนมา.. เพราะมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น..เป็นเด็ดขาด ok. ผู้หญิงก็มีศักดิ์ศรีนะยะ ยังไงสะเราก็ไม่ใช่ของตายสำหรับใคร.. ฉันยังเป็นลูกที่น่ารักของพ่อแม่ ยังเป็นคนสำคัญของใครอีกหลาย ๆ คน.. นะเลิกทำตัวงี่เง่าสะทีเสียเวลาเปล่า.. หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล มีเรื่องให้ต้องทำ มีเรื่องให้ต้องคิดอีกมากมาย.. เพียงพอแล้วละสำหรับความเจ็บช้ำ เพียงพอแล้วละที่จะต้องลงโทษตัวเองกับการที่มองคนอื่นผิดไป เพียงพอแล้วละ สำหรับ..ความรักที่ให้เธอไม่รู้จักพอ.. ค่อยยังชั่วแล้วละนะ.. ออกไปกระโดดโลดเต้นข้างนอกดีกว่า.. มองดูรอบกายสิยังมีอะไรอีกมายมายให้เราต้องค้นหาอีกเยอะ.. สิ่งที่ผ่านมาคิดสะว่า.. มันไม่เคยเกิดขึ้น.. และมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอน เหนื่อยล้า.ทำอย่างไรก็ไม่มีค่าเสียที ตัวฉัน อีกซักกี่ปี กี่เดือน กี่วัน คนอย่างฉัน เธอก็ไม่เคยคิดว่าอยู่ในหัวใจ ทำดีเท่าใดก็เท่านั้น.. ไม่เคยได้เป็นคนผูกพัน ชิดใกล้ ดูไปแล้ว ก็เหมือนชีวิตตัวเองขึ้นอยู่กับใคร จะคิดจะทำอะไรต้อง เพื่อเธอ เข้าไว้ตลอดมา ความอดทนคงมีแค่นี้ เชิญเธอไปไขว่คว้าหาคนที่เธอคิดว่าดีกว่า.. เรื่องของเรา.. ก็ขอให้เป็นแค่เรื่องราวเก่า ๆ คืนเวลา อยู่ในความทรงจำที่ว่าครั้งหนึ่ง.. มีคนที่ไม่มีค่า.. มารักเธอ อย่าเอ่ยอะไรอีกเลยคนดี.. ผู้หญิงคนนี้ยังยืนหยัด..อยู่ได้ เมื่อเธอกำลังคิดจะคบเค้า..ก็ไม่ต้องพูดอะไร เอาเป็นว่าฉันเข้าใจก็แล้วกัน ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เป็นเรื่องง่าย ๆ อะไรก็ต้องแปรผัน ฉันก็รู้ดีว่าต้องมีสักวัน ที่เราจะต้องเลิกลากัน แล้วต่างคนต่างไป.. ///.
9 ธันวาคม 2546 11:00 น. - comment id 70417
เรา คือวงกลม กลิ้งได้ด้วยตัวเอง เรามีความเร็วที่ระดับหนึ่ง(ที่อาจไม่เท่าคนอื่น) ไม่ต้องให้ใครมาคอยเข็น เราก็กลิ้งไปได้ ออกไปดูสิ่งรอบตัวที่สวยงาม และบางทีอาจเจอวงกลมอีกวง ที่กลิ้งไปพร้อมๆกับเราได้ โดยที่เราไม่ต้องฝืนเร่งความเร็วให้เท่ากัน แล้ววันนั้น จะมาถึงในที่สุด
23 พฤษภาคม 2550 14:36 น. - comment id 96293
อ่านกี่ครั้งก็ยังรู้สึกดีๆๆ เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้แต่งเรื่องต่ออะ