ปลายทาง

พิราบขาว

เธอบอกฉันว่า  เราต้องมีใครสักคนเดินไปด้วยกัน  ก้าวไปด้วยกัน  ให้กำลังใจกันและกัน  สู้ต่อไปด้วยหัวใจที่รวมเป็นหนึ่ง  แสงสว่างจากประตูแห่งความสำเร็จที่รออยู่เบื้องหน้า  แม้จะริบหรี่มืดมิดเพียงไร  แต่ถ้ามีใครสักคนเดินไปด้วยกัน เราก็จะฉุดมือกันเดินไปถึงจุดหมายเป็นแน่
เธอยังบอกอีกว่า  ถ้าฉันยังเลือกที่จะเดินไปอย่างนี้  บางทีกว่าที่ฉันจะตัดสินใจทำอะไรลงไป  อาจช้าเกินไป  ประตูตรงนั้นอาจปิดแล้วก็ได้
เธอ.......คงไม่มีใครอยากกาวเดินไปอย่างเดียวดายตามลำพัง  คงไม่มีใครอยากร้องให้คนเดียวโดยไม่มีใครปลอบโยน  คงไม่มีใครอยากล้มแล้วไม่มีคนยื่นมือมาคว้า  แต่สำหรับคนที่ชอกช้ำและเจ็บร้าวจากคนรอบข้างอย่างฉัน  เข็ดและขยาดกับการที่จะต้องผูกพันกับใคร  การก้าวเดินไปสู่จุดหมายเพียงลำพังดูมีความน่ากลัวน้อยกว่าเวลาที่เราล้มลงแล้วโดนคนขางกายเหยียบย่ำซ้ำเติม  เวลาร้องให้มีแต่คนยื่นผ้าขี้ริ้วให้แทนที่จะเป็นผ้าเช็ดหน้าคอยซับน้ำตา
มาครั้งนี้ฉันอยากก้าวเดินไปพรอ้มกับใครสักคน  แต่เขากลับไม่ยอมรับฉัน  ไม่อยากเดินไปกับฉัน  ผลักฉันให้ล้มลงเพียงคนเดียว กระทืบซ้ำเติมฉัน  ฉันร้องไห้อยู่เพียงลำพัง  หากฉันจะลุกขึ้นมา  แล้วเดินไปด้วยตัวของฉันเองเพียงคนเดียว  ถึงฉันจะต้องอยู่ในโลกของฉันเองเพียงลำพัง ฉันก็พอใจเป็นกบในกะลาเล็ก ๆ มากกว่าจะออกมาให้ใครเหยียบ  หัวใจฉันหยาบและกระด้างเกินกว่าจะเสียน้ำตาให้ใครอีกแล้ว  อยากให้เขารับรู้ว่ายิ่งเขาด่าฉันมากเท่าไหร่  หยาบคายเท่าไหร่  โดยที่ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย  ฉันจะเป็นฝายชนะมากเท่านั้น
ขอบใจมากที่เธอให้กำลังใจฉัน  ขอบใจมากที่นะนำอะไร ๆ ให้ฉัน  และขอบใจมากที่ยังเห็นความสำคัญของคน ๆ นี้  แต่ฉันมันเลวเกินกว่าที่จะเดินร่วมทางกับใคร ฉันขอเดินไปตามเส้นทางที่ฉันขีดไว้  จะช้าจะเร็วฉันก็จะเดินไปให้ถึง  ฉันเชื่อว่าถ้าคนเรามีความพยายาม  ประตูแห่งความสำเร็จไม่มีทางปิดหรอก  หากเธอยังห่วงใยฉันไปเถอะ  ก้าวเดินไปพร้อม ๆ กับใครสักคนของเธอ  ไปรอฉันตรงปลายทางแห่งความสำเร็จนั้น
                                   อีกไม่นาน.......ฉันจะตามเธอไป
          ทนมานานเพื่อใคร
     หัวใจถูกย่ำยีกี่หน
     กี่ครั้งที่ทนสุดสับสน
     อย่าทนอีกเลย