~ เพียงเธอ ~ Part 1

เลาไผ่

กริ๊ง........................กริ๊ง.......................     เสียงนาฬิกาดังขึ้นเพื่อเตือนว่าขนาดนั้นเป็นเวลา 8. เสียงนาฬิกาก็ยังคงดังต่อไป โดยที่ร่างๆหนึ่งบนเตียงยังนิ่งไม่ลุกขึ้นมากด สักครู่นาฬิกาก็เงียบ ร่างนั้นก็ยังคงนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
           ลา..ลา..ล่า..ล้า..ล่า...ลา.  เสียงเพลง  ความซื่อสัตย์ /  ก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ร่างเดิมใช้มือเอื้อมไปหยิบมาดูเบอร์  บนหน้าจอปรากฏชื่อ ...NoN หญิงสาวไม่สนใจปล่อยให้เสียงมือถือตัวเองดังต่อไป พอเงียบหญิงสาวหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง คราวนี้มี voice mail box เข้ามา เธอก็กดฟัง
           เม...นี่เรานนท์นะเมื่อวานเธอหายไปไหนล่ะ  ไหนว่าจะไปกินข้าวกันไง โทรกลับมาด้วยล่ะแค่นี้นะ  แล้วเธอก็โยนมือถือไว้ข้างตัวไม่สนใจที่จะโทรกลับไป พลางคิดถึงเที่ยงเมื่อวานที่เธอกำลังจะเรียกนนท์ให้ไปทานข้าวด้วยกัน แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยปาก  ลิน  รุ่นพี่สาวหน้าลูกครึ่งก็เดินเข้ามาหาแดนและยืนคุยกันอย่างสนิทสนม เมเลยหยุดความคิดที่จะเรียกนนท์แล้วหันหลังเดินไปทานข้าวคนเดียว...
            เช้านี้เมไม่อยากไปทำงานเลยออกไปเที่ยวข้างนอกจนดึกแล้วจึงกลับมา ก็พบนนท์ยืนรออยู่หน้าห้องพักกับลิน เมเลยแกล้งเดินเข้าไปไขกุญแจทำเป็นไม่เห็นทั้งคู่ แต่ก่อนที่เมจะเดินเข้าไปในห้อง นนท์ก็ดึงแขนเมไว้
เมทำไมวันนี้ไม่ไปทำงาน ไม่โทรมาหาเรา ทำไม หา?  
ก็เราไม่อยากไปนิ ไม่อยากโทรด้วย เออ...แล้วช่วยปล่อยแขนเราด้วย เราจะเข้าห้อง   เมพูดตัดบท พร้อมสะบัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุม แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้นนท์ยืนงงอยู่กับลินต่อไป
             พอเมเข้ามาในห้องน้ำตาที่พยายามกลั้นก็เอ่อล้นไหลจากตาแล้วเมก็ทรุดลงไปกองหน้าประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอร้องไห้สักครู่ก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงของตัวเอง เธอเดินออกมาอย่างงงว่าเข้าไปนอนตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเดินมาถึงห้องครัวก็พบคำตอบ ชายรูปร่าง   อ้วนท้วน ไม่สูงนัก หันมายิ้มแย้มให้เธอ
ไง น้องเมหลับสบายดีมั้ยจ๊ะ   เค้าถามอย่างกวนๆ
บายดี พี่เบิร์ดเข้ามาได้ไงเนี้ย   
แหม ก็ใครน้า....เป็นคนให้กุญแจไว้   
จ๋าจ๊ะ   
แล้วไหงเธอไปนอนกองหน้าประตู   เค้าถามอย่างสงสัย
ก็นิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก   เมพยายามไม่พูดถึงสาเหตุ
	
งั้นเค้าไปหาเพื่อนชายก่อนนะตัว นัดไว้ใกล้ถึงเวลาและ
	
จ๊ะ รีบไปเหอะ   เมฝืนยิ้ม
	
ไม่เป็นไรแน่นะ งั้นฝากด้วยนะศิ   เบิร์ดพูดพลางหันไปบอกคนข้างๆที่เมไม่ทันสังเกตในตอนแรก
	
ครับ พี่เบิร์ด   ชายคนนั้นรับคำแล้วเบิร์ดก็เดินออกไป ปล่อยให้เมยืนเอ๋อ
	
คุณ....คุณ.....   เมอึ้งเพราะนึกได้ว่าชายคนนี้เป็นคนเดียวกับที่เธอพบตอนออกไปเที่ยวเมื่อตอนกลางวัน
		
               ตอนกลางวันก่อนที่เธอจะกลับมาเธอไปเล่นไอซ์ที่เวิล์ดเทรดแล้วเธอวิ่งไปชนเค้าที่ขอบ เค้าก็ช่วยประคองเธอขึ้นมา เมกำลังจะขอโทษและขอบคุณ เค้าก็พูดออกมาก่อน
ไง เด็กน้อยเล่นไม่เป็นแล้วยังเล่นอีก   เค้ายิ้ม
	
คุณ ชั้นไม่ใช่เด็กๆนะ มาเรียกว่าเด็กน้อยเนี้ยมันเกินไปแล้ว  เมฉุนขึ้นมาก็เผลอเหวี่ยงหมัดออกไป แต่เค้าใช้มือจับไว้ แล้วยิ้มพูดต่อ
	
เฮ้อ...เด็กก็ยังงี้แหละ อารมณ์ร้อน
	
เราไม่ใช่เด็กนะ ไปดีกว่า ขี้เกียจทะเลาะด้วย  เมดึงมือกลับ แล้วเดินออกจากลานน้ำแข็ง
	
ไง เด็กน้อยอึ้งเงียบไปเลย   เค้ายิ้มกวนๆใส่
	
นายออกไปจากห้องชั้นนะ  
	
ไม่ได้ยินหรอว่าพี่เบิร์ดเค้าฝากเราดูแลเด็ก   ศิพูดเน้นเสียงคำว่าเด็ก
	
เราไม่ได้เป็นอะไรนิ กลับไปได้แล้ว   
	
จะดูแลตัวเองได้เหรอ ยังเด็กอยู่เลย  ศิยังไม่เลิกกวน
	
งั้นเชิญเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้วเก็บกวาด จัดห้องให้ด้วยนะ ไปนอนต่อดีกว่า  แล้วเมก็เดินลงส้นเดินเข้าห้องนอนไป
	
            เมตื่นมาอีกทีก็รู้สึกหิวเลยเดินออกจากห้องนอนไปห้องครัวเพื่อหาอะไรทาน เดินเข้าไปในห้องครัวก็พบว่ามีกับข้าวร้อนๆวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับกระดาษโน้ต เมเดินไปหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน
		
         
           เมน้อย พี่ทำอาหารไว้ให้แล้วนะ (กลัวว่าจะทำเองไม่ได้ อิอิ) กินซะนะ
					
                                                                                                        ศิ
             เมวางกระดาษนั้นลงแล้วเดินไปตักข้าวมานั่งกิน แล้วตักน้ำซุปคำแรกที่กินเข้าปาก
...เอ๋ ?...อร่อยแหะ ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างนั้นทำอาหารอร่อย...  เมคิด