คำบางคำอย่ารอ……ให้สายเกินไป ! ตอนที่11

yacoolmi

หลังจากวันนั้นผมก็หายไปจากชีวิตของฟ้า เธอโทรมาหาผม สายแล้วสายเล่า 
แต่ผมไม่รับและก็เปลี่ยนเบอร์ไปในที่สุด ผมคอยเฝ้าดูฟ้าอยู่ห่างๆ 
เธอยังไม่แต่งงานกับชัย เธอยังคอยคำสารภาพจากผมอยู่ เธอรอผมถึง 2 ปี 
จนในที่สุดพ่อของฟ้าก็ยกฟ้าให้กับชัย เธอคงจะลืมผมได้สักที 
ข่าวคราวการแต่งงานของ รุ่งฟ้า กับ ชัยวัตร 
ดังไปทั่วตามหน้าหนังสือพิมพ์ นิตยสาร รวมไปถึงสื่อทุกแขนง 
ผมเฝ้าดูความสำเร็จของฟ้าอยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัว 
ตอนนี้เธอมีทุ่งทิวลิปส์อย่างที่เธอเคยฝันแล้ว 
บ้านของเธอก็เป็นคฤหาสถ์หลังใหญ่ 
ที่ด้านบนสุดเป็นชั้นลอยเป็นหอสำหรับดูดาว 
มีกล้องดูดาวเกือบทุกชนิด คงทำให้เธอมีความสุขกับการดูดาว 
มากกว่าการมา ทนยืนดูดาวบนสะพานเก่าเก่า กับคนเดินดินเช่นผม 
ตอนนี้ไอ้ชัยก็ได้เป็นนักการเมืองเจริญรอยตามพ่อ 
ซึ่งมันก็เป็นนักการเมืองที่ขาวสะอาดไม่เคยโกงกิน 
เป็นที่ชื่นชอบของประชาชน 
ผมเฝ้าวนเวียนอยู่รอบตัวฟ้าโดยที่เธอไม่เห็นมา 5 ปีเต็มแล้ว ทุก 
วาเลนไทน์ ผมจะนำทิวลิปส์ สีขาวที่เธอชอบไปปักไว้รั้วหน้าบ้านเธอ 
ทุกครั้งที่เธอได้มัน เธอจะออกตามหาเจ้าของดอกไม้ทุกครั้ง 
แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่เธอจะได้เห็นผม 5 ปีที่ผ่านมานี้ ผมได้สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาอย่างเงียบเงียบ 
ผมกลายเป็น ดีไซเนอร์ ชื่อดัง ผมมักจะไม่ใช้ชื่อจริงในการทำงาน 
คนที่มาติดต่องานกับผมจะรู้จักผมในชื่อ ทิวลิปส์ 
ส่วนใหญ่เขามักจะไม่ค่อยได้เห็นหน้าผม เพราะผมชอบที่จะทำตัวลึกลับ 
ตอนนี้ผมกำลังได้รับงานใหญ่ที่ ปารีส หน่วยงานที่นั่นเขาขอให้ผมไปเป็น 
ดีไซเนอร์ประจำที่นั่น เขาติดต่อผมมานานแล้ว แต่ผมยังไม่เคยคิดที่จะไป
ผมอยากที่จะรอดูให้แน่ใจว่าฟ้าเธอจะมีความสุข และตอนนี้เวลามันก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว 
มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องวางมือสักที ผมตัดสินใจที่จะไปอยู่ที่ปารีส 
และจะโอนสัญชาติเป็นคนที่นั่น และจะไม่กลับมาอีก คืนนี้เครื่องของผมก็จะออกแล้ว 
วันนี้ผมเลยตัดสินใจที่จะเอาทิวลิปส์ดอกสุดท้ายไปวางไว้หน้าบ้านเธอ 
มันเป็นทิวลิปส์ดอกสุดท้ายแล้วที่จะให้ฟ้า 
               ...หลังจากที่ผมวางทิวลิปส์ไว้... 
ผมก็ค่อยๆเดินจากไป แต่ฟ้าเธออยู่ข้างในบ้านและก็เห็นผมเข้าพอดี 
เธอรีบวิ่งตามผมออกมาทันที ผมเร่งฝีเท้าเดินหลบเธอเข้าไปในสวนสาธารณะ 
ผมคิดว่าเธอคงไม่เห็นผมแล้ว 
ขณะที่ผมกำลังจะเดินต่อก็มีมือเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังความรู้สึกอย่างนี้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร 
ผมไม่เคยลืมความรู้สึกอบอุ่นที่เธอเคยกอดผมได้เลย 
ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้และซบหน้าลงบนแผ่นหลังของผมน้ำตาของเธอนองหลังผมไปหมด 
ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ผมจึงค่อยๆหันหน้าไปหาเธอ 
ผมใช้มือเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธออย่างเบามือ 
แก้มของเธอยังคงเป็นสีชมพูเหมือนเดิม ดูเธอยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลงเลย เมื่อ 
15 ปีที่ผมเคยเห็นเธอ ครั้งแรกเป็นอย่างไรเดี๋ยวนี้ก็ยังเหมือนเดิม 
แววตายังคงใสเป็นประกาย ซึ่งต่างจากผมที่นับวันดูจะแก่ลงไปทุกขณะ 
เธอยื่นมือมาจับมือผมที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วก็พูดอย่างสะอื้น 
แบ๊งค์! แบ๊งค์หายไปไหนมา ทำไมคืนนั้นแบ๊งค์ไม่มา 
ผมไม่ตอบเธอยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ฟ้าตามหาแบ๊งค์ทุกวันเลยรู้มั๊ย 
ฟ้ารอแบ๊งค์ จนที่สุด พ่อฟ้าก็ให้ฟ้าแต่งกับชัย 
หลายต่อหลายคำถามที่เธอถามผมแต่ผมก็ไม่ตอบ เอาแต่ยืนนิ่ง 
เธอหยิบของบางอย่างยื่นให้ผม แบ๊งค์.ฟ้าให้ ไดอะรี่ที่ฟ้าสัญญาว่าจะให้แบ๊งค์ไง แต่ถึงวันนี้มันก็ยังไม่สมบูร์นะ 
ผมหยิบมาจากมือเธอ ไดอะรี่ที่ผมอยากจะดูว่าข้างในมันคืออะไรมาตั้ง 15 ปี 
แต่เธอก็มักจะบอกว่ารอให้เสร็จสมบูรณ์ก่อน แต่จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่สมบูรณ์อีกหรือ 
เธอร้องไห้แบบไม่พูดอะไรเลยอยู่นาน 
แล้วเธอก็ถามผม ที่ทุกทุกครั้งที่เธอถามเธอมักจะถามแบบอ้อมค้อม 
แต่คราวนี้เธอถามตรงตรงเลย แบ๊งค์แบ๊งค์ รักฟ้าบ้างหรือเปล่า 
ถ้าหากทุกครั้งที่เธอเคยถามผม เธอถามตรงเช่นนี้ 
ผมคงให้คำตอบเธอแบบไม่หยุดคิดสักนิดตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว.. 
ผมเงียบไปในขณะที่ใบไม้ใบหนึ่งค่อยๆ ร่วง ลงมาจากต้นไม้ 
ผมดูจนมันตกลงถึงพื้นดิน มันทำให้ผมคิดได้ว่า 
อะไรบางอย่างเมื่อมันผ่านพ้นมาแล้วมันไม่มีทางที่จะหวนกลับคืนได้อีก 
เหมือนดังเช่นผมที่จนวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นเธอเช่นนี้ 
ผมก็ยังไม่กล้าที่จะพูดออกไป 
หรือถึงผมจะกล้าพูดออกไปมันก็คงไม่มีประโยชน์ 
ผมยืนจ้องตาเธออยู่นาน 
ฟ้า.ต่อไปนี้ฟ้าดูแลตัวเองนะแบ๊งค์คงไม่ได้เป็นฮีโร่ประจำตัวฟ้าอีกแล้วนะ 
เธอรีบถามผมด้วยท่าทางตกใจ ทำไม! แบ๊งค์ แบ๊งค์จะไปไหน ปารีส 
ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเป็นครั้งสุดท้าย ..ลาก่อนนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผม. 
ผมหันหลังแล้วก็เดินจากเธอไป เธอใช้มือมาดึงแขนผมไว้ 
ความรู้สึกแบบนี้ผมเคยรู้สึกหลายต่อหลายครั้ง 
ทุกครั้งผมจะต้องหันไปหาเธอ แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง 
ผมค่อยๆแกะนิ้วเธอที่จับที่แขนผมแล้วก็เดินอย่างไม่เหลียวหลัง 
ผมได้ยินเพียงเสียงเธอร้องสะอื้นจากข้างหลัง 
แบ๊งค์!.ไม่มีที่ไหนที่ดาวจะสวยเหมือนบนสะพานนั่น ไม่มีใครทำให้ฟ้ารู้สึกมีความสุขเหมือนกับแบ๊งค์ ไม่มีทิวลิปส์ดอกไหนเหมือนที่แบ๊งค์ให้ 
ฟ้า.. ฟ้ารัก. 
ประโยคสุดท้ายเธอพูดว่าอะไรผมก็ได้ยินไม่ชัดเพราะผมอยู่ห่างจากเธอมากแล้ว 
ผมรู้สึกแต่เพียงว่าเธอกำลังยืนมองผมเดินจากไป จนลับตา