สายน้ำ

อายะจัง

วันนี้ไม่มีเธออยู่กับฉัน
                              คิดถึงวันนั้นที่ฉันไม่เคยเห็นค่า
                              เพราะสายน้ำก็เปรียบเหมือนกาลเวลา
                              ไม่อาจย้อยวันที่มีค่าให้หวนคืน...
                  "หากแม้ชีวิตคนเราเป็นได้เหมือนนิทานมีเวทย์มนต์สามารถย้อนเวลา
ได้ฉันก็คงเป็นคนหนึ่งที่จะขอย้อนกลับไปในวันนั้นอีกครั้ง วันที่คนสำคัญของฉันยังอยู่
  แต่ความเป็นจริง สายน้ำไม่ไหลกลับ วันเวลาไม่มีทางหวนคืน"
                  "หนิง หนิง หนิง ๆๆๆๆๆ  เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียว"
                  "อ๊ะ! แบงค์อ่ะ เสียงดังทำไม หนิงกำลังคิดอะไรเพลินๆเลย อย่ากวนสิ"
                  "เอ้า! แบงค์ขอโทษก็ได้"
                  ฉันกับแบงค์ เป็นเพื่อนกันมาตั้แต่ สมัยเด็กๆ  แบงค์อยู่ข้างบ้านฉัน  และ
เรียนที่เดียวกับฉันมาตลอด แบงค์อายุมากกว่าฉัน1ปี แต่ด้วยความที่เราสนิทกันมาก
ฉันจึงไม่เคยเรียกแบงค์ว่าพี่เลย  เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว
ฉันชอบแบงค์มาตลอด แต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกไป เพราะกลัวว่าถ้าแบงค์รู้ 
แบงค์จะเปลี่ยนไป  ถ้าแบงค์ ไม่ชอบฉัน ฉันอาจจะต้องเสียแบงค์ไปก็ได้  ฉันจึงต้อง
เก็บซ่อนความรู้สึกมาตลอด  แบงค์เป็นคนหน้าตาดี มีสาวๆในมหาวิทยาลัยมารุมล้อม
มากมายแต่มีสาวอยู่คนหนึ่งชื่อ ฝน เธอเป็นคนหน้าตาดีมาก เรียนก็เก่ง เธอเป็นดาวเด่น
ของคณะเลยก็ว่าได้ เธอคนนี้ก็ชอบแบงค์เช่นเดียวกัน  ฉันเองไม่มีอะไรเทียบเธอคนนี้
ได้สักอย่าง ฉันยังหวั่นใจ ว่าสักวันหนึ่ง หากแบงค์ใจตรงกับเธอ ฉันจะทำอย่างไร 
                "หนิงๆๆๆ เที่ยงครึ่งแล้ว ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว แบงค์ไปเรียนก่อนนะ แล้ว
เจอกันที่เดิมนะ  บาย"
                "บาย"
                ที่เดิมที่แบงค์พูดถึงก็คือศาลาริมแม่น้ำ ที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านของเราไปประ
มาณ500เมตร ศาลานี้เป็นจุดที่สามารถทำให้เราได้มองเห็น ทิวทัศน์ที่สวยมาก มองออก
ไปจะเห็นภูเขาและแม่น้ำ ยิ่งเวลาเย็นๆ จะมองเห็นพระอาทิตย์ทอแสงเป็นประกาย ฉัน
กับแบงค์มานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆตั้งแต่สมัยเด็กๆ  บางวันก็นั่งเล่นที่นั่น จนดึก พอกลับบ้าน
ไปก็โดนแม่ดุเป็นประจำ  แต่ฉันก็ไม่เข็ด ยังไปที่นั่นเรื่อยๆ
                " นี่ แบงค์มีอะไรอยากปรึกษาหน่อยอะ คือว่าแบงค์ไปชอบ ผู้หญิงคนหนึ่ง 
แต่ไม่รู้ว่าจะบอกเขายังงัยดี หนิง ช่วยคิดหน่อยสิ "
                ฉันรู้สึกเจ็บในอกขึ้นมา  รู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลไม่อยากจะได้ยินคำนี้ 
แต่ฉันทำไม่ได้ ทำไม?  ทำไม แบงค์ต้องไปรักคนอื่นด้วย 
                "เอ่อ.. คนที่แบงค์ชอบอ่ะ ใช่พี่ฝนรึเปล่า"
                "อิอิอิ ไม่บอก เดี๋ยวสักวันหนิงก็คงรู้เองอะ  นี่ๆๆ หนิงช่วยคิดหน่อยนะ 
แบงค์ไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว  แบงค์ไม่กล้าบอกเขาตรงๆอะ"
                "งั้นเอางี้แล้วกัน แบงค์ไม่กล้าพูด แบงค์ก็เขียนสิ ส่งให้เธอเป็นจดหมาย  
เท่านี้ก็หมดเรื่อง"
                "ขอบคุณนะ หนิงเป็นคนดีที่สุดเลย"
                ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจาฝืนยิ้มไป  
                แบงค์ หนิงคงเป็นได้แค่คนดี หนิงคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีคนหนึ่งของแบงค์
เท่านั้นสินะ หนิงคงไม่มีค่าเกินไปกว่านี้ คนที่แบงค์ชอบคงเป็นพี่ฝนสินะ เขาดีกว่า
หนิงทุกอย่าง หนิงเข้าใจนะ
              ในสมองของฉันมีเพียงความคิดเช่นนี้ และมีคำพูดที่แบงค์บอกว่า "มีคนที่
ชอบแล้ว" วนเวียนเต็มในสมองไปหมด  ตอนนี้ฉันเองไม่อยากที่จะมองหน้าแบงค์
เลย ฉันกลัวว่าถ้าน้ำใสๆที่ ฉันพยายามอัดอั้นเก็บมันไว้มาตลอด มันจะไหลออกมา
จากดวงตา ฉันไม่อยากให้แบงค์เห็นมัน เพราะมันจะทำให้แบงค์ไม่สบายใจเปล่าๆ
              "หนิง แบงค์เขียนแล้วอะ แต่แบงค์ไม่กล้าส่งให้เขาแบงค์ควรทำงัยดี "
              "เหรอ หนิงกลับบ้านก่อนนะ หนิงง่วง"
              ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงอยู่ในลำคอ ขณะนั้นฉันไม่กล้ามองหน้าแบงค์เลย
เพราะกลัวว่าความรู้สึกมันจะถ่ายทอดออกมาทางสายตา แต่ขณะนั้น แบงค์ก็เอื้อม
มือมาจับไหล่ฉันไว้
              "หนิง หนิงเป็นอะไรอ่ะ ช่วงนี้หนิงดูแปลกๆนะ เหมือนจะหลบหน้าแบงค์ 
ดูหนิงไม่ค่อยอยากคุยกับแบงค์เลย แบงค์ทำอะไรผิดเหรอ หนิงบอกได้ไหม"
              "แบงค์ปล่อยหนิงเถอะ หนิงอยากกลับบ้าน  หนิงไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
              "แบงค์ไม่เชื่ออะ หนิงตอบแบงค์มาเถอะ"
              เมื่อฉันเองโดนแบงค์ถามมากๆก็ไม่รู้จะตอบไปอย่างไร ทำไมแบงค์ไม่เข้า
ใจฉันบ้าง ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันรู้สึกโมโห จึงว่าแบงค์ไป
              "แบงค์หยุดยุ่งกับหนิงสักทีสิ  หนิงอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง แบงค์เอง
แบงค์ก็โตแล้วนะ แบงค์ก็น่าจะไปอยู่กับแฟนแบงค์สิ พี่ฝนเขาก็ชอบแบงค์นะ เพราะ
แบงค์มายุ่งกับหนิงแบบนี้แหละ แบงค์ถึงได้ไม่มีแฟนซะที หนิงเองก็อยากไปกับคนที่
หนิงชอบด้วย แบงค์ก็ไปกับพี่ฝนเถอะ อย่ามายุ่งกับหนิงเลย"
              ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดนใจให้ฉันพูดกับแบงค์อย่างนั้น  แบงค์เงียบ
ไปพักหนึ่งแล้วก็พูดว่า
              "คำก็ยุ่ง สองคำก็ยุ่ง หนิงคิดแบบนี้ใช่มั้ย แบงค์ยุ่งใช่มั้ย อยากให้แบงค์ไป
ห่างๆเหรอจให้แบงค์ไปกับฝนก็ได้ ถ้าทำให้หนิงสบายใจ ต่อไปแบงค์จะไม่ยุ่งกับ
หนิงอีก แบงค์จะไม่ไปที่เดิมอีก จะไม่กวนใจหนิงอีก แบงค์ขอโทษนะที่มาหาเรื่อง
ให้หนิงไม่สบายใจมาตลอด ลาก่อนนะ"
              จากนั้นแบงค์ก็วิ่งไป ฉันได้แค่มองแบงค์วิ่งหายลับไปต่อหน้าต่อตา ฉันรู้
ว่าแบงค์คงเสียใจกับคำพูดของฉันมาก  ทำไมฉันต้องพูดแบบนี้ด้วยฉันไม่เข้าใจตัว
เองเลย
              หลังจากนั้นแบงค์ก็ไม่ได้มาที่ศาลานั้นอีกเลย  แบงค์คงเกลียดฉันมาก ฉัน
อยากจะขอโทษเขาแต่ไม่กล้า
              " นี่ๆๆๆ ดูสิ พี่แบงค์มากับพี่ฝนน่ะ เขาคบกันเหรอ เหมาะกันดีจังเลยเนอะ"
              ฉันตกใจมากที่เห็นแบงค์กับพี่ฝนเดินมาด้วยกัน เขาคงคบกันแล้วสินะ แต่
ทั้งหมดมันก็เพราะเราเป็นคนไปยุเขาเอง โทษใครก็คงไม่ได้ ทำได้แค่มองห่างๆด้วย
ความเสียใจ แต่ก็คงต้องดีใจกับแบงค์ด้วย ได้อยู่กับคนที่รักเสียที
              " อ้าวแล้ว คนที่ชื่อหนิงที่อยู่คณะนิเทศน์นั่นล่ะ ปกติเห็นเค้าอยู่ด้วยกันนี่ 
เขาไม่ได้คบกันเหรอ"
              "ไม่รู้สิ แต่ฉันว่านะ พี่ฝนเหมาะกับพี่แบงค์มากกว่ายัยหนิง อะไรนั่นอีก"
              ฉันแอบไปได้ยินพวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยคุยกัน นั่นสินะ พี่ฝนเหมาะ
กับแบงค์มากกว่าเราอีก ฉันคงต้องทำใจสินะ
              "หนิง กลับมาแล้วเหรอลูก"
              "ค่ะ"
              "นี่ๆๆๆหนิงลูก เมื่อวานตอนแม่ไปข้างนอกมาอะ แม่เห็นแบงค์เขาเดินกัน
ผู้หญิงคนหนึ่งสวยเชียว แฟนเขาเหรอลูก"
              " พี่ฝนใช่มั้ยคะ เขาคงคบกันอยู่อะค่ะ พี่เขาสวยนะคะ สวยกว่าหนิง
เยอะเลย หนิงคงเทียบเขาไม่ได้"
              "อ้อ.. มิน่าล่ะ ช่วงนี้แม่ไม่เห็นหนิงไปไหนกับแบงค์เลย นี่ๆๆ หนิง 
แม่ถามจริงนะลูก หนิงชอบแบงค์ใช่ไหมลูก แม่ดูออกนะ"
            "แม่รู้เหรอคะ"
            "แม่เลี้ยงหนิงมาตั้งแต่เกิดนะลูก มีอะไรบ้างที่แม่ไม่รูเกี่ยวกับหนิง แล้ว
หนิงน่ะดูง่ายจะตายไปมองแว่บเดียวแม่ก็รู้แล้ว"
            "หนิงควรทำงัยดีคะแม่  หนิงเป็นคนบอกให้แบงค์ไปคบกับพี่ฝน หนิงว่า
แบงค์ยุ่ง แบงค์คงโกรธหนิงมาก หนิงอยากขอโทษ แต่หนิงไม่กล้า หนิงยังไม่อยาก
เสียแบงค์ไปเลย แต่ก็ไม่รู้จะทำยังงัยแล้ว"
            "หนิงลูก...เอาอย่างนี้ ลองนึกดูนะ คนเป็นใบ้น่ะ เวลาที่เค้าต้องการอะไรแล้ว
เขาพูดออกมาไม่ได้เขาแสดงออกมาทางท่าทางใช่มั้ย แล้วลูกลองคิดดูว่าจะมีกี่คนที่
เข้าใจสิ่งที่เขาแสดงออกมา  แล้วคิดดูเวลาที่เขาอยากขอโทษน่ะ เขาพูดออกมาไม่ได้ 
ทั้งที่เขาอยากจะแสดงออกมา แต่ทำไม่ได้เลย มันอึดอัดใช่มั้ย ลูกน่ะโชคดีกว่าคนพวก
นั้นเยอะนะลูก ลูกมีเสียง ลูกพูดได้ ลูกแสดงความรู้สึกได้  แล้วทำไมลูกไม่พูดไปล่ะ 
ใช้สิ่งที่เรามีให้เป็นประโยชน์สิลูก  แล้วอีกอย่างหนึ่ง  ที่ลูกบอกว่า ลูกเทียบอะไรกับ
คนที่ชื่อฝนไม่ได้เลยน่ะ  ลูกอย่าคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดีสิลูก ขอให้ลูกจำไว้ว่า คนเรา
ทุกคน มีสิ่งที่ดีอยู่ในตัว สิ่งๆนั้นอาจจะไม่ใช่หน้าตา ไม่ใช่ความสามารถอะไร แต่มัน
อาจจะอยู่ที่หัวใจ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะนำมันมาใช้ให้เป็นประโยชน์รึเปล่าเท่านั้น สำ
หรับหนิงน่ะ แม่เชื่อว่าลูกแม่ต้องมีอะไรที่ดีอยู่ในตัว  ไม่แพ้ผู้หญิงคนนั้นแน่ ดังนั้น 
หนิง บอกแบงค์เขาไปเถอะลูก บอกความรู้สึกที่เรามี  หนิงยังมีโอกาสแก้ตัวนะลูก 
ก่อนที่จะสายเกินไป"
            "ขอบคุณนะคะแม่ หนิงรักแม่ที่สุดเลย"
            ฉันกอดแม่ไว้แน่น ทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้ แม่จะช่วยฉันตลอด 
            ใช่แล้ว เรายังมีโอกาส เราต้องพูด ก่อนที่จะสายไป
            ฉันรีบกดโทรศัพท์ไปหาแบงค์ทันที ทั้งที่บ้านเราอยู่ติดกันแค่นี้ แต่ฉัน
ก็ยังอายที่จะพบเขาอยู่ดี
            "สวัสดีครับ"
            เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มตอบกลับมา 
            "เอ่อ...แบงค์เหรอ..นี่หนิงนะ"
            แบงค์เงียบไปพักนึง แล้วก็ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ที่ฉันไม่เคยได้
ยินมาก่อน
            "อืม มีไรเหรอ แบงค์จะไปอาบน้ำ"
            "เอ่อ.. แบงค์  หนิงมีอะไรจะคุยด้วย พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนแบงค์มาที่เดิมที่
ศาลาริมน้ำด้วยนะ หนิงจะรอจะรอจนกว่าแบงค์จะมา งั้นแค่นี้นะ หนิงไมรบ
กวนแล้ว บายจ้ะ
            แบงค์จะมามั้ยนะ แบงค์โกรธเราขนาดนั้น แต่ไม่ว่ายังงัย หนิงจะรอแบงค์ 
จนกว่าแบงค์จะมา
            วันรุ่งขึ้นพอเลิกเรียนฉันรีบมาที่ศาลาริมน้ำทันที ฉันรอแบงค์อย่างตื่นเต้น 
แต่รอแล้วรอเล่าแบงค์ก็ไม่มา  'แบงค์คงโกรธเรามาก เขาคงไม่อยากเห็นหน้าเรา '
ฉันได้เพียงคิดเช่นนี้  แล้วน้ำใสๆก็ไหลริน อาบสองแก้ม ฉันคงไม่มีโอกาสแล้ว 
ฉันเดินกลับบ้านอย่างผิดหวัง
            แต่พอมาถึงบ้านฉันก็ต้องพบกับข่าวร้ายอย่างคาดไม่ถึง
            "หนิง เมื่อครู่นี้ แม่ของแบงค์เขามาบอกแม่ว่า แบงค์ประสบอุบัติเหตุ รถชน
ตอนนี้อยู่ไอซียู หนิงเรารีบไปดูกันเถอะลูก"
            ฉันรีบออกจากบ้านไปทันที  เมื่อไปถึงโรงพยาบาล  ก็เห็นพ่อและแม่ของ
แบงค์นั่งร้องไห้อยู่ ฉันรีบวิ่งเข้าไปแบงค์ทันที
            "แบงค์ แบงค์เป็นงัยบ้างอะ  แบงค์เจ็บมากมั้ย"
            "หนิง  แบงค์ขอโทษนะ... ที่แบงค์ไปหาหนิงไม่ได้... หนิงคนรอนานใช่มั้ย...  
แบงค์ขอโทษจริงๆ...หนิง... แบงค์อยากดูแลหนองตลอดไปนะ แต่ไม่รู้ว่าแบงค์จะ
มีโอกาสหรือเปล่า..."
            "ไม่เป็นไร แค่แบงค์ไม่เป็นไรหนิงก็ดีใจแล้ว แบงค์ต้องสัญญานะว่าแบงค์จะ
อยู่ดูแลหนิงตลอดไป แบงค์จะไม่ไปไหนน่ะ "
            "แบงค์สัญญา  แบงค์จะไปหาหนิงที่เดิมของเรา  หนิงรอแบงค์นะ... 
แบงค์...แบงค์รัก..."
            และเสียงแบงค์ก็เงียบลงไป พร้อมๆกับลมหายใจที่รวยรินก็สิ้นลงไปด้วย  
            "แบงค์...แบงค์...แบงค์ตื่นสิ ตื่นมาพูดกับหนิงก่อน... แบงค์ๆๆๆๆ...ฮืออออ...."
            "หนิง  แบงค์เขาจากเราไปแล้วล่ะลูก แบงค์จากไปอย่างไม่มีวันกลับมาแล้ว...."
            พอฉันฟังจบประโยคที่ว่าแบงค์จากไปแล้ว  ฉันก็หูอื้อ หน้ามืด แทบจะล้มทั้ง
ยืน น้ำตารินไหลออกมาจาก2ดวงตาอีกครั้ง ฉันมองไปที่ ร่างที่ไร้วิญญาณของแบงค์  
ฉันกอดร่างนั้นไว้ และฉันก็รู้ว่าคงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้กอดร่างนี้  
            "แบงค์ อย่าไปเลย กลับมามองหน้าหนิงสิ จะด่าจะว่าอะไรหนิงก็ได้ แบงค์
อย่าทิ้งหนิงไป หนิงขอโทษ ต่อไปหนิงจะทำตัวดีๆ  ขอร้อง ลืมตาสิ..ฮืออออ...."
            ฉันเรียกร้องไห้แบงค์กลับมา ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีวันที่แบงค์จะคืนมาอีก
            วันนี้ดูฟ้ามืดมนจัง  คงเหมือนจิตใจของฉันตอนนี้  ที่ต้องสูญเสียคนรักไป
              "หนูหนิง มานี่หน่อยสิลูก"
              เสียงคุณป้าข้างบ้านเรียกฉันให้เข้าไปในบ้านของท่าน
              "วันนี้ป้า  ไปจัดห้องของแบงค์มา  เห็นจดหมายอะไรก็ไม่รู้วางอยู่บน
โต๊ะเขียนหนังสือของแบงค์ จ่าหน้าซองถึงหนิงน่ะลูก แบงค์เขาคงอยากให้หนิงมั้ง 
หนิงลองไปอ่านดูนะลูก "
              "ขอบคุณค่ะคุณป้า"
              ฉันนำจดหมายมานั่งอ่านที่ศาลาริมน้ำ  ฉันมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เหมือนกัน แต่รู้เพียงว่าที่นี่คือที่ๆฉันมีความทรงจำที่ดีกับแบงค์มากที่สุด  ฉันรีบแกะ
จดหมายฉบับที่1ออกมาอ่าน
              ถึงหนิง...
              แบงค์ทำตามที่หนิงแนะนำแล้วนะ หนิงบอกว่าแบงค์ควรจะบอกกับคนที่
แบงค์รักใช่มั้ย ว่าแบงค์รักเขา  แบงค์ก็ขอบอกนะว่า แบงค์รักหนิง  รักมานานมาก 
แบงค์คิดว่าหนิงควรจะรู้ แบงค์อยากคบกับหนิงแบบอื่นมากกว่าแบบเพื่อน  แต่ถ้า
หนิงไม่ชอบก็ขอโทษด้วยล่ะ จะรอคำตอบนะ
                                                                                                                รักนะ
                                                                                                                แบงค์
          จากนั้นฉันก็รีบแกะจดหมายฉบับที่2อ่านทันที
  
            ถึงหนิง...
            ทำไมหนิงไม่เข้าใจแบงค์บ้างว่าแบงค์รักหนิงน่ะ  ทำไมต้องให้แบงค์คบกับ
ฝน แบงค์ไม่ได้รักฝนนะ แต่ถ้าหนิง ต้องการให้แบงค์คบกับฝน แบงค์ก็จะคบ ไม่มี
อะไรที่หนิงต้องการแล้วแบงค์ทำไม่ได้หรอก แต่อยากให้หนิงรู้ว่าแบงค์เสียใจนะ 
ที่หนิงทำแบบนี้ ต่อไปแบงค์จะไม่กวนใจหนิงอีก แบงค์ขอโทษ
                                                                                                              แบงค์
            ให้ตายเถอะทำไมฉันถึงดูไม่ออกว่าแบงค์รักฉัน  
            "แบงค์ หนิงขอโทษ...หนิงขอโทษ..."
            น้ำใสๆไหลออกมาจาดวงตาฉันอีกครั้ง นี่คงเป็นจดหมายที่แบงค์อยากจะ
มอบให้ฉันด้วยตัวเองสินะ แต่แบงค์คงไม่มีโอกาส  ฉันทำร้ายแบงค์ ฉันทำให้แบงค์
เจ็บ  หากชีวิตเป็นได้ดั่งนิทานฉันจะขอย้อยเวลากลับไป ฉันจะบอกความรู้สึกทั้งหมด
ที่ฉันมีต่อแบงค์  ฉันจะบอกรักเขา จะขอโทษเขา แต่คงไม่มีวันนั้นแล้ว ฉันนั่งมองดูน้ำ
ในแม่น้ำไหลผ่านไป  สายน้ำคงไม่มีวันไหลย้อยกลับคืนมาอีก  ดั่งเช่นฉันกับแบงค์ 
ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว 
            แต่ไม่ว่าวันนี้แบงค์จะอยู่ที่ไหน แบงค์อาจจะมองฉันอยู่ห่างๆ  ขอให้แบงค์รู้
ไว้ว่า  หนิงจะรอคอยแบงค์อยู่ที่นี่ตลอดไป จะรออยู่ที่เดิม  แล้วหนิงก็เชื่อว่าแบงค์คง
มองหนิงอยู่ห่างๆ  ถึงแม้วันนี้กายเราไม่อาจสัมผัสกันได้  แต่ใจเรายังสัมผัสกันตลอด
เวลา หนิงไม่สัญญา ว่าต่อไปหนิงจะรักแบงค์คนเดียว แต่หนิงสัญญาว่าหนิงจะไม่ลืม
แบงค์และจะรักแบงค์ตลอดไป....
                                        วันนี้อาจจะไมมีเราร่วมอยู่
                              วันนี้อาจไม่ได้เคียงคู่เช่นวันนั้น
                              วันนี้ถึงเราสองต้องจากกัน
                              แต่ขอให้รู้ว่าฉันจะรักเธอตลอดไป....