เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (ยอมรับ)

Rainsummer

วันต่อมาทั้งเคน และนนท์ก็พบว่า พิมไม่ยอมคุยกับพวกเขาเลย ไม่มองหน้าไม่ยอมสบตาด้วยซ้ำ
พิมเดินสวนนนท์และเคนตรงบันได แล้วผ่านไปราวกับเขาทั้งสองคนเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น
.เฮ้ย.นนท์ทำไมพิมเค้าไม่ทักเราวะ เมื่อวานยังดีๆอยู่นี่นา.
ดีกะผีนะซี นนท์คิดในใจ อ๋อ สงสัยแกไปทำไรให้เค้าโกรธล่ะ เมื่อวานบอกจะไปหาเขาไม่ใช่เหรอ ถามไปงั้น ๆ เพราะนนท์รู้ดีว่าเพราะอะไร เรื่องไรจะบอกมัน .
เปล่านี่นา ข้าไม่ได้ไปหาเค้า หรอก ก็แค่อยากแหย่เอ็งเท่านั้น เห็นแกหวงๆ ข้าก็เลย
ว่าแต่แกชอบเขาจริงๆเหรอ ..แล้วเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ 
เปล๊า.นนท์พูดตามจริง เค้าเป็นแฟนข้าข้างเดียวงัย ข้าไม่ได้เป็นแฟนเค้า แต่อีกไม่นานหรอก คงได้เป็นแฟนเค้า
มันยังงัยของแกหา.. ..แฟน เค้าแฟนแกน่ะ อย่ารู้เลย ข้ารู้ความหมายมันคนเดียวก็พอแล้ว อ้อ พิมก็รู้ด้วยนะ ฮ่าๆๆ
แต่พูดก็พูดเถอะนะ แกคงไม่ว่าข้าหรอกนะ ถ้าข้าจะบอกว่าข้ารู้สึกชอบพิมมากเลย ที่แกพูดน่ะคงแค่ล้อเล่นใช่มะ
แต่ข้ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมพูดกับข้าอีกเลยสิ ถ้ารู้ว่าข้าชอบเค้า เฮ้อ. เคนระบาย
ก็คงได้อ่ะนะ เพราะแกเคยทำ Lab กะเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่จีบตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ นนท์ถาม
"เฮ้ย.ตอนนั้นแกก็รู้ข้ามีแฟนอยู่คณะพยาบาล อีกอย่างข้าได้ข่าวว่าตอนนั้นพิมก็มีแฟนแล้วด้วย อีกอย่างแฟนพิมก็ขี้หึงมากเลยนะเว้ย เคยได้ยินกิตติศัพท์ เขาอยู่ แต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วล่ะ เพื่อนพิมบอกว่า รายนั้นนั่งรถไกลมาง้อด้วยนะ 
แต่คนของเรานี่สิแม้ใจแข็งซะเหลือเกิ๊น..เออแต่ก็ดีว่ะ ข้าก็จะได้หมดคู่แข่ง "
"อ้าวแล้วทำไมแกไปรู้ข้อมูลเค้าซะละเอียดยิบอย่างนั้นล่ะ" นนท์ถาม
"ก็แหม แฮ่ะๆ ข้าก็หลอกถามเพื่อนพิมน่ะสิ รายนั้น น่ะ รายงานละเอียดยิบเลย "
"อ้ออย่างนี้นี่เอง แต่ข้าขอบอกนะว่าข้าคงไม่ยอมแกง่ายๆหรอก ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ว่า เรื่องนี้ "
"ได้ๆ เข้าใจ ข้ารู้ ถ้าเอ็งเก่งก็เอาเธอไป ฮ่าๆๆ เรามาวัดใจกัน ไอ้ต๋อยยย"
นนท์คิดในใจ ถ้าพิมมาได้ยินตูป่นปี้แน่งานนี้ ฮือๆๆ 
"อืม แต่ข้าว่าแกถอนตัวจะดีกว่านะ ข้าว่าข้ารู้ใจพิมดีที่สุดว่ะ
ถึงแกจะเข้าทางเพื่อนเขามันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ เพราะพิมไม่ใช่คนที่ จะมาฟังคนอื่น ตัดสินใจให้แกก็เห็นตัวอย่างตอนที่เขาเลิกกับแฟนนี่นา ใครห้ามได้ซะทีไหนล่ะ"
".แล้วเราจะได้เห็นกัน นนท์".เคนว่ายิ้มๆ
..
เย็นวันนั้น พิมไปเช็คเมลล์ ที่เพื่อนส่งมาให้จากกรุงเทพฯ 
หวัดดี ยัยพิม 
นี่หล่อนเครียดเกินไปรึเปล่าจ๊ะ ถึงได้เมลหาฉันซะแบบนั้น ใจเย็นๆน่าเพื่อน 
เออ .ไม่ต้องฟูมฟาย ..หนังสือน่ะอ่านได้ แต่อย่าโหมมากนักเป็นห่วง 
อืม แล้วตอนนี้ ใกล้สอบยังล่ะ อ้อ ฉันก็ทำงานหนักอ่ะนะ งานโรงบาลมันก็เงี้ยแหละ 
อืม .ดีแล้วที่แกไม่เลือกเรียนผู้ช่วยพยาบาล ไม่ต้องมาลำบากเหมือนฉัน
ขอบใจสำหรับกำลังใจนะ แกด้วยแหละ มีไรก็โทรหาฉันได้ ไม่ว่างก็มาเมลล์ได้ 
เวลาไปพิมพ์งาน น่ะ ขอเวลาแกสัก2นาทีก็พอ 
( จ้าไปล่ะนะ คุณหมอน้อยๆ เอ๊ย..ไม่ใช่สิ แม่ safety น้อย อิอิ)
พิมอ่านไปยิ้มไป แล้วพลันสายตาก็มาเจอกับข้อความที่เพิ่งส่งเข้ามา
พิม.
เราขอโทษนะ ที่เมื่อวานทำให้ไม่พอใจ ที่เราตามไปเพราะเราเป็นห่วงพิมนะ อย่าโกรธเราเลยนะ
อืม.เราพูดไม่ออก.ง่ะ ดูเพลงที่เราส่งมาให้ละกันนะจ๊ะพิม..
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว
ตะวันหลับตา ท้องฟ้าก็ทาสีดำ และสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นประจำคือคิดถึงเธอ 
ใจฉันเหมือนนกคอยบินไปนอกหน้าต่างเสมอ อยากบินไปบ้านเธอ อื้อ...อื้ม...อืม... เธอคงหลับแล้วไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่ามีใครเขาแอบเผยความในใจเป็นตัวหนังสือ ถ้อยคำว่ารัก ฉันเขียนให้เธอโดยไม่หารือบางครั้งฉันยังฝึกปรือบอกรักเธอหน้าตู้กระจก เธอเป็นแฟนฉันแล้วรู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ ก่อนนอนฉันเขียนบันทึกถึงเธอเสมอ ...อยากบอกรักเธออย่างเป็นทางการแต่ไม่กล้าพอ เรื่องราวความรัก ลงเอยจะยิ้มหรือเศร้า...ฉันก็ไม่อาจเดาคิดมากไปก็กลัวเป็นทุกข์  มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุก ฉันมีความสุข แม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ.......มากขึ้นทุกวันรักฉันเหมือนเหรียญที่หยอดกระปุกฉันมี ความสุขแม้เป็นแค่คนที่แอบรักเธอ........ 
 
พิมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว แล้วก็ได้ยินเสียงใครมาตะโกนเรียกที่หน้าหอ
"พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม425 อยู่มั้ยครับ พิม .พิ๊ม 4..25"
พิมเดินไปที่ระเบียงห้อง มองไปทางหน้าหอพัก 
แล้วก็ถอนหายใจ เมื่อคนที่มาไม่ใช่คนที่กำลังคิดถึงอยู่ไปไหนนะตาบ้า 
มาหลอกให้บ๊องตามแล้วก็ไม่ยอมมา .คอยดูนะเจอหน้าจะไม่ยอมพูดด้วยเลย ฮึ
"ใครมาเรียกน่ะพิม ตะโกนโหวกเหวกเชียว".แดถาม
"อ๋อ ..เคนน่ะ" พิมว่า "อ้าวเคนเหรอ ว้าวตาเคนสุดหล่อ ลมอะไรหอบมาน่ะ "
"มาหาพิมเหรอเคน" แดตะโกนถาม" ครับ พิมอยู่ใช่ป่ะแด ผมมองไม่ถนัดมันสูง"
"จ้ามันนั่งอยู่นี่แหละ ว่าแต่มาเอาเล็คเชอร์เหรอ "
"เปล่าหรอกครับจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน กินข้าวยังพิม"
"อ๋อ.มันยัง". "กินแล้วจ้ะ" พิมว่าพร้อมทำตาค้อนใส่แด แต่แดอ้าปากค้าง 
"เหรอ .แล้วเราขอคุยอะไรได้ไหม ไว้วันหลังเถอะ เราต้องพิมพ์งานส่งอาจารย์ น่ะ 
เดี๋ยวก็จะอ่านหนังสือต่อแล้ว "
เคนหน้าจ๋อย "ครับๆ ไว้วันหลังก็ได้ แต่ต้องไปนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาชวน "
"จ้ะ" พิมรับคำ 
เคนไปแล้ว แดเดินดุ่ม ๆ มา ถามพิม  " นังพิมทำไมแกถึงไม่ไปกะเขาหาาาาาา
ไหนว่าชอบเขางัย แล้วทำไม.."
"ชอบแล้วทำไม เลิกชอบไม่ได้เหรอ แค่ชอบนี่นา เผอิญวันที่แกรู้ว่าฉันชอบเขา
เป็นวันเดียวกันที่ฉันเลิกชอบเขาพอดี แล้วฉันก็ลืมบอกแกไปน่ะโทษนะ อิอิ"
"เออ ฉันนึกว่าแกจะไม่ยอมบอกซะอีก เฮ้อ แล้วจะเอางัยล่ะทีนี้ เรื่องเคนน่ะ 
แล้วตานนท์ด้วย "
ไม่มีอะไรนี่ พิมว่า แล้วรีบปิดหน้าจอเมลล์ที่นนท์ส่งมาให้ แต่ไม่ทันแดซึ่งมือไวตาไวกว่า
"เดี๋ยวๆ นี่แกซ่อนอะไรฉัน หยุด .ยู๊ด  เดี๋ยวนี้นังพิม เออ .นั่นแหละ..น่านว่าง่ายๆจะได้โตไวๆ .มาแม๊  ให้ฉันดูซะโดยดี.."
พอแดได้อ่าน ."โอ๊ะโหยสำนวนดีแฮะตาคนนี้ ช่างคิดดีเนอะ 
แล้วแต่แกละกันงานนี้ .ฉันแค่คิดว่าแกจะต้องเลือกใครสักคนแน่ๆ
ไม่งั้นเรื่องมันคงไม่จบง่ายๆหรอก" แดว่า
"แล้วแกคิดว่าฉันจะเลือกใครล่ะแด ..แต่แกคิดเอาเองนะ " พิมว่ายิ้มๆ
"โอยหิวว่ะ ไปหาข้าวกินกันเถอะ ไปกังสดาลเถอะนะ
เพราะว่าฉันมีลางสังหรณ์ว่านายเคนไป กินที่ U- center แน่ๆ เลย
ป่ะ ไปกินข้าว ตะแล๊นตะแล้น..กองทัพต้องเดินด้วยท้อง..ไปเถ๊อะแด"
แดเดินตามส่ายหน้ายิ้มๆ ไอ้พิมเจ้าเล่ห์ ฮิฮิ ร้ายจริงๆเลยเพื่อนฉัน.มองตามคนเจ้าเล่ห์ที่กำลังสตาร์ทรถอยู่....