เจมกะมิน ตอน# 19

สลิ่ม

ถึงโรงแรมปาไปเกือบ2ทุ่ม...............แต่เหนื่อนโคตรๆครับเพราะเมืองไทยคงประมาณตี2
เช็คอินแล้วไปนอนตายบนห้อง
หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ครับ รู้แค่ว่าตื่นมาแล้วหิวโคตรๆอ่ะ
เปิดตู้เย็นมาดูน่ารักมากครับ มีเหล้าๆเบียรแล้วก็น้ำเปล่า-_-+
มันจะอิ่มไหมว้าผมคิด.................ตัดสินใจไปล้างหน้า
ไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมก็ได้
ถึงห้องอาหารครับ มีดนตรีฟังเบาๆถึงจะเปิดจากเทปก็okครับเพราะดึกแล้ว
อาหารมาแล้วครับ ไก่อบซอสเป็นตัวๆส่งกลิ่นหอมไปหมด
กำลังจะกินครับ.......................เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่โต้ะตรงข้าม
........................................เพลินครับเพลินอาหารตาอาหารใจ
แต่ไม่รู้ทำไมน่ะครับดูเธอไม่ร่าเริงเลย.................
สักพัก ก็มีผู้ชายคนนึงครับมานั่งกะเธอ.........ดูนักเลงยังไงชอบกล
ช่างเหอะ มันไม่ใช่เรื่องของผม...........
แต่ไอ้เวรนั่นสิครับ มันเล่นทั้งควักทั้งล้วงต่อหน้าต่อตาผมเลย
ผู้หญิงก็พยายามบอก no.. noplease
ไอ้เวรนั่นก็ไม่ยอมหยุดเหมือนยิ่งห้ามยิ่งคึก
มันตกมันเลยครับ..............ผู้หญิงก็ได้แต่บอก อย่า อย่าค่ะ (แปลเป็นไทยให้)
มันก็ไม่ยอมหยุด ผู้หญิงคนนั้นได้แต่ปัดป้อง ไอ้นั่นก็หอมเอาหอมเอา
น้ำตาไหลทั้งสองแก้ม......................เธอขัดขืนสุดชิวิตแล้วครับ
เหตุการณ์มันเกินไปแล้ว
ไอ้ฝรั่งคนนั้นกลิ้งอยู่ที่พื้นครับ...........
สาเหตุเหรอครับ เท้าผมไงที่ยันมัน 
ไอ้เวรนั่นหันมาด่า Fuc uลั่นร้าน
ผมตั้งถ้าเอาก็เอาสิวะกรูไม่กลัวมรึงหรอก..........
แต่ให้ตายเถอะครับ ไอ้เวรนั่นควักปืนออกมาต่อหน้าต่อตาผม
(เอาแล้วมาแป้บๆได้สัมผัส นี่หรืออเมริกา ตื่นตาจริงๆT_T)
ความกลัวครอบงำครับ อยู่เมืองไทยมาเป็นปีๆไม่เคยเจอพวกเล่นของอย่างนี้สักที
เจอของจริงก็คราวนี้....ตายแน่กรูT_Tแต่ดวงดีโคตรๆครับ
ตำรวจผลักประตูเข้ามาพอดีตำรวจที่นั่นทำงานมีระบบมากครับ คนนึงยกปืนขู่อีกคนบุกเข้าจับ
แล้วมันก็โดนตัว..................ออกไป 
ไม่รู้ใครโทรไปแจ้งอะครับ แต่ขอบคุณ มากๆขอบคุณจริง
เดินกลับไปนั่งที่โต้ะครับ หมดอารมกิน.........คว้าเสื้อโยนเงินทิ้งไว้
กลับห้องดีกว่า......................
ผมเดินจากเธอมาแล้วครับทิ้งเธอคนที่ผมช่วยไว้อย่างนั้น ตำรวจคงดูแลเธอได้
ขี้เกียจถามครับ ผมไม่อยากเป็นพระเอก แต่ทนไม่ได้หรอกครับที่เห็นผู้หญิงโดนรังแก
ผู้ชายไทยก็เป็นซะอย่างงี้.........................
มาอเมริกาวันเดียว ประสบการณ์เยอะจนล้นเลยครับ
นอนไม่หลับครับ นั่งที่ระเบียงมองเมืองกลางคืนดีกว่าดื่มเบียรไปด้วย ได้รสชาติมากๆ
มองบ้านเรือนที่กว้างใหญ่ ผมต้องหามินจากบ้านพวกนี้หรือเนี่ยช่างยากเหลือเกิน
หยิบกระเป๋าตังขึ้นมาดูครับมีถาพมินตอนที่อยู่เมืองไทยด้วยกัน รูปมินในภาพยังยิ้มสดใสอยู่เลย
ก็เพื่อรอยยิ้มนี่ล่ะครับที่ผมเดินทางมาถึงที่นี่......................
อาจจะดูบ้าก็ได้โทรศัพทก็มีทำไมไม่โทร...........
ขอบอกตามตรงครับ อาทิตยนึงแล้วที่ผมไม่ได้รับการติดต่อจากมินเลย
ผมว่ามันแปลกแปลกจริงๆแล้วอย่างน้อยผมก็อยากจะเจอมินอีก
อยากคุยกับมินมากกว่านี้ อาจเป็นการเอาแต่ใจก็ได้มั้งครับ ไม่รู้สิ
เสียงเคาะประตูห้อง...........
ผ้าเช็ดตัวที่โทรไปขอคงได้แล้ว(ตะกี้จะอาบน้ำแล้วไม่มีครับเสียอารมมากๆ)
ผมเดินบ่นออดๆแอดๆไปเปิดประตูครับ..............
เหมือนพระเจ้าจะเล่นตลกกับชิวิตผม
ผู้หญิงคนที่ผมช่วย ยืนอยู่หน้าประตูแล้วครับตอนนี้