เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (ไม่ยอมรับ)

Rainsummer

นับจากวันที่นนท์ได้บอกความในใจกับพิม  ทั้ง2  ก็ไม่ได้พูดกันอีกเลย
."ใจคอแกจะหลบหน้าเขาไปถึงไหนห๊ะ ..ยัยพิม  แกนี่ ฉันรู้นะแกก็พอจะมีใจชอบๆเขาอยู่มั่งแหละ "แดว่า
"แดแกไม่เข้าใจฉัน  แกรู้มั้ย  เมื่อก่อนที่ฉันจะมาเจออีตานนท์เนี่ย..  ฉันก็เคยมีแฟนมาแกก็รู้  แล้วฉันก็ต้องเสียใจ  เพราะการตัดสินใจชุ่ยๆของฉัน  ทุกวันนี้ถ้าฉันจะคบใคร 
 ฉันต้องแน่ใจเสียก่อนว่าเขาเข้ากับฉันได้มั้ย  ไม่ใช่ว่า คบเพื่อต้องการเพื่อนกินข้าว 
เพื่อต้องการคนมารับมาส่ง  เพื่อต้องการเพื่อนอ่านหนังสือ  เพื่อที่จะไม่ได้โดนเพื่อนล้อว่าปี3แล้วยังไม่มีแฟน เพื่อควงเล่นๆ  เพราะเขาไม่ใช่ไขควงนะจะได้ควงเล่นเฉยๆ
 คนที่จะมาเป็นแฟนฉันจะต้องเชื่อใจฉัน  ไม่ใช่เอะอะมะเทิ่งก็หึงไม่ลืมหูลืมตารักแบบปั๊บปี้เลิฟแบบนั้นฉันไม่เอาหรอก   ฉันขออยู่คนเดียวดีกว่าถ้ายังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆ  ใช่ว่าฉันหยิ่งนะ  แต่เราก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะแด  จะได้ทำอะไรแบบนั้น  แกจะว่าฉันยังงัยก็ยอมละ  ฉันยังไม่แน่ใจใครทั้งนั้นแหละ....ขออยู่ยังงี้ไปก่อน  หรือแกเบื่อฉันแล้ว  ถึงได้ผลักให้ฉันมีแฟน  ฉันมีแกเป็นเพื่อนฉันก็อยู่ได้อย่างสบายๆแล้ว"
"นังพิม  แกคิดดูนะ  แกน่ะ จริงจังเกินไปรึเปล่า  แกลองมองดูดีๆ  ตานนท์นี่คงจะชอบแกจริงๆน่ะแหละ แกอย่าคิดให้มากเกินไปเลยนะ  ฉันไม่ได้เชียร์แต่ฉันก็ว่ามันใช้ได้นะ  ถึงปากมันจะเสียสักหน่อย"
"อืม ขอบใจนะแด ยังงัยฉันจะคิดดูอีกทีละกัน"
หลังเลิกเรียน  นนท์มาดักรอพิม
"พิมทำไมต้องหลบหน้าเราด้วยล่ะ  เป็นไรไป  ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันงัย...ทำไมล่ะพิม"
"เปล่าหรอก เราแค่เตรียมอ่านหนังสือสอบเท่านั้นแหละ  อีกอย่าตอนนี้อาจารย์สั่งงานเยอะมาก เราไม่มีเวลาน่ะ  ต้องพิมพ์รายงานซะเยอะเลย  มีไรเหรอนนท์ "
"ปละเปล่าเราเข้าใจนะ สาขาที่พิมเรียนน่ะ เขาเครียดกัน  แต่ทำไม พิมต้องเครียดมากขนาดนั้น มันทำลายสุขภาพนะรู้มั้ย เราเป็นห่วง"
"ห่วงทำไม "     พิมถาม    "อ้าวลืมแล้วเหรอพิม  พิมเป็นแฟนเราแล้วนะ  เหลือแค่ว่าพิมจะรับเราเป็นแฟนเท่านั้นแหละ " นนท์ว่า
ขณะนั้นเองเคน   เพื่อนคนที่พิมเคยแอบชอบเดินมาพอดี  และพิมก็มองเห็นเขา
"นนท์เราไม่มีอะไรจะพูดกันแล้วนะ   พิมจะกลับหอแล้วล่ะ" ว่าแล้วก็จะชิ่ง(เตรียมเผ่น)
"อ้าวนนท์....พิม..จะไปไหนกันเหรอ  "        เคนถาม
"เปล่าหรอกจ้ะ"  พิมว่า       "ใครว่าเราจะไปกินข้าวกันใช่มั้ยจ๊ะพิม "             นนท์ว่า
"ตานนท์..."     พิมร้อง  "เดี๊ยๆๆเจอดีแน่นายนนท์ "     นนท์ยิ้ม      "หรือว่าไม่จริงล่ะ"  ว่าแล้วก็คว้าข้อมือพิมไว้
"เคนไปกินข้าวกะพวกเรามั้ย ล่ะ  พิมเขาไม่ว่าหรอก "        นนท์เอ่ยด้วยสีหน้าผู้ชนะ
เคนมองหน้าพิม......ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก    " เอ่อ..ไม่ล่ะ ไม่อยากขัดคอ  อ้อ .เราไปก่อนนะ"
พอเคนไปแล้ว  พิมสะบัดมืออย่างแรง    แล้วทำการตื๊บบนเท้าของนนท์  
"ว่างัยจ๊ะ พ่อนนท์  เราจะไปกินขนมตุ๊บตั๊บใช่ป่ะจ๊ะ  ป่ะไปเลย.".....ว่าแล้วก็ดึงหูนนท์   "มานี่เลย นายทำให้ฉันคลาดกันกะเพื่อนนายต้องไปส่งฉัน  แล้วก็ต้องแก้ข่าวให้ฉันด้วย  ฮึทำเป็นสร้างกระแส " .........
"โอ๊ยๆ  พิมทำไมรุนแรงกะแฟนอย่างนี้ล่ะจ๊ะ "        .".....ก็เพราะฉันเป็นแฟนนายงัย  ก็เลยทำแบบนี้ได้  แต่นายไม่มีสิทธิ์เพราะนายไม่ใช่แฟนฉัน  .....ตาเบื๊อก."
สรุปแล้ววันนั้น     นนท์กลับหอพักด้วยความลิงโลดในใจ
ก่อนกลับยังตะโกนบอกพิมว่า.....
"แม่พิมพิลาไลย  ไยเจ้าถึงได้ใจร้าย   ไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนเราเล่า........"
ยามที่หอพักหญิงต่างสะดุ้งกันเป็นแถว  .........มองมาที่พิมกับนนท์  
"ไปเลยนะตานนท์    นายจะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาเลยยิ่งดี ......หน้านายนี่คอนกรีตยังอายเลยนะเนี่ย.ไป๊..".
"อ้าวแม่หนูทำไมไล่แฟนยังงั้นล่ะจ๊ะ  เห็นคู่อื่นๆเขาไม่คุยกันยังงี้นี่ ไปว่าเขาบ่อยไม่ได้นาผู้ชายหล่อๆ  น่ะ ยิ่งหายากนะหนู..".
"ไม่ใช่แฟนหนูหรอกค่ะ  เขาแค่ล้อเท่านั้น  น้ายามจะตรวจบัตรมั้ยคะวันนี้"
"ไม่หรอกจ้ะเข้าไปเถอะ"
........พอเดินมาถึงชั้น4  ซึ่งเป็นห้องพักของพิม
"งัยล่ะแม่ตัวดี  มีหนุ่มมาส่งถึงหอเชียว "       แดแซว
"โอ๊ย....แก    วันโลกาวินาศว่ะ  เคนเดินมาเห็นฉันกะนายนนท์พอดีเลย  อือเข้าใจผิดไปใหญ่เลยอ่ะ"
"อ้อที่แท้แกไปแอบรักแอบชอบเจ้าเคนใช่ป่ะ    แหมแล้วทำซุ่ม ๆ  แล้ววันนี้มันไม่มาเอาเล็คเชอร์แกอีกเหรอ"
"คงไม่มั้ง...ฮึตานนท์    อีตาบ๊องส์   ฉันอยากจะตื๊บคนจริงๆแด"
"ใจเย็นๆ  ..ถ้าแกไม่ได้ชอบเขาก็ไม่ต้องกังวล .....แกเก่งอยู่แล้วเรื่องหลบฉันมั่นใจ  ฮ่าๆๆ"
"แด ....ฉันว่าฉันบอกเขาไปตรงๆดีมั้ยวะ  สงสารเขาน่ะ  " 
"พิมแกลองถามใจแกดูก่อน  เอาให้แน่นะ  แกมั่นใจแค่ไหน  แกยังมีเวลาไม่ต้องรีบ...ยังเหลืออีกตั้งนานถ้าตาเคนเขาชอบแก  เค้าจะต้องมาฉกแกคืนแน่เชื่อฉัน"
"ฉันไม่ใช่ไข่จงอางนะ  จะได้มาฉกไปไหนมาไหนได้  ฮึ...."
"เออๆ  แกนะเจ้าแม่มุข  อย่าขนมาเยอะเลยท่วมห้องเราแล้ว  อ้อแล้ววันนี้ไปวิ่งป่ะเนี่ย  ไอ้เรียวมันฝากมาถาม"
"ไปๆ  ดิ  เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน  บอกมันให้รอก่อนนะ "    ......
วันนั้นพิมไปวิ่งที่สระพลาสติก       (สระพลาสติกคือ  สวนสาธารณะในม.ข. ที่มีสระน้ำพุอยู่ตรงกลาง รอบๆสระ มีถนนสำหรับวิ่งรอบเป็นวงกลม ข้างทาง มีต้นไม้สวยมาก)     เจอกับเคนไปวิ่งเหมือนกัน
"พิมๆ  เราขอคุยอะไรด้วยหน่อย   คือ...... "    
"อะไรเหรอเคน...อ๋อ....เล็คเชอร์เหรอ   เรายังไม่ได้เขียนใส่เอ4เลยน่ะ" 
"เปล่าๆ  เรื่องส่วนตัวน่ะ  นนท์กับพิมสนิทกันนานแล้วเหรอ"  
"อ๋อ...ก็สนิทกันตอนไปออกฟิลด์น่ะ   ทำไมเหรอ...เราอยู่กลุ่มเดียวกันน่ะ"
"เรานึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก"......เคนว่า
"ไม่ใช่หรอกจ้ะ   นนท์ไม่ใช่แฟนเราหรอก  แต่เราน่ะเป็น......"
"พิมเป็นแฟนเรา ......"...มีเสียงมาจากพุ่มไม้ข้างๆ  
"นนท์....."...พิมอุทานเสียงดัง  " มาอยู่นี่ได้ไง"
"เราก็มาตามดูแลแฟนเราน่ะสิ  ถามได้  ใช่ไหมเคน " .....นนท์ว่า
"ฉันน่ะเชื่อนายจริงๆเล้ย..  เอาเรื่องเรียนให้เก่งแบบนี้เหอะ..นะ "          พิมว่า
"เอ่อเราต้องไปแล้วนะพิม "....เคนว่า      "  อ้าวเคนจะพูดอะไรล่ะ  "    พิมว่า  งงๆ
"ไว้วันหลังเถอะพิมวันนี้ไม่มีอารมณ์คุย  แล้วเจอกันนะครับ  เย็นนี้  ขอยืมตัวแฟนนายหน่อยนะนนท์ฮะๆๆ"
..เคนรีบจากไปโดยไม่ฟังคำตอบจากนนท์และพิม
"นายนนท์   นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊า......คิดจะทำอะไรน่ะ  ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ  นายทำแบบนี้ทำไมแล้วตามฉันมาทำไม.....ฉันมาออกกำลังกาย....ยุ่งอะไรเล่า"
"งั้นวันหลังเรามาด้วยนะพิม  เราจะมาเป็นเพื่อนนะ.....นะนะ"
"ไม่ต้องมาพูดกันแล้ว..ฉันเกลียดพวกนายทั้ง2คน  ทั้งนาย และก็อีตาเคน  ไม่ต้องเลย เห็นฉันเป็นตัวอะไรพวกนายเป็นเพื่อนกันรึเปล่า.........ไม่ต้องมาให้เห็นหน้านะ ไปเล้ย....  นายไม่ไปใช่มั้ย  ก็ได้ไม่ไปฉันไปเอง.......เลิกยุ่งกะฉันได้แล้ว ....ฝากบอกเคนด้วย  ถ้าคิดจะเป็นเพื่อนกันอยู่....."
นนท์อึ้ง .......แล้วก็ตะโกนตามหลังพิมที่วิ่งหนีตน ........"พิมๆๆๆ.....เธอเป็นแฟนเรางัย  จะให้เราไม่ห่วงได้งัย  เราหวงนะ  ไอ้เคนน่ะแหละผิด  พิมไม่ได้เป็นแฟนมัน  เรารู้มันเป็นแฟนพิม  ความรู้สึกพิมบอกเรา แต่เรามีพิมเป็นแฟนแล้วเราไม่ยอมเสียพิมให้มันหรอก..........จำไว้นะพิม.......เราจะไม่ยอมแพ้ เดี๋ยวเราจะส่ง.เมลไปหานะ  ถ้าพิมไม่อยากเจอเรา.......วู้วู้ ....พิม.."
พิมวิ่งหนีมาทั้งน้ำตา...... เอามือปิดหูร้องตะโกนตอบ..."ฉันไม่อยากฟังไม่ต้องพูด"