ผ้าม่านริมหน้าต่างค่อยๆ ขยับแย้มเผยให้เห็นโลกอุ่น ๆ นอกห้องสีชมพูจร๋าของฉัน รอยยิ้มของดวงตะวันส่งแสงสีแดดมาทักทาย พร้อมๆ กับฟ้ากว้างที่แย้มยิ้มอย่างเบิกบานอยู่นอกห้อง เมฆสีขาวลอยล่อง หมุนตัวเป็นรูปแมลงบ้าง ดอกไม้บ้างเต็มท้องฟ้า เช้านี้อากาศดีจัง ฉันพูดกับตัวเองขณะที่หลบเงียบอยู่ตรงเก้าอี้สีขาวข้างหน้าต่าง เลื่อนมือที่วางอยู่เหนือขอบหน้าต่าง จับปากกาที่นอนนิ่งอยู่บนสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เปรอะเปื้อนด้วยฝันและร้อยพันความรู้สึกของฉัน แน่นอนล่ะ. . .ที่เช้านี้ฉันยังคงแต้มฝันลงในสมุดเล่มเล็กอีกเช่นทุกวัน นานทีเดียวที่ฉันจ้องมองเส้นตรงสีดำบนแผ่นกระดาษสีขาว ที่ขีดเป็นเส้นบรรทัดเต็มสองหน้ากระดาษ วันนี้ฉันจะเก็บอะไรมาวางไว้เหนือเส้นสีดำเหล่านี้ดีล่ะ มากพอแล้วกับบทกวีของความคิดถึง เพียงพอแล้วกับความรู้สึกของความเหงา เกินพอแล้วกับความฝันที่เลื่อนลอย แล้ววันนี้ฉันจะขยับปลายปากกาเล่าอะไรดีล่ะ ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจปิดสมุดและวางปากกาไว้ที่เดิม คงไม่จำเป็นหรอกนะ ที่เราจะต้องอธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้อยคำ. . .บางทีก็น้อยเกินกว่าจะนำมาอธิบายเรื่องของหัวใจ ปล่อยความรู้สึกให้มันซุกซ่อนอยู่ข้างในนั่นแหละดีแล้ว สำหรับฉันถ้อยคำในความเงียบน่าเอ็นดูและงดงามที่สุด บทกวีที่เขียนไม่จบ แต่เราก็รู้ดีว่าบทกวีที่เราเขียนจะจบลงอย่างไร จดหมายที่ไม่ได้เขียน แต่ความคิดถึงและความห่วงใยส่งไปถึงปลายทางแล้ว เพราะความรู้สึกเดินทางเร็วกว่าตัวอักษร เก็บถ้อยคำเหลือไว้ในความเงียบบ้าง. . . . เพื่อวันที่เรานั่งอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ไม่มีสมุดบันทึก ไม่มีปากกา ถ้อยคำเหล่านั้นจะได้ออกมาทักทายหยอกล้อกับเรา เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้. . .เหลือที่ไว้ในความเงียบเพื่อให้ถ้อยคำได้ซุกตัวอยู่กับฉันนานๆ. . . * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
14 พฤศจิกายน 2546 22:29 น. - comment id 70183
เออ ! เน่าจิงๆเนอะ
15 พฤศจิกายน 2546 13:19 น. - comment id 70187
ห ง่ า . . . บี ใ จ ร้ า ย จำ ไ ว้ เ ล ย. . . =^_______^=
15 พฤศจิกายน 2546 16:27 น. - comment id 70210
แม่มดน้อย ยังเหมือนเดิมเลยนะ ชอบเขียนอะไรเน่าๆๆๆอย่างนี้อ่ะ ล้อเล่นนะ สงสัยว่า แม่มดน้อยกำลังสวีทอยู่แน่เลย.....ย ^_______^
15 พฤศจิกายน 2546 20:41 น. - comment id 70215
เพียงพอแล้วกับความคิด ปิดตายกับความเหงา แล้วหันมาจับพู่กันอีกครั้งหนึ่ง แสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า อะฮั้นก็จับภาพมันไว้ด้วยปลายชัตเตอร์ของอะฮั้นหลังจากนั้นหลอดไอเดียของอะฮั้นก็แตกเปรี้ยออกจากหัวดังบึ้ม เริ่มคิดถึงคนที่ดูถูกเหยีดหยามอะฮั้นว่าไม่มีฝีมือทำงานใช้คอมทำงานอย่างเดียว อะฮั้นดูแสงมันสวยยยยงาม ม๊าก มาก มันถึงเวลาแล้วที่อ่ะฮั้นจะเริ่มจับปลายพู่กัน แล้ววาดภาพของอะฮั้นด้วยจิตวิญญาณอีกครั้งหนึ่ง เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ยังไม่หมดแสงไฟ ทุกแรงบัลดาลใจ และแรงกดดันของอะฮั้น มันทำให้อะฮั้นฮึดอยากจะแสดงฝีพู่กันของอะฮั้นแทนการใช้ปลายนิ้วคอมพิวเตอร์กราฟิก เพื่อลดการเหยียดหยามของเพื่อนบางตัวที่หมั่นใส้อะฮั้น มันคือการกลับมาอีกครั้งของอะฮั้นกับปลายพู่กัน และฝันของอะฮั้นอีกครั้งนึง ^_____^ อะฮั้นกลับมาแล้วฮ่ะ แม่มดน้อยขา ช่วงนี้อะฮั้นไม่ได้โทรไปคุยเลยเน้อ คิดถึงพี่นกจังเลยครับ เมื่อจังหวะเหมาะเก่งจาโทรไปหานาคงประมาณสัปดาห์หน้า ช่วงนี้มีแต่ปัญหารุมร้อม ทั้งเพื่อนอิจฉา ทั้งเรื่องไอเดีย ^___^ ทำไรอยู่ อยากรู้จัง นอนหรือนั่ง หลับยังหว่า หรือนั่งอ้า(ปาก) หาไรทำ กำตดเล่น เป็นนกน้อย คอยทำรัง นั่งปวดหลัง ตังค์ม่ายมี ผีหลอกหลอน นอนไม่หลับ จับแต่ไข่(ไก่) ไข้ขึ้นสูง ยุงบินว่อน ตอนเช้า ๆ หมาเห่าหอน ร้อนรุ่มใจ เหมือนเป็นไข้ ไปหาหมอ นอนคอเคล็ด เป็ดบินได้ จึงบอกไป คิดถึงเธอ คิดถึงพี่นกจัง
18 พฤศจิกายน 2546 11:28 น. - comment id 70268
^__________________^ แล้วถ้อยคำในความเงียบ... ก็ทำให้ใบหน้าเศร้า เศร้ากลับมีรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง เรียกความสดใสคืนมา ทำให้วันที่ฟ้าหม่นเทาดูสดใส จะรู้ไหมนะ...ว่าความคิดถึงเดินทางไปแสนไกล... คิดถึงพี่สาวคนดีค่ะ
19 พฤศจิกายน 2546 12:05 น. - comment id 70276
ฟลุ๊ค. . .ส วี ท สุ ด อิ อิ น้องเก่ง. . .ช อ บ ที่ เ ก่ ง เ ขี ย น น ะ ก ล อ น ก็ น่ า รั ก ดี แ ล ะ พี่ ก็ คิ ด ถึ ง เ ก่ ง เ ห มื อ น ก า น น น น๊ า า า า า า น้องนิ. . .เ ก็ บ ด อ ก ไ ม้ แ ห่ ง ค ว า ม อ า ท ร ม า ฝ า ก เ ธ อ เ พื่ อ แ ท น ค ว า ม คิ ด ถึ ง . . . คิ ด ถึ ง น้ อ ง ส า ว ที่ น่ า รั ก เ ช่ น กั น จ๊ ะ =^_________^=
20 พฤศจิกายน 2546 12:32 น. - comment id 70282
น่ารักจังค่ะ เก็บความรู้สึก...........ไว้ใต้เส้นสีดำในใจก็เพียงพอ..........
24 กุมภาพันธ์ 2547 14:06 น. - comment id 71174
ออกจะเพราะ แฟนใครนะ เก่งจัง... คิดถึง...