แด่เธอ..ผู้พ่ายแพ้แก่โรคร้าย

ธารินทร์

                    ฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง หลังจากที่ฉันเดินทางไปจากที่นี่เมื่อหลายปีก่อน... ที่ตรงนี้ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง... หากสิ่งที่ขาดหายไป ก้อคงจะเป็น"เธอ"นั่นเอง... "เธอ"ที่เคยร่วมแบ่งปันทุกๆความรู้สึกกับฉัน "เธอ"ที่เคยมอบสิ่งดีๆให้ฉันเสมอมา "เธอ"ที่ไม่เคยห่างไกลจากฉันเลยแม้แต่นาทีเดียว... "เธอ"ที่ฉันรักสุดหัวใจ...
                    ด้วยเหตุผลที่ฉันต้องจาก"เธอ"ไป เพราะอนาคตที่ฉันเลือก ฉันเดินทางจากที่นี่และจาก"เธอ"ไปเพื่อสร้างอนาคตที่ฉันวาดหวังไว้ นานๆครั้งที่ฉันจะกลับมาที่นี่ และฉันก้อจะมาหา"เธอ"และอยู่กับ"เธอ"ในระยะเวลาสั้นๆ ทุกครั้งที่ฉันกลับมา ฉันรู้สึกว่า"เธอ"ดีใจมาก ฉันก้อเช่นกัน
                    ระยะหลังๆมานี้ ฉันไม่ค่อยได้ติดต่อกับ"เธอ"เท่าใดนัก เนื่องจาก"เธอ"ไปทำงาน และฉันก้อหลงระเริงกับความศิวิไลซ์จนลืมนึกถึง"เธอ" บางครั้งฉันลืมไปซะด้วยซ้ำว่ามี"เธอ"อยู่ แต่"เธอ"ก้อไม่เคยต่อว่าหรือตัดพ้อ "เธอ"กลับดีใจเสียอีกที่ฉันติดต่อไปหา... 
                    ไม่นานมานี้ ฉันได้ข่าวว่า"เธอ"ล้มป่วยด้วยโรคร้าย ต้องนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน ฉันกลับไปเยี่ยม"เธอ" และอยู่ดูแล"เธอ"อยู่ช่วงหนึ่ง แต่แล้วฉันก้อจาก"เธอ"มาอีก ด้วยความหลงไหลในโลกย์ศิวิไลซ์ ฉันรู้ว่า"เธอ"เสียใจมาก แต่ฉันหักห้ามใจตัวเองไม่ได้...
                    อาการของ"เธอ"ทรุดหนักลงเรื่อยๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ไม่มีทีท่าว่าอาการของ"เธอ"จะดีขึ้นเลย... ฉันรู้ แต่ฉันยังทำนิ่งเฉย ไม่สนใจใยดี จนกระทั่ง...
                    จนกระทั่งวันหนึ่ง มีโทรศัพท์ทางไกลมาบอกกับฉันว่า... "เธอ" ไม่สามารถจะอยู่ดูแสงตะวันขึ้นในตอนรุ่งเช้าได้อีกแล้ว...เนื่องจาก"เธอ"พ่ายแพ้ให้แก่โรคร้าย ให้ฉันรีบกลับไปหา"เธอ" โดยด่วน... ฉันก้อยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว โดยบอกไปว่าอีก2-3วันจะกลับไป...
                    เมื่อฉันกลับมาที่นี่... ฉันเห็น"เธอ"สงบนิ่งอยู่ในที่นอนแคบๆ ใบหน้าของ"เธอ"ยังอิ่มเอม ทว่า มีความเสียใจปนอยู่บนใบหน้านั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาได้ว่า แท้จริงแล้ว ฉันทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้ว... ทำไมฉันถึงไม่รีบมาหา"เธอ"นะ อย่างน้อยก้อจะได้พบ"เธอ"ก่อนที่"เธอ"จะหมดลมหายใจก้อยังดี...
                    .นับตั้งแต่นี้ ฉันคงจะไม่ได้พบกับ"เธอ"อีกแล้ว คงเหลือเพียงความทรงจำที่ยังคงอยู่ในใจฉันตลอดไป... ฉันอยากจะบอกกับ"เธอ"ว่าฉันผิดไปแล้ว ฉันพลาดไปแล้วที่ฉันมัวหลงอยู่ในอบายจนลืมนึกถึงคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป...ฉันจะไม่ลืม"เธอ"เลยตลอดทั้งชีวิตนี้...
                    เธอ..."แม่"