ไม่มีเธอ ไม่มีใคร

yacoolmi

"แม่ครับ ยัยฟ้า ตื่นยังครับเนี้ย" นี่เป็นคำถามแรก ที่ก้อง ลงมาจากห้องนอนของเขา ซึ่งเหมือนๆ กันทุกวัน เพราะว่าก้อง และ ฟ้าจะต้องไป โรงเรียนด้วยกัน เค้าทั้ง สอง อยู่โรงเรียนเดียวกัน "ไม่รู้สิลูก ลองออกไปดู ที่บ้านน้องเค้าสิ" เนี้ยก็เป็นคำตอบที่แม่ของเขาต้องตอบอยู่ทุกวัน "ไม่เป็นไรครับแม่ งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ หวัดดีครับ" ก้องรีบวิ่ง ออกมาหยิบจักรยานคันโปรดของเขาแล้วรีบปั่นออกไปจากบ้านโดยเร็ว "พี่ก้องคะ" "ฟ้า!" "ทำไมคะ ตกใจมากเลยหรอ" "ป่าวๆๆ" "แล้วทำไมไม่รอฟ้าคะ จะรีบไปไหนหรอคะ??" ฟ้าถามอย่างกวนๆ บวกกับทำหน้ากวนๆ จนเธอต้องโดน พี่ก้อง คนนี้ของเธอ เขกหัวทุกครั้ง "โอ๊ย!" "แล้ว จะไปรึยังอ่ะเนี้ย" "ไปสิคะ ถามได้" "ไปก็ขึ้นมานั่งบนรถสิ ชักช้าเดี๋ยวก็ไปสายหรอก" "ค่าาาาาาา" ฟ้าลากเสียงซะยาวเหยียด จนเธอโดน เขกหัวอีกครั้ง "พี่ก้องอ่ะ เจ็บนะ" "เอ้า หรอ พี่นึกว่าเธอไม่เจ็บซะอีก" ที่จิงแล้วก้อง รำคาญกับเสียงเรียกของเธอ แต่ เธอก็ทำให้ทุกเช้าของเค้ามีความสุขเสมอ จนเป็นเรื่องชาชิน กับทั้งสองคนนี้แล้ว ฟ้าต้องซ้อนรถก้องไปโรงเรียนเกือบทุกวัน เพราะบางวัน ฟ้าก็ออกมาไม่ทันก้องบ้าง หรือว่าก้องไม่สบายบ้าง พ่อของเธอก็ต้องขับรถไปส่ง ที่โรงเรียน ฟ้ากับก้องสนิทกันมากขึ้นทุกวันๆ จนทำให้พวกเพื่อนๆ ของเขาและเธอ เรียก ทั้งสองคนนี้ว่า แฟน แต่ก้องก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะเค้าคิดกับฟ้าเพียงแค่น้องสาว เท่านั้นเอง แต่ฟ้าเธอเห็นผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อบอุ่น ดูแลเธอ ในเวลาที่เธอเศร้า ได้ จนเธอแอบหลงรักพี่ชาย (ข้างบ้าน) คนนี้ของเธอ
        "ฟ้าๆ ได้ข่าวว่า มีคนมาแอบชอบหรอ" "อะไรอ่ะ ใครหรอ กวาง" ขณะข่าวลือ นี้มีขึ้นมา ฟ้าก็ยังคงไม่รู้เรื่องอยู่ดี จนผู้ชาย ในข่าวลือเปิดเผยตัวขึ้นมา คนๆนั้นก็คือ คือ คือ บอย รุ่นเดียวกันกับ ก้อง นั้นเอง แต่เอะ เพื่อน กันด้วยซะนี่ ทำไงดีล่ะ ก้อง 
        "อุ๊ย พี่บอย" ฟ้าทำท่าจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มที่มาจีบเธอ "น้องฟ้า สวัสดีครับ" "ค่ะ แล้วนี่พี่บอยมาได้ไงคะ" "ก็มาหาน้องฟ้านี่แหละครับ" "ค่ะ" ฟ้า พยักหน้าเล็กน้อยซึ่งดูแล้วน่ารักมากๆ จนหนุ่มๆ หลายคนแอบชอบ แต่เมื่อ ทุกคนเห็นว่า บอย ขาโจ๋ ประจำ ม.6 มาชอบเธอแล้วก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งสักเท่าไหร่ แต่..... พี่ก้องของน้องฟ้าจะทำอย่างไรล่ะเนี้ย 
         "นี่ฟ้า พี่ว่าเธอชักจะ สนิทกับไอ้บอยมันมากไปแล้วนะ" "ป่าวนิคะ พี่เค้าก็มาหาแค่นั้นเอง แล้วก็คุยกันนิดหน่อย" "นั้นแหละ เค้าเรียกว่า สนิท" "หรอคะ?" "ก็อืม น่ะสิ" "ทำไมหรอคะ ก็ดีออก มีคนชอบ ดีกว่ามีคนเกลียด" "แต่เธอยังเด็กนะฟ้า เธอยังไม่รู้หรอกว่า ไอ้บอยมัน" ก้องหยุดพูด เพราะเค้าไม่อยากให้ฟ้าได้ยินเรื่องที่เค้าจะพูดต่อไปนี้ "มัน ทำไมคะ พี่ก้อง" "ไม่มีไรอ่ะ นี่ถึงบ้านแล้ว ลงซะสิ" "ค่ะ ไม่ต้องไล่ ฟ้าลงแน่" ฟ้าชัก ฉุด ที่ก้องพูดแล้วไม่ทำให้เธอ เครียๆ "เฮ้ย ว่าไงวะ ไอ้ก้อง มาส่งน้องฟ้าช้าจังวะ" บอยซึ่งยืนอยู่หน้าบ้านของหฃฟ้า พูดขึ้นมาเมื่อเห็นก้องพึ่งจะพาฟ้ามาส่ง "ทำไมวะไอ้บอย ทีนี้มึงก็พาน้องฟ้าาาาาา ของมึงมาส่งเองดิวะ" "ได้ เดี๋ยวกูจะมารับ มาส่งน้องเค้าเอง มึงไม่ต้องแล้วนะเว้ย ไอ้ก้อง" "เออ ฟ้าพี่เข้าบ้านก่อนนะ แล้วอย่าคุยก่ะไอ้นี่นายแล้วกัน เดี๋ยว แม่ฟ้าจะมาว่าเอา" "ค่ะพี่ก้อง" ก้องเดินเข้าบ้านของเขาไป ส่วนฟ้าก็นั่งคุยอยู่กับบอย จนดึก แล้ว เค้าก็กลับบ้านไป 
         คืนนี้ ก้องนอนไม่หลับเอาซะเลย ได้แต่นั้งคิด ว่าทำไมเราถึงต้องไปออกอาการหึงหวงยัยฟ้ามากนะ แล้วทำไม ต้องไปยกฟ้าให้ไอ้บอยด้วย แล้วทำไม ต้องไปต่อปากต่อคำกับไอ้บอยมันด้วย ทำไมๆๆ  เค้าได้แต่คิดอย่างนี้ อยู่ตลอดทั้งคืน 
          เช้านี่ เขาตื่นขึ้นมาไม่ได้ถามแม่ของเขาเหมือนเคย แต่เดินออกไปดูที่บ้านของฟ้าแล้วตะโกน ถามแม่ของฟ้าซึ่งให้ข้าว หมาอยู่หน้าบ้าน "คุณอาครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ ฟ้าหรอลูก ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" "คุณอาผู้ชายไปส่งหรอครับ" "ป่าวจ๊ะ เห็นว่าพี่บอยอะไรนั้นอ่ะ มารับไป" "ครับ" ก้อง จูงรถของเขาออกมาจากบ้านแล้ว จูงต่อไปจนถึงโรงเรียน (โรงเรียนก่ะบ้านไม่ได้ไกลมากนักอ่ะ ประมาณ ไม่ถึง 3 กิโล) "พี่ก้องคะ" ก้องหันไปตามเสียงนั้น แต่เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงจากความรู้สึกของเขา เขานึกขึ้นมาเอง 
        "เฮ้ย กูนี่ถ้าจะบ้าว่ะ วันนี้ เดินจูงรถมาโรงเรียน แล้วยังมานึกเสียงยัยฟ้าเองอีกเฮ้อ" ก้องพูดกับเพื่อนๆ ของเขา"ป่าวว่ะไอ้ก้องกูว่ามึงไม่ได้บ้าว่า กูวามึง รักน้องฟ้าว่ะมึงถึงเป็นแบบนี้" เต้เพื่อนของก้องบอกมา "เฮ้ย ไอ้บอยมาแล้วว่ะ" ก้องลุกขึ้น ตรงไปหาบอยซึ่งเดินเข้ามาในห้องทันทีทันได "เฮ้ย!" ก้องชกหน้าบอยไปที จนทำให้ทุกๆ คนในห้องลุก หนีกันหมด "มึงทำไรของมึงวะ ไอ้ก้อง ไอ้นี่ท่าจะบ้าว่ะ" "ไอ้บอย กูถามมึงจิงเหอะว่า มึงรักน้องฟ้า มากเลยรึป่าววะ หรือมึงแค่หวังจะฟันแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นๆ ที่มึงเคยทำมาวะ" "เออ กูหวังอย่างงั้นแล้วมึงจะทำไม" "ไอ้นี้" ก้องเตะบอยไปอีกที "กูขอบอกมึงไว้ ตรงนี้ และขณะนี่เลยนะว่า มึงอย่ามายุ่งกับน้องฟ้าของกู ถ้ามึงคิดจะทำไรเค้า กูรักฟ้าเว้ย กูไม่มีทางยกให้มึงหรอก" ก้องพูดจบ ทุกๆ คนในห้องถึงกับอึ้ง รวมทั้ง ฟ้าด้วย เธอเดินเข้ามาพอดีเมื่อเพื่อนของเธอบอก ว่า ก้องกับบอย มีเรื่องกันในห้อง "พี่ก้อง" "ฟ้า!" ก้องหันมาหาฟ้า พอถึงโอกาสของบอย ตอนก้องเผลอ เค้าก็ชกหน้าก้องอย่างเต็มแรงพร้อมกับพูดออกมา "ดูแล ฟ้าให้ดี นะไอ้ก้อง" แล้วบอยก็เดิน ไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบเลือดบนหน้าเค้าออก ฟ้ารีบวิ่งเข้ามาหาก้อง ที่ยืนอยู่ และมองหน้าของเธอ "พี่ก้องเป็นไงบ้างคะ" "ไม่เป็นไรหรอกฟ้า พี่ทำแบบนี้ก็เพื่อฟ้านะ พี่รักฟ้าจิงๆนะ" เพื่อนๆ ทุกคนในห้องถึงกับ อ้วกกกกกก พร้อๆกัน ยิ่งทำให้ฟ้าเขิลมากขึ้น จนหน้าแดง แล้วก้องก็รีบดึงแขนฟ้าออกมานอกห้องทันที  
          "เป็นไงล่ะฟ้า นี่แหละเรื่องที่พี่จะบอกกับฟ้า พี่รักฟ้านะ" "ค่ะ" "แล้ว ฟ้าล่ะรักพี่รึป่าวว" "ไม่บอก" "ทำไมล่ะ บอกนะๆๆๆ" ฟ้าหันหน้าหนีแอบยิ้มอยู่ ก้องก็ทำหน้าตลกเพื่อให้ฟ้าบอก ออกไป "ไม่ๆๆๆ" "อ่ะครับ ไม่ก็ไม่ สักวันนึงพี่ต้องรู้ให้ได้ คอยดูนะ" "ค่าา" ฟ้าทำหน้ากวนๆ อีก จนก้อง ต้องเขกหัว เธออีกเหมือนเดิม 
            วันนี้ฟ้าไม่สบาย พ่อแม่ของเธอพาไปหาหมอตั้ง แต่เช้า ด้วยที่ว่าฟ้าไม่สบายนี่เอง ทำให้ก้องไม่อยากไปเรียนเลย นั่งรออยู่หน้าบ้านของฟ้า รอเมื่อไหร่ จะกลับมาจากโรงพยาบาล ซะที แล้ว ตอนบ่ายแก่ๆ พ่อของฟ้าก็กลับเข้ามาที่บ้าน "คุณอา ครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ น้องอยู่ โรงพยาบาลนู้นล่ะ ยังกลับมาไม่ได้ เดี๋ยวอาก็จะไปอีกอ่ะ จะไปด้วยมั้ยล่ะก้อง" "ไปครับไปแต่ผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ" "ได้ๆ เดี๋ยวอาจะรอนะ" "ครับ" อีกทางด้านหนึ่งแม่ของฟ้า ซึ่งหมอได้เรียกเข้าไปหา ก็แทบขาดใจเมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นอะไร แม่ของฟ้าเดินออกมาจากห้องของหมอพร้อมกับน้ำตาที่อาบน้ำของเธอ ก้องเดินมาเห็นพอดี "คุณอาสวัสดีครับ ฟ้าเป็นไงบ้างครับ" "ฟ้าหรอก้อง อาทำใจไม่ไหวหรอกก้องตอนเนี้ย" "ทำไมล่ะครับ??" "........" "ฟ้าเป็นไรครับคุณอา" "......." แม่ของฟ้ายิ่งร้องไห้มากขึ้นๆ พอก้องเห็นหมอเดินออกมาด้วย ก็เลยตรงเข้าไปถามหมอด้วยความสงสัย จนได้รู้ว่า ฟ้าเป็นเนื้องอกในสมองขั้นรุนแรง ซึ่งไม่สามารถมีทางรักษาได้เลยแม้แต่น้อง เพราะมันเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว ฟ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานนัก เพราะอาการ มันออกมาวันนี้นี่เอง เธอปวดหัวอย่างรุนแรง จนพ่อแม่พามาโรงพยาบาล ก้องรู้เรื่องรีบวิ่งเข้าไปหาฟ้าในห้อง ที่พักอยู่ "ฟ้าา" ก้องเดินเข้าไปหา "พี่ก้องคะ มาแล้วหรอคะ ฟ้าคิดถึงพี่ก้องจังเลยค่ะ พี่ก้องฟ้าปวดหัวอ่ะ แต่ทำไมวันนี้มันปวดมากเลยล่ะคะ" ฟ้ายิ่งพูด ก็ทำให้ก้อง ยิ่งน้ำตาไหลออกมา นึกในใจ ' ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะฟ้า ทำไมฟ้าต้องจากพี่ไปเร็วอย่างนี้ ไม่นะ ฟ้าต้องไม่เป็นไร ' ก้องนึกอยู่คนเดียว ฟ้าเห็นน้ำตาของก้อง "พี่ก้องเป็นอะไรคะ ฟ้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟ้าแข็งแรงดีออกนะคะ ไม่ร้องนะ" "ครับๆ พี่ไม่ร้องแล้วครับ ฟ้าจะต้องหายสินะ แค่ปวดหัวแค่นี้เอง" ก้องพยายาม พูดให้ฟ้าสบายใจขึ้นแต่ในใจของก้องตอนนี้แทบจะสลาย "พี่ก้องคะ ฟ้าอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ จังค่ะ ฟ้าอยากกลับบ้าน ที่นี่อยู่แล้วมันยังไงไม่รู้ค่ะ มันหดหู่" "ครับๆ เดี๋ยววันนี้เราออกไปเลยนะครับ" "ค่ะ" ก้องพูดกับฟ้า แล้วก็เดินไปบอกพ่อกับแม่ของฟ้า ที่อยู่นอกห้องบอกว่าฟ้าอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ พ่อแม่ของฟ้าเลยไปบอกให้หมด ว่าจะขอเอาลูกไปรักษาตัวที่บ้านดูแลเธออย่างเต็มที่ก่อนที่เธอ จะจากพวกเราไป!
           ก้องประคองฟ้าเข้ามาในบ้าน แล้วพาเธอมาที่ห้องนอนของเธอ "พี่ก้องคะ" "ครับ" "ทำไมวันนี้พี่ก้องดูไม่สดชื่นเลยล่ะคะ เป็นไรรึป่าวอ่ะ" "ป่าวครับป่าว ก็ฟ้าไม่สบายนิ จะให้พี่ร่าเริงได้ไงล่ะครับ" "ค่ะ ฟ้าง่วงจังเลยค่ะ" "งั้นฟ้าก็นอนหลับก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะเฝ้าฟ้าเองนะครับ" "ค่ะพี่ก้อง" ฟ้านอนหลับไป ไม่รู้นานเท่าไหร่ พอเธอตื่นขึ้นมาก็พบก้องฟุบหลับอยู่ข้างๆ ตัวเธอ น้ำตาที่ไหล อาบแก้มของก้องอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฟ้าไม่สบายใจซักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่ได้เป็นไรซักหน่อยนิ ทำอย่างก่ะตัวเธอเป็นโรคร้ายไกล้ตายอย่างงั้น ฟ้านอนมองหน้าก้องได้ซักพักก้องก็ตื่น "อ้าว ฟ้าตื่นแล้วหรอจ๊ะ" "ค่ะ" ก้องเอามือเช็ดน้ำตาของเขาออก "พี่ก้องร้องไห้ทำไมคะ ฟ้าบอกแล้วไงว่าฟ้าไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย" "ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ" "นะคะ ไม่ร้องนะ อย่างนี้ ฟ้าไม่สบายใจเลยนะ" "ครับ" 
          ผ่านมาไม่กี่วัน ร่างกายของฟ้าก็ทรุดหนักลงเรื่อยๆ ฟ้ากลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะร่างกายไม่ไหวแล้วจิงๆ ฟ้าถูกส่งตัวไปตรวจอีกครั้ง เธอเป็นโรคแทรกซ้อนรุนแรงมากที่สุดคือ มะเร็งในสมอง เธอจะไม่สามารถ อยู่ได้อีกต่อไปแล้ว ฟ้าซึ่งตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่า เธอเป็นอะไร ฟ้าร้องไห้ตลอดเวลา "ฟ้าต้องเข้มแข็งไว้นะ" "พี่ก้องฟ้าต้องตายใช่มั้ยคะ ฟ้าจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ก้องอีกแล้ว ฟ้าจะต้องตายใช่มั้ยคะ" "ไม่นะฟ้า ฟ้าต้องหายสิเชื่อพี่นะ ฟ้าต้องหาย" ฟ้าเริ่มหายใจติดขัด  จนก้องต้องเรียกหมอให้มาดูอาการ หอมบอกว่า คงไม่ถึง ชั่วโมงแล้วล่ะ ก้องและพ่อแม่ของฟ้า ต่างก็ร้องไห้ แม่ของฟ้าร้องไห้หัวใจแทบสลาย ก้องจับมือ ที่เริ่มเย็นของฟ้า "ฟ้าพี่รักฟ้านะ" "ฟ้าก็รักพี่ค่ะ" ฟ้าหอบอีกครั้ง "ฟ้าฟังพี่นะ ไม่มีฟ้า ไม่มีใคร มาแทนที่ฟ้าในใจพี่ได้เลย" ฟ้าน้ำตาไหลออกมา ตอนนี้ฟ้าพูดอะไรไม่ได้แล้ว ฟ้าจากไปอย่างสงบ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของแม่ของเธอ ก้องกอดร่างอันไร้ชีวิตของฟ้าแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ หลังจากที่ฟ้าเสียชีวิตก้องก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เริ่มเก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่สนใจใครๆ  ดื่มเหล้ามากขึ้นทุกวัน เพื่อนๆ ที่เคยคบ ก้องก็เลิกคบกับทุกๆ คน 
                                       ****** ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ******