เรา =|> Part 1

EvezY

"อีฟ" เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังซ้อมร้องเพลงประสานเสียงกับเพื่อนๆที่ชมรม จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงผลักประตูเข้ามาโดยพลักการ
พร้อมกับเอ่ยปากถาม ด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ จากท่าทางคงรีบวิ่งมา
"ขอโทษนะครับ อาจารย์สุกัญญาขอพบคนชื่ออีฟครับ"
อีฟได้ยืนงง ในใจก็คิดว่าไปทำผิดอะไรเนี่ยถึงได้โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกพบ
ด้วยความร้อนใจก็เลยรีบก้าวขาออกจากห้องซ้อมเพื่อที่จะตรงไปห้องฝ่ายปกครอง แต่ก็มีเสียงขัดจังหวะขึ้น
"อาจารย์ไม่ได้อยู่ที่ห้องปกครองครับ" นายคนนั้นรีบบอกเพราะกลัวเธอจะไปแล้วไม่เจอ
"อ้าว!! แล้วอยู่ไหนหละ บอกมาสิ จะได้รีบไป"อีฟตอบกลับด้วยความร้อนใจเพราะไม่เคยถูกฝ่ายปกครองเรียกพบมาก่อนเลย
"ตามเรามาละกัน" นายคนนั้นทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็รีบเดินนำหน้าเธอไป
อีฟเริ่มหงุดหงิด เพราะไม่ชอบหน้านายนี่เอาซะเลย ไม่ยอมบอกว่ามีเรื่องอะไร แถมทำตัวปริศนาอีก อะไรกันเนี่ย นายคนนี้
คนยิ่งร้อนใจ อยู่ๆก็โดนเรียก อ๊อย!! นานาความคิดผุดขึ้นยังกับเห็ดในหัวของเธอตอนนี้
แล้วก็มีเสียงมาขัดจังหวะอีกแล้ว!!!! อ๊อย!! อะไรกันเนี่ย นายนี่
"ชื่ออีฟเหรอครับ"
"อึม" อีฟตอบพร้อมกับท่าทางที่ไม่อยากจะตอบสักเท่าไหร่
"กลัวรึไง ที่อาจารย์เค้าเรียกพบหนะ" นายคนนั้นถาม แต่ท่าทางดูเหมือนจะขำเธอในใจด้วย ที่เธอเห็นรู้สึกกระวนกระวายเล็กๆ
"ก็ปล่าวหรอก แค่งงอะ เราทำอะไรผิด อยู่ๆก็โดนเรียกพบเฉยเลย" 
สีหน้างงๆ ขยาดเล็กน้อย บวกกับรอยยิ้มที่มุมปาก "น่ารักดีแฮะ" ความคิดของเค้าที่มีต่อเธอ
"ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก..... ลืมไปเลย เราชื่อโน้ตนะ" โน้ตบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้ เพราะหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของอีฟอีกครั้ง 
แต่สิ่งที่ได้กลับมา กลับคือ"ความว่างเปล่า" บนใบหน้าที่นิ่งเฉย ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก
ผู้หญิงอะไรหยิ่งชะมัด โน้ตได้แต่คิดเองคนเดียว เพราะรู้ว่าถ้าพูดออกไปคงเป็นเรื่องแน่แน่
...........................
"อาจารย์อยู่ในห้องหนะ เข้าไปสิ รึต้องให้ผมเปิดประตูให้ครับคุณหนู??" โน้ตถามเชิงกวนๆ บวกกับรอยยิ้มที่ส่งไป เพราะหวังว่าเธอจะยิ้มตอบกลับมาอีกครั้ง
"ก็เปิดสิลูกสมุน" อีฟตอบกลับด้วยเสียงขำๆ พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่เขาต้องการ
ทำไมเวลายิ้มน่ารักอย่างนี้วะ "อีฟ"....เป็นใครทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ได้แต่คิดพร้อมกับเดินตามเข้าไป
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"อ้าว มาแล้วเหรอ เธอใช่มั้ยที่เพิ่งย้ายมา อาจารย์ที่ปรึกษาชมรมบอกว่าเธอหนะร้องเพลงเพราะ
ครูเลยมีงานอยากจะให้เธอลองดูหนะ เผื่อเธอจะสนใจ น่าลองนะ" อาจารย์สุกัญญาบอกกับอีฟด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้ม
ทำเอาอีฟงงไปเลย ไหนเพื่อนๆพูดกันบ่อยๆว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองคนนี้ดุยิ่งกว่าเสือซะอีก ท่าทางใจดีออก ^^
"ค่ะ งานอะไรเหรอคะ หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำได้รึเปล่า"
"งานเลี้ยงครบรอบวันเกิดโรงเรียนหนะ ครูคิดว่าจะทำละครเพลง เพราะปีนี้มีศิษย์เก่ามากันเยอะเลย ว่าไง สนมั้ย??
อีกแค่ 2 เดือนเอง ครูมีเวลาไม่มากที่จะหาคนมาแสดง มันกระชั้นชิด ถ้าต้องมาฝึกกันใหม่คงไม่ทันแน่เลย
จะเอาคนเก่าๆที่ชมรมเธอ คนก็คงเบื่อกันหมดแล้วมั้ง"
"อาจารย์จะไม่ให้หนูเอากลับไปคิดหน่อยเหรอคะ"
"ก็ตามใจนะ แต่ครูอยากให้เธอรับงานนี้"
อะไรกัน เราจะทำได้มั้ย ยังใหม่กับโรงเรียนและชมรมอยู่เลย แต่เราก็มีฝีมือนี่นา อาจารย์เค้าไว้ใจขนาดนี้จะปฏิเสธได้ไงเล่าอีฟ!!!
"ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากนะคะที่ให้โอกาสหนู"
รอยยิ้มก็เปื้อนบนใบหน้าของทั้ง 3 คนที่นั่งอยู่ในห้องนั้นทันที แต่กับโน้ตนี่สิ เค้ายังคิดอยู่ ว่าทำไมรอยยิ้มของเธอคนนี้มันน่ารักขนาดนี้นะ
ทั้งๆที่เธอก็ไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย เวลาพูด คะ ขา ก็ออกจะเพราะ แต่ทำไมเวลาคุยกับเค้าถึงได้ไร้อารมณ์ ความรู้สึกแบบนั้น
"น่าค้นหา" คำตอบเดียวที่ให้ได้กับความรู้สึกของโน้ตตอนนี้
"เอ่อ.... อาจารย์คะ แล้วจะเริ่มซ้อมกันเมื่อไหร่คะ??"
"ครูปรึกษากับที่ปรึกษาชมรมเธอแล้ว เรื่องเพลงและไลน์ประสาน คงเป็นพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็เริ่มงานกันเลย
ทั้งตัวละคร ฉาก บท ทุกอย่างวางโครงการเรียบร้อยแล้ว ครูว่ามะรืนนี้ตอนเย็นเริ่มกันเลยดีมั้ยโน้ต??" ครูบอกพร้อมกับหันไปถามโน้ต
"ครับ งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปบอกให้ทุกคนมาเตรียมงานกันมะรืนนี้ เอาเป็นว่าที่นี่เลยนะครับอาจารย์"
"อึม อย่าลืมหละ งั้นมะรืนนี้เลิกเรียนแล้วมารวมกันที่นี่เลยนะ เดี๋ยวครูจะแวะมาดู"
"ค่ะ/ครับ"
อีฟลุกขึ้นลาอาจารย์สุกัญญา เพราะต้องรีบกลับไปซ้อมร้องเพลงต่อ
"ไปนะลูกสมุน"
"ต้องเปิดประตูให้อีกรอบมั้ยครับ"
สิ่งที่ได้กลับมามีแต่ร้อยยิ้มใสใสบนใบหน้าของเธอ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่โน้ตต้องการ