|!|! อยู่ได้ไหม...ถ้าเธอไป |!|!

nOthinG

ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ริมถนนเอกมัย บรรยากาศภายในร้านเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ ผิดกับบรรยากาศภายนอกร้านที่ร้อนอบอ้าว และสามารถคาดเดาได้ว่าอีกไม่นานฝนเม็ดใหญ่คงจะสาดเทลงมาอย่างแน่นอน
    เสียงพูดคุยกันเบา ๆ ของผู้คนที่เข้ามาใช้บริการของร้านกาแฟ และเสียงของภาชนะที่กระทบกันไม่ได้หลุดเข้าไปในห้วงความคิดของหญิงสาวผู้นี้ได้เลย
    มุมหนึ่งของร้าน..พริบพันดาวจับจองสถานที่ตรงนี้มาประมาณชั่วโมงกว่า ๆ แล้ว ป่านนี้เขาคนนั้นยังไม่มา ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนนั้น ไม่มีทางเลยที่เขาจะมาสาย หรือถ้าสาย เขาก็จะโทรมาบอกก่อน ไม่มีทางปล่อยให้เธอคอยแล้วคอยเล่าแบบนี้...แต่ก็นั่นล่ะนะ ทุกอย่างมันไม่เหมือนแต่ก่อนนี่นา บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป..แต่ทั้งเขาและเธอก็ยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจังถึงบางสิ่งบางอย่างนั้น เพราะเธอเองนั่นแหละ ที่จะคอยหลีกเลี่ยงตลอด 
    จนมาวันนี้..วันที่ทุกอย่างจะหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอต้องเผชิญความจริง
    นั่นไง เขาคนนั้นของเธอ เดินมากับผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด เธอคนนั้นมองเข้ามาในร้าน หญิงสาวจึงก้มหน้าลงให้เหมือนว่าเธอไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหนังสือตรงหน้า 
   เมื่อหญิงสาวเงยหน้ามองไปที่ประตูอีกครั้ง เขาคนนั้นก็เปิดประตูเข้ามา แต่หญิงสาวคนที่มาด้วยนั้นไม่ได้เข้ามาด้วย
    เขาเดินมายังมุมที่หญิงสาวนั่งอยู่อย่างคุ้นเคย..จะไม่คุ้นเคยได้อย่างไร ในเมื่อมุมนี้เป็นมุมประจำของทั้งเขาและเธอ
    ในที่สุด ฝนเม็ดโตก็ตกลงมาดังที่ได้คาดเดาไว้ พร้อมกับเสียงเพลงที่พนักงานในร้านเปิดมาคลอเบา ๆบรรยากาศของสายฝนและเสียงเพลงนั้นช่างเป็นใจกับเหตุการณ์เหลือเกิน
    เขาคนนั้นนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม " อะไร ๆ ก็ไม่เหมือนเดิมจริง ๆ นะ " หญิงสาวคิด ทุกทีที่ชายหนุ่มมาที่ร้านนี้ เขาจะนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งเดียวกับหญิงสาวเสมอ 
    " พริบ..มานานรึยัง ? ขอโทษนะ พอดีพี่ติดธุระนิดหน่อย " น้ำเสียงของเขายังเหมือนเคย แต่ความรู้สึกของเจ้าของเสียงนั้น คงไม่เหมือนเดิมซะแล้ว
    ธุระกับผู้หญิงคนนั้นสินะ 
    " ก็สักพักแล้วค่ะ มาถึงก็นั่งคิดอะไรไปเพลิน ๆ " หญิงสาวพูดจบพร้อมยิ้ม แต่รอยยิ้มช่างดูฝืดฝืนเหลือเกิน
    " พี่จะทานอะไรมั๊ยค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับทำท่าจะเรียกบริกรให้
    
    " ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระต่อ "
    บรรยากาศเริ่มที่จะอึดอัดจนชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
    
    " พริบ..เป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า ? " น้ำเสียงแฝงด้วยความเป็นห่วง แต่ความเป็นห่วงนั้นคงจะไปไม่ถึงกำแพงที่ก่อไว้ในใจของหญิงสาว
    " ก็สบายดีค่ะ..แล้วพี่ล่ะ ? " หล่อนตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้าชายหนุ่ม
    " พี่ก็สบายดีจ๊ะ " 
    " แล้วนี่..พี่มาคนเดียวเหรอค่ะ ? หญิงสาวรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เธอก็ถามไปอย่างนั้นเอง เธอก็อยากรู้เช่นกันว่าเขาจะตอบเธอยังไง
    " เปล่า..พี่มากับกิ่งน่ะ " น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความลำบากใจที่จะตอบ หญิงสาวรู้ว่ายังไงชายหนุ่มก็โกหกเธอไม่ได้ ถึงแม้ว่าคำพูดที่พูดออกมาจะทำร้ายจิตใจคนที่ฟังมากแค่ไหนก็ตาม เธอชอบเขาตรงนี้แหละ ความที่เขาตรงไปตรงมากับเธอเสมอ แม้กระทั่งตอนนี้
    ((((เธอมาเพื่อถาม ความห่วงใยมากมาย 
          ..ถามฉันว่าฉัน อยู่ได้ไหมถ้าเธอไป 
          ..มีใครอีกคน อยู่รอเธอตรงนั้น
          ..เธอเกรงใจเขา ไม่อยากให้เขารอนาน))))
    " พี่รีบรึเปล่าค่ะ? " ประโยคเหมือนกับถามไปแบบนั้น
    " ก็นิดหน่อยจ๊ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก " 
    (((( หากสงสัย..ว่าฉันจะอยู่คนเดียวได้รึเปล่า ?
          ก็อยากจะถามสักคำ..ตอบมาได้ไหม จะฟัง))))
    " พริบ " มีรอยวิตกกังวลในน้ำเสียงของชายหนุ่ม
    " ค่ะ ว่าไงคะ? " เวลาแห่งความจริงมาถึงแล้วสินะ หญิงสาวคิด เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คงฝืนไปมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว
" ถ้าไม่มีพี่..พริบอยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ย? " น้ำเสียงชายหนุ่มเบามาก จนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
    " ..... " หญิงสาวเงียบ ถึงแม้ว่าเธอจะเตรียมใจมาแล้วกับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นก็ตาม แต่ทว่า หญิงสาวตอบคำถามไม่ได้ 
    ถ้าไม่มีเขาอยู่ แล้วเธอจะอยู่ได้ไหม ? 
    น้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตาสวยทว่าเศร้านัก หญิงสาวพยายามกลั้นไว้ เธอจะไม่ยอมให้น้ำตามาทำให้ตัวเองอ่อนแอ และทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสารเวทนาเธอไปมากกว่านี้ 
    เธออยู่ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ เมื่อก่อนที่เธอไม่มีเขา เธอก็ยังไม่เห็นเป็นอะไร ก็มีความสุขดี 
    แต่ทำไมนะ...พอได้ยินประโยคนี้จากเขาที่เคยรักเธอ เธอกลับไม่สามารถตอบออกไปได้ดังใจ
    (((( แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม 
          ...เลือกให้เธอไม่ไปได้รึเปล่า
          ...หากไม่ยอมให้ไป จะตามใจฉันหรือเธอ ))))
    " ถ้า...พริบอยู่ไม่ได้ล่ะคะ? " หญิงสาวทำลายความเงียบขึ้นมา
    " ...... " ชายหนุ่มก้มหน้ามองมือทั้งสองของตัวเองที่ประสานกันอยู่ข้างหน้า ไม่มีคำตอบออกจากปากของเขา
    (((( ฉันจะเลือกให้เธอเลือกฉัน 
          ...ไม่ให้ไปกับเขาได้รึเปล่า
          ...สิ่งที่เธอถามมา ให้ตอบอย่างไรได้ล่ะเธอ
          ...ก็ไม่มีทางให้เลือกเลย ))))
     ในที่สุดทำนบน้ำตาที่เคยกั้นไว้ได้ ก็พังทลายออกมา น้ำตาของหญิงสาวไหลลงช้า ๆ บ่งบอกถึงความเจ็บปวดใจ ชายหนุ่มเงยหน้ามอง เขาอยากจะเบือนหน้านี้ แต่ทว่าทำไม่ได้ 
    
    " พี่ขอโทษนะพริบ พี่ผิดเอง " ชายหนุ่มอยากจะพูดอะไรออกมาได้มากกว่านี้ แต่เขาก็ไม่สามารถจะเอ่ยคำพูดอะไรที่ดีกว่านี้ออกมาได้ 
    เขาทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างหน้าเจ็บปวดมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ เขารู้ว่าเธอจะให้อภัยเขาทุกครั้ง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดมากมายแค่ไหนก็ตาม เขารู้ว่าเธอรักเขมาก มากเหลือเกิน มากจนความผิดในครั้งนี้ ไม่น่าได้รับการให้อภัยจากเธอ
    หลังจากที่เงียบกันไปนาน 
    " พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามของพริบเลยนะคะ? " หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้งอย่างไม่ใยดี และพยายามที่จะทำหน้าให้เป็นปกติ 
  
    " คือ..พี่..พี่ขอโทษ " 
    ในที่สุดความอดทนของหญิงสาวก็หมดลง น้ำตาที่เริ่มจะเหือดหายไป ก็ไหลออกมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ หญิงสาวถึงกับสะอื้นจนตัวโยน 
    " พี่พูดได้แค่นี้เหรอค่ะ พี่ขอโทษ...ขอโทษทำไมค่ะ พี่ทำผิดอะไรเหรอ " น้ำเสียงเธอฟังดูกึ่งประชดประชันกึ่งเศร้า
    " ทำไมพี่ไม่ตอบคำถามของพริบล่ะคะ คำถามมันไม่ได้ยากตรงไหนเลย ก็ตอบมาตามที่ใจอยากตอบ พูดตรง ๆ แบบที่พี่ชอบพูด "
    หญิงสาวพูดไป โดยไม่ได้ละสายตาจากหน้าของชายหนุ่ม ที่เป็นต้นเหตุแห่งการเสียน้ำตาของหล่อน
    " พี่จะถามทำไมคะ ว่าพริบจะอยู่ได้มั๊ย ถ้าพริบจะไม่มีพี่ พี่ถามพริบ ให้พริบเลือก ... เลือกทั้ง ๆ ที่พี่ก็มีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว ว่าพี่เลือกเขา ไม่ใช่พริบ ... ถ้าพริบเลือกให้พี่อยู่กับพริบ ให้พี่เลือกพริบ พี่จะอยู่กับพริบมั๊ย "
จากเสียงที่แค่สั่นเครือ กลายเป็นเสียงสะอื้น ตัวของหญิงสาวสั่นไปตามเสียงที่สะอื้น 
    ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหวังจะเกาะกุมมือที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเจ้าของ แต่เจ้าของมือนั้นก็เลื่อนมือหนีจากการเกาะกุม ก็นั่นแหละนะ..เขาทำกับเธอขนาดนี้ ทำร้ายจิตใจเธอขนาดนี้ เขาจะยังมีหน้าไปแสดงท่าทีห่วงใยเธออีกได้ยังไง 
    ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ คงจะถึงเวลาที่เขาต้องบอกเธอ บอกทุกอย่างไม่ให้มันค้างคาไปมากกว่านี้ เขาต้องทำให้มันจบ เพื่อตัวเขาและตัวของหญิงสาวตรงหน้า 
    " พี่ขอโทษนะ ขอโทษที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ พี่ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เพราะพี่ผิดจริง ๆ พี่รู้ว่าพริบรักพี่มาก พี่ก็รักพริบ แต่..พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร ๆ มันไม่เหมือนเดิมเมื่อไหร่ แต่พี่อยากให้พริบรู้ว่าพี่ก็เสียใจ ที่มันเป็นแบบนี้ พี่... " เขาพูดได้แค่นั้น ก็พูดต่อไม่ได้ 
    เขาไม่รู้ว่ากิ่ง..เพื่อนหญิงคนใหม่ของเขา เธอเข้ามาแทนหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าได้ยังไง เขาไม่เคยคิดที่จะมีใครคนอื่นนอกจากพริบเลย แต่มันก็เป็นไปแล้ว เขาไม่คิดที่จะแก้ตัวหรือขอให้ใครเห็นใจในการกระทำของเขา เขารู้ว่ามันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวเป็นที่สุด ที่สำคัญ เขาทำร้ายจิตใจของสาวน้อยแสนดี คนที่รักเขามากที่สุดได้ยังไง
    " พี่...มาแค่จะพูดเท่านี้ใช่มั๊ยค่ะ? " น้ำตาหายไปจากใบหน้าสวย เหลือเพียงแต่คราบน้ำตาที่บ่งบอกถึงรอยเสียใจ
    " พริบ...พี่เป็นห่วงพริบนะ " 
    (((( เวลาอย่างนี้..สิ่งที่เธอถามกัน
          ..รู้ไว้เรื่องนั้น มันไม่เห็นสำคัญ
          ..มีเพียงเรื่องเดียว อยากให้เธอช่วยฉัน 
          ..ให้ช่วยบอกลา...แล้วรีบไปตามทาง ))))
    " พอเถอะค่ะ .. อย่าพูดอะไรอีกเลยนะคะ "
    " ... พริบอยากจะขออะไรพี่อย่างนึง "
    " อะไรเหรอ บอกพี่มาสิ "
    " พริบอยากให้พี่...พูดว่า พี่ไม่ได้รักพริบแล้ว พริบอยากจะลืมพี่ ไม่อยากจะจำความรู้สึกเก่า ๆ แล้ว ได้ไหมค่ะ " แววตาของหญิงสาวมองเป็นเชิงขอร้อง
    มือใหญ่เลื่อนมาเกาะกุมมือของเธอไว้ เธอพยายามที่จะดึงมือออก แต่เรี่ยวแรงหายไปหมด หญิงสาวเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง สัมผัสจากมือของเขาที่ถ่ายทอดลงสู่มือของเธอ สัมผัสซึ่งเธอจะไม่มีวันได้รับมันอีกแล้ว  เธอรู้ใจตัวเองว่าเธอรักสัมผัสที่ถ่ายทอดมาจากตัวเขามากแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นไออุ่นจากกายของเขา เวลาที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไออุ่นจากฝ่ามือ ยามที่เขาประสานมือของเขากับเธอเวลาที่เขาจูงมือเธอ เดินไปด้วยกัน ... มันจะไม่มีอีกแล้ว เธอรู้ดี 
    " พี่พูดได้แค่ว่า..พี่ขอบคุณพริบมากที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้พี่มาตลอด ขอบคุณที่รักพี่ และพี่ขอโทษที่พี่ทำให้พริบเสียใจ .. ที่พริบจะให้พี่พูด พี่พูดไม่ได้จริง ๆ เพราะพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น พี่พูดไม่ได้ " 
    หญิงสาวเลื่อนมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม เธอเข้าใจ อะไรที่เขาทำไม่ได้ เขาจะไม่มีทางฝืนทำเด็ดขาด 
    " ค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะ พริบขอให้พี่มีความสุขกับเขาคนนั้นของพี่นะคะ ...ลาก่อนค่ะ หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีก " ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้ตัว หญิงสาวก็วางธนบัตรใบละห้าร้อย แล้วลุกจากโต๊ะไปอย่างรวดเร็ว 
    หญิงสาวไปแล้ว พริบ..ผู้หญิงที่เขาเคยรักมาก ชายหนุ่มนั่งทบทวนความคิด ความรู้สึก และเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา ... แล้วเสียง ๆ หนึ่งก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
    เสียงมือถือซึ่งเป็นเพลงที่เขาตั้งไว้ดังขึ้น เป็นกิ่งนั่นเอง
    " ฮัลโหล " เขากรอกเสียงลงไป พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
    " จ๊ะ คุยเสร็จแล้ว ตอนนี้กิ่งอยู่ที่ไหนล่ะ "
 " ok เดี๋ยวพี่เดินไปหานะ รอแป็ปนึงนะ "
    " จ๊ะ แค่นี้นะ " 
    เมื่อชายหนุ่มลุกไป มุมนั้นก็ว่างเปล่าอีกครั้ง 
    .............................................................
    ไม่รู้ว่า..ทุกวันนี้ มุมนั้นจะมีใครใช้เป็นที่ประจำของตัวเขา หรือกับคนที่เขารักบ้าง หากแต่รู้ว่ามุมนั้น จะยังมีความทรงจำของพริบพันดาว และชายหนุ่มที่รักของเธอเสมอ