|!|! น่าจะเจอกันมาตั้งนาน...ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร |!|! ตอนจบ

nOthinG

เวลาผ่านไป เหตุการณ์ในวันนั้นก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดตามมา วันนี้ท้องฟ้าสดใสเหลือเกิน เมฆสีขาวลอยไปตามลมพัดเบา ๆ อากาศเย็นสบาย เหมือนกับวันนี้ที่โรงเรียนเลิกครึ่งวัน เพื่อน ๆ ส่วนมากไปเดินเล่นกันตามห้างสรรพสินค้า กันย์ก็เช่นกัน 
" นินท์ ไปเซ็นทรัลกันมั๊ย กันย์จะซื้อของขวัญให้ชินน่ะ ไปด้วยกันนะ จะได้ช่วยกันเลือก " กันย์พูดพลางเก็บกระเป๋า 
นินท์เงยหน้าขึ้นแวบนึง พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ 
" ไม่ล่ะ วันนี้ขี้เกียจจังเลย อยากอยู่เฉย ๆ อ่ะ ไว้ไปด้วยวันหลังนะจ๊ะ ขอโทษจริง ๆ นะ แล้วไปกับใครล่ะ มีใครไปด้วยรึเปล่า ?! " 
" ไม่เป็นไรจ้า เดี๋ยวกันย์ไปกับพวกกิ่งด้วยนะ แต่แค่อยากให้ไปด้วยกันเฉย ๆ งั้นกันย์ไปก่อนนะจ๊ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ " กันย์พูดแล้ววิ่งตามพวกกิ่งออกไป แล้วหันกลับมาโบกมือ พร้อมกับส่งยิ้มให้นินท์
" จ๊ะ เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ" นินท์ตะโกน พลางส่งยิ้ม โบกมือให้กันย์ 
นินท์ใช้เวลานั่งอ่านหนังสือตลอดบ่าย หญิงสาวรู้สึกเมื่อยจึงหยุดอ่าน เพื่อพักสายตาด้วย นินท์มองออกไปที่หน้าต่างเหมือนเคย คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วความคิดก็ไปสะดุดอยู่ที่เรื่องนั้นอีกตามเคย..เหตุการณ์วันนั้น ทำให้นินท์ยิ้มกับตัวเองได้ทุกทีที่คิดถึง นินท์มีความสุขมากที่ได้อยู่กับชินสองคน ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอกับชินก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม กวนกันไปกวนกันมา ไม่เป็นที่น่าสงสัยสำหรับคนภายนอก แต่กับตัวเธอและชินนั้น ต่างคนต่างรู้ดีว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม บางสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ควรสานต่อ..แต่ก็ยากที่จะห้ามใจเหลือเกิน 
หญิงสาวถอนหายใจ พลางมองนาฬิกา เวลาผ่านไปเร็วจนเธอไม่ได้สังเกต ..นั่งอีกสักพักละกันนะ แล้วค่อยกลับบ้าน..
นินท์นั่งทอดสายตาออกไปยังสนามหญ้าสีเขียว พลางร้องเพลงคลอไปเบา ๆ เพลงที่คล้ายกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้
....
บ่อยครั้ง มองเขา แล้วเราต้องมาใจสั่น
บ่อยครั้ง ที่เห็น สายตาของเขาคู่นั้น
ให้เราเก็บเอาไปฝันก่อนนอน
เขาไม่รู้ว่าทำอะไรกับเรา เขาไม่รู้ว่าใครคนหนึ่งเคลิ้มไป
เพราะไออุ่นจากรอยยิ้ม ที่ทำให้หวั่นไหว 
แม้ไม่เคยทักทายกันเลย
ได้พบ วันนี้ เขามาพร้อมใครคนหนึ่ง
แต่นึก ไม่ถึง เขาเดินจูงมือด้วยกัน
รู้หรือเปล่าว่าใครเขาปวดใจ
เขาไม่รู้ว่าทำอะไรกับเรา เขาไม่รู้ว่าใครคนหนึ่งช้ำใจ
หัวใจหยุดกับเขา แต่มันแตกสลาย 
...รู้ว่าเราฝันไปคนเดียว
..และไม่อาจจะมีวันกลายเป็นจริง
..........................................................................
" เศร้าจังเลย " เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ พลางละสายตาจากหน้าต่าง และก็พบว่าชินยืนพิงกำแพงอยู่ข้างหลังเธอ หญิงสาวทั้งอายแล้วก็ตกใจ
" อะไรกันนายชิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย เดี๋ยวฉันก็ตกใจตายกันพอดี " พูดพลางทำหน้าเชิด ๆ เหมือนที่เธอชอบทำเวลาที่ต้องการแกล้งกวนประสาทนายคนนี้
" ก็มานานพอที่จะได้ยินคนร้องเสียงหลงแหละน่า " ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ 
เพราะรอยยิ้มนี่แหละนะ ที่ทำให้นินท์รู้สึกดี ๆ ได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอ 
" ไม่ต้องมาว่าเลยนะ ก็ไม่ได้ใช้ให้มาฟังซะหน่อยนี่นา อยากมาแอบฟังเอง นะ" 
" ล้อเล่นน่า แล้วเพลงอะไรเหรอ ที่ร้องเมื่อกี้น่ะ เพราะดีนะ " ชายหนุ่มเดินมานั่งลงที่โต๊ะของนินท์ 
นินท์ถอนใจเบา ๆ ก่อนที่จะตอบออกไป
"ชื่อเพลง..ไม่รู้..ความหมายก็ตามชื่ออ่ะแหละ ชอบน่ะ มันเศร้า ๆ ดี ฟังแล้วอิน" หญิงสาวยิ้มกลบเกลื่อน
"เพลงเศร้า แล้วคนร้องล่ะ เศร้าจริง ๆ ด้วยรึเปล่า..เขาไม่รู้..เขาน่ะใครเหรอ ?! " 
หญิงสาวไม่ตอบ แต่เงยหน้าขึ้นไปสบตาชายหนุ่ม
" ชินว่านะ เขาคนนั้นรุ้แล้วล่ะนินท์ เขารุ้มานานแล้วด้วย ชินว่า..นินท์ก็น่าจะรู้ดีนะว่าเขารู้แล้ว " ชายหนุ่มสบตาตอบ นินท์นั้นตกใจที่อยู่ดี ๆ ชินก็พูดแบบนี้ออกมา จึงเบือนหน้าหนีออกไปมองข้างนอกหน้าต่าง แต่ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปจับใบหน้าหญิงสาวให้หันกลับมา
"นินท์รู้ใช่มั๊ย ว่าชินรู้แล้ว..ใช่มั๊ย ?! " ชายหนุ่มจ้องตาหญิงสาว
"บ้าเหรอ อยู่ดี ๆ ก็มาพูดอะไรแบบนี้น่ะ ไม่เอาล่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว กลับบ้านดีกว่า" ก่อนที่หญิงสาวจะลุกหนีได้ทัน ชายหนุ่มก็จับตัวเธอให้หันมา ทั้งสองยืนมองตากัน หญิงสาวเบือนหน้าหนี แต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ปล่อยมือ
"ถ้างั้นก็คงเป็นชินคนเดียวสินะ คงเป็นชินที่คิดไปเองมาตลอดเวลา ว่านินท์ก็ใจตรงกันกับชิน" 
"ok ถ้าชินคิดไปเองคนเดียว นินท์ก็บอกชินมาเลย มองตาแล้วก็พูดออกมาตรงนี้ ว่านินท์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับชินเลยสักนิด  "
หญิงสาวหันหน้ากลับมา จ้องตาชายหนุ่มเหมือนกับจะให้สายตาบอกทุกสิ่งทุกอย่างออกไป
" ไม่หรอก ชินไม่ได้คิดไปเองคนเดียว นินท์ก็รู้สึกแบบเดียวกับที่ชินรู้สึก แต่..ชินก็รู้เหมือนที่นินท์รู้ใช่มั๊ย ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราสองคนเจอกันช้าไปจริง ๆ เราทั้งคู่ทำร้ายกันย์ไม่ได้ เข้าใจใช่มั๊ย" น้ำตาของนินท์ค่อย ๆ ไหลลงมาช้า ๆ ชินเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นินท์อย่างเบามือ พร้อมกับดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
หญิงสาวรุ้สึกได้ถึงความอบอุ่น และจังหวะหัวใจที่เต้นของชายหนุ่ม มือทั้งสองของเธอก็โอบกอดเขาตอบเช่นเดียวกัน ทั้งสองรู้สึกเหมือนกัน...อยากจะอยู่อย่างนี้ไปนาน ๆ ไม่อยากปล่อยเลย
" นินท์..ชินขอโทษนะ ชินทำให้นินท์ร้องไห้ " ชายหนุ่มกอดกระชับหญิงสาวแน่นขึ้น พร้อมกับลูบหัวของเธอ
" ไม่เป็นไร ไม่เกี่ยวกับชินหรอกนะ นินท์เป็นแบบนี้แหละ ร้องไห้ง่าย ชินก็รุ้นี่นา " หญิงสาวผละตัวออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม
"ชิน ..เราอย่าสานต่อกันเลยนะ มีแต่จะเจ็บทั้งคู่ นินท์ทำร้ายกันย์ไม่ได้ นินท์ก็รู้ว่าชินก็ทำร้ายกันย์ไม่ได้เหมือนกัน ใช่มั๊ย ?! "
"ชินขอโทษจริง ๆ นะ ชินเห็นแก่ตัวจริง ๆ ชินไม่ควรมาทำแบบนี้กับนินท์เลย ชินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรุ้สึกของชินมันเปลี่ยนไปอยู่ที่นินท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ..นินท์พูดถูก
ชินทำร้ายกันย์ เค้าไม่ได้จริง ๆน่ะแหละ"
" ไม่เป็นไรนะชิน ไม่เป็นไรจริง ๆ อย่าขอโทษเลย มันเป็นเรื่องของความรู้สึก.. " น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง ชินจับมือนินท์บีบเบา ๆ 
จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า เป็นผ้าเช็ดหน้าที่ชินเคยขอนินท์ไว้ หยิบมันวางลงในมือของหญิงสาว นินท์กำผ้าเช็ดหน้าแน่น เพราะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
"ตั้งแต่วันที่ชินได้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้จากนินท์มา ชินก็เก็บมันไว้ติดตัวตลอดเลย แต่ตอนนี้ชินคงเก็บมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว ชินคืนให้นินท์นะ" ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอีกครั้ง อย่างแผ่วเบาและเนิ่นนาน
" ชินอยากให้นินท์รุ้ว่า ชิน.." หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่ม
"อย่าพูดเลยนะ นินท์รู้ว่าชินรุ้สึกยังไง แต่จากนี้ไป เราต้องลืมเรื่องทั้งหมดนี้ให้หมดนะ" หญิงสาวยิ้ม ..ยิ้มทั้งน้ำตา แต่ทว่ารอยยิ้มดูสดใส
ชายหนุ่มยิ้มตอบ " ขอบคุณนะนินท์ ขอบคุณที่มีความรุ้สึกดี ๆ ให้ชิน " จากนั้นชินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป 
..มันควรจะเป็นแบบนี้แหละ มันควรจะเป็นแบบนี้..หญิงสาวคิดกับตัวเอง แต่ทว่าน้ำตาไม่หยุดไหลสักที
...........................................................................
จากวันนั้น เหตุการณ์ก็ผ่านไปตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นินท์ไม่รู้ว่าชินจะยังคิดถึงเรื่องที่ผ่านมารึเปล่า แต่สำหรับนินท์...ความรุ้สึกยังคงอยู่ ยังไม่จางไปจากใจเลย
...........................................................................