"คนของหัวใจ" ของฉัน คุณรู้ไหม ว่าการคิดถึงมันช่างทรมานเหลือเกิน แต่ถึงแม้จะทรมานเพียงใหนฉันก็ต้องทนให้ได้ในความทรมานที่อยู่บนความสุขกับการได้คิดถึงคนที่รักของหัวใจคุณคงหัวเราะฉันสินะ อาจไม่ใช่เพียงแค่คุณที่จะหัวเราะฉัน แม้แต่เพื่อนสนิทของฉันและผู้คนที่กลายผ่านเข้ามาอ่านอักษรที่ฉันเรียงร้อยถ้อยออกจากห้วงคำนึงเพื่อถ่ายทอดความคิดถึงไปยังคุณ ฉันมิได้หวั่นเลยเพราะมันคือความบริสุทธิ์ของความรู้สึกที่ฉันอยากถ่ายทอดสู่คุณ แต่คุณจะซึมซับซาบซึ้งเพียงไหน? หรือใครจะวิพากษ์วิจารณ์อย่างไรนั้นฉันมิได้คิดหรอกสุดแล้วแต่ใจใครจะรองรับสัมผัสความรู้สึกที่ละมุนนี้ สำหรับคุณฉันคิดว่าคงไม่ เพราะคุณไม่เคยจริงจังกับอักษรหรือถ้อยคำของฉันแต่ไรมาและคุณเคยเตือนสติฉันว่าอย่าจริงจังกับตัวอักษร มันจึงเป็นเหตุผลที่อักษรของฉันคงไม่มหัศจรรย์ในหัวใจคุณดอก หรือในคนบางคนที่ได้อ่านแล้วอาจรู้สึกอยากหัวเราะเยาะหยัน พร้อมกับสมเพช ในบางคนอาจซาบซึ้งไปกับถ้อยรำพันที่ถักทอทาบถึงคุณ ฉันไม่แคร์ดอกว่ามันส่งผลอย่างไร? แล้วแต่ใจใครจะคิดเถิด. ความมหัศจรรย์ของถ้อยคำ หรือบทกลอนที่ได้สัมผัสนั้นมันช่างเหลือเชื่อจริงๆ มันทำให้เพ้อฝัน มันทำให้ซาบซึ้ง ทำให้ตื่นเต้น สามารถเปลี่ยนจังหวะการเต้นของหัวใจ ทำให้เต้นผิดจังหวะไปได้เชียว และการที่ฉันได้สัมผัสกับถ้อยคำผ่านอักษรมาเนิ่นนานมันทำให้ฉันติดอยู่กับวังวน ความรู้สึกเพ้อฝัน เพ้อเจ้อไปจนเกือบจะลืมความเป็นตัวตนของตัวเองไปเสียแล้ว และมันทำให้ฉันหลงรักตัวอักษรของคุณเข้าให้แล้วและเก็บไว้ในใจเรื่อยมา คุณคงแปลกใจสินะ หรือไม่อาจไม่แปลกใจก็ได้ คุณอยากรู้ไหม? ฉันจะเล่าให้ฟังว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความละเอียดอ่อนของข้อความหรือถ้อยคำบ่อยครั้งที่หัวใจอันหยาบของฉันได้สัมผัสความห่วงใย ความอ่อนโยน ไม่รู้ว่าจะมีใครสัมผัสได้เหมือนอย่างที่ฉันได้สัมผัสมันไหม๊ นั่นสิหรือทุกคนสัมผัสได้และรู้สึกได้เหมือนๆ กันทุกคน หรือเจตนาถ้อยของคุณประสงค์จะให้ทุกคนสัมผัสได้เช่นนั้น ใช่ฉันรู้สึกทุกครั้งที่ได้อ่านและสัมผัสถ้อยของคุณเหมือนหัวใจอันหยาบนั้นมันละเอียดขึ้น มันอ่อนหวานขึ้น มันอ่อนโยน โลกช่างดูสดใสทุกครั้ง หายเหนื่อยล้าทุกครั้งที่ฉันได้สัมผัสถ้อยคำที่คุณส่งถึงฉัน ฉันเชื่อในถ้อยคำที่ได้เห็นด้วยตาและใช้ใจสัมผัสยิ่งนานวันยิ่งทำให้หัวใจของฉัน อ่อนไหว อ่อนโยนมากขึ้น และอ่อนหวานกับถ้อยของคุณจนใครใครมักแปลกใจและคอยเย้าเสมอๆ ว่าฉันมีความรักแน่แล้ว แต่ฉันกลับปฏิเสธว่าฉันไม่ได้มีความรักหรอก แต่ฉันมีเรื่องราวดีดี กัลยาณมิตรดีดี เพราะฉันไม่สามารถค้นหรือสัมผัสถึงหัวใจของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นเจ้าของถ้อยคำเหล่านั้นที่เขาส่งผ่านมาให้ได้สัมผัส ครั้งหนึ่งนั้น ฉันเคยผิดหวังกับถ้อยคำที่คุณพยายามบอกฉัน เหมือนเตือนว่าฉันกำลังจะปล่อยสายป่านของใจให้หลุดลอยสูง ถ้าหากมันหลุดไปมันคงไม่มีวันกลับคืนมา ใช่มันเป็นของแน่อยู่แล้ว อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นไม่มีวัน หรือไม่มีสิ่งใดทดแทนหรือสร้างขึ้นใหม่แล้วทำให้เหมือนดังเดิมเป็นของเดิมได้ ความรู้สึกจิตใจของมนุษย์อย่างฉันและคุณก็เช่นกัน ไม่มีวันจะเหมือนเดิมได้ ครั้งนั้นฉันรู้สึกปวดร้าวและอาการคล้ายคนอกหักถูกปฏิเสธความรัก ถูกทอดทิ้ง มันอ้างว้างโดดเดี่ยวเหนือคำบรรยาย มันทำให้ฉันสับสนเพียงลำพังในโลกที่มืดมนนั้น ฉันตอบตัวเองไม่ได้ว่าฉันเป็นอะไร ได้แต่ถามตัวเองวนซ้ำๆ "เป็นอะไรไปเล่าหัวใจเจ้า" เพราะมันรู้สึกเหนื่อย รู้สึกสิ้นหวัง รู้สึกเหมือนแสงสว่างดับมืดลงไปในทันใด เปรียบได้เหมือนใจจวนเจียนจะขาด แต่ก็ไม่ขาดกลับอัดอั้นแน่นสุมอยู่ในอก ไม่อาจบอกเล่า เอ่ยกล่าวระบายให้ใครรับฟังได้ แต่ฉันก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ความรู้สึกหัวใจของฉันเพราะบ่มความรู้สึกเหล่านั้นเรื่อยมา จากนั้นเป็นต้นมาฉันค่อยค่อยละเลียดอ่านทุกถ้อยของคุณ ทุกตัวอักษรฉันใช้หัวใจที่ละเอียดขึ้นที่คุณช่วยกล่อมเกลามาค่อยค่อยอ่านทุกถ้อยทุกตัวอักษรของคุณที่ส่งถึงฉันและใครใคร มันทำให้พบและเข้าใจ ในเจตนาของคุณ แต่การจะถอนใจหรือตัดใจจากสิ่งที่รักที่หลงไปแล้วนั้นยากนัก เหมือนเราได้เสพสารเสพติดเข้าไป แต่ฉันก็ต้องพยายามเพื่อช่วยเหลือ หัวใจที่อ่อนหวั่นให้กลับมาเข้มแข็งเหมือนเมื่อก่อนนั้น จากนั้นประมาณสองสามปี ฉันก็ทำให้ใจนิ่งได้มากยิ่งกว่าเดิมผลกระทบจากการที่เข้าไปอยู่ในวังวนหลงรักตัวอักษรของคุณทำให้มีผลกระทบ กับการดำเนินชีวิตของฉันพอสมควร มันทำให้ฉันไม่สามารถรักคนอื่นได้ ทำให้ฉันปฏิเสธคนดีดีที่เข้ามาในชีวิต อาจดูตลก ไม่ตลกหรอกนะ ฉันพยายามที่จะรักคนอื่น แต่ฉันก็ยังคิดถึงคุณ ฉันทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะหายจากอาการดังกล่าวโดยการสวดมนต์แผ่เมตตา ขอขมาคุณอยู่เสมอๆ จนฉันร้องไห้เพราะเกลียดสิ่งที่ตัวเองเป็น จนมาถึงปัจจุบันฉันไม่เหลือใครและไม่สามารถรักใครได้ "หัวใจผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว" ฉันเขียนจดหมายขึ้นไม่ใช่เพื่อโทษหรือกล่าวผิด หรือบอกว่าเป็นความผิดใครดอก "หัวใจฉันเองที่ผิด ที่ไม่หนักแน่นปล่อยให้ความรักเกิดขึ้น" ฉันรักการเขียน...ฉันเลิกไม่ได้ที่จะเขียนฉันอาจต้องเปลี่ยนแนวการเขียน "ยอดรัก" คนของหัวใจฉันคุณยังคงเป็นความทรงจำและเรื่องราวที่ดีดีในชีวิต คุณยังคงเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม และยังคงเป็น "ห้องสมุดที่กว้างใหญ่" สำหรับฉัน ไว้ฉันจะเขียนจดหมายถึงคุณในฉบับหน้า แล้วพบกันค่ะคนของหัวใจ...
25 พฤศจิกายน 2555 00:34 น. - comment id 131110
ความรู้สึกนี้ ฉันก็กำลังเป็นอยู่เหมือนกัน คุณเจ้าของจดหมาย ช่างถ่ายทอดได้ดีเหลือเกิน ฉันเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกว่าคุณได้รู้ถึงภายในใจฉัน ...น้ำตาไหล โดยไม่รู้ตัว คนที่ฉันคิดถึง คนที่ฉันเฝ้ารอ ให้เขากลับมา เกือบ 2 ปีแล้วที่เขาจากไป พร้อมกับคำกล่าวทิ้งไว้สั้นๆ ที่ฉันเฝ้าอ่านซ้ำไป ซ้ำมา และเฝ้ารอเขาอยู่ทุกวัน ฉันผิดเอง ที่ปล่อยใจให้เขามากเกินไป ฉันไม่โทษเขาเช่นกัน แต่ ฉันโกรธตัวเองมากๆ จนไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ จนกว่าเขาคนนั้นจะรับรู้ความรู้สึกจากฉัน และกลับมากล่าวให้อภัยแก่ฉัน คิดถึงเธอมากกกก นะ คนปลายฟ้า
25 พฤศจิกายน 2555 16:24 น. - comment id 131115
ใครกันนะ สงสัยต้องสืบแล้วค่ะ ^_^
26 พฤศจิกายน 2555 11:09 น. - comment id 131117
อ่านแล้วรู้สึกได้อารมณ์ดีจังค่ะ โดยเฉพาะวลีที่ว่า " หลงรักตัวอักษร " และ "ตัดใจจากสิ่งที่รักที่หลงไปแล้วนั้นยากนัก เหมือนเราได้เสพสารเสพติดเข้าไป"
2 ธันวาคม 2555 09:23 น. - comment id 131243
สืบถึงไหนแล้วคะคุณเพียง