วันนี้อยากเขียนบันทึกนะ ทำงานช่วงบ่ายพร้อมสายฝน นอกกระจกบานใหญ่ เสียงฟ้าร้อง เห็นสายฟ้าพาด มองแล้วเพลินตาดี แต่อีกแหละกลัวสายฟ้าเหมือนเดิม...สิ่งที่กลัวนี่มันก็เปลี่ยนยากเหมือนกันนะ อากาศช่วงปลายฝนต้นหนาวของปีนี้ดีที่สุดเท่าที่จำได้นะ แต่ก็นะไม่มีอะไรเต็มร้อยในชีวิตเราเลย อยากหยุดเวลาจัง นั่งมองธรรมชาติที่สดใส ด้วยใจที่ไม่ต้องคิดสิ่งใด ๆ แต่อีกแหละ ชีวิตคือชีวิต มีสิ่งกระทบอยู่ตลอดเวลา อ่อนแอก็อยู่ไม่ได้ แข็งไปมันก็หัก ผลสุดท้ายเราก็ต้องปล่อยให้มันเดินทางไปตามวิถีทางของมัน เมื่อเจอจุดสิ้นสุดมันคงหยุดเดินและกลับมาเดินในเส้นทางที่ควรจะเป็น เส้นทางที่เดินเมื่อถึงทางแยกเราต้องเลือก? กี่ครั้ง กี่หนนะที่เราต้องเลือกเดิน ในหนึ่งชีวิตของคนเรา คิดว่าดีที่สุด สุดท้ายคำตอบมันก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อเราต้องตื่นขึ้นมาพร้อมฟ้าที่สว่างในยามเช้าทุกวัน ขอแค่เวลาเยี่ยวยาหลาย ๆ สิ่งที่ตกค้างเท่านั้นเอง ถึงมันจะยากแต่เราก็ต้องทำอยู่ดี ไม่มีใครเสียใจได้ตลอดเวลาหรือว่านานตลอดชีวิต สักวันหนึ่งเราต้องได้เริ่มต้นอยู่ดี ฉะนั้นเราควรรอวันนั้นที่จะมาถึงดีกว่า เสียใจได้ ร้องไห้ก็ดี แต่อย่านานนะ น้ำตามันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ให้เวลากับมันเพียงเล็กน้อยพอแล้ว ลุกขึ้นมาใหม่พร้อมกับแสงสว่างที่ดวงอาทิตย์สาดส่องมาให้มวลมนุษย์ บางครั้งอยากให้หัวใจว่างป่าวจัง เป็นกระดาษสีขาว ๆ ไม่ต้องบรรจุสิ่งใด แต่มันก็เป็นได้เพียงแค่ความฝัน เพราะความเป็นจริงนั้นมันคือชีวิตล้วน ๆ ......... เปรียบเหมือนคลื่นท้องทะเลยามมีพายุ เมื่อพายุจบทะเลก็สงบเงียบเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น หากเราอยู่ช่วงจังหวะเวลาพายุซิ มันโหดร้ายนะ อาจมองไม่เห็นแผ่นดิน เกิดความกลัว สับสนและสารพัดอย่างที่ใจคนเราคิด สิ่งที่ทำได้เพียงคำว่า รอ รอความปราณีจากพายุแห่งท้องทะเล ความหวังอาจจะมีเพียงเล็กน้อยหรือริบหรี่ แต่ก็ขอให้มีหวัง การเดินตากสายฝนเย็น ๆ ก็คือความรู้สึกอีกรูปแบบที่สร้างความเย็นและหนาวเหน็บให้ร่างกายและหัวใจ ใช่อาจเย็นด้านร่างกายแต่หัวใจสิบางทีมันก็ร้อนยิ่งกว่าสายน้ำที่มันกระหน่ำเทลงมาอีกนะ สิ่งที่เห็นบางอย่างมันอาจเป็นเพียงภายนอกหากแต่ภายในไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร นอกจากเจ้าของความรู้สึกนั้น ณ เวลานั้น ๆ ที่เข้ามากระทบใจ ทำไมนะหัวใจดวงนี้เริ่มอ่อนแอ เริ่มลังเล อีกครั้งในช่วงปลายฝนต้นหนาวทุกทีไป หาเหตุและผลไม่เจอสักที ไม่เข้าใจจริง ๆ แต่ก็ช่างเถอะ คนที่ห้อมล้อมอยู่ก็พร้อมส่งกำลังใจตลอดเวลา แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว สำหรับกำลังใจและความหวังในครั้งต่อ ๆ ไป +*+ กำลังใจ ไม่เคยห่างหาย หากหัวใจ พร้อมรับฟัง *+* *+* *+* *+* *+*
whitelily 16 ต.ค. 2555 16:19 น. - ID 12322 
2532
14
0
16 ตุลาคม 2555 16:43 น. - comment id 130704
เอากำลังใจไปเพิ่มอีกสักสองเข่งอ่ะ อ่อนแอก็อยู่ไม่ได้ แข็งไปมันก็หัก ... อืม ก็ใช่เนอะ หากเราอยู่ช่วงจังหวะเวลาพายุซิ มันโหดร้ายนะ อาจมองไม่เห็นแผ่นดิน เกิดความกลัว สับสนและสารพัดอย่างที่ใจคนเราคิด สิ่งที่ทำได้เพียงคำว่า รอ รอความปราณีจากพายุแห่งท้องทะเล ความหวังอาจจะมีเพียงเล็กน้อยหรือริบหรี่ แต่ก็ขอให้มีหวัง ... ชอบนะที่คุงรีเขียนแบบนี้ อ่านแล้วเหมือนกับว่าเขียนแทนใจเฌอทุกอย่างเลยจริงๆ
16 ตุลาคม 2555 16:54 น. - comment id 130705
แต่เดี๋ยวนี้แค่ละอองฝนก็พาให้เป็นหวัดได้แล้วล่ะ ในนั้นมันมีเชื้อโรคเยอะหรือเราไม่แข็งแรงพอก็ไม่รู้สิค่ะ คุณรีเจ้าขา
16 ตุลาคม 2555 17:13 น. - comment id 130707
เหนื่อยล้า อ่อนแอ มาหาเพื่อนนะจ๊ะ มีกำลังให้เสมอ พร้อมจะพาไปเที่ยว ไปกินให้เข้มแข็งขึ้นมาจ้ะ คนอย่างคุณรีอ่อนแอไม่นานนะคะ มั่นใจเสมอ สู้ๆ เราจะผ่านมันไปด้วยดีนะคะ
16 ตุลาคม 2555 19:15 น. - comment id 130716
พี่สาวรี... บรรทุกำลังใจมาให้เต็มสิบล้อ...อิอิ เป็นกำลังใจให้นะ น้องมั่นใจ และเชื่อมั่นว่าพี่สาวรีเข้มแข็ง และมีวิธีมองมุมมองที่เป็นมุมกลับเสมอๆ ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ อิอิ แสงสว่างยังคงส่องนำทางให้ก้าวเดิน....
16 ตุลาคม 2555 21:09 น. - comment id 130722
ู^ ^ ไม่ค่อยห่วงเท่าไร แต่ก็น่าห่วงอยู่นะ นานๆทีชีจะมาแนวนี้ อิอิ ปล.ถ้าเปงใครจะน่าห่วงน๊อ ข้อยละบ๊อ
16 ตุลาคม 2555 21:34 น. - comment id 130723
เศษอารมณ์ แปลว่าเสี้ยวเล็กๆที่หลุดออกมาแล้ว....เนาะ...
16 ตุลาคม 2555 23:48 น. - comment id 130727
รมณ์ไหนเนี่ย
17 ตุลาคม 2555 07:46 น. - comment id 130732
อ่านแล้ว...อารมณ์ละเมียดตามไปด้วยแฮ่ะแอบรับกำลังใจไป ดีฝ่า...อิอิ
17 ตุลาคม 2555 09:47 น. - comment id 130734
17 ตุลาคม 2555 14:50 น. - comment id 130743
ลองเดินออกไปเล่นน้ำฝนดูสักวันค่ะ จะรู้ว่ามันสุข คอด คอด
17 ตุลาคม 2555 19:57 น. - comment id 130750
คุณเฌอมาลย์ แวะมาเก็บกำลังใจเจ้าค่ะ เอาน่า น่านานคุณเฌอจะบอกว่าลิลลี่มีสาระ น้อมรับดีกว่า......อิอิ....... ขอบคุณที่ชอบจ้า ส่วนใหญ่รีชอบเขียนอะไรประมาณนี้ อาจมองว่าเตือนคนอื่น แต่บางทีมันไม่ใช่ค่ะ ส่วนใหญ่เตือนตัวเองมากกว่า ให้กำลังใจตัวเองไปในตัว สิ่งทีสำคัญที่สุดก็คือกำลังใจจากตัวเราเองค่ะ และอีกอย่างหนึ่งไม่มีใครทำร้ายตัวเราได้ ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเองเจ้าค่ะ คิดถึงเช่นเดิมเจ้าค่ะ รักนะจุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ......... ขอบคุณสำหรับลีนะจ้ะ ดึก ๆ อ่ะมาวจริง.......คริคริ
17 ตุลาคม 2555 20:04 น. - comment id 130751
17 ตุลาคม 2555 20:08 น. - comment id 130752
คุณเพื่อนเพียงพลิ้ว โอเคจ้า สัญญา ถ้าอยากพักผ่อน หรือเหนื่อยล้า อ่อนแอ หรืออ่อนใจ คุณเพื่อนจะเป็นคนแรก ที่ลิลลี่สีขาว จะแวะไปทักทาย และ เข้าไปรบกวน เมื่อถึงเวลานั้นอย่างไล่กลับบ้านนะตะเอง ทีนี้จ้างให้เขาก็ไม่กลับเด็ดขาด........
ขอบคุณ สำหรับความห่วงใยที่ให้เสมอมานะค่ะ จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
17 ตุลาคม 2555 20:13 น. - comment id 130753
17 ตุลาคม 2555 20:16 น. - comment id 130755
17 ตุลาคม 2555 20:21 น. - comment id 130756
17 ตุลาคม 2555 20:24 น. - comment id 130757
17 ตุลาคม 2555 20:28 น. - comment id 130758
17 ตุลาคม 2555 20:30 น. - comment id 130759
17 ตุลาคม 2555 20:33 น. - comment id 130761
17 ตุลาคม 2555 23:33 น. - comment id 130764
คงเหมือนหนังไทย นางเอกเดินเปียกฝนหนาวสั่นอย่ากให้ใครเอาผ้ามาโอบคลุมอ้อมไหลประคองกอดยืนคู่กันมองพระอาทิตย์ยามเย็นในอ้อมกอดมั้ง อิอิ เราเตรียมผ้าขนหนูไว้แล้วละ อิอิ
18 ตุลาคม 2555 11:48 น. - comment id 130769
18 ตุลาคม 2555 12:07 น. - comment id 130770
18 ตุลาคม 2555 12:11 น. - comment id 130771
18 ตุลาคม 2555 21:10 น. - comment id 130775
ฝนอาจทำให้เราเปียก และหนาวเย็น แต่ฝนทำให้เรารู้สึก ถึงความฉ่ำเย็นที่ก่อตัวแค่ป่วยกายนะคะ อย่าป่วยใจ
19 ตุลาคม 2555 08:24 น. - comment id 130780
21 ตุลาคม 2555 14:00 น. - comment id 130796
22 ตุลาคม 2555 05:38 น. - comment id 130798
ชอบครับ
22 ตุลาคม 2555 07:52 น. - comment id 130799
22 ตุลาคม 2555 07:56 น. - comment id 130800
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ