เสียงพล่อย ๆ

ร้อยฝัน

ชาเขียวหอมๆ กรุ่นไอลอยช้า ๆ จากถ้วยเซรามิก แดดอุ่น ๆ ตอนเช้าขับไล่ไอหมอกขาวค่อยจางหายไปในช่วงวัน  คลุ้งกลิ่นฟืนไฟอวลอบจากครัวหลังเก่า กาต้มน้ำสีดำถูกปล่อยต้มทิ้งไว้อย่างนั้น  จวบจนกระทั่งไฟจากฟืนมอดดับเป็นเถ้าถ่านไฟ				

หญิงสาว ห่อตัวกระชับด้วยผ้าไหมสีขาวแดง ผ้าอุ่นๆขับไล่ความหนาวเหน็บของอากาศยามเช้า เธอเสหยิบถ้วยชาอุ่น ๆ จิบไล่ความง่วงงุนที่เรื้อรังติดตามมาจนถึงบัดนี้  เธอยิ้มเย็นกับความสงบ และความสบายของอากาศยามเข้า หอมกลิ่นข้าวทุ่งที่ลมหอบพัดผ่านมาอยู่กราว ๆ 
ทุ่งนาเบื้องหน้าเป็นคลื่นสีเขียวต้องลมอยู่ไหว ๆ แสงแดดเหลือง ๆ ต้องใบข้าวและน้ำค้างกลายเป็นประกายสะท้อนสวยดังกับหยาดเพชรสีเขียว				

"คุณรักอะไรนักหนา กับนาผืนนี้คุณควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ คุณทิ้งมันลงได้ยังไง"
	นานมาแล้ว เหมือนใครเคยถามเธอ เธอจำไม่ได้ว่าเธอให้คำตอบเขาอย่างไร แต่เธอเลือก
เลือกที่จะหนีทุกอย่างที่เขาว่า  มาจมอยู่ที่นี่ กับความสุขที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอ ความสุข
ที่เธอเคยลืมเลือนไปกับแสงสีในเมืองกรุง				

จู่ ๆ เนื้อเพลงที่เคยคุ้น  มันกลับกรุ่น ๆ ขึ้นมาอยู่ในหัว เธอสะบัดหัวแรง ๆ  เพื่อขับไล่มันแต่ทว่ามันยังคงจำและตอกย้ำอยู่อย่างนั้น
รักที่เคยบอกฉัน ที่เคยหลอกฉัน 
	ฉันเพิ่งเข้าใจ ฉันเสียใจแค่ไหน 
	แพ้ความอ่อนไหว ของเธอมานาน 
ร้องร้องจนไม่ไหวแล้ว น้ำตาไม่เหลือแล้ว 
มืดมนเกินไป เหลือร่องรอยที่เหลือไว้ 
เหมือนเป็นบาดแผลร้าย ที่ลึกเกินจะเยียวยา 

ฝันร้ายมันกลายเป็นจริง ตื่นมาไม่หายไป 
ฝืนรับความจริง จนใจไม่อยากตื่นขึ้นมา 
โดนเธอโกหกมานาน ไม่ถามยังดีเสียกว่า 
ว่าอะไรคือจริง อันไหนไม่จริง 

อยากลองรู้สึกบ้างไหม ถ้าฉันไม่พูดความจริงออกไป 
ปล่อยเธอโง่อยู่อย่างนั้น สิ่งที่ได้เห็นเป็นความลวงตา 
บอกว่ารัก ที่แท้ไม่เคยรัก 
แค่เสียงพล่อยๆ ที่ลอยออกไป 
เธอรู้บ้างไหมมันทรมาน 

ยื้อยื้อจนไม่ไหวแล้ว เรี่ยวแรงไม่เหลือแล้ว 
ร้ายแรงเกินไป ฉันโง่ไปใช่ไหม 
ถึงเลวแค่ไหน ฉันรักใครฉันรักจริงจริง 

ฝันร้ายมันกลายเป็นจริง ตื่นมาไม่หายไป 
ฝืนรับความจริง จนใจไม่อยากตื่นขึ้นมา 
โดนเธอโกหกมานาน ไม่ถามยังดีเสียกว่า 
ว่าอะไรคือจริง อันไหนไม่จริง 

**************************
เพลง  เสียงพล่อย ๆ
ศิลปิน: พัดชา เอนกอายุวัฒน์
อัลบั้ม: If I Were You
http://www.siamzone.com				

ภาพแห่งความทรงจำเก่า  ๆ  ของเธอผุดขึ้นมาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกที่น่าจะลืมเลือน
	"วันหยุดยาว เราไปเที่ยวกันไหม"  เพื่อนคนสวยเอ่ยปากถาม
	"ไปไหนกันดี อยากหาที่สงบ ๆ หน่อยนอนฟังเสียงไม้เสียงนก"
	"แม่คุณ ห่างจากป่าจากเขาสักครั้งไม่หรือไงกัน"
	"ไม่ล่ะ เดี๋ยวชวนกันไปหลาย ๆ คนสนุกดี"
	"ตกลงจะสงบ หรือสนุก"
	"สงบ"
	"งั้นไปคนเดียวเลยไป"
	"แล้วแกไม่ไปกับฉันรึ  แกกล้าให้ฉันไปคนเดียวรึไง"
	"ไป ฉันก็เบื่อเมืองอยู่เหมือนกัน เอางี้เดี๋ยวฉันขับรถไปรับแกแล้วกันนะ 
อย่างช้าไม่เกินเจ็ดโมง ตื่นให้ทันนะแก"
	"เออ น่าเรื่องเที่ยวไม่เคยพลาด แต่เรื่องคลาดคือทำงาน"
	"พูดดีว่ะ แค่นี้แล้วกัน ค่าโทรศัพท์แพง"
	"งก งก งก"
	ความสุขครั้งนั้นหากมันยืนยาวคงดีไม่น้อย  แต่ทว่าโลกหมุนเวลาเปลี่ยน ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอกับความสุขสงบที่เธอจากมา				

คราที่เธอกลับมาในเมืองมันเหมือนมีภูเขาหนัก ๆ ทับอยู่ในหัว เขาคนนั้น คนที่ทำให้ชีวิตเธอสดใส เหมือนประกายเพชร				

"เรามีแนวคิด แนวทางที่เหมือนกัน ผมชอบจังเวลาที่คุณเขียนเมล์ถึงผม"
	"จริงเหรอ คุณอ่านรู้เรื่องนะ"
	"อื้อ  ผมชอบ ผมจะรออ่านนะ"
	อีเมล์ฉบับแล้วฉบับเล่าเป็นสื่อกลางของความสัมพันธ์ของเธอและเขา เวลาทำให้คนเรา
รักกันและเวลาก็ทำให้คนเราจากพรากได้เช่นกัน
	"คุณรู้ไหม ดูดาวที่ไหนสวยที่สุด"
	"ไม่รู้สิ"
	"ไปดูดาวบนภูกระดึงกันไหม"
	"คิดดูก่อนละกัน"				

ดาวบนภูกระดึงเปลี่ยนไปแล้ว ชีวิตต่าง ๆ บนภูกระดึงก็เปลี่ยนไป รวมทั้งเขาและเธอ
	"คุณ ผมอยากบอกอะไรคุณสักเรื่องนึง"
	"อื้อ ก็บอกมาสิ"
	"คุณอย่าโกรธผมนะ"
	"เรื่องมันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือ"
	"เอ่อ คือ  เอ่อ ผมไม่ได้รักคุณ ผมรักเค้า "				

"คุณไม่ได้รักชั้น  คุณรักผู้ชายคนนี้ คุณทำได้ยังไง ที่ผ่านมามันคืออะไร
คุณทำกับชั้นได้ยังไง คุณมันบ้าไปแล้ว"
	"ผมขอโทษ ชีวิตผมมีกรรม ปล่อยผมไปเถอะนะ ทุกอย่างที่เรามีผมให้คุณหมดเลย
ขอให้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรัก ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเค้า ผมขอโทษ คุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผม"
	"คุณเคยคิดไหม  ฉันจะอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่มีคุณ ฉันรักคุณนะ"
	"แต่ผมรักคุณไม่ได้ ทั้งที่ผมพยายามแล้ว ผมรักคุณไม่ได้"
	"แล้วที่คุณพูดออกมาก่อนหน้านี้ มันก็แค่เสียงพล่อย ๆ เท่านั้นใช่ไหม"
	"ผมเสียใจ ไม่ว่าจะยังไงผมก็รักคุณไม่ได้จริง ๆ "
	"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย  ออกจากชีวิตฉันไปเลยไป"				

นับแต่นั้นเธอหันหลังให้กับชีวิตในเมือง  ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เธอสุขกับบ้านหลังเล็กริมทุ่งนา  สุขกับการไม่มีอะไร สุขกับการไม่มีใคร เธอไม่ต้องแก่งแย่ง เธอไม่ต้องคอยใครทุกวันเธอยังคงยิ้มได้ น้ำใจงาม ๆ ของคนบ้านนอกบอกให้เธอรู้ว่าเธอพบสุขที่ยั่งยืนแล้ว				

ชีวิตเธอคงจะเหมือนหอยทากตัวนั้น  ที่ยังคงคลานต้วมเตี้ยมอยู่กับทางเท้าหน้าบ้าน เธอมองมันอย่างมีความสุข ใช่สินะมันเดินช้า ๆ ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย ตั้งแต่เธอเฝ้าสังเกตมันธอไม่เคยเห็นมันหกล้ม หรือหล่นเลยสักครั้งเดียว แม้ทางที่มันผ่านจะสูงปานใดก็ตาม  แต่ชีวิตเธอเธอล้มลุกคลุกคลานมากี่ครั้งกว่าที่เธอจะเริ่มเดินช้า ๆ และเริ่มต้นใหม่ได้ในวันนี้ มือของเธอกร้านกอรปกับหัวใจของเธอแกร่งด้วยบาดแผลที่เคยเกาะกินในใจ มันแห้งหายไปอย่างช้า ๆ