วิธีติดต่อสื่อสารในโลกระดับที่สูงขึ้น...

คีตากะ

     ปราศรัยโดย ท่าน Suma Ching Hai,
ฟอร์โมซา 12 เมษายน 1994 (เดิมเป็นภาษาจีน)  


      ในโลกระดับที่สูงขึ้น เราไม่จำเป็นต้องสื่อสารกันด้วยถ้อยคำใดๆ เลย เราแผ่คลื่นแม่เหล็กออกไปแล้ว ผู้อื่นก็สามารถรับมันได้ ภาษาเป็นเพียงคลื่นแม่เหล็กรูปแบบหนึ่งหรือเป็นการสั่นสะเทือนแบบหนึ่งเท่านั้นเอง หลังจากที่เราเคยชินกับการฟังการสั่นสะเทือนแบบนี้ เราก็จะรู้ว่าคนอื่นกำลังพูดอะไร, ภูเขาหรือน้ำ ถ้าเราได้รับการฝึกที่เป็นระบบอีกแบบหนึ่ง เราจะสามารถติดต่อสื่อสารด้วยคลื่นแม่เหล็กแทนที่จะใช้ภาษาแบบใดๆ มันเหมือนกับว่าทั่วโลกใช้ภาษาเดียวกัน และเวลาเราคิดถึงเรื่องอะไร คนอื่นก็สามารถรับรู้ได้ เพราะว่าการคิดเป็นแรงพลังแบบหนึ่งที่แผ่ความยาวคลื่นของมันไปถึงผู้อื่นเหมือนกับคลื่นแม่เหล็ก พวกเขาจะได้รับมันและก็เข้าใจมัน

บางครั้งเธอพูดว่าไม่ว่าอาจารย์จะอยู่ที่ไหน ท่านจะตอบคำอธิษฐานของเธอ หลายคนบอกฉันเกี่ยวกับประสบการณ์แบบนี้ของพวกเขา ส่วนใหญ่เป็นพวกเพื่อนประทับจิต อย่างไรก็ตาม, ผู้ที่ไม่ได้ประทับจิตหลายคนก็มีประสบการณ์เหล่านี้เช่นกัน ไม่ใช่ว่าฉันมีวิทยุอยู่ตรงนี้และแอบได้ยินว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ว่าเรามีระบบการติดต่อสื่อสารด้วยคลื่นแม่เหล็กอีกแบบหนึ่ง เราจึงรู้ความคิดของผู้อื่น เราไม่จำเป็นจะต้องบันทึกมันเป็นภาษาทางโลก เราเข้าใจว่าคลื่นแม่เหล็กแบบยาวและสั้นหมายความว่าอย่างไร, หรือความเร็วที่ใช้สำหรับคลื่นฉุกเฉิน, และความหมายของคลื่นที่ช้าๆ และนุ่มนวล

อาจารย์ผู้รู้แจ้งรู้ความหมายของรูปแบบของคลื่นแบบต่างๆ ที่แผ่ออกมาจากผู้ที่ทุกข์ยาก และส่งข่าวตอบไปเพื่อช่วยพวกเขาหรือบอกพวกเขาว่าควรจะทำอย่างไร ในสถานการณ์แบบนี้, เราพูดว่าอาจารย์ผู้รู้แจ้งท่านนี้ช่วยเหลือผู้ที่ทุกข์ยาก หรือว่าพวกเขาได้รับข่าวสารจากภายในและหลบหนีพ้นจากภัยพิบัตินั้น อาจารย์ผู้รู้แจ้งและผู้ที่ทุกข์ยากเป็นหนึ่งเดียวกันภายใน พวกเขามีการสั่นสะเทือนแบบเดียวกันภายใน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังไม่พบตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาเอง แต่อย่างไรก็ตาม, อาจารย์ผู้รู้แจ้งรู้วิธีที่จะติดต่อสื่อสารกับตัวตนที่แท้จริงของผู้ที่กำลังทุกข์ยาก บอกวิธีเอาชนะวิกฤตการณ์นั้นให้พวกเขา พวกเขาได้รับข่าวสารที่ช่วยเหลือนั้นเหมือนกับเราได้รับข่าวสารจากวิทยุ

        ก้าวเข้าสู่เครือข่ายของสหโลก

ด้วยเหตุนี้เราจึงจำเป็นต้องบำเพ็ญธรรมวิถีกวนอิม พระสูตรทางพุทธกล่าวว่า พระพุทธเจ้าพูดภาษาที่สรรพสัตว์ทั้งมวลล้วนเข้าใจ เราใช้คลื่นแม่เหล็ก, การสั่นสะเทือนหรือรหัสพิเศษในการสื่อสาร ในจักรวาลมีภาษาอยู่ภาษาเดียว ใครก็ตามที่เข้าใจรหัสนี้, รู้วิธีที่จะรับและส่งแผ่มันออกไป, ก็สามารถจะสื่อสารกับทั้งจักรวาลได้

จักรวาลเป็นเหมือนกับเครือข่ายหนึ่ง และแต่ละโลกหรือแต่ละดาวก็สัมพันธ์กัน ถ้าเราสามารถเข้าสู่ระบบเครือข่ายของสหโลก เราก็จะรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง เราจะได้รับการช่วยเหลือถ้าเราประสบกับความยากลำบากใดๆ และคำสวดอธิษฐานของเราจะได้รับการตอบ เรามีวิทยุอยู่ที่บ้านกันทุกคนและเราสามารถจะรับข่าวสารต่างๆ ได้ที่บ้าน ซึ่งถ่ายทอดมาจากสถานีวิทยุ ถ้าเราหมุนไปที่ช่องนั้นของสถานีวิทยุ เราก็จะอยู่ในเครือข่ายที่กระจายข่าว ถ้าเธอไม่มีวิทยุที่บ้าน เธอก็ไม่มีทางจะได้รับข่าวอะไรเลยถึงแม้ว่าสถานีวิทยุจะอยู่ข้างบ้านเธอ

       ระบบสื่อสารสองทิศทางในระดับที่สูงสุด

ก็คล้ายกับเรื่องนี้, ผู้บำเพ็ญคือผู้ที่เข้าอยู่ในระบบซึ่งสิ่งมีชีวิตทั้งปวงเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ว่าเราจะอยู่ไหนสถานีของอาจารย์ก็สามารถจะได้รับการร้องขอต่างๆ ที่ฉุกเฉินของเรา, รู้ว่าเรากำลังจะพูดอะไร สถานีวิทยุกระจายเสียงเป็นระบบแบบทิศทางเดียว แต่ระบบของเราเป็นแบบสองทิศทางเหมือนกับโทรศัพท์ ยกตัวอย่างเช่น, เธอเข้าใจไม่ว่าฉันจะพูดอะไร และฉันก็เข้าใจว่าเธอพูดอะไรเหมือนกัน เราสามารถติดต่อสื่อสารถึงกันได้ทั้งสองทาง มันเป็นระบบการสื่อสารระดับสูงที่สุดกระทั่งไม่มีเครื่องอุปกรณ์ใดๆ เลย

อย่างไรก็ตาม, ถ้าเราไม่ได้บำเพ็ญไปจนถึงระดับที่สูงระดับหนึ่ง ระบบการสื่อสารก็ดูเหมือนกับว่าเป็นทิศทางเดียว เฉพาะอาจารย์เท่านั้นที่สามารถรับข่าวสารของเธอ แต่เธอไม่สามารถจะรับข่าวสารของอาจารย์ เราอาจจะรู้สึกว่าเราได้รับอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตาม, ข่าวสารนั้นก็ดูจะไม่ค่อยชัดเจนสำหรับเรา เพราะว่ามีสิ่งกีดขวางบางอย่างอยู่ระหว่างกลาง บางทีเราอาจจะไม่ได้ปรับเครื่องมือของเราให้ดีเต็มที่, บางครั้งเราก็โทรศัพท์หรือเปิดวิทยุ เราได้ยินเสียงอะไรต่างๆ มากมายและไม่สามารถจะได้รับข่าวสารที่ชัดเจนแบบนั้นเราก็ต้องจัดการแก้ไขให้เรียบร้อยทันที บางทีเราอาจจะอยู่ไกลจากสถานีวิทยุและมีภูเขาหรือสิ่งกีดขวางกั้นอยู่เหมือนกับโทรศัพท์ไร้สาย มันติดต่อไม่ได้เวลาอยู่ในหุบเขา

อย่างไรก็ตาม, การสื่อสารของเราจะไม่ถูกภูเขาขวางกั้น นอกจากว่าเราจะกีดขวางตัวเราเองด้วยเครื่องกีดขวางเหมือนอย่างภูเขาและกั้นขวางพระพรของอาจารย์ เราสงสัยอาจารย์หรือเราไม่มั่นใจ ไม่ไว้วางใจมากพอ เราจึงคิดว่าเราไม่สมควรที่จะได้รับการช่วยจากอาจารย์ เราเคยชินกับการคิดว่าเรามีกรรมหนัก หรือว่าเรารู้สึกหยิ่งทะนงตนและอยากจะพึ่งตัวเราเองมากกว่าจะพึ่งคนอื่น มีเหตุผลหลายอย่างให้เราถูกขวางกั้นในความคิดที่เป็นอคติของเราเองและก็จับตัวเราเองคุมขังในคุกโดยไม่มีการติดต่อสื่อสารหรือไม่มีความรู้สึกถึงความเป็นหนึ่งเดียวกัน ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่สามารถจะรับข่าวสารจากอาจารย์ ยกตัวอย่างเช่น, ถ้าเราสวมเสื้อกันฝน เราก็จะไม่ได้รับความกระทบกระเทือนจากฝน...