* แดนพิศวง ตอน ๖ *

แก้วประเสริฐ

               แดนพิศวง ตอน ๖
                  (ความสับสน)
     “อะไร???....หรือนี่แม่ม่อม   ฉันเก็บตัวไว้ตั้งหกเดือนแล้วหรือนี่
  ฉันดูไม่นานเลยนี่นา???...สงสัยฉันจะบ้าเสียแล้วกระมัง.....”
   “จ๊ะคุณชาย  คุณชายออกมาทานอาหารอาบน้ำชำระกายแล้ว
ก็เข้าห้องไปไม่ยอมไปไหนอีกเลยตลอดหกเดือนมาแล้ว
นี่แหละ แม้แต่ม่อมจะไปเรียกก็บอกว่าให้วางไว้จะออกมาทานเอง
แหละ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นจะออกไปก็บางครั้ง เพื่อให้คั้นน้ำส้มเท่านั้น”
   “ถึงอย่างนั้นเชียวหรือแม่ม่อม  อืมมๆๆๆแปลกจริงๆนะ ฉันเพลิดเพลิน
จนนึกว่าไม่กี่วันเสียอีกนี่นา  นี่เข้าหกเดือนกว่าๆแล้วนะ หากแม่ม่อม
ไม่บอกฉันเองก็ไม่รู้ สงสัยเหมือนกันทำไมผมถึงได้ยาวผิดปกติเท่านั้น”
   “ใช่จ๊ะคุณชาย คุณชายใหญ่ก็ถามเหมือนกันและครั้นอิฉัน
เข้าไปดูว่าจะไม่สบายหรือเปล่า แต่   คุณชายปิดประตูจึงได้สอบถาม
เท่านั้น คุณชายตอบออกมาว่าไม่เป็นอะไรกำลังดูหนังสืออยู่จ้า”
    
     ชายหนุ่มยกมือลูบหัวและใบหน้าเขา  โอ้ยๆๆอะไรนี่พลางลูไป
ยังใบหน้าและศีรษระ  เขาปล่อยให้หนวดเคราวผมเผ้ายาวๆมาก
อะไรเช่นนี้  เรานี่สงสัยจะบ้าเสียแล้วลืมอะไรหมดไปจริงๆหรือ
แม้แต่วันเดือนปี และใบหน้าผมเผ้าหมด ฮึๆๆๆๆด้วยความมืนงง.... 
    ดังนั้นเขาจึงเอ่ยกับแม่บ้านว่า
   “แม่ม่อมจ๋าๆ....หากแม่ม่อมว่างๆช่วยให้ใครไปในตลาดทีให้
ตามช่างตัดผมมาให้ผมหน่อยนะจ๊ะ  จะได้ตัดผมที่ยาวๆให้ดีหน่อยจ้า”
   “จ้าคุณชายแหมวันนี้ปากหวานเชียวนะ คงจะสบายใจอะไรมาหรือเจ้า
ค่ะคุณชาย  ทุกๆทีเห็นออกมาใบหน้าเคร่งเครียดทุกๆวันเชียว”
   “ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะดูหนังสือมากๆไปกระมังนะ 
 อย่าลืมด้วยล่ะแม่ม่อม ช่วยจัดการให้เร็วๆหน่อยก็ดี 
 ผมชักรำคาญตัวเองเสียแล้วล่ะซิแม่ม่อม ไม่ปล่อยแบบนี้เลย”
   “เดี๋ยวฉันขอน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้วใหญ่ด้วยนะแม่ม่อม
 นำไปที่ระเบียงวางไว้บนโต๊ะหน้าบ้านก็แล้วกันจะได้  ดูอะไรๆบ้างจ้า”
  “จ้าคุณชายม่อมจะไปทำให้คุณชายเองจ้า”
   แล้วหญิงแม่บ้านก็เดินออกไปแต่ไม่วายเหลียวหลังมามองดูเพื่อให้แน่ใจ
แปลกๆหล่อนนึกวันนี้เป็นวันอะไรนะ ช่างดีเหลือเกินทุกอย่างดูแจ่มใส
ไปหมด  ผิดกับตอนขลุกอยู่ในห้องคนเดียว  ส่วนพี่ชายหรือก็เอาแต่เที่ยว
ไปเรื่อยๆไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก  แม่บ้านคิด
       แล้วร่างหญิงกลางคนก็หายไปด้านหลังบ้านในครัวเพื่อจัดการตาม
ที่คุณชายเล็กสั่งทันที 
  ชายหนุ่มก็ออกมาที่ระเบียงหน้าบ้านโดยไม่ลืมนำหนังสือพิมพ์รายวันติด
มือมาด้วย  แล้วเลือกมุมมองหันหลังเข้าบ้านหันหน้าออกไปยังหน้า
บ้านดูอะไรไปสักพักหนึ่ง พลางก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
คร่าวๆ แล้วก็วางลง  จวบจนแม่บ้านบอกว่า
   “ช่างตัดผมมาแล้ว  จะให้ตัดตอนนี้เลยหรือเปล่าค่ะคุณชาย”
   “จ้าแม่ม่อม  เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า”
        เขาจึงลุกเดินไปหาช่างตัดผมยังห้องข้างๆหลังบ้าน 
จวบจนช่างตัดผมให้เรียบร้อยจึงไปอาบน้ำท่าแล้ว 
 ก็เดินออกมานั่งยังที่เก่า พลางจิบน้ำส้มคั้นมองท้องฟ้า
นึกถึงเรื่องราวต่างๆนาๆ  และคิดถึงเรื่องราวของชายฉกรรจน์
ทั้งสามที่แต่งกายพิเศษ เขามาจากไหนหนอช่างตรงตามเวลา
จริงๆนะ  พอมาถึงเขาก็รีบถ่ายทอดวิชาการต่างๆให้เขาจนหมดสิ้น
  และเขาหลังจากร่ำเรียนการใช้อาวุธต่างๆแล้ว ก็เอ่ยปากพลาง
รับปากว่าจะออกไปช่วยเหลือดังที่รับปากไว้โดยจะติดตาม
และช่วยเหลือพวกเขาแก้ไขนครต้องสาปให้ด้วย
   “ผมเองยังสงสัยเหมือนกันว่าจะหาทางแก้ไขคำสาปได้อย่างไรกันนะ
ทั้งๆที่พึ่งจะร่ำเรียนมาไม่เท่าไหร่  อีกประการหนึ่งพลังงานของทางนี้กับ
ของทางท่านจะเหมือนกันหรือเปล่า  นี่แหละฉันถึงได้กังวลใจมาก”
   “อันที่จริงพลังงานต่างๆจะมากหรือน้อยก็แล้วแต่สถานที่นั้นๆ  เพียงแต่
ว่าจะคล้ายคลึงกันเท่านั้น  แต่อำนาจของพ่อมดและเจ้าโหราธิบดีซึ่ง
ตอนนี้มันได้ครอบคลุมจิตใจทหารไปหมดสิ้นแล้ว  เว้นแต่พวกเชาวเมือง
บางที่เท่านั้นที่ยังไม่ยินยอมพร้อมใจครับคุณชาย”
     “ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันมิต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเลยหรือ???...”
   “จะมีบ้างก็เพียงปรับสภาพเท่านั้นแหละขอรับคุณชาย  แต่ทางพวกผม
นั้นก็กังวลเรื่องนี้เหมือนกัน  แต่เป็นคำสั่งท่านผู้เฒ่าก่อนล่วงลับไปว่า
หากพบบุคคลที่กล่าวไว้ในหนังสือแล้ว   ปัญหาต่างๆก็จะหมดไปเอง
เรื่องเหล่านี้ก็ต้องแล้วแต่คุณชายจะใช้ปฏิภาณไหวพริบ  ผมพวกกระผม
เชื่อมั่นมาก มิฉะนั้นคงไม่ติดตามมาจากภพโน้นหลายชั่วอายุคนขอรับ”
   “ ฉันเองในเมื่อรับปากแล้วก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถของฉัน
แต่หากผิดพลาดไปก็อย่าว่ากันก็แล้วกันนะ”
   “ไม่หรอกขอรับ เพราะฟ้ากำหนดไว้ตามลักษณะของดวงแก้วสองดวง
หากไม่ใช่คนที่ปรึกษาเมืองบอกไว้ ดวงแก้วก็จะไม่ยอมรับ แต่นี่คุณชาย
ดวงแก้วสองดวงยอมรับ คงเหลืออีกดวงหนึ่ง กับของอีกสิ่งหนึ่งซึ่งพวก
กระผมก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแต่ ท่านผู้เฒ่าก็ไม่ได้แจ้งไว้เพราะจำกันมาพึ่ง
จะมีการบันทึกก็ผู้เฒ่านี้เท่านั้นเองขอรับคุณชาย”
    เมื่อได้รับฟังจากหัวหน้ากลุ่มพลางคิดในใจว่า แล้วเราจะทำอย่างไรล่ะ
เริ่มต้นกันอย่างไร????  จุดจบจะเป็นฉันท์ใดเขานึกไม่ออกจริงๆ
    ชายหนุ่มรำพึงรำพันกับตนเองแล้วหลับตาพริ้มอย่างใช้ความคิดต่างๆ
นาๆที่เขาต้องกระทำต่อไปในอนาคตอันใกล้ๆนี้.........
                  * แก้วประเสริฐ. *