หยุดสิ่งหนึ่ง เพื่อเริ่มสิ่งหนึ่ง ภาคที่ 1

แก้วประภัสสร

นับตั้งแต่เกิดน้ำท่วมจนถึงวันนี้
มีเหตุการณ์หลายอย่างที่สะท้อนให้เห็นคนในสังคม
ได้เห็นคนไทยช่วยเหลือ แบ่งปันน้ำใจ เงินทอง สิ่งของ
หรือกระทั่ง รับฟังปัญหาที่ผู้ได้รับผลจากน้ำท่วม เพื่อช่วยผ่อนทุกข์ที่มีให้เบาบางลง
          หลังจากได้ไปร่วมกิจกรรมทาสี พอกลับมาคิดว่า ขอพักสักหน่อย
แล้วจะไปเที่ยวที่ชัยภูมิ  แต่ทุกอย่างถูกระงับด้วยความรู้สึกของตนเอง
เมื่อข่าวแน่นอนว่า น้ำจะท่วมกรุงเทพฯ
           
            16 ตุลาคม 2554 
            วันนั้นตัวเองรู้สึกปวดตามตัว เหมือนจะเป็นไข้ แต่ใจกลับอยากไปช่วย
แพ๊กของที่ดอนเมือง จึงชวนพี่สาวไปด้วย
      

             ฉันต้องนั่งเรือเพื่อข้ามฝั่ง ขณะที่ฝนกำลังตก ร่มก็ไม่ได้ติดตัวมา
ด้วยความหัวไวปานวอก แฮะๆ..ฉันเลยชวนเจ้เดินซื้อเสื้อกันฝนที่ 7-11 ค่ะ
ดูเก๋ไม่เบาเลยนะคะ พี่บอกว่าสำหรับฉันแล้ว ต้องใส่สีชมพูเท่านั้น 
เหตุผล  ลืมถามมาค่ะ 

          เมื่อเดินทางไปถึงศปภ. ประชาชนที่ไปช่วยเยอะมากๆ 
เราไปช่วยยกน้ำ แยกขวดเล็ก ขวดใหญ่ ช่วยอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง
           สักพัก เขาประกาศขอจิตอาสาไปตักทราย ยกกระสอบที่คลองหก
ด้วยพาหนะรถเมล์มารับ เราสองคนไม่ลังเล ตัดสินใจทันที ไปค่ะไป
      

      ขณะที่นั่งอยู่บนรถ ซึ่งแน่นเบียดด้วยจิตอาสา บางคนไม่มีที่นั่ง
ก็ได้น้ำแพ๊คที่จะเอาไปกินนั่นแหละ มานั่ง เพราะระยะทางไกล 
               ผ่านไป1 ชั่วโมง รถก็ไม่มีทีท่าว่าจะถึง ...พี่น้องคะ คนขับรถเมล์หลงทางค่ะ ...แทนที่เขาจะกลับรถแล้วตรงไปทางรังสิต แต่พาไปทางรามอินทรา แถมขึ้นทางด่วนผิด ถอยหลังกลับ รถที่กำลังจะวิ่งขึ้นทางด่วน บีบแตรดังลั่น
              พวกเราบนรถ บางคนเงียบ มือจับราวแน่น บางคนร้องกริ๊ด
ส่วนแก้วฯ ตัดสินใจ ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ แล้วทำมือให้รถที่กำลังจะวิ่ง
ขึ้นมาทางด่วนเบี่ยงตัวออกเลนขวา ซึ่งก็ได้ผล ..
               กว่ารถเมล์จะพาพวกเราหลายชีวิตไปถึงกรมการปกครอง ที่คลองหก
 ก็เสียเวลา 2 ชั่วโมง  ถึงนั่นประมาณบ่าย 3 โมง ทานอาหารกลางวันกัน
อาหารที่เตรียมไว้สำหรับจิตอาสา มีมากมาย หลายอย่าง  แต่ความหิวอะไรก็ได้
ขอเพียงอิ่มท้อง เพราะสมองมันจดจ่ออยู่ที่ การตักทราย ยกกระสอบขึ้นรถมากกว่า
             อ้อ..ลืมเล่าไปนิดหนึ่งค่ะ ว่า ขณะที่นั่งอยู่บนรถเมล์ ค่าเวลา
 โทรหาอัลมิตรา เย้าเธอเล่นว่า ช่วยส่งข้าว ส่งน้ำมาให้หน่อย หิว ..
ดูเหมือนขณะนั้น เธอเองก็กำลังแพ๊คของเตรียมแจกอยู่เช่นกัน
              
             
            หลังจากนั้นฉันและพี่ พร้อมจิตอาสาเป็นพันๆคน แยกย้ายกันทำงาน
ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา พื้นดินที่เฉอะแฉะ กองทรายที่ถูกเทลงมาด้วยรถกระบะ จากทั่วทุกสารทิศ เพื่อน้ำมาช่วยวิกฤตครั้งนี้ 
                ในใจฉัน...วันนั้น 16 ตุลาคม 2554 ฉันไม่คิดว่า สถานการณ์น้ำท่วมจะรุนแรงและเกิดภัยวิบัติได้มากมายขนาดนี้ 
                 
                 
             ทุกคน ไม่เว้น ชาย หรือหญิง มีแรงยกกระสอบทรายน้ำหนักหลายกิโล
เรายกขึ้น กระสอบแล้วกระสอบเล่า โดยที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย 

           สิ่งที่ฉันเห็น คือพื้นที่นั้น เต็มไปด้วยผู้คน เสื้อผ้าเลอะทราย ดิน 
เปื้อนไปด้วยเหงื่อที่ไหลเปียกชุ่ม ทั้งตัว แต่ใบหน้าทุกคนกลับเปื้อนด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีวันที่ฉัน จะลืมภาพนั้นลง
          สิ่งที่ฉันเห็น และได้ยิน เมื่อฉันเอ่ยปากให้เหล่าทหารพักทานข้าวก่อน
แต่พวกเขากลับยิ้มแล้วบอกฉันว่า ขอให้งานเสร็จก่อน แล้วค่อยกินครับ...

           ฉันและเธอ ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอไปคนเดียว
 เราเดินทางขึ้นรถเมล์ไปคลองหกด้วยกัน  แล้วมิตรภาพก็เกิดขึ้น 
พอได้เวลากลับบ้าน รถเมล์ทะยอยเข้าไปรับจิตอาสากลับมาที่ดอนเมือง
แต่คันแล้ว คันเล่า ก็ชี้ให้รอคันหลัง เพราะคนแน่นจนล้นประตูค่ะ พลังของประชาชนที่เดินทางไปช่วย เยอะมากๆ
         เราจึงเดินออกมาถนนใหญ่ แล้วเรียกแท๊กซี่  จุดหมายคือ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ  บนรถ นั่งกันห้าคน  ช่วงเวลาเดินทางกลับ ฉันได้พูดคุย แลกเปลี่ยน
ความคิดเห็นกันหลายอย่าง ทุกคนมีงานทำที่มั่นคง  การสนทนาบนรถแท๊กซี่เกิดขึ้นอย่างไม่มีข้อกังขา เพราะทั้งหมดร่วมเดินทางทำงานด้วยใจ
 ไม่มีสี ไม่มีค่าย 
        
         เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง รถจอด..ประตูรถเปิดออก สองในห้าหันมายกมือไหว้ฉัน แล้วพูดว่า "เราดีใจและขอบคุณวันนี้ที่ได้พบพี่ประภัสสร"
แล้วทั้งสองส่งยิ้มแล้วเดินจากไป
           ฉันอยากบอกน้องทั้งสองเหมือนกันว่า 
"ขอบคุณน้องเช่นกันที่วันนี้ ทำให้พี่ได้เห็นหัวใจของเด็กรุ่นใหม่ ที่เสียสละเวลาทำเพื่อส่วนรวม ขอบคุณรอยยิ้มของทุกคนที่ส่งพลังให้ทุกคนมีความสุข ขอบคุณจริงๆค่ะ"
  
เห็นสำนวนฝรั่งพวกมังค่า
เขาบอกว่าแชร์สุขสุขมากหลาย
 หากแชร์ทุกข์ทุกข์นั้นพลันมลาย
 เถิดสหายแชร์สุข ร่วมทุกข์กัน
        แก้วประภัสสร