ความคิดถึง ... ยังมีชีวิตในหัวใจฉัน

สุนทรียกาญจน์

เส้นบางๆ ของเวลาได้แยกเราออกจากกัน บางคนร้องเรียกเราจากเมื่อวาน แต่เมื่อเราอยู่ในวันนี้ เรากลับห่างจากเขาไกลแสนไกล ทั้งๆ ที่เรากับเขาอาจจะยืนอยู่ที่เดียวกัน
ในขณะที่เราหลับ เวลายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอและเที่ยงตรง พระอาทิตย์จะยังคงขึ้นที่ ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเช่นเดิม สิ่งที่ต่างออกไป คือ เมื่อเราเอานิ้วขึ้นมานับ คนที่เรารักก็จะน้อยลงไปทีละคนๆ
ตอนฉันเป็นเด็ก ฉันบอกพ่อของฉันว่า พ่อฮะ ผมบวกเลขข้อนี้ไม่ได้ พ่อถามผมว่า ทำไมล่ะ ผมตอบพ่อไปด้วยคำตอบตลกๆ ว่า นิ้วผมไม่พอฮะ พ่อหัวเราะและสอนผมให้ทดในใจ
ตอนนั้น มันทำให้เด็กชายแสนธรรมดาคนหนึ่งกลายเป็น กล่องความทรงจำเครื่องที่ ผมรู้จักการเก็บเรื่องราวต่างๆ ใส่เอาไว้ในใจ รู้ว่าคนเราสามารถเก็บเรื่องอะไรก็ได้เอาไว้ในใจ ไม่ใช่เพียงแค่ตัวเลข
บางทีมันอาจจะเป็นภาพของใครสักคน ...
แต่วันนี้นิ้วของผมเพียงพอที่จะนับจำนวนคนรักของผม พวกเขาทยอยจากไปที่ละคน วันนี้ก็เช่นกัน เขาจากผมไปแล้ว ชายผู้ซึ่งสอนผมนับนิ้ว ผมหยิบมือถือขึ้นมา เปิดข้อความในกล่องข้อความล่าสุด
นี่พ่อเองนะ ถ้าลูกได้ข้อความก็โทรกลับมาหาพ่อบ้างนะ พ่อคิดถึง อยากคุยกับลูก พ่อไม่ได้เอาเหรียญมาหยอด อีกเดี๋ยวมันคงจะตัดแล้ว พ่อรัก ... โทรศัพท์ตัดไป
มันมีข้อความแบบนี้เป็นร้อย เพราะผมไม่ค่อยโทรหาพ่อเท่าไหร่ ผมคิดว่าผมไม่ค่อยมีเวลาสำหรับคุยกับท่าน เพราะต้องทำอะไรหลายอย่าง ผมทำทุกอย่างยกเว้นเรื่องสำคัญ
ผมก็คิดถึงพ่อเหมือนกัน ผมพูดมันในห้องที่เคยมีพ่ออยู่ พูดมันบนเตียงที่พ่อเคยนอน พูดมันขณะที่นั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับท่าน พูดมันบนพื้นที่พ่อเคยเหยียบ ที่เคยใช้เวลาช่วงหนึ่งของชีวิตเดินก้าวไปด้วยกัน
ตอนนี้ผมเริ่มจะคิดถึงท่านขึ้นมาแล้วล่ะ มันเหมือนที่ท่านเคยคิดถึงผม เคยมอบโลกใบหนึ่งให้เด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายผู้เป็นลูก
ผมมองดูนิ้วมืออีกครั้ง พลางนับ มันมีไม่กี่คนที่เหลืออยู่ และวันหนึ่งมันจะน้อยลงอีก ผมคิดถึง ผมจะพูดมันให้ดังยิ่งกว่าที่เคย จะออกเสียงคำๆ นี้ออกมา ให้คนเหล่านั้นรู้ว่าผมพูดกับพวกเขาอยู่ พยายามทำมันให้ดีที่สุด ก่อนที่ เมื่อวาน จะขังพวกเขาไว้ตลอดกาล ...
ผมยิ้ม เอื้ิอมมือหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด
ฮัลโหล อ้อเหรอ ฉันคิดถึงแกว่ะ ... ไม่มีไรหรอก ... อยากบอกแกเฉยๆ น่ะ