ช่องว่างระหว่างวัย

(น้ำตาลหวาน)

เพราะช่องว่างระหว่างวัย ทำให้คุณแม่กับคุณลูกหลายคู่มักจะมีความเห็นไม่ตรงกัน รวมทั้งชอบและมองอะไรไม่เหมือนกัน จนเกิดเป็นปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณลูกอาจจะไม่ทันฉุกคิดและสนใจ แต่รู้ไหมว่า เพียงแค่ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง ก็อาจจะสร้างความน้อยใจและเสียใจให้คุณแม่ได้แล้ว 
          อย่างเช่นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของ คุณ momeye ที่ได้เขียนเล่าเรื่องของเธอกับคุณแม่ไว้ในเว็บไซต์ pantip.com ซึ่งกระปุกดอทคอม ขออนุญาตนำมาเผยแพร่ต่อ เพราะมั่นใจว่า เรื่องราวของคุณ momeye ต่อไปนี้ คงคล้ายและตรงกับประสบการณ์ของใคร ๆ หลายคนอย่างแน่นอน และคงจะเตือนใจให้คุณลูก ๆ ทุกคนนึกถึง "หัวอกแม่" ให้มากขึ้น เพื่อจะได้รีบทำอะไรให้คุณแม่ก่อนที่จะสายจนเกินไป...
          "กระเป๋าธรรมดาใบนี้มีค่า ถึงจะเอากระเป๋าแบรนด์เนมแพง ๆ มาแลกก็ไม่ยอม"
          "ใช่ค่ะมันเป็น "กระเป๋า" หนังธรรมดา ๆ ราคาถูก ๆ แบบเชย แก่ ๆ แต่มันมีค่า มีความหมายสำหรับฉันมากมาย วันนี้แม้จะมีใครเอากระเป๋าแบรนด์ดังใบเป็นหมื่นเป็นแสนมาแลกฉันก็ไม่ยอม ทำไมน่ะหรือคะ ก็เพราะกระเป๋าใบนี้ เป็นของชิ้นสุดท้ายที่ฉันได้จากแม่น่ะสิคะ
          ฉันยังจำได้ดี เมื่อปีก่อนตอนที่แม่ซื้อกระเป๋าใบนี้มาให้ฉันจากตลาดโรงเกลือ ที่ชายแดนปอยเปต แม่บอกซื้อมาฝาก เห็นฉันหิ้วแต่กระเป๋าอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็เปลี่ยน ๆ เลยซื้อแบบหนังแท้ดี ๆ มาให้จะได้ใช้ได้ทนนาน ฉันรับกระเป๋าจากแม่มาแบบเซ็ง ๆ แอบบ่นนิด ๆ ด้วยความไม่ชอบ 
          "ทำไมมันหลายสีจังแม่ กระเป๋าหนังหนักก็หนัก แบบก็แก่จังอ่ะแม่"
          แต่พอเห็นแม่ทำหน้าผิดหวัง แถมพ่อที่ไปกับแม่เล่าให้ฟังว่า แม่อุตส่าห์เดินเลือกซื้อให้ตั้งนานทั้ง ๆ ที่เดินไม่ค่อยไหวเพราะตอนนั้นแม่เริ่มป่วย แขนและขาชาไม่ค่อยมีแรง พอเลือกได้ก็ยังไปต่อราคาอีกเป็นครึ่งชั่วโมง จากใบละ 750 แม่ต่อมาเหลือ 450 ฉันฟังแล้วก็เลยรีบเปลี่ยนสีหน้าบอกแม่ว่า 
          "ไม่เป็นไร ใบที่หนูใช้อยู่มันพังพอดี" แต่ฉันก็พูดไปอย่างนั้น เพราะจริง ๆ ฉันเอากระเป๋าใบนี้ทิ้งไว้ก้นตู้ โดยที่ไม่เคยหยิบมาใช้อีกเลย
          จนกระทั่งอีก 2 เดือนต่อมา แม่เริ่มป่วยหนัก แขนขาที่ไม่ค่อยมีแรงเริ่มยกไม่ขึ้น เดินไม่ได้ ฉันพาแม่ไปตรวจอีกครั้ง หมอบอกแม่เป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย แม่จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่เกิน 4-5 เดือนเท่านั้น ฉันและทุกคนช็อก  แต่เราก็พยายามทำเป็นปกติ บอกให้แม่รู้แค่ว่า เป็นมะเร็ง แต่เราไม่ได้บอกแม่ว่า เป็นระยะไหน จะอยู่ได้แค่ไหน เพราะกลัวแม่ทำใจไม่ได้ แม่เข้มแข็งมากรักษาทุกวิธีเพราะอยากหาย แต่ฉันรู้ดีว่า แม่ไม่หาย แม่เริ่มเจ็บมากขึ้น ๆ จนระยะหลังต้องมาอยู่โรงพยาบาล จู่ ๆ วันหนึ่งแม่ก็ถามฉันว่า 
          "ไม่เห็นใช้กระเป๋าที่แม่ซื้อให้เลย ไม่ชอบหรือ"
          ฉันแค่พยักหน้าและบอกแม่ว่า "ชอบสิแม่" เท่านั้น เพราะพูดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้แล้ว น้ำตามันจะไหล วันรุ่งขึ้นฉันก็เปลี่ยนกระเป๋าใหม่ เอาใบที่แม่ซื้อให้สะพายมาหาแม่ และนอกจากกระเป๋าแล้ว ยังมีเสื้อผ้าและพวกกิ๊บ ที่คาดผมที่แม่เคยซื้อให้ฉัน แต่ฉันไม่เคยสนใจไม่เคยเอามาใช้เลยด้วยความรู้สึกว่า ของที่แม่ซื้อมันเชย แก่ ไม่เหมาะกับฉัน แต่ ณ ตอนนั้นฉันรื้อเอามาใส่ให้แม่ได้เห็น ได้รับรู้ว่า ฉันชอบ แม่เห็นแม่ก็ยิ้มดีใจที่ลูกเอาของที่ซื้อให้มาใช้ ฉันยังจำได้ดี วันที่แม่เห็นแม่พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า...
          "มันใบใหญ่ ใส่ของได้เยอะเหมาะกับแกดี"
 
          แต่ฉันก็สะพายให้แม่เห็นอยู่แค่ 4 เดือนเท่านั้น
          ใช่ค่ะ เพราะแม่จากฉันไปแล้ว วันนี้ถึงฉันยังสะพายกระเป๋าใบนี้อยู่ แต่แม่ก็ไม่เห็นแล้ว กระเป๋าใบนี้ เป็นของชิ้นสุดท้ายที่แม่ซื้อให้ฉัน ถึงมันจะไม่มีมูลค่ามากมาย แต่มันมีความหมายและมีคุณค่าทางจิตใจสำหรับฉันมาก.... กระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพง ถ้าไม่ตายเสียก่อน ฉันก็ยังพอมีปัญญาหาซื้อเองได้
หากเรายังมีคุณพ่อคุณแม่อยู่เป็นร่มโพธิร่มไทร รักท่าน ดูแลท่าน อย่ารอเวลาเมื่อสาย 
ที่มา  kapook.com
ขอขอบคุณ  คุณ momeye