ดอกหงอนนาค (น้ำค้างกลางเที่ยง)

แม่มดใจร้าย

"ไม่ออกเดินทาง ประสพการณ์ก็ไม่มี"
จากภูเมี่ยง เราจึงได้ไปดูน้ำค้างกลางเที่ยง ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ ภูเมี่ยงเป็นสถานที่หนึ่งที่ดูวีดีโอแล้วถอดใจ แล้วน้ำค้างกลางเที่ยงมาจากไหนหนอ...
ภูสอยดาวเป็นสถานที่ที่ค้นเจอหลังจากดูภูเมี่ยงแล้วอยากไปมาก จนชวนน้องๆ ที่เคยร่วมเที่ยวด้วยกันว่าไปมั้ย..
เกือบทุกทริปที่ไปไม่มีครั้งไหนที่ไม่มีอุปสรรค์ แต่ก็ได้ไปทุกที...


"น้ำเหงื่อขึ้นกลางหลังระหว่างทาง แต่น้ำค้างกลางเที่ยงบานระหว่างใจ"
แต่ในความเป็นจริง..น้ำเหงื่อขึ้นตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า บวกรวมเข้ากับน้ำฝนเป็นระยะๆ ...
ประสพการณ์จากการเดินทาง..นับตั้งแต่เริ่มจนสุดท้ายแห่งปลายทางย่อมมีมากมาย..ไม่ว่าจะเป็นการรอคอยจนถึงการเดินทาง และแม้แต่จุดหมายปลายทางที่ไปถึงก็พบเจออุปสรรค์กับสายฝนที่กระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาหนึ่งวันเต็ม ๆ ที่นอนกลางน้ำกินกลางดิน (โอ้..อยู่กรุงเทพฯ จะทำแบบนี้หรือไม่หนอ) เดินเที่ยวท่ามกลางสายฝนกับเสื้อกันฝนบนขุนเขา ปีนป่ายน้ำตกจนเกือบจะตกเขา...
แล้ว..ฉันจะเริ่มต้นเล่าเรื่องอย่างไรเนี่ย
ตะลึง..เมื่อขึ้นไปถึงลานภูสอยดาว ตะลึงกับดอกหงอนนาคที่อยากเห็น (แต่ผู้ร่วมทริปคิดแบบเดียวกันหรือเปล่าหนอ)
เริ่มต้น..เรียกน้ำย่อย (เพราะผู้ดูแลระบบขู่ว่าจะลบออกจากบัญชี)