ผู้เบิกทาง...

คีตากะ

     ท่านคือผู้เบิกทางของตัวท่านเอง และหอคอยที่ท่านสร้างขึ้นก็คือรากฐานแห่งอัตตาอันยิ่งใหญ่ของท่าน และอัตตานั้นก็จักกลายเป็นรากฐานเช่นเดียวกัน
และฉันคือผู้เบิกทางของฉันเองเช่นกัน เพราะเงายาวซึ่งทอดอยู่ตรงหน้าฉันในยามอรุณรุ่งจักหดเข้ามาใต้เท้าฉันในยามเที่ยง แต่รุ่งอรุณอีกยามหนึ่งจักย่อมจะทอดเงาอีกอันหนึ่งไว้เบื้องหน้าฉันอีก และเงานั้นก็จักหดลงมาอีกในยามเที่ยงอีกครั้งหนึ่งด้วยเหมือนกัน
เราเป็นผู้เบิกทางของเราเองและเราจะเป็นดังนั้นอยู่เสมอและทั้งหมดที่เราได้เก็บเกี่ยวและจักเก็บเกี่ยวก็จะเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์สำหรับทุ่งนาที่ยังมิได้หว่านไถ เราคือทุ่งนาและผู้ไถหว่าน เราคือผู้เก็บเกี่ยวและสิ่งที่ถูกเก็บเกี่ยว
เมื่อท่านคือความปรารถนาที่สัญจรอยู่ในละอองหมอก ฉันเองก็เป็นความปรารถนาที่สัญจรอยู่ ณ ที่นั้นเช่นกัน ครั้นแล้วเราก็แสวงหาซึ่งกันและกัน ความฝันก่อกำเนิดขึ้นจากความกระตือรือร้นของเรา และความฝันคือกาลเวลาอันมิจำกัด ความฝันคืออวกาศที่มิอาจหยั่งวัดได้
และเมื่อท่านเป็นวจีที่เงียบงันอยู่บนริมฝีปากอันสั่นไหวของชีวิต ฉันเองก็อยู่ที่นั่นด้วย เป็นถ้อยคำที่เงียบงันอีกคำหนึ่ง ครั้นแล้วชีวิตก็ร้องเรียกเรา เราจึงก้าวลงมาตามขวบปีที่สั่นระริกไปด้วยความทรงจำของวันวานและความใฝ่ฝันสำหรับวันพรุ่ง เพราะวันวานก็คือมรณภาพที่ถูกพิชิตแล้ว และวันพรุ่งคือวันก่อกำเนิดซึ่งถูกติดตามไป
และบัดนี้เราอยู่ในอุ้งหัตถ์แห่งพระผู้เป็นเจ้า ท่านคือดวงตะวันในหัตถ์ขวาส่วนฉันคือโลกในหัตถ์ซ้ายชองพระองค์ แต่กระนั้นท่านก็มิได้มีแสงรุ่งโรจน์มากกว่าฉันซึ่งทอแสงอยู่เช่นกัน
และเรา-ดวงตะวันและโลก-ก็คือการเริ่มต้นของดวงตะวันที่มหึมากว่าและที่ไพศาลกว่าเท่านั้น และเราจักเป็นผู้เริ่มต้นอยู่เสมอ
ท่านคือผู้เบิกทางของท่านเอง ท่านคือคนแปลกหน้าผู้สัญจรไปข้างประตูสวนของฉัน
และฉันคือผู้เบิกทางของฉันเองเช่นกัน ถึงแม้ว่าฉันจะนั่งอยู่ในเงาไม้ของฉันและดูคล้ายจะมิได้ไหวติงเลยก็ตาม