อทิสมานกาย ๙๕

แก้วประเสริฐ

                    อทิสมานกาย ๙๕
   ปรี๊นๆๆๆๆ  เสียงดังจากนอกรั้วบ้าน บรรดาหญิงสาวและหนุ่มต่าง
กำลังนั่งสนทนากัน บ้างก็กินเหล้าไปพลางๆคอยการกลับมาของเจ้า
แม้นและพวกที่ไปทำงานอยู่  เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งไปรีบเปิดประตู
บ้านทันที  รถกะบะก็แล่นเข้ามาจอดยังใต้ต้นมะขามที่ใช้เป็นที่นั่ง
อยู่  เจ้าแม้นก้าวลงจากรถมาก่อนตามด้วยพวกที่หิ้วของพะรุงพะรัง
    รถก็แล่นไปจอดยังที่เก็บรถใต้ถุนบ้าน  เจ้าแม้นยังไม่ทันจะได้นั่ง
ก็ได้ยินเสียงตะโกนลั่นมาจากบนบ้านทันที
   “ไอ้แม้นโว้ยมึงมาหากูก่อนโว้ย”
   “เรื่องอะไรหรือพ่อ ทุกๆอย่างเรียบร้อยตามคำสั่งแล้วนี่นา”
ไอ้แม้นตะโกนตอบพ่อมัน    กำนันมั่นเหมือนจะไม่ทันใจนักจึงรีบ
ลงมาจากบ้านแล้วรีบเดินมาหากลุ่มเจ้าแม้นทันที ด้วยสีหน้าตื่นๆ
พลางกล่าวว่า
   “ฉิบหายใหญ่แล้วโว้ยไอ้แม้น  คนมารับของไม่ใช่ไอ้มุ้ยคนของ
เสี่ยเม้งหรอกว๊ะไม่รู้ใครมาสวมรอยโว้ย”
   “เฮ้ยๆๆๆ!!!!!!?????  จะเป็นไปได้หรือพ่อก็รูปร่างหน้าตาพ่อก็
เคยเห็นมาแล้วนี่นา  ยังมีหนังสือยืนยัน นี่ใบรับของก็มันทำให้ผมไว้
พ่ออ่านดูซิ”
       มันกล่าวพลางล้วงกระเป๋าควักหนังสือออกมาส่งให้  กำนันรับ
ไปอ่านดูก็สีหน้าเหมือนผีหลอก จึงกล่าวว่า
   “พอมึงไปได้สักครูใหญ่ๆก็มีพวกมาบอกว่าเป็นไอ้มุ้ยคนของเสี่ย
เขา ชักยังไงเสียแล้วซิว๊ะ????.....  มันก็มีหนังสือมาด้วยเหมือนกันกูดู
แล้วเหมือนกันเปี๊ยบเลยว๊ะ  แล้วพวกก่อนนั้นไปทางไหนหรือว๊ะ”
   “พอมันรับของออกหนังสือแล้วมันขนไปหมดเลยพ่อ ไม่ทิ้งไว้ให้
สักถุงเลยล่ะ มันบอกว่ายังไม่พอต้องไปเอาที่อื่นอีกด้วย หากพ่อไม่
เชื่อลองถามพวกที่ไปดูซิ”
   “ใช่พ่อกำนัน  พวกฉันยังช่วยมันขนแล้วมันบอกว่าต้องไปทำงาน
อื่นอีกจึงได้แยกทางไปทางลัดนะ”
     ไอ้หาญ ไอ้ผันยืนยันคำของไอ้แม้นด้วย  ทำเอากำนันเกาหัว
แกร๊กๆ  มันชักยังไงว๊ะ คนก็เหมือนกันยังกับแกะรถก็เหมือนกันด้วย
โอ้ย  พวกมึงลองไปดูซิว่าทางที่มันไปนั้นจะมีอะไรอีกหรือเปล่าด้วย
กำนันสังหรณ์ใจชอบกล
   “งั้นข้ากับไอ้ผันไปดูเอง พ่อกำนันคอยเดี๋ยวนะ”
   “เออๆๆๆ....ดีเหมือนกัน  เห็นทีกูจะต้องไปพบเสี่ยเม้งเสียแล้วแล้ว
มึงรีบกลับมานะ”
        กล่าวแล้วกำนันก็เดินไปคว้าแก้วเหล้าที่รินอยู่ของหญิงสาว
ยกขึ้นดื่มเอื้อกๆๆทีเดียวหมดแล้ว ด้วยความหงุดหงิดใจ พลางเอ่ย
เปรยกับบรรดากลุ่มที่นั่งฟังกำนันมั่น ในเรื่องนี้ว่า
   “นั่นซิพอมึงไปก็มีมาอีกชุดเหมือนกันเปี๊ยบเลยว๊ะ กูสงสัยว่ากลุ่ม
แรกคงจะเป็นฝ่ายปลอมตัว ส่วนกลุ่มหลังคงจะใช่คนของเสี่ยมันว๊ะ
เพราะเมื่อมันฟังเท่านั้นดูหนังสือที่กลุ่มแรกให้ไว้จึงค่อยยังชั่วหน่อย
พวกมันชักปืนออกมา  อีกสาวๆทั้งหลายก็เห็นไอ้แช่มก็รู้และยังเป็น
พยานให้แก่กู  มิฉะนั้นยิงกันฉิบหายใหญ่มันรีบตามไป  แล้วมึงไม่
เจอพวกกลุ่มหลังเลยหรือว๊ะไอ้แม้น”
   “ไม่เจอจ๊ะพ่อ  พอเสร็จข้าก็ไปซื้ออาหารที่พ่อสั่งยังร้านยายลัดดา
มาให้พึ่งจะกลับมานี่แหละ  สงสัยว่ามันคงจะคอยดักทางกลับกระมัง
เพราะทางอื่นไปไม่ได้ด้วยนะพ่อ”
   “เออจริงของมึง  ไอ้หาญกับไอ้ผันไปแล้วคอยฟังข่าวมันก็แล้วกัน
อาจจะมีเรื่องกลับมาบอก  หากมันมาให้มึงไปพบกูด้วยนะ”
    กล่าวแล้วกำนันมั่นก็ก้าวพรวดๆขึ้นไปบนบ้านทันทีเหมือนหนูติด
จั่นไม่ผิด เดินไปเดินมาเดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออกมายังชานเรือน
   ไอ้แม้นกับพวกต่างงุนงงกันไปทั่ว พลางไอ้แม้นร้องว่า
   “เฮ้ยอีสาวๆทั้งหลาย มีแบบนี้ด้วยหรือว๊ะ กูงงเอาเป็นมากๆ
เสียด้วยว๊ะ ทำไมมันถึงมีเหตุการณ์อะไรแปลกๆทำไมคนมันจึง
เหมือนกันได้อย่างไรโว้ย พ่อกูจำไม่ผิดหรอกมิฉะนั้นคงไม่ให้ไปเอา
ของให้แหละ พ่อกูก็ผ่านประสบการณ์มามากด้วย อีกทั้งเล่ห์เหลี่ยม
หรือก็ไม่เป็นรองใคร แต่งานนี้มันดูชอบกลไงๆดูนะ แปลกโว้ย
แปลกจริงๆ กูคิดแล้วมึนยิ่งกว่าแดกเหล้าเสียอีกว๊ะ”
   “จริงๆจ๊ะพี่แม้น พอพี่แม้นไปสักครู่ใหญ่ๆก็มีพวกมาอีกชุดหนึ่ง
เหมือนกันเปรียบเลยล่ะ  ชุดหลังนี้ดุร้ายอีกด้วย ใบหน้าเหี้ยมเกรียม
มากๆ มันแยกกันพวกมันชักปืนออกมาทุกๆคนเลย ฝ่ายเราไม่มีอาวุธ
ด้วยใครจะคิดว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้ได้อีก  มันมีทั้งอาวุธสั้นและ
อาวุธยิงเร็วพร้อมมูลเลยล่ะพวกเราได้แต่ตกใจตลึงไปหมด”
   “แล้วจะทำอย่างไรดีว๊ะ  เฮ้ยๆเอากับแกล้มของเราและของพ่อไป
ให้แก่หน่อยเพื่อแกจะได้ดับโมโหได้บ้าง???....”
   “ใครจะกล้าเอาไปให้ตอนนี้ล่ะพี่แม้น พ่อกำนันกำลังโมโหอยู่นะ”
   “งั้นมึงเอาไปเก็บไว้ก่อนโว้ย  ส่วนของเราเอามานั่งแดกกันที่นี่
คอยไอ้หาญกับไอ้ผันก็แล้วกัน ไหนๆๆๆขอเหล้าสักแก้วซิว๊ะ”
      บรรดาสาวๆกุลีกุจอรีบจัดการ อีนวลก็ยื่นส่งให้ทันที  ไอ้แม้นรับ
มายกขึ้นดื่มพรวดๆเดียวหมด พร้อมส่งแก้วให้เติมมาอีก ทั้งหมดนั่ง
คุยกัน แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันถึงสอดคล้องกันเช่นนี้อีก
ทั้งหน้าตาหรือก็ดันเหมือนๆกันอีกและซ้ำพ่อมันก็ยังให้ไปคงจะจำ
หน้าได้แน่นอน  แต่นี่กลางวันนะหากกลางคืนก็คิดว่าเป็นผีแปลง
กายมาหลอกก็ได้  ยิ่งคิดความกลุ้มก็ยิ่งมากขึ้น
    ดังนั้นทุกๆคนจึงกินไปมองไปที่หน้าประตูรั้วบ้านคอยดูไอ้หาญ
กับไอ้ผันที่ไปดูเหตุการณ์อยู่
   ทันใดนั้นพ่อกำนันก็ก้าวฉับๆมายังพวกมันนั่งร่วมด้วยทุกๆคนต่าง
ขยับที่ให้กำนันมั่นนั่ง ด้วยความกลุ้มอยู่ข้างบนก็ไม่มีอะไรสู้มาคอย
ที่พวกไอ้แม้นไม่ได้ ต่างวิจารณ์ไปต่างๆนาๆ
   “มันช่างเหมือนกันจริงๆนะพ่อ  แล้วพวกกลุ่มแรกมันก็มาตามเวลา
ที่เสี่ยเม้งบอกไม่ผิดเวลา แล้วกลุ่มหลังล่ะพ่อมันมาถึงเมื่อไหร่”
   “ก็นั่นซิว๊ะกูถึงไม่ระแวงสงสัยอีกทั้งหน้าตาและรถกูก็จำไม่ผิดนะ
ส่วนกลุ่มหลังมาช้า มันบอกว่ารถติดมากๆว๊ะ กูคิดว่ากลุ่มหลังนี่
แหละคือกลุ่มของเสี่ยเม้งเองแหละว๊ะ ส่วนไอ้กลุ่มแรกใครหว่า
กูก็สงสัยเหตุใดมันถึงรู้เวลามารับของอีกด้วย หรือว่าพวกมันจะ
เกลือเป็นหนอนหรือเปล่า แต่ไม่เป็นไรหรอกกูมีหนังสือไว้ทำให้
ค่อยยังชั่วหน่อยนะ”
   “หากไม่มีหนังสือก็เราฉิบหายกันเท่านั้นเอง เสี่ยมันคงจะไม่เชื่อ
หาว่าเราเล่นไม่ซื่อกับมัน”
   “เออๆๆๆๆ....ที่ก็บอกมึงให้แอบซ่อนไว้ส่วนหนึ่งนั้นมึงไปดูมา
หรือเปล่าล่ะว๊ะ กูชักสงสัยจริงๆเมื่อทางนี้ยังเป็นไปได้ทางที่แอบ
ซ่อนไว้จะอยู่หรือเปล่านะ”
   “ข้าเองเอาไปซ่อนไว้ที่เขาอีกลูกหนึ่งพ่อ คงจะไม่เป็นปัญหาหรอก
กระมัง เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปดูเอง  ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดทางไปลำบาก
มากด้วยนะ  แล้วสิงห์สาราสัตว์มันก็ชุกชุมอีกด้วยมันจะออกมากลาง
คืนนะ”
   “เออๆๆๆ....พรุ่งนี้มึงรีบเอาพวกไปตรวจดูนะ ด้วยเราจะได้มี
จำหน่ายไว้ไม่ขาดสาย”
   “จ๊ะพ่อ  ข้าจะไปดูเองแหละแต่ว่าไอ้หาญกับไอ้ผันไปดูมันจะรู้
หรือว่าเป็นอย่างไร ที่จริงไม่น่าให้มันไปหรอก  ไปก็ไม่มีอะไร
เกิดขึ้นนะ แต่ข้าไม่อยากจะขัดใจพ่อเท่านั้นเอง”
   “เออ!!!ๆๆๆจริงของมีว่า แต่กูใจร้อนไปไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
ว๊ะ เรามีหนังสือยืนยันไว้แล้วนี่นา แต่ช่างมันเถอะว๊ะ ไม่พบก็ไม่เป็น
ไรหรอก  มึงกินกับกูไปพลางๆก่อนก็แล้วกันนะ  อ้าวอาหารที่กูสั่ง
ไว้มึงซื้อมา  ก็เอามากินร่วมกันที่นี่ก็แล้วกัน  อีลัดดาไปเอามาร่วมวัน
นี้กูจะกินร่วมกับพวกมึงนี่แหละว๊ะ”
   “โอ้ว!!!!ๆๆๆเป็นบุญของพวกข้าจริงๆที่พ่อกำนันมาร่วมวงด้วย
นะ นานแล้วล่ะที่พวกเราไม่เคยเห็นพ่อกำนันจะมาร่วมด้วยเลย”
        พวกสาวๆพากันส่งเสียงเฮฮากันลั่น เล่นเอาพ่อกำนันยิ้มแย้มได้
ด้วยมันไม่เคยมาร่วมวงกับพวกสาวๆและลูกชายมันเลย  ดังนั้นสาว
ลัดดาก็รีบไปเข้าครัวพร้อมกับนางชบาลำเลียงอาหารออกมายังแคร่
และสาวๆก็มีหน้าที่คอยป้อนอาหารรินเหล้าส่งให้กำนันจนกำนัน
เมาทั้งสาวและเหล้า ก็เอ่ยว่า
   “หากรู้ว่าสนุกดีอย่างนี้กูก็ลงมาร่วมวงกับพวกมึงก็จะดี ไอ้ห่ากิน
คนเดียวไม่สนุก อีแจ่ม อีสร้อยมันก็งั้นๆแหละคุยไม่สนุกเลยว๊ะ”
   “ข้าก็บอกพ่อแล้วนี่นาว่าที่นี้สนุกสนานกัน หยอกเย้ากันได้เหมือน
ไปเที่ยวนั่งคาเฟ่เลยล่ะ แต่พ่อเต๊ะท่าเองแหละ”
   “ไอ้แม้นนะไอ้แม้นเดี๋ยวกูถีบให้ โบราณว่าพ่อลูกอย่ากินเหล้า
ร่วมกันเดี๋ยวเวลาเมามาไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อใครเป็นลูกว๊ะ”
   “ใครจะกล้าทำอย่างนั้นนะพ่อ”
   “กูเห็นมามากแล้วโว้ยไอ้แม้น พอเมาเข้ามาเรียกพ่อเป็นพี่ พ่อ
เรียกลูกเป็นน้องว๊ะ  กูเลยไม่กล้ามาร่วมนอกจากฟังพวกมึงคุยกัน
อันที่จริงมันก็สนุกนะ มีสาวๆนั่งป้อนด้วย ทำให้ดูสดชื่นขึ้นมากว๊ะ”
      การสนทนาทั้งมีการโอบกอดบรรดาสาวๆ กำนันก็ร่วมด้วย
เพราะบรรดาสาวๆนั้นต่างก็ผ่านมือกันมาเกือบทุกๆคนด้วยเพียงแต่
สถานะการณ์บรรยากาศต่างกันเท่านั้นเอง ลมหรือก็พัดโชยๆสดชื่น
อากาศหรือก็ดีไม่เหมือนในบ้านกำนันคิด  ไอ้ห่ากูนี่โง่มานานนักถึง
เรียกไปบรรยากาศมันก็เหมือนเดิม ไม่เหมือนที่นี่บรรยากาศมันแตก
ต่างกันมากๆ
   
     ทันใดนั้นรถกะบะก็วิ่งเข้ามาจอด  ไอ้หาญก้าวลงจากรถ ส่วนไอ้
ผันก็เอารถไปเก็บแล้วมาร่วมวงด้วย
   “มีอะไรหรือเปล่าว๊ะไอ้หาญ”
   กำนันร้องถามด้วยเสียงอ้อแอ้    ด้วยกำลังครึกครื้นสาวๆพากัน
ป้อนทั้งเหล้าและอาหาร ซึ่งอาหารก็อร่อยถูกปากกำนันอีกด้วย
   “ไม่เห็นมีอะไรนี่นาพ่อกำนัน  แต่เห็นแค่คราบเลือดส่วนศพนั้นไม่
มีข้าคิดว่าคงจะต้องมีคนตายแน่ๆเลยล่ะ ข้ากับไอ้ผันลงไปตรวจดู
เป็นรอยคราบเลือดมากๆที่แห้งกรังตามพื้นถนนและบริเวณตามใบ
ไม้เท่านั้นเองแหละ นอกนั้นไม่มีอะไรอีกเลยล่ะพ่อกำนัน”
   “สงสัยว่าจะมีการยิงกันใหญ่แน่ๆ เพราะไอ้กลุ่มหลังมันไปคอยดัก
กลุ่มแรกอยู่ ส่วนจะเป็นศพหรือคนเจ็บคงจะถูกพวกมันเก็บไปหมด
แล้วล่ะว๊ะ  เดี๋ยวไม่พรุ่งนี้มะรืนนี้กูจะต้องไปหาเสี่ยเม้งเสียแล้วเอา
หนังสือไปยืนยันกับเขา   จะได้ไม่ต้องสงสัยอะไรทางเรา ส่วนไอ้
แม้นมึงก็ไปดูของที่เก็บไว้แล้วมาบอกกูด้วยนะ อย่าลืมเสียล่ะไม่ใช่
แดกจนเมาแล้วลืม”
   “เรื่องนี้พ่อเคยเห็นข้าผิดคำสั่งพ่อหรือเปล่าล่ะ ในเมื่อมีงานทำข้าก็
กินพอบันยะบันยังเท่านั้นเองแหละ”
   “เออจริงของมึง กูรู้เรื่องนี้ดีถึงให้มึงไปดูก่อน เมื่อมีเหตุเช่นนี้ได้ที่
เราแอบซุกไว้ไม่รู้ว่าจะอยู่หรือเท่านั้น หากอยู่มึงเอาคนไปด้วยขนมา
ไว้ที่บ้านเราเลยนะ  กูชักไม่ไว้ใจแล้วล่ะ”
   “จ๊ะพ่อฉันจะไปหากอยู่ก็จะขนมาเก็บ  แล้วจะเก็บไว้ที่ไหนล่ะ
พ่อ หรือว่าจะเป็นห้องใต้ดินที่ฉันได้บอกให้สร้างไว้นั้นนะ”
    “อ้าวๆๆๆบ้านปลูกใหม่นั้นถัดไปที่เก็บของเราสร้างห้องใต้ดินไว้
นี่นามึงก็เอาไปไว้ที่นั่น มันห่างบ้านเราไปไม่เท่าไหร่อยากเสือกมา
เก็บในบ้านเสียล่ะ  เดี๋ยวพลอยฟ้าพลอยฝนซวยละลอกสองอีก”
  “ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ   ข้ารู้ดีเพราะเป็นคนบอกพ่อเองแหละจำไม่
ได้หรือว่า ให้สร้างห้องใต้ดินไว้หางบ้านเราไว้”
   “เออจริงของมีงว๊ะ!!!!!....กูลืมไป  ช่างมันเถอะว๊ะไปแดกเหล้า
ได้แล้วไอ้หาญไอ้ผัน”
 ทุกๆคนขยับที่ให้ทั้งสองนั่ง ด้วยเป็นแคร่ใหญ่
 ส่วนกำนันนั้นนั่งบนเก้าอี้ แต่เนื่องจากเห็นเด็กๆมันหยอกเย้าสาวๆ
บ้างก็พาลกอดหากำไร  ก็ทนไม่ได้เลยมานั่งท่ามกลางสาวๆกินไป
หยอกเย้ากันไปจนเหล้าหมด ก็สั่งให้เด็กๆไปเอาเหล้ามรอีกสองขวด
เพื่อจะได้กินต่อไป ส่วนบรรดาสาวๆก็หยอกกำนันจับโน่นจับนี่จับ
ของลับกำนันบ้าง สร้างความสนุกสนาแก่กำนันมั่นมาก กำนันเองก็
ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน  ดังนั้นบรรยากาศจึงครื้นเครงยิ่งนัก ความกลัด
กลุ้มของกำนันก็หายไปเพราะทุกๆคนปลอบใจกำนันบอกว่าจะกลัว
อะไรเรามีหนังสือยืนยันอยู่แล้วใบรับของก็มี  กำนันชมไอ้แม้นที่
มันรอบคอบให้เซ็นต์รับของไว้  เหตุนี้จนเวลาผ่านไปจนดึกดื่นกำนัน
ก็เมาให้บรรดาสาวๆพยุงร่างขึ้นไปข้างบน คงปล่อยให้พวกหนุ่ม
สาวๆพากันหาความสนุกสนานกันต่อไป
       แต่ทุกๆคนหารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของไอ้
สน ไอ้เข่ง ไอ้โจ๊กและได้ดำไม่ ซึ่งทั้งหมดแอบแฝงอยู่บนต้นมะขาม
ใหญ่ได้รับรู้การสนทนาทั้งหมด ซึ่งบัดนี้พวกมันหาใช่พวกผีธรรมดา
ไปแล้ว  ด้วยการฝึกอบรมจากเจ้าเปล่งซึ่งเป็นอาจารย์มันแปรเปลี่ยน
สภาพไปหมดแล้ว จึงสามารถเข้าออกในบริเวณบ้านนี้ได้รวมทั้งเจ้า
ที่เจ้าทางก็อนุญาตเข้าใจมันดี  เมื่อกำนันขึ้นเรือนไปแล้วได้ฟังไอ้
แม้น  กำลังวางแผนการณ์จะไปขนส่งหรือดูของที่แอบซ่อนไว้ครั้น
พวกมันรู้แล้วก็ออกมาลาเจ้าที่เจ้าทางแล้วร่างมันก็หายลับไปทันที....
                        แก้วประเสริฐ.