ขอเพียงแค่ให้ฉันรักเธอ Part2.ในความทรงจำ

AU>>di>>TION

ในเวลานี้ทุกอย่างรอบตัวแม็คยังคงเงียบสงัดจะมีก็เพียงแต่เสียงลมหายใจและคำขอร้องของแพ็ทที่ดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเท่านั้นแม็คไม่รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยมาสักเท่าไหร่เขารู้แต่ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่ในตอนนี้
	แม็คคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่ครั้งที่เขาและแพ็ทได้รู้จักกันถึงมันจะผ่านเวลามาเนิ่นนานถึง 8 ปีแล้วก็ตามแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะลืมเรื่องราวเหล่านั้นออกจากสมองของเขาได้เลย
	แม็คจำได้ว่าแม็ครู้จักกับแพ็ทครั้งแรกเมื่อตอนที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหม่ตอนมาอยู่ 2-3 วันแรกเขายังไม่รู้จักใครอีกทั้งที่บ้านของเขาก็ต้องไปทำงานกันหมดจะกลับมาก็คงจะเป็นช่วงเย็น ๆ ทำให้เขาเหงาค่อนข้างมาก
	เขาจำได้ว่าวันที่เขาได้คุยกับแพทครั้งแรกนั้นเขาออกไปซื้อของและขณะที่กำลังเดินเข้าบ้านนั้นก็มีเสียงเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า
"นายเพิ่งมาอยู่ใหม่เหรอ"
	แม็คหันกลับไปมอง  ต้นเสียงนั้นเป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยกัน ผิวขาว หน้าตาค่อนข้างน่ารักผมยาวตรงสวยประบ่า
"เราถามนายทำไมนายไม่ตอบเราล่ะ" เด็กผู้หญิงคนนั้นถามซ้ำกลับมา
"เอ่อใช่ ครับเราเพิ่งย้ายมาใหม่" แม็คตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นคงจะเป็นเพราะเขากำลังจะได้เพื่อนใหม่และที่สำคัญเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงที่ยืนตรงหน้าเขานั้นช่างน่ารักเหลือเกิน
"เหรอ..งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะเราชื่อแพ็ทแล้วนายล่ะ"
"เราชื่อแม็คนะ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน"
"เราเห็นนายมาเดินผ่านตรงนี้ทุกวันแต่เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยคุ้นหน้านายสักเท่าไหร่น่ะแล้วนี่นายไปไหนมาล่ะ"
"เราไปซื้อของแล้วก็เดินไปกินข้าวมาน่ะ"
"อ้าว! แล้วที่บ้านนายไม่มีคนอยู่เหรอ"
"อือ..ใช่ งั้นเธอไปนั่งเล่นที่บ้านเราไหม" แม็คตัดสินใจที่จะชวนแพ็ทไปนั่งเล่นที่บ้าน
"อือ" แพ็ทคิดสักครู่หนึ่ง
"ไปก็ได้แต่เราไปได้ไม่นานนะเพราะเดี๋ยวเราต้องไปเรียนพิเศษอีกน่ะ"  แพ็ทตอบตกลง
	 วันนั้นแม็คจำได้ว่าเขามีความสุขเป็นอย่างมากอาจจะเป็นเพราะเขาได้เพื่อนใหม่ที่ดูน่ารักมากขนาดนี้เขาแอบมองแพ็ทอยู่หลายครั้งโดยที่แพ็ทไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำไปมั้งว่าเขาแอบมองแพ็ท
อยู่ตลอดเวลาที่เขาและแพ็ทได้เล่นด้วยกันและตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาและแพ็ทก็มักจะไปเล่นกันอยู่เสมอ ๆ บางครั้งที่แม็คไปนั่งเล่นที่บ้านแพ็ทแม็คจำได้ว่าเขาไม่อยากให้ถึงเวลาที่เขาต้องกลับเลยเขาอยากอยู่เพื่อเล่นกับแพ็ทนั่งมองแพ็ทให้นาน ๆ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ทุกวันที่เป็นวันหยุดแม็คจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปเล่นกับแพ็ทเสมอ ๆ บางครั้งเขาอยู่กับแพ็ทตั้งแต่เช้าจนดึกแต่เขาก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะรู้สึกเบื่อหน่ายเลยแม้สักครั้งเดียว
	จนกระทั่งสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็ได้เกิดขึ้นกับเขาแพ็ทต้องย้ายตามพ่อกับแม่ที่ไปรับราชการอยู่ที่ต่างจังหวัดวันสุดท้ายที่เขาได้คุยกับแพ็ทนั้นเขารู้สึกว่าเวลามันช่างสั้นเหลือเกินเขาไม่อยากให้เวลาในตอนนั้นเดินผ่านไปเขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้นเพื่อที่เขากับแพ็ทจะได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ เท่าที่ต้องการ
"ไว้เราจะโทรมาหานะ" นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่แพ็ทพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะจากไปแต่จนแล้วจนเล่าแพ็ทก็ไม่เคยโทรมาหเขาเลยสักครั้งเดียว แม็คได้แต่นั่งทนรอวันที่แพ็ทโทรกลับมาอยู่เพียงฝ่ายเดียวเพราะเขาไม่รู้เลยว่าจะหาทางติดต่อกับแพ็ทได้อย่างไร
	จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไป 2 ปีพระเจ้าก็เหมือนจะเข้าข้างเขาแม็คย้ายโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนในระดับมัธยมปลายของสถาบันเอกชนที่มีชื่อที่นั่นแม็คได้พบกับแพ็ทอีกครั้งแต่คราวนี้แม็คสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวของแพ็ท แพ็ทดูสวยขึ้นน่ารักขึ้นจึงไม่แปลกที่แพ็ทจะมีคนมากมายมาชอบพอกับแพ็ทแต่เท่าที่แม็ครู้ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่สามารถจะทำให้แพ็ทชอบเลยสักคนเดียวแพ็ทย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม ทั้งคู่จึงมักจะกลับบ้านด้วยกันอยู่เสมอจนกระทั่งวันหนึ่งวันที่แพ็ทถามเขาว่า
"แม็คเราถามอะไรหน่อยได้ป่ะ"
"อะไรล่ะ" แม็คหันไปมองแพ็ทด้วยใบหน้าที่สงสัยอย่างเต็มที่เพราะเขาไม่รู้ว่าแพ็ทจะถามอะไรกับเขา
"นายชอบใครบ้างหรือยัง"
 สิ้นคำถามของแพ็ท แม็คถึงกับเงียบเพราะเขาไม่กล้าที่จะตอบว่าคนที่เขาชอบนั้นมีอยู่คนเดียวและก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจซึ่งก็คือแพ็ทนั่นเองแต่เขาจะบอกได้อย่างไรล่ะเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าแพ็ทคิดอย่างไรกับเขาแล้วอีกอย่างเขากลัวว่าถ้าเขาพูดออกไปแล้วแพ็ทจะเปลี่ยนไปจะไม่เหมือนเดิมเขาไม่อยากที่จะต้องเสียแพ็ทไปเขาเลยตัดสินใจที่จะตอบออกไปว่า
" ไม่หรอกเรายังไม่อยากชอบใครน่ะเราอยากอยู่คนเดียวแบบนี้ดีแล้วสนุกดี"
"อย่าหลอกกันดีกว่าน่า.เราดูรู้นะว่านายน่ะมีคนที่ชอบแล้ว"
แม็คถึงกับหน้าแดง"หรือว่าแพ็ทจะรู้แล้วว่าเราชอบแพ็ทแต่ไม่น่าเราก็ไม่เคยแสงอาการอะไรที่บอกว่าชอบแพ็ทนี่นา" แม็คคิดในใจ
"ตกลงว่าไงบอกมาเหอะน่านะ" แพ็ทยังคงถามซ้ำ
"อือก็มีแล้ว" แม็คตอบอย่างไม่เต็มปากมากนัก
"ใครอ่ะ บอกหน่อยสิอยากรู้จัง"
"เอาไว้ตอนวันเลี้ยงรุ่นเราจะบอกก็แล้วกันนะ"
" Ok. ได้แต่อย่าลืมบอกเรานะ"
"อือ เราสัญญา" 
	ฝนเริ่มตกหนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เนื้อตัวของทั้งคู่เปียกไปหมดแล้ว
ตัวเปียกหมดแล้วทำไงดีล่ะ แพ็ทถามขึ้น
 	แม็คชำเลืองมองไปรอบ ๆ ก็เห็นตู้โทรศัพท์จึงตัดสินใจที่จะชวนแพ็ทไปหลบฝนที่นั่นสักพักหนึ่งจนกว่าฝนจะหยุดตกเขาจำได้ว่าวันนั้นเขาแอบมองแพ็ทอยู่หลายต่อหลายครั้งในเวลาที่แพ็ทเปียกฝนแบบนี้แพ็ทดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองแพ็ทอยู่อย่างนั้นเขาอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตอนนี้ อยากอยู่กับแพ็ทแบบนี้เขาไม่อากให้เวลาตอนนี้เดินผ่านไปเลย
เราไปเล่นน้ำฝนกันมั้ย ไหน ๆ ตัวก็เปียกแล้ว แพ็ทเอ่ยชวน
จะดีเหรอ เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี
 เอาน่าไปเหอะไป แพ็ทไม่พูดเปล่ายังจูงมือแม็คออกไปเล่นน้ำอีกต่างหากแม็คเลยปฏิเสธไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ใจของเขานั้นอยากอยู่กับแพ็ทใกล้ ๆ เหมือนตอนที่อยู่ในตู้โทรศัพท์แบบนั้นไม่อยากที่จะออกมาเลยแต่กับการกระทำของแพ็ทนั้นไม่เลยที่เขาจะปฏิเสธได้แต่แขาก็จำได้ว่าในวันนั้นเขากับแพ็ทสนุกกันมากทั้งคู่เล่นน้ำกันจนตัวเปียกปอนมากกว่าเก่าและที่สำคัญหลังจากวันนั้นแล้วทั้งคู่ก็จำเป็นต้องหยุดเรียนเพราะไม่สบายแต่เขาก็ยังไปหาแพ็ทเพราะในความรู้สึกของเขานั้นหากวันใดที่เขาไม่ได้เจอแพ็ทวันนั้นเขาคงไม่มีความสุขและรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
กริ๊ง.กริ๊ง.เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นความคิดของเขาจึงหยุดอยู่เพียงแค่นี้
กริ๊งกริ๊ง.เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
ฮัลโหลสวัสดีครับ
ฮัลโหล! แม็คเหรอ ปลายสายเป็นแพ็ทนั่นเองน้ำเสียงของแพ็ทตอนนี้ดูไม่เหมือนเมื่อเย็นอาจจะเป็นเพราะแพ็ทรู้สึกเบาใจขึ้นก็ได้ที่เขาตัดสินใจที่จะช่วยแต่แพ็ทไม่รู้เลยว่าความรู้สึกจริง ๆ ของแม็คนั้นเป็นอย่างไร
อือ..แพ็ทเหรอว่าไงถึงบ้านแล้วเหรอ แม็คถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ยังคงสับสนกับการขอร้องของแพ็ทแต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะพูดได้อย่างไรเขาคงต้องเก็บเอาไว้แบบนี้คนเดียวเหมือนเคย
อือ ถึงแล้วแม็คล่ะถึงนานหรือยังแพ็ทย้อนถาม
ก็..สักพักหนึ่งน่ะ
แม็คเป็นอะไรน่ะเสียงเหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย มีอะไรให้แพ็ทช่วยไหม
โธ่ทำไมนะแพ็ทถามทำไมถ้าบอกไปจะช่วยได้แน่หรือ แล้วถ้าบอกไปความสัมพันธ์ของเราล่ะจะไปต่ออย่างไร จะโกรธไหมหรือจะเลิกคบกันไปเลยจะให้บอกกันอย่างไรล่ะจะบอกกันได้อย่างไรว่าความรู้สึกจริง ๆ น่ะเป็นยังไง ทำไมล่ะทำไมเธอไม่เข้าใจอะไรกันบ้างเลย เขาคิดในใจ
แม็คว่าไงล่ะมีอะไรไหม แพ็ทถามซ้ำ
ไม่ไม่มีอะไรหรอกแพ็ทกินข้าวหรือยัง แม็คปฏิเสธและย้อนถามเพื่อปกปิดความรู้สึกจริง ๆ ในใจ
" กินแล้ว แม็คล่ะกินหรือยัง"
"ยังเลย"
"เหรอ ไม่ไปกินเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะเอาหรอก"
"เป็นห่วงเหรอ"
"อือ..ก็แหมเพื่อนทั้งคนนี่นาถ้าไม่ห่วงเพื่อนแล้วจะให้ไปห่วงใครใช่มะ" สิ้นคำพูดของแพ็ทแม็คถึงกับเสียใจกับสิ่งที่เขาได้ฟังถึงแม้ว่ามันจะเป็นการเป็นห่วงของแพ็ทจากใจจริงก็ตาม
"แล้ว.คนนั้นน่ะโทรมาหรือยัง"
"ยังเลย"
"แล้วไม่โทรไปหาเขาล่ะ"
"ไม่อ่ะให้เขาโทรมาดีกว่า"
"แล้วถ้าเขาไม่โทรมาล่ะ" แม็คลองถามดูเพื่อที่จะดูว่าอาการแพ็ทจะเป็นอย่างไร
".."  แพ็ทเงียบไปก่อนที่จะตอบกลับมาว่า "ไม่โทรก็ไม่เห็นเป็นไรไม่เห็นตายนี่" แพ็ทตอบออกมาแบบนี้แต่ความจริงแล้วแพ็ทค่อนข้างที่จะเสียใจไม่น้อยที่เขาคนนั้นของแพ็ทไม่โทรมาหาเลยสักครั้งเดียว
" อือแล้วเมลเขาล่ะ" แม็คถาม
" เออ! ใช่ลืมเลยเตรียมจดนะ"
"อือ.."แม็ครับคำพร้อมหยิบกระดาษมาจดด้วยความไม่เต็มใจมากนัก
"ฟังนะ S T A Y B O Y Z แล้วก็ขีดล่างน่ะ"
"Underword น่ะเหรอ"
"อือ ใช่ แล้วก็  14"
" Ok. stayboyz_14 ใช่ไหม.
.อือ..แล้วก็แอท hotmail ดอท คอมนะ"
"ok เดี๋ยวเราจะเมลไปให้นะ"
"ok จ้ะขอบใจนะ เออ แม็คแค่นี้ก่อนนะพอดีแม่เรียกอ่ะไว้เดี๋ยวเราโทรมาหาพรุ่งนี้นะ"
" เดี๋ยวเราโทรไปเองดีกว่านะแพ็ทจะได้ไม่เปลือง"
" Ok จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ" 
" อือหวัดดีครับ" 
	แม็ควางหูแต่ความคิดของเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นความคิดของเขาเริ่มสับสนมากกว่าเดิมเขาไม่เข้าใจว่าทำไม ตัวเขาเองถึงต้องช่วยแพ็ทด้วยทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้อยากจะช่วยเลย ทำไมเขาถึงไม่บอกกับแพ็ทไปเลยว่าเขาคิดอย่างไร แล้วทำไมแพ็ทถึงไม่รู้สักทีว่าเขาคิดอย่างไรความคิดเหล่านี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวแม็คเพื่อที่จะรอคำตอบที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถที่จะหาทางออกให้กับตัวของเขาเองได้เลย
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*