เมื่อ “รักเรา” ไม่ใช่ที่หนึ่ง....

เหนือดอย

การ ไม่ได้เป็นที่ หนึ่ง ในใจคนที่เรารักนั้น
ไม่ได้ เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสมอไป
การเป็นที่สอง ในใจเขานั้น ย่อมดีกว่าการเป็นที่สาม ที่สี่
หรือถึงแม้ว่า . . . เราจะเป็นที่สุดท้าย
แต่มันก็ยังดีกว่า การที่เราไม่ได้อยู่ในใจเขาคนนั้นเลยไม่ใช่หรือ
จงยิ้มให้ความรัก และ รักต่อไปเถอะ
แม้ ว่า . . . รักนั้นอาจไม่ใช่ที่หนึ่ง
จนกว่าที่เรา จะบอกกับตัวเองว่า . . .
เราทนอีกต่อไป ไม่ได้แล้ว
เรา เหนื่อยกับรัก ที่เป็นเช่นนี้เหลือเกิน
การรักใครสักคนนั้น . . .
ง่ายกว่าการตัดใจ จากใครสักคนนัก
การสบตา จากใครสักคนนั้น . . .
ย่อมมีความสุข กว่าการหลบตาใครสักคน เป็นแน่แท้
จะ มีสักกี่คน ที่สามารถทำให้เรายิ้มได้ . . .
... อย่างสุดหัวใจ และเศร้าได้อย่างสุดหัวใจ...
อย่า . . . โทษเขา ที่ไม่ได้รักเรา
อย่า . . . โทษพรหมลิขิตที่ทำให้เราเจอกัน แต่ไม่ได้ทำให้เรารักกัน
อย่า . . . โทษหัวใจตัวเองที่ไปรักเขา
อย่า . . . โทษกาลเวลาที่ทำให้เราเจอกันช้าไป
จงมีความสุข และยิ้มให้กับสิ่งต่าง ๆ เถอะ
ยิ้มให้กับคนที่เขาไม่รักเรา . . .
เพราะอย่างน้อยเขาก็คือ คนที่ได้รับความรักจากเรา
ยิ้มให้กับ พรหมลิขิต ที่ทำให้เราเจอกันถึงแม้เราจะไม่ได้รักกัน . . .
เพราะ อย่างน้อยพรมลิขิต ก็ยังได้ทำให้เราได้รู้จักกัน
ยิ้มให้กับหัวใจตัวเอง ที่ไปรักเขา . . .
เพราะ อย่างน้อยหัวใจของเรา ก็ยังได้เรียนรู้กับความรัก
ยิ้มให้กับกาลเวลา ที่ทำให้เราเจอกันช้าไป . . .
เพราะอย่างน้อย ก็ยังทำให้เราได้เจอกัน     
 เราควรดีใจ ไม่ใช่หรือ ที่อย่างน้อยเรายังยิ้มให้กับคนที่เรารักได้......