อทิสมานกาย ๗๒ ในวันรุ่งขึ้นในห้องทำงานของสารวัตรชัชวาลย์ เมื่อเปิดอ่านจดหมาย ปิดผนึกจาก หัวหน้าของเขาที่ส่งมาให้นั้น ครั้นจ่าโฉมนำมายื่นส่ง มอบให้ พออ่านเสร็จแล้วก็ยิ้มกริ่ม ใบหน้าเบิกบาน พลางหันไปบอกจ่าโฉมทันที “จ่าช่วยไปตามผู้กองจรัสและผู้กองจำลองมาพบผมด้วยนะ” “ครับผ๊ม และหัวหน้าต้องการอะไรอีกหรือเปล่าล่ะครับ” “แค่นั้นก่อนจ่า ผมมีเรื่องจะปรึกษาเขา อ้อๆๆ...อีกอย่างหนึ่งไปบอก จ่าชื่นให้ไปบอกให้หมวดวิชิตทราบด้วย แต่อย่าให้ใครๆรู้ได้เป็นอันขาดนะ ว่าผมขอพบตัวด่วนด้วยในห้องทำงานของผม ส่วนจ่าก็คอยเฝ้าหน้าห้องด้วย” “ครับสารวัตร” ร่างของจ่าโฉมทำความเคารพแล้วก็รีบเดินไปตามผู้กองทั้งสองและหมวด วิชิตยังห้องท่านรองผู้กำกับทันที เมื่อร่างของทั้งหมดเข้ามายังห้องของสารวัตรชัชวาลย์ต่างก็หาที่นั่งกันเอง โดยที่ไม่ต้องให้สารวัตรชัชวาลย์เอ่ยแต่อย่างใด ครั้นทุกๆคนนั่งเรียบร้อยแล้ว สารวัตรชัชวาลย์ก็ยื่นหนังสือของชายหนุ่มให้ทุกๆคนได้อ่านกัน ครั้นทุกๆคนอ่านแล้วก็ต่างเงยหน้ามองทางสารวัตรทันที ผู้กองจรัสก็เอ่ยขึ้นว่า “แบบนี้เรียกว่า ตีปลาเข้าไซ่ นะนี่สารวัตร” “ใช่แล้วล่ะคุณจรัส หัวหน้าเราตกปลาล่อเหยื่ออีกด้วยนา ให้ปลาได้ตายใจก่อนแล้วค่อยจัดการปลาเสีย” “แล้วจะไม่ให้ท่านรองทราบหรือครับ” หมวดวิชิตถามด้วยความสงสัย “ที่ผมเชิญคุณมานะก็เพราะเรื่องนี้แหละ ด้วยไม่อยากให้เกิดความสงสัยกระโตกกระตากแก่ตำรวจอื่นๆ ผมเองยังไม่แน่ใจพวกเก่าๆเท่านั้นเอง กลัวปลาจะตื่นเสียก่อน” สารวัตรเอ่ยขึ้น “แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ????...” ผู้กองจำลองถามขึ้นบ้าง “ผมได้รับรายงานจากสายมาว่า สารวัตรวิเชียรและสารวัตรอำนวย ได้ไปพบเสี่ยเม้งมาแล้วล่ะ???... คงจะได้รับเงินมาด้วยนาแต่ไม่รู้เท่าไหร่เท่านั้นเอง ผมได้แอบให้ไปตรวจสอบบัญชีธนาคารพบว่า สารวัตรทั้งสองมีเงินมากมายแถมยังซื้อที่ดินอีกมากมายด้วย” “แล้วเรื่องนี้ท่านรองไม่รู้บ้างเชียวหรือครับ???...” หมวดวิชิตเอ่ยด้วยความสงสัยจึงหันไปถามดูเพื่อให้แน่ใจ “เรื่องนี้ท่านเคยเปรยๆให้ผมฟังเหมือนกันว่า ทางสายท่านก็รายงาน ให้ทราบแล้ว ก่อนหน้าที่สารวัตรทั้งสองจะเข้าไปพบ นายเราได้มีหนังสือให้เจ้าแสงสีนำมามอบให้ก่อนหน้านี้แล้วด้วย มิฉะนั้นท่านคงจะไม่ยอมให้มีการเยี่ยมการประกันตัวได้หรอก” เพราะได้มีหนังสือมาถึงผมเช่น เดียวกัน” พลางสารวัตรลุกขึ้นไปหยิบเอกสารดังกล่าวที่เก็บซ่อนไว้ในตู้นิรภัย ใบเล็กอีกชั้นหนึ่งนำมาเปิดต่อหน้าคนทั้งสามทันที พร้อมหยิบออกมายยื่นให้คนทั้งสามอ่านด้วย “อ้อๆๆผมหมดความสงสัยแล้วครับ นายเรานี่ช่างวางแผน ได้แนบเนียนจริงๆนะสารวัตร” หมวดวิชิตเอ่ยขึ้น “และเจ้าแสงสีคนของนายยังมาเอ่ยด้วยวาจาว่า อีกสองสามวันนี้เสี่ยเม้งจะมีการขนย้ายของกันเพื่อนำส่งไปทางกรุงเทพฯ ให้ทางเราทำเป็นไม่รู้เรื่องราวเฉยๆไว้ก่อนนะ หากได้รับสัญญาณก็ให้ นำตำรวจพวกเราเข้าไปทำการจับกุมพวกมันทันที เพียงแต่ให้พวกเราสั่ง เจ้าหน้าที่ของเราให้เตรียมตัวไว้ให้พร้อมตลอด 24 ชั่วโมงเท่านั้น ที่ผมนำมาบอกเพื่อให้พวกเราไม่ต้องสงสัยอะไรอีก” สารวัตรชัชวาลย์เอ่ยให้ทั้งหมดฟัง “อ้าวหากทางเราไม่จัดการพวกมันก็สะดวกนะซิท่านสารวัตร” “เห็นแสงสีพูดแค่นั้น คงจะมีอะไรที่นายเราต้องจัดการเองกระมังนะ ถึงไม่ให้พวกเราเข้าไปยุ่งเกี่ยวทางนี้ ปล่อยให้มันทำงานกันไป ผมเองก็สงสัยเหลือเกินว่านายเราจะทำกันอย่างไร???” “เรื่องนี้นายเราไม่ได้แจ้งให้เรารู้ เพียงแค่เขียนแผนที่ไว้บอกวันเวลา ให้ทางเราทราบเท่านั้น เดี๋ยวผมจะซีล๊อกซ์แจกจ่ายให้พวกเราไปบอก พวกของเราต่างๆให้เตรียมพร้อม ต่างแบ่งกำลังออกเป็นสี่ส่วนด้วย แต่ว่าทางไปคงจะลำบากมาก นายยังสั่งให้พวกเราหายาฉุนกับน้ำไปด้วย และนุ่งกางเกงให้รัดขาไว้ในโอ๊ป หากพวกปลิงทากเกาะก็ให้เอายาฉุน ชุบน้ำทามันก็จะหลุดไปหมด คงจะไม่มากนักด้วยท่านยังแจ้งมาว่าจะให้คนของท่านไปจัดการ ให้เรียบร้อยก่อนด้วย ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่า ท่านเอาคนมาได้อย่างไร ตอนเข้าจับกุมพวกไม้เถื่อนคนของท่านผมกะ คร่าวๆนะเกือบร้อยคน ผู้กองทั้งสองก็เห็นกันมาแล้ว แต่เวลาเสร็จงานจากการจับกุมแล้ว คนเหล่านี้ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด ผมเองก็แปลกใจเหมือนกันคิด อย่างไรก็คิดไม่ออก หรือว่าผู้กองจรัสและผู้กองจำลองจะคิดได้กระมัง???” “นั่นซิสารวัตร ผมเองก็เคยใช้คนไปสำรวจดูว่าคนจำนวนมากเป็นร้อย นั้นไปพักอยู่ที่ไหนกัน คนกลับมาบอกว่าหาร่อยรอยไม่ได้เลย พวกเขา ก็ไปตามหมู่บ้านต่างๆเพื่อสืบเสาะก็ไม่เห็นล้วนแต่เป้นแค่ชาวบ้านธรรมดา ยกเว้นหมู่บ้านโคกอีแร้ง นั่นคนฝึกก็คนของเราทั้งสิ้นสอบถามแล้วว่า ไม่มีคนแปลกปลอมเข้ามา ที่ไปดำเนินการนั้นส่งไปแค่ไม่กี่สิบคนเท่านั้น เองแต่ ผมก็เห็นนับเป็นร้อยเชียวล่ะสารวัตร???.....” ผู้กองจรัสและผู้กองจำลองเอ่ยพร้อมกันด้วยความสงสัย “มีแบบนี้ด้วยหรือครับ คนจำนวนมากเช่นนั้นหายไปไหนหมดผมมา คิดดูก็สงสัยเหมือนกันครับ” หมวดวิชิตเอ่ยถามด้วยความงุนงง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปก็ตามทีแต่ก็ มีเด็กคอยสอดแนมเหมือนกัน “ ด้วยท่านรองสั่งกำชับไว้เป็นความลับโดยใช้ผมหาคนที่ไว้ใจได้ ช่วยไปสืบไว้อีกทางหนึ่งเหมือนกันครับ” แล้วสารวัตรก็หันมากล่าวกับคนทั้งหมดว่า “ผมคาดว่าพรุ่งนี้คงจะมีคนมาประกันตัวกำนันมั่นแน่นอน ซึ่งเป็นไปตามแผน ผมมาคิดๆดูว่าทางด้านกำนันคงจะรวบรวมยาเสพย์ติด ไว้มากเหมือนกันนะ มิฉะนั้นเสี่ยเม้งมันคงจะไม่ออกหน้าออกตาเช่นนี้” “นั่นซิครับสารวัตร หากไม่มีผลประโยชน์มันหรือจะยอมใช้จ่ายเงิน จำนวนนี้มากด้วย อีกอย่างหนึ่งมันก็เสี่ยงต่อการเพ่งเล็งจากฝ่ายเราอีก” “ผมก็คิดเหมือนคุณนั่นแหละ แต่นายสั่งมาแล้วก็ต้องทำตามนายด้วย อาจจะมีแผนการอะไรๆดีๆขึ้นมาก็ได้นา อย่าคิดมากเดี๋ยวคุณทั้งหมดเมื่อ ออกไปแล้วก็ไปแอบส่งสัญญาณแก่พวกเรา ส่วนทางท่านรองท่านคงจะ ไม่เรียกพวกเราไปพบหรอก ถึงอย่างไรก็ยังมีหมวดวิชิตคอยเป็นสายสืบให้ แก่พวกเราอยู่แล้ว” สารวัตรชัชวาลย์เอ่ย “ที่ผมเรียกพวกคุณมานี่เพื่อต้องการให้ทราบแผนของนายเราพร้อมทั้งการ ดำเนินการจับกุมอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้คงจะสิ้นซากเสียที และอาจจะต้องมีการ เสี่ยงถึงตายกันบ้างล่ะ??.. ขอให้ทุกๆคนระมัดระวังตัวไว้ด้วย หากได้รับสัญญาณ ก็ไปปฏิบัติยังที่เดิม ซึ่งไม่ใช่ในโรงพักนี้ ค่อยทะยอยๆกันออกไป ส่วนผม เดี๋ยวจะทำเรื่องขอเบิกอาวุธและกระสุนเพื่อเตรียมพร้อมจากท่านรองด้วย” “แต่ผมว่าสารวัตรไม่ต้องไปหรอกครับเรื่องขอเบิกอาวุธกระสุนนั้นเดี๋ยวสารวัตร เขียนมาแล้วผมจะนำไปยื่นให้ท่านเอง แล้วจะให้จ่าชื่นนำมาให้ก็แล้วกันจะได้ ไม่เป็นที่สงสัย ส่วนสารวัตรจะให้ใครไปเบิกก็ไม่เป็นปัญหาด้วยท่านรองท่านได้ ย้ายคนเก่าเอาคนของเราเข้าไปทำหน้าที่นี้อยู่ก่อนแล้วครับ” “อืมม....ดีเหมือนกันหมวด เดี๋ยวผมจะทำหนังสือขอเบิกให้หมวดนำไปเลยนะ เพราะหากผมเข้าไป อาจจะทำให้สารวัตรวิเชียรและสารวัตรอำนวยสงสัยก็ได้” สารวัตรชัชวาลย์กล่าวเสร็จ ก็รีบร่างแล้วพิมพ์หนังสือขอเบิกอาวุธกระสุนต่างๆ เสร็จยื่นมอบให้หมวดวิชิตทันที” เมื่อหมวดวิชิตรับหนังสือมาแล้วก็อ่านดูพลางยิ้มแล้วก็ใส่ซองรีบปิดผนึกทันที เก็บไว้ในแฟ้มที่ถือเอามาด้วยเพื่อหลอกพวกตำรวจอื่นๆจะสงสัยที่ได้เข้ามาใน ห้องของสารวัตรชัชวาลย์ แล้วสารวัตรชัชวาลย์ก็เอ่ยขึ้นว่า “นี่ๆๆแผนที่ให้ทุกคนนำไปอ่านให้ละเอียด แบ่งกำลังดังนี้ ทิศเหนือที่ภูเขาใกล้ๆน้ำตกนั้น ให้เป็นหน้าที่ของผู้กองจรัสคุมกำลังไปคอยไว้ อย่าพึ่งลงมือจนกว่าจะได้รับสัญญาณนะ ทิศใต้นั้นมันเก็บของไว้ทีในถ้ำเหมือนกัน ให้ผู้กองจำลองคุมกำลังไปรอคอยไว้ โดยแอบแฝงตัวในป่าไว้ก่อน แยกย้ายกันครั้นได้รับสัญญาณค่อยมารวมพลกัน ทิศตะวันตกผมจะนำกำลังไปเอง ส่วนทิศตะวันออก ซึ่งเป็นที่ราบมากนั้นให้ จ่าฉลองนำกำลังคนไปจัดการก็แล้วกัน ส่วนหมวดหากไปด้วยก็จะทำให้เกิด การสงสัยแก่ตำรวจที่ไม่ใช่พวกเดียวกับเรา หมวดก็อย่าคิดมากนะด้วยอยู่ใน ห้องขอท่านรองอยู่แล้ว หากไปจะทำให้ทางสี่ยเม้งมันจะสงสัยขึ้นไปเท่านั้น เพราะมันมีสายเป็นตำรวจเก่าอยู่อีกมาก เราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แล้วหมวดเอา แผนที่ให้ท่านรองดูไว้ด้วยก็ดี บอกว่าผมขอให้ท่านรองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เท่านั้น ด้วยกลัวไก่มันจะตื่นเสียก่อน เพราะด้านนี้จ่าฉลองกับพวกก็คงจะพอรับได้ ด้วยทางนี้นั้น มันเป็นป่าโปร่งการแลเห็นทางไกลย่อมง่ายๆแก่การเข้าจับกุม ด้วยทางนี้นั้นไม่เท่าไหร่หรอก เพราะเป็นป่าโปร่งง่ายแก่การสังเกตุการณ์หนี และการเข้าจับกุม ผมจะสั่งหากมันต่อสู้ก็ยิงทิ้งวิสามัญมันไปเลยผมรับผิด ชอบเองไม่ต้องห่วงหรอก ถึงอย่างไรมันก็ทำอะไรทางเราไม่ได้อยู่แล้วล่ะ ให้ทุกๆคนทำตามแผนนี้ไปคอยล่วงหน้าก่อนสักหนึ่งวันนะคอยดูลาดเลาไว้ โดยให้เด็กของเราที่ฝากไว้ตามหมู่บ้านนั้นออกไปก่อน เขาชำนาญทางป่าด้วย แล้วกำลังเสริมจะตามไปทีหลัง ส่วนพวกคุณไม่ต้องออกไปเดี๋ยวจะผิดสังเกตุ แผนการณ์จะเสียไปก่อน ครั้นเมื่อได้รับสัญญาณจากผม แล้วค่อยทะยอยกันออกไปทำเป็นไปเที่ยวเตร่ก็แล้วกัน” “ครับสารวัตร “ ทั้งหมดรับคำทันที “ถ้าอย่างงั้นคุณกลับไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไอ้พวกตำรวจนอกรีดมันจะสงสัย แผนงานเราจะแตกเสียก่อน” สารวัตรชัชวาลย์สั่งกำชับทันที “อ้อๆๆๆ...ค่อยทะยอยออกไปทีละคนนะ ห่างกันสักห้านาทีค่อยไป” “ครับสารวัตร” ทั้งหมดรับคำแล้วร่างของของหมวดวิชิตออกไปก่อน รีบเดินถือแฟ้มเองสาร ออกไปทำท่าคล้ายๆมาส่งเอกสารบางอย่างแก่สารวัตรชัชวาลย์ แล้วสักพักก็ ต่างคนทะยอยออกจากห้องของสารวัตรชัชวาลย์ ครั้นทุกๆคนออกไปหมดแล้ว ร่างของเจ้าแสงสีก็ค่อยๆออกมาจากอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นที่เก็บของและใช้เป็นที่พักผ่อนของสารวัตรชัชวาลย์ด้วย สารวัตรชัชวาลย์ก็เอ่ยปากกับเจ้าแสงสีว่า “ไปบอกนายแล้วว่าทางนี้ไม่ต้องห่วง หากได้เวลาจะให้ตำรวจจัดการก็ให้ส่ง สัญญาณมาทางผม ผมจะได้แจ้งให้ตำรวจทุกๆนายรู้นะแสง” “ครับสารวัตรผมจะไปแจ้งให้นายทราบครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับ “ “เรื่องวางแผนนั้นเกี่ยวกับการจับกุมแสงสีคงจะได้ยินหมดแล้วใช่ไหม???...” “ครับผมได้ยินหมดแล้วครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมจะไปรายงาน ตามที่ทราบมาให้นายผมรู้ครับ” “ดีแล้วล่ะเวลาออกไปให้ระวังตัวไว้ด้วยนะ สำหรับจ่าโฉมไม่ต้องห่วงหรอกผมได้กำชับไว้เรียบร้อยแล้ว งั้นไปรายงานนายให้ทราบเร็วเถอะ” “ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” แล้วร่างเจ้าแสงสีก็เดินจะออกจากประตูไป สารวัตรไม่ทันมอง ด้วยกำลังตรวจดูแผนที่อยู่ เมื่อเจ้าแสงสีเห็นสารวัตรไม่ได้มองมาทางมันร่างมันก็หายไปทันที โดยไม่ต้องออกจากประตูห้องเลย ครั้นสารวัตรเงยหน้าก็ไม่แลเห็นเจ้าแสงสีแล้วคิดว่ามันคงจะออกไป เรียบร้อยแล้ว ก็ไม่ได้สงสัยอะไรก็รีบวางแผนที่จะลงมือทำงานกันต่อไป ภายในห้องชายหนุ่มหลังจากที่เขาได้กินอาหารและคุยกับพ่อแม่ และน้องทั้งสองแล้ว ชายหนุ่มก็หันไปทางชบาเอ่ยขึ้นว่า “น้องชบาวันนี้ไม่ต้องไปห้องพี่ฝึกสมาธินะด้วยน้องสำเร็จแล้ว เพียงแต่เวลาอยู่ในห้องแม่ก็พยายามทบทวนเอาเองก็ได้หรอก เพราะน้องผ่านมาแล้วเพียงทำจิตให้รวมตัวเป็นหนึ่งเดียว วางจิตเข้าสู่ขั้นที่ฝึกมาแล้วลงมายังอุปาจาระสมาธิแล้ว ก็อธิษฐานจิตก็เท่านี้เองผลก็สำเร็จตามปรารถนาของน้องล่ะจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำทางให้สาวชบา อย่าลืมทำตามที่พี่บอกก็แล้วกันนะ ด้วยทางพี่วันนี้มีงานยุ่งอีกแล้วล่ะจ๊ะ” “จ๊ะพี่???...คงจะมีงานของพี่เข้ามาอีกแล้วหรือ???...” “จ๊ะต้องรีบทำด่วนเสียด้วย เจ้าแสงสีสินชัยมันคงจะรอพี่อยู่ในห้องแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปสั่งงานมันก่อนนะ” พลางหันไปทางพ่อแม่เจ้าชัย พลางเอ่ยปากขอตัวต้องมีงานสำคัญ ต้องจัดการทำด่วนเสียด้วยซิ แม่เข็มก็สงสัยถามขึ้นทันทีว่า “อ้าวๆๆลูกไม่ได้ไปไหนทำไมต้องทำงานอะไรอีกหรือลูก” “ปล่อยลูกไปเถอแม่เข็ม ลูกมันมีงานด่วนจริงๆนะต้องทำ เดี๋ยวงานของลูกเราจะต้องเสียเวลางานของเขานะ” พ่อเชียรเอ่ยบอกแม่เข็มทันที “พี่เชียรรู้หรือว่าเป็นงานอะไร???...ฉันเองไม่รู้จริงเปรยให้ฟังบ้างซิ???...” “ก็งานที่มันทำอยู่ แม่เข็มลืมไปแล้วหรือว่าลูกเราเป็นใครกันนะ” คราวนี้แม่เข็มนึกออก เพียงสงสัยว่าลูกเรามันรู้ได้อย่างไร ก็ทำสีหน้าฉงนใจนัก “ก็เจ้าแสงสีสินชัยนั่นแหละมือซ้ายขวาเขาล่ะมาบอกให้ มันทั้งสองไม่ใช่คนธรรมดานี่นาแม่เข็ม แม่เข็มเองก็รู้ดีอยู่แล้วนี่นา จะสงสัยอะไรอีกล่ะ” คราวนี้แม่เข็มจึงถึงบางอ้อ พลางหันไปทางลูกชาย หัวแก้วหัวแหวนทันที กล่าวขึ้นว่า “เรื่องนี้ลูกต้องไปเองหรือเปล่าล่ะลูก” “คงจะไม่หรอกครับแม่ ผมจะอยู่ที่นี่แหละครับ เพียงสั่งให้พวกเด็กไปทำงานกันเท่านั้นครับ” “แล้วเด็กของลูกใครหรือ????...” พลางนึกขึ้นมาได้ที่พ่อเชียรเอ่ยให้ฟังก็หยุดชะงักไปทันที ไม่เอ่ยต่ออะไรอีก ด้วยลูกชายไม่ได้ไปในการทำงานครั้งนี้ก็พอใจนัก “ถ้าแม่ไม่สงสัยอะไรอีก ผมเข้าไปที่ห้องก่อนนะแม่ เสร็จแล้วจะรีบออกมานั่งคุยด้วย ไม่ช้าเท่าไหร่หรอกครับ” “ไปเถอะลูก ทางนี้พ่อกับแม่และน้องๆจะคอยนะ” พ่อเชียรเอ่ย ดังนั้นชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินเข้าห้องไป พอเข้าไปถึง ก็รีบวางแผนการณ์ทันที แสงสีสินชัยเจ้าพ่วงและเจ้าเริ่ม กำลังดูแผนที่ที่ชายหนุ่มร่างเอาไว้ ครั้นเมื่อร่างเขาก้าวเข้ามาร่วมด้วย ก็สั่งงานทันที “ ทิศเหนือให้แสงสีไปจัดการ ให้พวกผีหลอกมันให้ตกใจเสียก่อนแล้ว ให้เด็กแฝงตัวเอาระเบิดทีเอนทีที่ระเบิดโดยการตั้งเวลาไปวางไว้ที่ลังเก็บของ ของมันแล้วค่อยออกมา ทางทิศใต้ให้สินชัย ทางทิศตะวันออกให้เพิ่มไปทำงานและทาง ทิศตะวันตกให้เริ่มไปจัดการทำเหมือนกับแสงสีนะ ให้บอกพวกผีป่าให้ไปทำการหลอกหลอนพวกที่เฝ้าของไว้ ให้มันตกอกตกใจเสียก่อนด้วย จะได้เกิดการสับสนไม่กังวลด้วยของที่มันเฝ้าไว้ แล้วให้ตั้งเวลาไว้ให้ตรงๆกันทั้งทุกแห่ง นำพวกเด็กไปกลุ่มละยี่สิบคน ก็คงจะเพียงพอแล้วล่ะ พวกเจ้าเข้าใจสงสัยอะไรบ้างล่ะ หากสงสัยถามมาได้นะ อีกอย่างหนึ่งเจ้าก็สั่งให้พวกเด็กๆมันช่วยกำหราบพวกทากกับพวกปลิงให้ แก่ตำรวจด้วยเปิดทางให้เขาเข้าจับกุมพวกเฝ้าไว้ด้วย ส่วนของนั้นอาจจะทำลายไม่หมดก็ได้ แต่ควรวางอย่าให้ทำลายให้หมด ให้เหลือไว้เป็นหลักฐานบ้าง จะได้เป็นหลักฐานในข้อพิสูจน์ในการจับกุม เพื่อป้องกันการแก้ข้อกล่าวหาไว้ อีกทั้งรีดพวกเฝ้าให้มันตกใจแล้วเผยตัวการให้หมด ว่ามีใครที่ร่วมมือกันทั้งหมดด้วย แล้วทำการบันทึกไว้เป็นหลักฐานด้วยนะเพื่อทำสำนวนคดีฟ้องร้องต่อไป” “ครับนาย แล้วงานจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ???....” เจ้าแสงสีถามทันที “คงคิดว่าอีกสามวันนั้น แล้วเป็นคืนเดือนเพ็ญเสียด้วย พวกหัวหน้ามันก็คงจะมาควบคุมการลำเลียงอยู่ด้วย เพราะงานนี้ทำกลางวันไม่ได้ ข้ารู้มาว่าทางเสี่ยเม้งมันจะรีบระบายงาน ออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่พวกมันจะทำกันได้ คงจะใช้เวลานานพอควร” ชายหนุ่มเอ่ยกับคนทั้งหมดให้รู้ทันที “แล้วด้านอาวุธละจะไปเอาที่ไหนล่ะนาย” สินชัยเอ่ยถามขึ้นบ้าง “อาวุธนั้นให้ไปที่บริเวณฝึกไปติดต่อกับคนฝึกชาวบ้าน พวกเราเก็บรักษาเอาไว้ จะพาให้พวกเราไปเอาเองแหละ เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก มีทุกๆอย่างพร้อมมูลอยู่แล้วล่ะ” ชายหนุ่มชี้แจงให้ทั้งหมดทราบ ถ้าหากเข้าใจไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ เดี๋ยวข้าต้องออกไปคุยกับพ่อแม่น้องๆก่อน ด้วยรับปากเขาไว้แล้ว “ครับนายไปเถอะครับทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คงจะเรียบร้อยแหละด้วยไปพร้อมอาวุธครบมือกันทุกๆคน” ทั้งสี่เอ่ยพร้อมๆกันแล้วก็พากันจางหายไปเพื่อไปสั่งลูกน้องเพื่อจะทำงาน...... * แก้วประเสริฐ. *
แก้วประเสริฐ 11 ม.ค. 2554 14:06 น. - ID 11482 
1325
1
0
11 มกราคม 2554 20:12 น. - comment id 121261
หวังว่าครูแก้ว มาเขียนเรื่องสั้นจนจบนะครับครู
11 มกราคม 2554 21:14 น. - comment id 121262
แสงดาวก้อหวังเช่นนั้น
12 มกราคม 2554 23:20 น. - comment id 121289
ตามสองท่านมา สบายดีนะคะคุณแก้ว ใกล้จบยังคะ พักนี้งานเยอะค่ะ แต่ก็ตามอ่านทีหลังไม่ว่ากันนะคะ
14 มกราคม 2554 15:41 น. - comment id 121368
เอาความคิดถึงมาฝากคุณชายเจ้าค่ะ...
14 มกราคม 2554 16:09 น. - comment id 121369
หวัดดีครับ แล้วผมจะมีโอกาสได้อ่านตอนที่73หรือเปล่าหนอ
15 มกราคม 2554 10:37 น. - comment id 121405
ยังไม่ได้อ่านตอนที่73 เห็นคุณกิ่ง...มาลงไว้ มาส่งความห่วงใยให้คุณชายฯค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ