น้านวย

สะพั่งสะท้านไมภพ

น้านวยแกหน้าตาแบบเดิมๆ เสียงพูดแบบเดิมๆ แต่ทว่ามีเรื่องเปลี่ยนแปลงอยู่หลายอย่าง เมื่อก่อนน้านวยแกไถบุหรี่เพื่อนสูบ จนประดาเพื่อนต้องเอาประทัดตรุษจีนจัดไปซะหนึ่งดอก
ผมรู้จักแกแค่นั้นในตอนนั้น
หลายสิบปีผ่านมา
ผมมองดูแกในวันแรก ผมจำไม่ได้ แต่ทว่าพอแกพูดออกมาน้ำเสียงและสำเนียงจำได้เลย
แต่แกเปลี่ยนไป ยศสูงกว่าเพื่อนแกหลายคน และมีเบ็นซ์ขับ
ความจริงผมทำงานก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าจะทำให้ใคร ผมก็ทำงานไปเพราะเห็นว่าถ้าไม่ช่วยทำแล้วงานจะบกพร่อง แล้วจะเสียชื่อเสียงของที่ทำงาน แต่แล้วก็บกพร่องจนได้เพราะความไม่รู้ว่าโง่หรือฉลาดแกมโกงของคนบางคนหรือเปล่า ผมนึกในใจว่า นี่เขาไม่เข้าใจเลยหรือไงว่าคนไหนเขาทำงาน
หรือว่าไม่สนแล้วสมัยนี้ อยากมีตำแหน่ง
อยากจะคอนเนคกับบุคลาหลายๆองค์กรภาคส่วนหน่วยงาน
อยากจะพรีเซ็นต์ตนเอง
มีวันหนึ่ง มีรุ่นพี่ผมคนหนึ่งดูดวงให้ 
สะพั่ง อย่าดื้อ สะพั่ง อย่าใจร้อน สะพั่ง อย่าเถียงนาย
สะพั่ง กลับยิ้ม
ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับผมสะพั่งคิดในใจ
ของแท้ต้องแบบนี้
มีวันหนึ่ง
คนที่เป็นห่วงหน่วยคอยเตือนคอยแย็บคอยค่อยๆแนะให้คนอื่นทำเพื่อไม่บกพร่อง กลับโดนด่าให้ฟัง
ในปีนี้ว่าจะปิดสติกเก้อหน้าที่ทำงานว่าที่นี่โนคอรัปชั่นส์
และหากต้องควักตังค์เพื่อการทำงานแล้วจะคิดนิดหนึ่งแม้ว่าจะไม่ค่อยมีกะตังค์
ไม่เคยร้องขอในสิ่งที่รู้ว่าไม่มี 
แต่กลับจะต้องโกงเพื่อแก้ปัญหาในการบริหารงาน
ผมสะพั่งขอลูกน้องให้มีตำแหน่งให้เหมาะสมกับที่ทำงานก็ไม่ให้
ผมขอให้คนที่เอาชื่อมาบรรจุมาทำงานทุกวันก็ไม่ให้
แถมยังด่าคนเก่าว่าไม่มีฝีมือ 
และจะเปลี่ยนในโอกาสต่อไป
ผมจึงบอกกับท่านด้วยความเคารพว่า
พี่ไม่จำเป็นต้องรอถึงเมษายนหรอกครับ
เมื่อพี่อยากได้ใครพี่ก็ปรับได้เลย
เพราะผมจะขอไปก่อนเอง
สวัสดีครับ
ผมก็ออกไปจากห้อง เก็บข้าวของที่โต๊ะ หอบฟูกที่นอนกลับบ้าน เมื่อบรรทุกสัมภาระเสร็จ ไม่ได้เอาของหลวงและเอกสารชิ้นใดๆไป แถมยังทิ้งไว้ให้อีกเยอะ
กะไว้ว่าใครที่มาเป็นเอาไว้อ่านศึกษากัน
น้านวย นี่เป็นเพื่อนกับ จานทูน
แต่อย่างว่าไม่มีใครจะพบกับสิ่งที่ดีๆได้อย่างเดียว
ผมยิ้มให้กับตนเอง
รู้สึกเสียดายนิดๆกับตำแหน่ง
ที่ไม่ได้มาด้วยการเพียงแค่อยากจะเป็น
แต่ได้มาด้วยการทำงานจนผู้ใหญ่เห็นว่าควรให้เป็น
การที่ทำงานก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเดิม
ดังนั้นการออกจากตำแหน่งอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะเสีย
ปกติก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว
ผมนึกขำคำว่าคลื่นใต้น้ำ
ผมนึกขำว่ามีใครรู้บ้างหรือไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อไป
สิ่งที่ผมทำล้วนแล้วแต่พึงพอใจ
ไม่ได้มีอะไรต้องคิดอีกว่าควรจะทำต่อไป
เป็นอย่างงี้เสมอ
ก็อย่างที่บอกละครับ
มันจะเผลอบ้าทุกที
สะพั่ง สะท้านไมภพยิ้มแย้มกลับบ้าน
และใช้ชีวิตให้มีความสุข
ติดตามน้านวยต่อไปว่าจะเป็นจั๋งใดต่อไป
สะพั่ง ยิ้มในใจ