นิทานธรรมบท

กระต่ายใต้เงาจันทร์

เรื่องที่   ๑๕๖   การระงับการทะเลาะแห่งหมู่พระญาติ
	เรื่องมีอยู่ว่า   พวกเจ้าศากยะและพวกเจ้าโกลิยะนั้นแย่งน้ำกันทำนา  ถึงขนาดต้องเตรัยมออกรบกัน  จะฆ่าฟันกัน  ณ  ที่แดนแบ่งน้ำ
	พระศาสดาทรงทราบเรื่องนั้นในเวลาใกล้รุ่ง   จึงเสด็จไปทางอากาศพระองค์เดียวเท่านั้น   ประทับนั่งโดยบัลลังก็ในอากาศ  ณ  ท่ามกลางแม่น้ำโรหิณี   พระญาติทั้งหลาย   เห็นพระศาสดาแล้วทิ้งอาวุธถวายบังคม
	ลำดับนั้น   พระศาสดาตรัสว่า   มหาบพิตร   นี่ทะเลาะกันเรื่องอะไร
	พวกข้าพระองค์  ไม่ทราบ  พระเจ้าข้า   พระญาติเหล่านั้นทูลตอบ
	บัดนี้  จักมีใครทราบบ้าง   พระศาสดาตรัสถามต่อไป
	พวกญาติเหล่านั้น  ถามตลอดถึงพวกทาสและกรรมกรแล้วกราบทูลว่า
	ทะเลาะกันเรื่องน้ำ   พระเจ้าข้า
	น้ำมีราคาเท่าไร   มหาบพิตร   พระศาสดาตรัสถาม
	มีราคาน้อย  พระเจ้าข้า
	กษัตริย์ทั้งหลาย   มีราคาเท่าไร
	หาค่ามิได้   พระเจ้าข้า
	พระศาสดาตรัสว่า   การที่พวกท่าน  ยังกษัตริย์ซึ่งหาค่ามิได้ให้ฉิบหาย   เพราะอาศัยน้ำซึ่งมีราคาน้อย   ควรแล้วหรือ
	พวกพระญาติเหล่านั้นนิ่ง   ลำดับนั้น   พระศาสดาตรัสเตือนพระญาติเหล่านั้นแล้ว   ตรัสว่า   มหาบพิตร   เพราะเหตุไร   พวกท่านจึงกระทำกรรมเห็นปานนี้   เมื่อไม่มีเรา  ในวันนี้  สายธารแห่งเลือดคงจักไหลนอง   ท่านทั้งหลาย  ทำกรรมไม่สมควรแล้ว   ท่านทั้งหลายเป็นผู้มีเวรอยู่ด้วยเวร  ๕  เราไม่มีเวร   ท่านทั้งหลายเดือดร้อนด้วยกิเลส  แต่เราไม่เดือดร้อน   ท่านทั้งหลายขวนขวายในการแสวงหากามคุณแต่เราไม่ขวนขวาย   แล้วตรัสพระคาถานี้ว่า
	ในมนุษย์ทั้งหลายผู้มีเวรกัน   พวกเรา  ไม่มีเวร  เป็นอยู่สบายดีหนอ   เมื่อมนุษย์พากันเดือดร้อนเราไม่เดือดร้อน  เป็นอยู่สบายดีหนอ   เมื่อมนุษย์ทั้งหลายขวนขวายกัน  เราไม่มีความขวนขวายอยู่สบายดีหรือ
	ในเวลาจบเทศนา  พวกพระญาติเหล่านั้นเลิกทะเลาะกัน
คติจากเรื่องนี้
การทะเลาะกันเพราะอาศัยเหตุเพียงเล็กน้อย   พึงฆ่าฟันกันตาย 
 ย่อมเป็นสิ่งที่คนฉลาดไม่พึงกระทำ