ตอนที่ 4 ความรักของแม่ ...........ตอนสาย กลางทะเลที่เพ่งสุดสายตาออกไป มองเห็นเป็นจุดเล็กของเรือลำหนึ่งที่พยายามแล่นฝ่าเปลวแดดของยามสาย บ่ายหน้าเข้าหาฝั่งเกาะสวรรค์ กร หวลนึกถึงวันวานที่เขานั่งเรือกลับจากฝั่งในเมือง ดูเหมือนมันแล่นมาอย่างเชื่องช้าเหมือนเรือนำมันใกล้หมด อาจเป็นอุปาทานที่จิตใจว้าวุ่น หม่นหมองจากการบอกลาของคนรัก แต่เหตุการณ์ที่เห็นเบื้องหน้า กรแน่ใจว่า จิตใจความผูกพันของผู้เป็นแม่ คงเคลื่อนขับมาพร้อมกับเครื่องยนต์เพื่อให้เรือลำนั้น รีบแล่นถึงที่หมายเพื่อให้เห็นลูกอันเป็นที่รักอย่างแน่นอน คิดแล้ว กรก็ส่ายหน้า เดินกอดคอเจ้าน้อย บอกลากำนัน กลับอนามัย ก่อนกลับบอกกำนันว่า "ช่วยนำแม่ของเขามาอนามัย ด้วยน่ะครับ ผมจะไปรอที่อนามัย" "ครับ หมอ" ความรีบร้อน กระหืดกระหอบ ระยะทางประมาณ 500 เมตร จากชายทะเลถึงอนามัย ไม่ทำให้ผู้เป็นแม่เหนื่อยอ่อน หากแต่เมื่อพบลูกอยู่ในสภาพที่ร่างไร้วิญญาน นอนแข็ง ตัวซีดไม่ไหวติง ใต้ผืนผ้าห่มสีเทา บนเตียงพยาบาล ร่างที่นอนไม่แสดงอาการดีใจ ไม่โผลุกมากอดแม่ เหมือนกับที่กล่าวไว้ก่อนหน้านั้น แต่ร่างของผู้เป็นแม่กลับยืนนิ่ง ไม่มีเสียงใดๆรอดออกจากปาก มีเพียงนำใสๆที่ไหลออกจากนัยน์ตาทั้งสองข้าง เป็นทางยาวอาบสองแก้มหล่อน ด้วยวัยเพียง 40 ดูอ่อนล้า โรยลาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าใครก็ตามเมื่อสิ่งที่เป็นอันสุดที่รักดั่งดวงตาดวงใจได้ถูกกระชากไปจากอ้อมอก ย่อมมีสภาพไม่ต่างจากหญิงผู้นี้ "เอก แม่มารับลูกกลับบ้าน น่ะ" "ลูกไปวัดถำกระบอก กลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่มานอนที่บ้านเรา มานอนที่นี่ทำไม" "แม่รักลูกนะ ตื่นเถอะลูกเอก" อีกหลายประโยค ไหลพรั่งพรูออกมา หลังจากที่หล่อนยืนนิ่งไปนาน ทุกคนในที่นั้นดูเงียบและสะเทือนใจต่อภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ภาพที่แม่ยืนโอบกอดลูกชายแนบอก พลางสะอื้นรำไห้ ปริ่มใจแทบขาด ลมเย็นพัดกรรโชกเข้ามาในอนามัยเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่าง ลมเย็นนั้นปะทะใบหน้าของผู้เป็นแม่ เส้นผมที่ยาวประบ่าปลิวไสวตามแรงลม ปะทะกับนำตาบนข้างแก้มหล่อน "กลับบ้านเราเถอะ" หล่อนกล่าวพร้อมมองหน้ากร เหมือนจะบอก แต่กรเข้าใจรีบบอกให้ชาวบ้านช่วยหามร่างอันไร้วิญญานนั้นลงสู่เรือที่จอดรอริมชายฝั่ง ตะวันคล้อยบ่ายลงมากแล้ว แต่กรก็ยังคงนั่งทำงานต่อที่อนามัย แม้คนไข้ในวันนี้จะน้อยเพราะต่างก็หวาดกลัว ไม่กล้ามาที่อนามัยกลัวจะกลายเป้นผีเฝ้าอนามัยตามความเชื่อถือเก่าๆ ที่ว่าผีจะมาหักคอเอาคนใหม่แล้วผีเก่าจะได้ไปเกิด ส่วนเจ้าน้อย นั้นไม่ต้องพูดถึง หมออยู่ที่ไหนเจ้าน้อยก็อยู่ที่นั่น มันไม่กลัว กลัวอย่างเดียวคือไม่มีหมอกร "น้อย เหนื่อยไหม" "ไม่ครับ อาหมอ" "น้อย รักแม่คิดถึงแม่ไหม" น้อยมองหน้า กร ก่อนกล่าว "หากเป็นน้อย แม่จะรักน้อยแบบแม่คนนั้นไหม อาหมอ" "รักซิ แม่ทุกคนรักลูกเสมอ แต่ลูกซิจะรักแม่หรือเปล่า ลูกทุกคนแม่เลี้ยงได้ แต่แม่คนเดียวน้อยคนที่ลูกจะเลี้ยง " ตอนที่ 5 ความลำบากก่อสามัคคี
พ.จินดา 11 ก.ค. 2553 22:09 น. - ID 11119 
850
1
0
11 กรกฎาคม 2553 22:12 น. - comment id 117938
ธรรมชาติได้สอนให้คนมีความรักความโอบอ้อมอารีต่อกัน แต่คุณเชื่อหรือ ว่าธรรมชาติสอนให้ลูกรักแม่ได้เหมือนที่แม่รักลูกทุกคน จากผู้เขียน พ.จินดา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ