เมฆหมอกและสายลม ตอนที่ 3 คนแปลกหน้า

พ.จินดา

ดึกมากแล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุขกับการพักผ่อน แต่กรหมออนามัยกลับต้องลุกมาเพื่อดูแลชีวิตคนอื่น คนแปลกหน้าจริงๆ
เมื่อกร ลงมาเปิดประตูอนามัย หลังจากกลุ่มคนที่กุลีกุจอนำคนไข้มาทิ้งไว้บนเตียงพยาบาล ท่ามกลางความสว่างไสวที่พึงมีของแสงตะเกียงนั้น ลมที่พัดไหววูบไล้เปลวแสงตะเกียงดวงน้อยนิดนั้น ก็พัดเอากลุ่มคนที่กรูกันมาเมื่อสักครู่หายวับไปด้วย เหลือเพียงกรและคนไข้เท่านั้น
"หมอครับผมหายใจไม่ออก แน่นหน้าอกครับ" 
"แม่ครับผมขอโทษด้วยที่ไปไม่ถึงถำกระบอก"
เพียงคำพูดของคนไข้หนุ่ม อายุโดยประมาณคงรุ่นเดียวกับกร เขาคิดเช่นนั้น
ไวกว่าความคิดที่จะคิดเป็นอย่างอื่น เขารีบชูตะเกียงที่ก่อนนี้วางบนโต๊ะทำงานเพื่อมองดูให้แน่ใจว่าคราบบนผนังอนามัย นั้นคือคราบเลือดของคนไข้หรือไม่
ชัด คนไข้ลงแดง อาการของการขาดยา ผงขาวนั่นเอง
กร รีบคว้าแอดดรินาลินฉีดเข้าที่ต้นแขนคนไข้ สักพักคนไข้พูดคุยเล่ารายละเอียดได้เพียงบางส่วน
"เพื่อนมันหลอกพาผมมาเสพยาที่นี่ จนเงินที่แม่ให้มาเป็นค่าเดินทางไปรักษาที่วัดถำกระบอกหมด มันเลยทิ้งผม แม่ครับผมขอโทษ หมอช่วยผมด้วย ผมอยากกอดแม่"
ทุกคนไหม ที่วันสุดท้ายของชีวิตจะนึกถึงแม่ ทำไมวันที่ผ่านมาถึงปล่อยให้มันไร้ค่า มีประโยชน์อะไรกับการที่จะมาอาลัยอาวรณ์ในวาระสุดท้ายของชีวิต ในเมื่อเวลาที่มีก่อนหน้านี้เราเป็นคนทำลายมันเอง ใช่หรือไม่
กร นั่งมองและฟังคนไข้เพ้อ คนไข้มักเพ้อเมื่อวาระสุดท้ายมาถึงเสมอ 
เขาจากไปอย่างสงบ ทันทีที่กรเอาฝ่ามือลูบหนังตาของคนไข้ที่เบิกโพลงด้วยแววตาที่แฝงความกังวลบางอย่าง ร่างของเจ้าน้อยก็ปรากฏที่ประตูอนามัย
"เขาเป็นอะไรครับ อาหมอ" 
กร นิ่งแทนคำตอบเขากอดเจ้าน้อยไว้แน่น เพื่อไม่ให้เจ้าน้อยหวาดกลัว
"เราไปบ้านลุงกำนัน กันเถอะ"
สถานีอนามัยยามวิกาล ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งแต่ทว่าคืนนี้มีร่างของชายหน่มต่างแดนที่ไร้วิญญานนอนทอดร่างอยู่ด้วย
ใครว่าธรรมชสาติบนโลกนี้สวยงาม แต่แฝงไว้ด้วยความโหดร้ายต่างหาก สามารถแย่งความรักไปจากทุกคนได้ จริงไหม
ตอนที่ 4 ความรักของแม่